บทที่ 546 ทางเลือก
ในขณะที่พูดเธอก็เงยหน้าขึ้นมองกู้ฮอนที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น สองมือกอดอก แล้วแสดงรอยยิ้มที่เย็นชา “คุณดูตัวคุณสิ จะไม่ให้ฉันกับโม่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเด็กๆได้อย่างไร โชคดี งานแต่งงานของฉันกับโม่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราก็จะสามารถดูแลพวกเขาสองคนให้ดีๆ ส่วนคุณ ก็เป็นแค่แม่ผู้ให้กำเนิดเด็กๆ สุดท้ายก็เป็นคนนอกอยู่ดี”
ได้ยินว่าเฟยเอ๋อกับเป่หมิงโม่จะแต่งงานในเร็วๆนี้ ใจเธอสั่นเทา ใช่สิ เหลืออีกสี่วันก็จะครบกำหนดของข้อเสนอการแต่งงานระหว่างเธอกับเป่หมิงโม่แล้ว
ถึงแม้เฟยเอ๋อจะนับเธอเป็นคนนอก เธอจะไม่คัดค้านใด ๆ แต่สิ่งที่ยอมรับไม่ได้คือเฟยเอ๋อคัดค้านความรักที่เธอจะมีให้ลูกๆ
เธอจ้องตาเฟยเอ๋อ “ถึงแม้ฉันจะเป็นแค่คนนอกสำหรับตระกูลเป่หมิง แต่สิ่งที่ไม่สามารถลบออกได้คือฉันเป็นแม่ของพวกเขา และจะเป็นตลอดไป ไม่มีใครสามารถแทนที่ฉันได้ คนเป็นแม่ ฉันอาจจะไม่ดีพอ แต่ฉันก็รู้ว่าลูกๆของฉันต้องการอะไร และควรจะให้อะไรกับลูกๆ อะไรบ้างที่ดีต่อลูกๆ”
เฟยเอ๋อได้ยินคำพูดเหล่านี้ โกรธจนหน้าแดง “กู้ฮอน อย่าคิดว่าคุณเป็นแม่ของเด็กๆแล้วคุณจะทำอะไรก็ได้ คุณกับฉิงฮัวสถานะเหมือนกัน คุณไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรทั้งนั้น”
“ผลัวะ” เป่หมิงโม่ตบโต๊ะอย่างแรงด้วยหนังสือในมือ
ทันใดนั้น ทำให้กู้ฮอนกับเฟยเอ๋อที่กำลังโต้เถียงกันตกใจตัวสั่น แม้แต่ฉิงฮัวที่ยืนอยู่เงียบๆก็สูดลมหายใจเย็นเข้าไป
ทันใดนั้นอุณหภูมิในห้องโถงลดลง
เป่หมิงโม่แสดงสีหน้าที่ทุกคนไม่อาจจะขัดขืนได้ เขาจ้องสองผู้หญิงสองคนที่ทะเลาะกัน
หลังจากนั้นพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เฟยเอ๋อ เมื่อวานนี้คุณรมควันจนมึน ร่างกายก็ยังไม่หายดี คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอนเถอะ”
เมื่อพูดออกมา ทำให้เฟยเอ๋อตะลึง เธอคิดว่ากู้ฮอนแอบออกไปโดยไม่บอกเป่หมิงโม่ กลับมาจะต้องถูกเป่หมิงโม่ดุว่าอย่างหนัก จนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นเป่หมิงโม่จะแสดงท่าทีอะไรเลย ยังอยากรู้ว่าเป่หมิงโม่จะจัดการกู้ฮอนอย่างไร แต่เขากลับบอกให้ตัวเองออกไปก่อน
ไม่ได้ดูฉากสนุกๆแล้ว เฟยเอ๋อแสดงสีหน้าเสียใจ เธอจับแขนของเป่หมิงโม่ ด้วยน้ำเสียงที่อ้อนแล้วพูดว่า “โม่ ฉันก็จะเป็นภรรยาของคุณแล้ว ที่ฉันทำไปก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กๆถึงได้แสดงอารมณ์อย่างนั้น”
“พอแล้ว ฉันรู้ว่าคุณหวังดีกับเด็กๆ” ขณะพูดเขาเอื้อมมือไปจับผมตรงหน้าผากของเธอสองสามเส้น “ดูสีหน้าคุณสิ ตอนนี้ยังไม่หายดี คุณกลับไปพักผ่อนเยอะๆ เรื่องทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
พูดจบ เขาหันมามองฉิงฮัว “คุณพาเฟยเอ๋อกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอนก่อน”
***
ฉิงฮัวพยักหน้า รีบไปที่หน้าเฟยเอ๋อ ยิ้มให้เธอ “คุณเฟยเอ๋อ เชิญคุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องครับ”
ในความเป็นจริง ตอนที่เฟยเอ๋อกับกู้ฮอนทะเลาะกัน ฉิงฮัวก็อดไม่ได้อยู่บ้าง เขารู้สึกว่าเฟยเอ๋อพูดเกินไป สิ่งที่เขาว่ากู้ฮอนเป็นเรื่องที่ตลก และต้องการจะโจมตีเธอ
แต่เนื่องจากสถานะของเขาต่ำ จึงไม่กล้าทำอะไรก่อนที่เจ้านายจะสั่ง
และเขาก็แอบลุ้นไปกับกู้ฮอนจนเหงื่อแตก เฟยเอ๋อไม่มีเหตุผล เจ้านายกำลังโมโหอยู่ และกู้ฮอนก็อยู่สถานะที่เสียเปรียบด้วย
จนกระทั่งเป่หมิงโม่พูด ให้เขาพาเฟยเอ๋อออกไป
เขาถึงจะรู้สึกโล่งใจแทนกู้ฮอน
เกิดอะไรขึ้น ก็ให้เป่หมิงโม่กับกู้ฮอนเขาสองคนเคลียร์กันเอง
ถ้ามีบุคคลที่สามก็จะเป็นการเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ
รอจนกว่าฉิงฮัวพาเฟยเอ๋อกลับเข้าห้องนอนไป เป่หมิงโม่เงยหน้าขึ้นมองกู้ฮอนที่ปกคลุมด้วยฝุ่นไปทั่วร่างกาย ความโกรธไม่ได้เพิ่มขึ้น แต่เป็นน้ำเสียงที่สงบ “สำหรับวันนี้ที่พาลูกๆออกไปโดยลำพัง มีอะไรจะอธิบายไหม”
ทันใดนั้นน้ำเสียงของเป่หมิงโม่ก็เปลี่ยนไป ทำให้กู้ฮอนแปลกใจ เดิมทีเธอพร้อมที่จะทะเลาะกับเขา จากนั้นก็ออกไป
แต่บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที ทำให้เธอต้องเปลี่ยนทัศนคติของเธอ
เธอยืนมองเป่หมิงโม่อยู่ที่เดิม “เรื่องที่วันนี้ที่ฉันพาลูกๆออกไปโดยไม่ได้บอกคุณ เป็นความผิดพลาดของฉันเอง เพราะคุณเป็นพ่อและผู้ปกครองของเด็กๆ คุณมีสิทธิ์ที่จะใช้มาตรการใด ๆ เพื่อความปลอดภัยของเด็กๆ แต่ในฐานะที่ฉันเป็นแม่ของพวกเขาฉันก็รักพวกเขาอย่างสุดหัวใจเช่นกัน”
“ฉันเห็นด้วยกับคุณ จริงๆแล้วถ้าคุณบอกฉันว่าจะพาเด็กๆออกไปทำกิจกรรมข้างนอก ฉันก็คงจะไม่ขัดข้องอะไร แต่ตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น คุณคิดว่าควรจะจัดการอย่างไรดี” เป่หมิงโม่ยังคงยับยั้งชั่งใจกับอารมณ์ของตัวเอง
เวลาที่เหลือในสี่วันนี้เขาก็ไม่อยากจะทำอะไรที่ทำให้ทุกคนจากกันด้วยไม่ดี นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ
เขาแค่อยากจะจบเรื่องไม่สมบูรณ์แบบกับกู้ฮอนอย่างสมบูรณ์แบบ
กู้ฮอนคิดอยู่พักหนึ่ง แม้เมื่อครู่จะฟันต่อฟัน ตาต่อตากับเฟยเอ๋อ แต่มีอยู่ประโยคหนึ่งที่เฟยเอ๋อพูดถูก อย่างไรก็ตามเฉิงเฉิงกับหยางหยางก็แซ่เป่หมิง พวกเขาเป็นลูกหลานของตระกูลเป่หมิง
ตัวเองก็เป็นแค่คนที่ผ่านไปผ่านมาของเป่หมิงโม่เท่านั้น แต่เฟยเอ๋อเป็นคนที่จะอยู่กับเขาตลอดชีวิต
เกือบจะสูญเสียหยางหยางก็เป็นความประมาทเลินเล่อของเธอเองที่สั่งสอนเขาไม่ดี นี่คือความประมาทของเธอ
แต่สิ่งนี้ก็ไม่สามารถกีดกันสิทธิ์ของเธอในฐานะแม่ได้ เฟยเอ๋อก็ไม่สามารถสั่นคลอนสถานะของเธอได้ สั่นคลอนไม่ได้
แน่นอน เป่หมิงโม่จะแต่งงานกับเฟยเอ๋อ บางทีทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเด็ก ๆ คือการเติบโตข้างกายเป่หมิงโม่ เช่นนี้พวกเขาก็จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์ และยังจะได้รับการศึกษาที่ดีด้วย
แต่ว่า เมื่อเทียบกับเงื่อนไขที่ดีเช่นนี้ สำหรับเด็กๆแล้ว เด็กในวัยนี้ต้องการความรักจากแม่มากกว่า
เธอควบคุมอารมณ์ของเธอให้เย็นลง พูดกับเป่หิงโม่อย่างอ่อนโยนว่า “ในช่วงเวลาแต่งงานกำมะลอนี้ ฉันรับไม่ได้กับพฤติกรรมและการกระทำของคุณ แต่ว่า เพื่อลูกๆ ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้สี่วันที่เหลือศูนย์เปล่าแน่นอน”
เป่หมิงโม่ได้ยินที่กู้ฮอนพูด คิ้วขยับเล็กน้อย พูดช้าๆว่า “คุณคิดว่าช่วงเวลาการแต่งงานกำมะลอเสมือนเป็นการทรมานคุณเหรอ”
การทรมานคำนี้ ไม่ใช่ทั้งหมดของช่วงเวลาที่เธอกับเป่หมิงโม่อยู่ด้วยกัน
จริงๆแล้วในนั้นมันก็มีความสุขอยู่ไม่น้อย ตอนนี้เท่านั้น ในสี่วันสุดท้ายของเธอ เธอจะเก็บช่วงเวลาที่สวยงามนี้ในความทรงจำ
มิฉะนั้นเมื่อถึงวันที่แยกจากกันจริงๆ เธออาจไม่สามารถทนความเจ็บปวดเช่นนี้ได้
***
กู้ฮอนมองสายตาที่เป่หมิงโม่มองตัวเอง ดูเหมือนว่ามีร่องรอยของความหวังลึกๆ
เขาถามเช่นนี้ บางทีแค่อยากให้เธอคิดถึงช่วงเวลาแห่งความสุขเหล่านั้นบ้าง ช่วงเวลานั้นเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
แต่ว่า ทันใดนั้นดวงตาของเขาเริ่มปรากฏความสายตาแห่งผิดหวังขึ้น นั่นเป็นเพราะเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าแม้กู้ฮอนจะไม่ได้ให้คำตอบตรงๆ แต่ได้พยักหน้าเบาๆแล้ว
เป่หมิงโม่ดูดบุหรี่อีกครั้ง “เนื่องจากคุณคิดว่านี่เป็นเกมแห่งการทรมาน ทำไมคุณไม่พูด ไม่ปฏิเสธเกมนี้ตั้งแต่แรก”
หัวใจของกู้ฮอนถูกบิดอย่างโหดร้าย แต่เธอต้องทำให้เขาตายใจ แล้วให้ตัวเองตายใจด้วย เธอกลั้นความเจ็บปวดภายในไว้ กัดฟัน พูดช้าๆว่า “เพราะว่า ฉันต้องการเอาลูกหนึ่งคน”
‘เอาลูกหนึ่งคน’ คำพูดนี้ ทุกๆคำอยู่ในใจที่เป็นน้ำแข็งของเป่หมิงโม่ที่ถูกปิดมานาน แต่มันก็เริ่มละลายลงแล้ว
เป่หมิงโม่ยืนขึ้น เดินไปตรงหน้ากู้ฮอน มองผู้หญิงตรงข้างหน้าที่ไม่ได้สบตาเขา กัดฟันอย่างแน่น
ดวงตาที่อ่อนลงนั้นแข็งตัวอีกครั้งในทันที
“ในเมื่อคุณคิดว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว งั้นฉันก็จะทำตามที่คุณต้องการ สี่วันสุดท้ายนี้พวกเราก็ดำเนินการต่อไปตามข้อตกลง หลังจากนั้นฉันจะทำตามข้อตกลงคืนลูกให้คุณหนึ่งคน”
พูดจบ เขาหันหลังให้กู้ฮอน แล้วตะโกนเรียก “ฉิงฮัว”
หลังจากที่ฉิงฮัวส่งเฟยเอ๋อกลับห้องแล้ว เขาก็ปิดประตูเบาๆ แต่เขาก็แอบเหลือช่องว่างเล็กๆไว้ให้
เขารู้ว่าตอนนี้เจ้านายกำลังโมโหอยู่ เกิดระเบิดขึ้นมา เขาจะได้ออกไปทัน เช่นนี้จะทำให้เรื่องมันหยุดชงัก
เฟยเอ๋อนั่งมองฉิงฮัวข้างเตียง แล้วหัวเราะ “ฉิงฮัว ดูไม่ออกเลยว่าคุณจะเป็นห่วงกู้ฮอนด้วย แต่ว่า ฉันจะเตือนคุณนะ ตอนนี้คุณควรจะแยกให้ออกว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้านายที่แท้จริงของคุณ”
ฉิงฮัวหันกลับไปบอกเฟยเอ๋อว่า “คุณเฟยเอ๋อ ฉันว่าคุณกังวลมากเกินไปแล้ว ถึงแม้คุณกู้จะเป็นแม่ของคุณชายทั้งสอง แต่เรื่องระหว่างเธอกับเจ้านายจะไม่กระทบถึงคุณชายทั้งสองแน่นอน”
“ฮาๆ……ฉิงฮัว ฉันว่าคุณเป็นแมวจับหนูยุ่งเรื่องชาวบ้านมากเกินไปแล้ว เมื่อฉันแต่งเข้ามาในตระกูลเป่หมิงแล้วก็จะแทนที่ในตำแหน่งของกู้ฮอนในใจเด็กๆได้ พวกเขายังเด็ก เมื่อนานไปพวกเขาก็จะลืมเธอได้เอง เฟยเอ๋อแสดงท่าทีของผู้ชนะแล้ว
ในเวลานี้ ฉิงฮัวได้ยินเป่หมิงโม่กำลังเรียกตัวเองอยู่ เขาพูดกับเฟยเอ๋อ “คุณเฟยเอ๋อ ฉันจะออกไปแล้ว คุณพักผ่อนเยอะๆนะ”
พูดจบเขาเปิดประตูห้องแล้วออกไป
เฟยเอ๋อก็ได้ยินเป่หมิงดม่เรียกฉิงฮัวด้วยน้ำเสียงที่โกรธ ดูท่าการสนทนาระหว่างเขากับกู้ฮอนน่าจะไม่ราบรื่นเท่าไหร่ เฟยเอ๋อนอนลงอย่างได้ใจ ในใจเหมือนมีดอกไม้กำลังบาน “กู้ฮอนในที่สุดคุณก็พ่ายแพ้ให้กับฉัน ตระกูลเป่หมิงฉันจะมาแล้ว”
ฉิงฮัวออกจากห้องนอน เขาแอบมองกู้ฮอนที่อยู่ไม่ไกลมาก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแตกหักกันแล้ว
เขาเดินไปหาเป่หมิงโม่ “เจ้านาย มีอะไรจะรับสั่งครับ”
เป่หมิงโม่น้ำเสียงเย็นชาเหมือนปกติ “โทรศัพท์ ส่งคนมารับพวกเรากลับบ้าน”
“ครับเจ้านาย ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ เรื่องทางนั้นจะจัดการอย่างไรดี” ฉิงฮัวหมายถึงเรื่องไฟไหมและผลที่ตามมาที่นี่
“ตรงนี้เดี๋ยวจะมีคนมาจัดการเอง” เป่หมิงโม่พูดจบ เดินไปทางห้องนอนของเฟยเอ๋อ แล้วปิดประตูอย่างแรง
***
เป่หมิงโม่กลับไปที่ห้องนอน ด้วยอารมณ์โกรธ
เฟยเอ๋อลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว แสดงสีหน้าที่อ่อนโยน
เธอเอื้อมมือไปจับมือของเป่หมิงโม่ พาเขาไปนั่งข้างเตียง
หลังจากนั้นเธอก็อ้อมไปอยู่หลังเขา สองมือบีบนวดที่ขมับหัวของเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่นั่งตัวตรง หลับตาแสดงท่าทีที่ผ่อนคลายและสบาย
เฟยเอ๋อนวดเบาๆไปด้วย พูดเสียงเบาๆกับเป่หมิงโม่ไปด้วย “โม่ เมื่อครู่ฉันทะเลาะกับกู้ฮอนต่อหน้าคุณ คุณอย่าโกรธนะ ที่ฉันเป็นแบบนี้ แค่รู้สึกว่าถึงแม้เธอจะเป็นแม่ของเฉิงเฉิงกับหยางหยางก็ตาม แต่ก็ไม่สมควรที่จะไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของพวกเขา”
พูดอยู่ เธอก็เลื่อนมือไปที่ไหล่ของเขา แล้วบีบนวดต่อ “และอีกอย่างฉันรู้สึกไม่ดีแทนคุณ ทั้งๆที่คุณทำไปเพราะเป็นห่วงเธอ หวังดีกับเธอ แต่เธอกลับไม่รับน้ำใจ ฉันว่าคุณหวังดีแต่กลับไม่ได้ดี”
ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความคับข้องใจและเสียใจ แต่ความจริงในใจดีใจและมีความสุขมาก
เป่หมิงโม่ฟังเฟยเอ๋อพูดแล้ว ดูเหมือนยังสงบอยู่ เหมือนจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิด จะมีท่าทีที่รุนแรงอยู่บ้าง
