เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 514 การรักษา 2

ตอนที่ 514 การรักษา 2

คุณป้าฟางยิ้มแย้ม พิงไหล่ของเป่หมิงโม่และลุกขึ้นมา ก่อนจะไปเธอได้ชำเลืองมองกู้ฮอนอย่างมีเลศนัย

*

หลังจากคุณป้าฟางไปแล้ว เป่หมิงโม่ก็เงียบ

กู้ฮอนเงียบไม่เอ่ยเสียง

ราวกับว่าโลกทั้งใบได้เงียบสงบลง

สายลมเย็นกระซิบข้างหู เสียงพลิ้วไหวของรำข้าว เสียงคลื่นน้ำ ธรรมชาติกำลังเล่นดนตรีอย่างกลมกลืนที่สุด

เป่หมิงโม่หายใจเบาๆ หลับตาลงช้าๆ…

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของทุ่งไร่และบ่อน้ำ ก็รู้สึกราวกับว่ามีคุณลักษณะรักษาที่อธิบายไม่ถูก สามารถทำให้อารมณ์ที่บ้าคลั่งของเขาค่อยๆสงบลงได้

เขาซึมซับกับวินาทีนี้

โดยเฉพาะในอ้อมแขนยังสามารถได้กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวของฮอนเอ๋อ

เพียงแต่ว่า ทุกสิ่งอย่างที่กู้ฮอนได้ยิน ก็ไม่ได้สวยงามเท่าไหร่

ไร้สาระ

กลางดึก ที่รกร้างและน่ากลัว นอกจากนิสัยแปลกๆของเป่หมิงเอ้อแล้ว ยังจะมีใครที่ชื่นชมกับวิวแปลกๆแบบนี้ได้?

“เป่หมิงโม่ ได้โปรดปล่อยมือของคุณออก ได้ไหม?” เธอทนไม่ไหวแล้ว

ร่างกายที่นุ่มนวลบิดไปมาในอ้อมแขนของเขา

ต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา

ทั้งที่วินาทีก่อนเธอยังเห็นใจประสบการณ์ในวัยเด็กที่เขาพบเจอ แต่วินาทีนี้ ในการเผชิญหน้ากับความหยาบคายและความหน้าด้านของเขา เธอไม่โกรธไม่ได้

“ฮอนเอ๋อ…” เขาไม่เพียงไม่ปล่อยมือ กลับกันยังกอดแน่นขึ้นไปอีก เอาริมฝีปากของเขาไว้ตรงหูของเธอ “บอกฉัน การอยู่กับฉัน เป็นความทุกข์ทรมานจริงๆเหรอ?”

“ใช่!”

เธอพูดอย่างไม่ลังเล

เขาบังคับให้เธอแต่งงาน บังคับให้เธอยอมจำนนใต้ร่างของเขา บังคับให้เธอคอยบริการเขาดังเช่นภรรยา หรือว่าไม่ใช่การทรมานเหรอ?

คุณป้าฟางเพิ่งพูดไปหยกๆว่าเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะบังคับผู้หญิง นั่นเพราะคุณป้าฟางไม่รู้ว่าในใจของตาคนนี้ดำมืดแค่ไหนก็เท่านั้นเอง!

ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเทาทันที แพร่กระจายเหยี่ยวที่กำลังล่าเหยื่อ

ไม่รู้ว่าเบ็ดตกปลาไปวางอยู่ในรูที่วางเบ็ดข้างๆถังไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่

มือใหญ่ที่ขยับมาของเขา เคลื่อนไหวอย่างไม่เกรงใจ…

“ซีด….เป่หมิงโม่! คุณอย่ามากเกินไปนะ!” ตัวของเธอสั่นอยู่ครู่หนึ่ง

มันทำให้เธอตกใจ

กลางค่ำกลางคืนที่กองฟางเขายังไม่พออีกเหรอ?!!!

พระเจ้า นี่ผ่านไปแค่ไม่นานเอง?

“ฮอนเอ๋อ ฉันคิดมาตลอดนึกว่าเธอจะซึมซับช่วงเวลาที่อยู่กับฉัน คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเธอพูดว่าเป็นความทุกข์ทรมาน” น้ำเสียงที่เข้มและเย็นชาของเขา ชัดเจนว่ายังใส่ใจกับเรื่องนี้อยู่

“ปล่อยมือ! อย่าเหมือนหมาป่า กัดคนไปทั่ว!” เธอใช้แรงผลักมือของเขาออก

“ฮอนเอ๋อ ปากเธอพูดว่าทรมาน แต่ร่างกายของเธอไม่ได้พูดแบบนี้กับฉัน…ดูสิ มันรู้สึกดีแค่ไหน…”

เขายิ้มอย่างชั่วร้าย ริมฝีปากก็มุดลงไประหว่างคอที่ขาวของเธอ…

เธออ้าปากค้าง: “สารเลว! เชื่อไหมว่าฉันจะเตะคุณลงไป?”

บ่อปลาใต้ขาของพวกเขา จะลึกก็ไม่ลึก จะตื้นก็ไม่ตื้น

เพียงแค่เพิ่งจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ โดยเฉพาะเวลากลางคืน น้ำเย็นมาก

กลับคิดไม่ถึงปากของเขาจะเรียกเธอตรงหูบางๆ พูดว่า: “ได้ยินแล้วถือว่าไม่เลว ยังไงก็ยังไม่เคยได้ลองดูว่ารสชาติของในบ่อปลาจะเป็นยังไง….”

“คุณ…อืม…”

“ฮอนเอ๋อ รู้ไหม หมู่บ้านที่ยิ่งดั้งเดิมมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเพิ่มความดุร้ายของผู้ชายได้มากเท่านั้น ฉันอยากจะลากเธอไปทุกหนทุกแห่ง ทุกตารางนิ้วของผืนดิน ทำรักกับเธออย่างดุเดือดสักครั้ง…ไม่ ครั้งเดียวไม่พอ…ไม่พอ….”

“ไสไป…ไอ้โรคจิต…”

บางทีเธออาจไม่เคยรู้เลย หมู่บ้านชนบทแห่งนี้ สำหรับเด็กผู้ชายที่เคยรักษาบาดแผลแล้ว เป็นความฝันที่สวยงามที่สุด

แต่น่าเสียดาย สิ่งที่แดกดันที่สุดคือ สุดท้ายเขาให้สัญญาที่มีค่ามากที่สุดให้กับผู้หญิงอีกคน

ดังนั้น เขาจึงอยากใช้เวลาไม่กี่วันที่เหลือ รักเธอให้ดีสักครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง…

***

นับถอยหลังห้าวันของการทดแทนการแต่งงาน

เสียงไก่ขันข้างทุ่งนา เช้าแล้ว

หมอกในตอนเช้าค่อยๆจางหายไป แสงของดวงอาทิตย์ส่องไปยังรำข้าวของทุ่งนา เป็นสีทองเหลืองทั้งแถบ

คนงานในบ้านไร่ตื่นขึ้นมา ก็เริ่มอีกวันของการทำงานหนัก

ตอนที่กู้ฮอนตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของเป่หมิงโม่

ไม่ หากพูดให้ชัดเจน เป็นเป่หมิงโม่ที่กอดเธอไว้ในอ้อมแขน ไม่สามารถดิ้นได้

ทั้งสองคนเปลือยกาย เธอหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ไม่เพียงถอนหายใจเงียบๆ เมื่อพูดเยอะก็มีแต่น้ำตา…

โดยเฉพาะนึกถึงเมื่อคืนที่เขาอุ้มเธอขึ้นมา จูบเธอเข้าไปในห้องตลอดทาง แม้ว่าห้องจะถูกปกคลุมด้วยความมืดระหว่างทาง แต่ลองนึกถึงความกล้าหาญของเขา เธอก็อดแก้มร้อนเผ่าไม่ได้

ช่างขายหน้าจริงๆ

เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่หน้าอดที่แข็งแรงของเขา มีรอยแผลจางๆบนอก แม้ว่ามันจะค่อยๆหายจางไปตามกาลเวลา แต่ยังคงไม่รวมกับผิวบริเวณรอยๆที่ยังไม่สมานกันอย่างสมบูรณ์

เธอนึกภาพไม่ออก เด็กเล็กคนหนึ่ง ต้องเผชิญหน้ากับแม่ที่รักมากที่สุดใช้มีดแทงตัวเอง ทนมาได้อย่างไรกัน?

เงาที่น่าสยดสยองขนาดนี้ เติบโตมากับเขาเป็นเวลาหลายปี กลัวเพียงแค่ว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่หายไปจากชีวิต

ในเวลานี้ เธอถือว่าได้เข้าใจแล้วว่าปีนั้นทำไมถึงเย็นชาและไม่สนใจเฉิงเฉิง เลี่ยงที่จะไม่เจอ

แต่เฉิงเฉิงก็เหมือนเป่หมิงโม่ในตอนนั้นมากเลยไม่ใช่เหรอ?

เธอคิด เป่หมิงโม่คงกลัวว่าทุกครั้งที่เจอเฉิงเฉิง ก็จะนึกถึงวัยเด็กของตัวเอง และจำมีดที่อยู่ตรงอกของเขา?

จะไม่กลัวได้อย่างไร?

เธอถอนหายใจต่ำๆ เมื่อคืนตัวเองรู้สึกผิดจริงๆ จึงเสียใจที่ประนีประนอมกับเขา ตามนิสัยของเธอแล้ว ไม่มีทางปล่อยให้เขามาไปเรื่อยแน่นอน