ตอนที่ 510 เมื่อไรห่พี่น้องจะได้มารวมตัวกัน2
เฉิงเฉิงพยักหน้าเบาๆ ยื่นนิ้วออกไป และมองแม่ “สัญญา”
การกระทำนี้ ทำให้กู้ฮอนอึ้งชั่วขณะ
ในดวงตาสีดำใสของเฉิงเฉิง เปล่งประกาย ทำให้เธอเข้าใจทันทีว่า เด็กคนนี้ไม่มีความรู้สึกมั่นคง ดังนั้นจึงให้เธอสัญญา
เธอจะใจร้ายบอกฝาแฝดได้อย่างไร ว่าผ่านคืนนี้ไป สัญญาแต่งงานกับเป่หมิงโม่เหลือเพียงห้าวันแล้ว
หลังจากห้าวัน ก็ต้องเลือกว่าเด็กคนไหนกลับไปกับเธอ?
เธอก็ไม่รู้
แม้ในขณะนี้ เธอยังคงลังเล
ทางด้านหนึ่งก็สงสารหยางหยางมีนิสัยซ่าต้องอยู่ที่ตระกูลเป่หมิงกลัวว่าจะได้รับความลำบาก; อีกด้านหนึ่งก็สงสารเฉิงเฉิงที่อยู่ที่ตระกูลเป่หมิงและต้องกลับไปสู่สภาวะซึมเศร้าและไม่รู้สึกปลอดภัยเหมือนแต่ก่อน
เลือดยากมากจริงๆ ไม่อยากจะเสียใครไปสักคน…
“สัญญา” เธอสัญญา ด้วยรอยยิ้ม
เพราะไม่ว่าจะเลือกใคร เธอล้วนรู้ดี ฝาแฝดคู่นี้จะเป็นลูกที่ดีของตัวเองตลอดไป พี่ชายที่ดีของจิ่วจิ่ว
*
กลางคืนยิ่งดึก
หลังจากที่กู้ฮอนกล่อมลูกๆนอนหลับแล้ว หยิบเสื้อคลุมแล้วออกจากห้องไปคนเดียว
บนทางเดินหลังบ้านไร่ เดินอย่างเงียบๆ
ด้านล่างของทางเดิน เป็นบ่อปลาที่ใสแจ๋ว
อารมณ์ของเธอในค่ำคืนนี้ ก็เหมือนแสงจันทร์บนท้องฟ้า ล้อมรอบด้วยเมฆหนา เผยให้เห็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเป็นครั้งคราว และบางครั้งก็ซ่อนตัวอยู่หลังเมฆ
บ่อปลาใต้เท้า มีเสียงของปลาดังมาเป็นระยะ
ในชนบทแห่งนี้ ทำให้รู้สึกเหมือนได้กลับสู่ธรรมชาติอีกครั้งไม่เหมือนเมืองที่ไม่ปลอดภัย
เธอนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ไผ่บนทางเดินยาว ซึมซับความสงบภายในใจที่หาได้ยาก
ทันใดนั้น ก็ได้ยินเพียงเสียงน้ำ ‘กูตู’
“ดีจังเลย! ตกปลาเล็กอย่างเธอขึ้นมาได้แล้ว!”
พร้อมกับเสียงหัวเราะด้วยความรัก กู้ฮอนถึงจะพบว่าบนทางเดินฝั่งตรงข้าม มีแสงในที่มืดมีเงาของคนด้วย
เสียงค่อนข้างคุ้นเคย เธอลุกขึ้นยืน มองฝั่งตรงข้ามได้ไม่ชัดเจน ลองถามไปว่า “คุณป้าฟาง?”
“เสี่ยวกู้” คุณป้าฟางเก็บเบ็ดตกปลา และตอบกู้ฮอนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“ดึกดื่นขนาดนี้ คุณก็อยู่?” เธอรู้สึกประหลาดใจ
“ฮ่าฮ่า อยู่ตลอด เพียงแต่เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่ได้สังเกตฉันก็เท่านั้น” คุณป้าฟางกวักมือเรียกกู้ฮอนอย่างยิ้มแย้ม “จะมาดูป้าตกปลาขึ้นมาได้ไหม?”
“…”กู้ฮอนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ก้าวเท้าเดินไปยังทิศทางของคุณป้าฟาง
“พื้นมืด เธอระวังหน่อยนะ” คุณป้าฟางเตือนอย่างระมัดระวัง
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง กู้ฮอนเดินผ่านทางเดินยาวไป เหยียบโขดหินใหญ่ข้างๆบ่อปลา มาถึงข้างๆของคุณป้าฟาง
“มา นั่ง” คุณป้าฟางตบหินข้างๆด้วยความภาคภูมิใจ
กู้ฮอนนั่งลง ก็ยังรู้สึกประหลาดใจอยู่ดี “คุณน้า ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณยังตกปลาอยู่ที่นี่?”
คุณป้าฟางยิ้มแล้วส่ายหัว: “ฮ่าฮ่า ป้าไม่ได้มีนิสัยชอบตกปลาตอนกลางคืน เพราะมีคนหนึ่ง ชอบมาตกปลาตอนกลางคืนมากที่สุด ยังเลือกพื้นที่มืดๆโดยเฉพาะ วันนี้เขานัดป้าไว้ แต่ตัวเองกลับผิดนัด”
เมื่อได้ยินคำนี้ กู้ฮอนก็คาดเดาได้บ้าง ดูเหมือนว่าจะติดอารมณ์ดีจากคุณป้าฟางมา เธอก็ยิ้มและพูด “คิดๆแล้วก็ใช่ นิสัยเสียของคนนั้นเยอะมากจริงๆ”
คุณป้าฟางปล่อยปลาลงถังน้ำ ตัวปลาที่อ่อนลื่นเหวี่ยงหางในถังน้ำอย่างแรง ดูเหมือนจะไม่เต็มใจ
“ฮ่าฮ่า” คุณป้าฟางหันข้าง มองกู้ฮอนลึกๆ หยุดชะงัก และพูด “อยากฟังเรื่องตอนเด็กๆของคนนั้นไหม?”
ดวงตาของกู้ฮอน เปล่งประกายเล็กน้อย
ด้วยความคิดที่ละเอียดอ่อนของเธอ ทำไมจะไม่รู้ว่าคนที่คุณป้าฟางจะพูดถึงคือชื่อนามสกุลอะไร?
เพียงแต่ สายลมเย็นยามค่ำคืน กระทบคน
เธอรู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรพูดคุยกับคุณป้าฟางมากมายอีกแล้ว กลับไม่คิดว่าตัวเองกลับยิ้มและพยักหน้า: “ดีสิ ยังไงก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว ฟังประวัติความเป็นมาของเจ้าลานั่น บางทีอาจจะง่วงนอนได้?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” คุณป้าฟางหัวเราะเสียงดัง และพูด—
“นานมาแล้ว มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย ไม่มีความกังวลตั้งแต่เด็ก ฉลาดและเงียบ เป็นเด็กดีและมีเหตุผล”
“เพียงแต่ ไม่ว่าเขาจะฉลาดเพียงใด จะเด็กดีเพียงใด จะมีเหตุผลเพียงใด ก็ไม่สามารถได้สายตาจากแม่ของเขาได้ คำทักทายประโยคเดียวของพ่อของเขา เขามีความพยายามมาก ตั้งแต่เด็กเล็กมากๆ ก็พยายามทำให้ตัวเองดีขึ้นมา เขาคิดว่าแบบนี้ แม่ของเขาก็จะไม่พูดถึงเขาในแง่ไม่ดี พ่อของเขาก็จะไม่มองแต่พี่ชายของเขา…”
เมื่อคุณป้าฟางพูดถึงตรงนี้ ดวงตามีน้ำตาคลอ
หัวใจของกู้ฮอนสั่นคลอน เธอรู้ว่าคุณป้าฟางกำลังพูดถึงเป่หมิงโม่ตอนเด็กๆ เธอแค่คิดไม่ถึง—
เป่หมิงโม่ตอนเด็กก็เหมือนเฉิงเฉิง ที่ฉลาด เงียบ เด็กดี มีเหตุผล
คุณป้าฟางถอนหายใจเบาๆ และพูดต่อ—
