เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 556 ดอกกล้วยไม้สองช่อ

บทที่ 556 ดอกกล้วยไม้สองช่อ

ฉิงฮัวคนน้ำเป็นทุกอย่าง แต่พอเจอผู้หญิงก็กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปเลย

เขายื่นมือไปผลักเฟยเอ๋อออกจากตัวเอง ก้มหน้าดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ: “ก็ผมกลับมาแล้วไม่ใช่หรอ ตอนนี้คุณกลับไปพักผ่อนก่อน ผมเหนื่อยแล้ว มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้”

“ใช่ค่ะ คุณเฟยเอ๋อ ดึกขนาดนี้แล้วก็อย่าไปรบกวนคุณชายเป่ยหมิงพักผ่อนเลยค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งรีบเดินเข้ามา ประคองเฟยเอ๋อไว้อย่างระมัดระวัง พูดไปด้วยพาเธอเดินเข้าไปในห้องนอนช้าๆ ด้วย

เฟยเอ๋อเดินไปยังหันหน้ากลับมาดูเป่ยหมิงโม่อีกด้วย

แต่เป่ยหมิงโม่ไม่ได้มองเธออีก แค่ขมวดคิ้วเดินเข้าไปในห้องอ่านหนังสือของตัวเอง

ฉิงฮัวก็ตามเป่ยหมิงโม่เข้าไปในห้องอ่านหนังสือ

*

กู้ฮอนและลูกๆ นั่งรถของNotonกลับมาถึงในเมืองแล้ว เธอไม่ได้ให้Notonส่งพวกเขากลับบ้าน แต่กลับมาถึงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

กู้ฮอนบอกNotonว่า: “Noton ครั้งที่แล้วไม่มีเวลาขอบคุณคุณ ครั้งนี้ยังต้องรบกวนคุณมาส่งเราอีก แบบนี้ได้ไหม ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณที่นี่ ถือว่าแสดงความขอบคุณของฉันที่มีต่อคุณก่อนละกันนะ”

มุมปากของNotonโค้งขึ้น มีรอยยิ้มน่าดึงดูดโผล่ออกมา: “ได้สิ ถ้าคุณจะเลี้ยง งั้นผมก็ไม่ปฏิเสธแล้ว”

นี่คือร้านอาหารจีนร้านหนึ่ง ถึงแม้ว่าไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็มีสองชั้นอยู่ ตกแต่งแบบมีจุดเด่นมาก เหมือนกับว่าย้อนกลับไปถึงสมัยยุคหกศูนย์

สี่คนเลือกที่นั่งที่ใกล้กับน้าต่างและนั่งลง พนักงานเสิร์ฟหญิงที่ใส่ชุดทหารคนหนึ่งเดินมา ในมือยังถือเมนูและสมุดจดบันทึกอีกด้วย

พอเธอเห็นNotonแวบแรกก็อึ้งอยู่กับที่แล้ว สงสัยเธอน่าจะไม่เคยเห็นผู้ชายที่สวยขนาดนี้

***

Notonยิ้มให้เธอ พนักงานเสิร์ฟหญิงคนนั้นอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

“คุณครับ ขอถามหน่อยว่าผมสั่งอาหารได้หรือยังครับ” น้ำเสียงของเขาเหมือนกับลมเย็น และก็เหมือนแสงแดดอบอุ่นอีกด้วย

พนักงานเสิร์ฟหญิงก็รู้ว่าตัวเองทำตัวผิดแล้วเหมือนกัน หน้าแดงยื่นเมนูให้กับNoton: “เชิญ เชิญสั่งค่ะ”

Notonยิ้มพยักหน้าให้เธอ รับเมนูมาอย่างสง่า จากนั้นก็ยื่นเมนูให้กับกู้ฮอนที่นั่งอยู่ข้างหน้า: “ในสถานการณ์แบบนี้ ควรให้ผู้หญิงเป็นคนสั่ง”

กู้ฮอนยิ้มรับเมนูมา: “Noton คุณอยากกินอะไร ฉันคิดว่าคุณท่องเที่ยวอยู่ข้างนอกบ่อยๆ น่าจะเคยกินอาหารทั่วโลกแล้วใช่ไหม”

Notonเอาแขนสองข้างตั้งอยู่บนโต๊ะ นิ้วมืออันเรียวยาวขาวใสแตะปลายคางของเขา

ยักคิ้วเล็กน้อย: “ความจริงผมเอนจอยกับการท่องเที่ยวมากกว่า ส่วนด้านอาหารการกินผมไม่ค่อยเท่าไหร่”

พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ กู้ฮอนก็สั่งทั้งอาหารเจและไม่เจมา บวกกับซุปอีกหนึ่งอย่าง จากนั้นคืนเมนูให้กับพนักงานเสิร์ฟ

หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟไปแล้ว กู้ฮอนดูNoton: “คุณบอกว่าคุณไม่ค่อยอะไรกับอาหารเท่าไหร่ แต่อาหารสองครั้งนี้ที่กินอยู่บนรถของคุณมันดีมากเลยนะ”

Notonหัวเราะและพูดว่า: “ฮาๆ คุณกู้ก็พูดเกินไป นั่นก็แค่ขนมเล็กๆ น้อยๆ ที่ผมทำเอง ไม่ใช่อะไรหรอก”

หยางหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดูNotonและพูดว่า: “ลุงคนสวยครับ เมื่อไหร่จะสอนผมทำปีกไก่ครับ”

Notonยื่นมือไปสัมผัสหัวของหยางหยาง: “ช่วงนี้ฉันยังอยู่ที่นี่อยู่ ถ้าเธออยากเรียนก็ให้แม่เธอติดต่อฉัน ฉันสอนเธอได้ทุกเมื่อ”

พูดจบ เขาเอาบัตรว่างออกมาแผ่นหนึ่ง จากนั้นเขียนเบอร์มือถือของตัวเองลงไป ยื่นให้กู้ฮอน: “โทษทีนะ ผมไม่ค่อยใช้นามบัตรเท่าไหร่ แค่โทรเบอร์นี้ก็จะติดต่อผมได้แล้ว”

กู้ฮอนรับนามบัตรมา ตัวหนังสือที่Notonเขียนก็สวยอย่างกับหน้าตาเขา

“Noton พวกเรารบกวนคุณมากเกินไปแล้ว” หน้าของกู้ฮอนเริ่มเกรงใจขึ้นมา

Notonส่ายหัว: “ความจริงที่ผมกลับมาจากต่างประเทศก็แค่อยากมาเจอเพื่อนเก่า มาเที่ยวเล่น รบกวนผมซะที่ไหนแล้ว”

หยางหยางดีใจมาก “เย้ ผมสามารถให้ลุงคนสวยสอนผมทำอาหารอร่อยต่างๆ ได้แล้ว”

ไม่นาน อาหารที่สั่งก็มาครบแล้ว

สี่คนคุยกันอย่างมีความสุข กินอาหารให้สะอาดทุกจานเลย

Notonเอากระดาษทิชชูออกมาเช็ดปากอย่างสะอาด: “ขอบคุณคุณกู้ที่เลี้ยงข้าวเที่ยงนะครับ รสชาติดีมากเลย”

ทุกคนออกไปจากร้านอาหาร Notonเปิดประตูรถ: “คุณกู้ ให้ผมส่งพวกคุณกลับบ้านไหม”

กู้ฮอนส่ายหัว: “Noton คุณไปทำธุระของคุณเลย เกรงใจมากเลยที่รบกวนคุณทั้งเช้า เพิ่งกินข้าวเสร็จ ฉันอยากไปเดินเล่นกับลูกๆ สักหน่อย”

“ก็ได้ งั้นผมไปก่อนนะ ถ้าหยางหยางอยากเรียนอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดเลยนะ” Notonพูดจบก็ทำท่าโทร จากนั้นรถก็หายไปในฝูงรถแล้ว

กู้ฮอนพาลูกๆ เดินกลับบ้านไปช้าๆ หยางหยางที่กินอิ่มแล้วยิ่งมีพลังงานขึ้นมา แค่เฉิงเฉิงจะดูไม่ค่อยมีพลังงานสักเท่าไหร่

กู้ฮอนมองลูกชาย: “ที่รัก เป็นอะไรหรอ”

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว ท่าทางดูเศร้ามาก เงยหัวขึ้นบอกกับกู้ฮอนว่า: “ผมคิดถึงคุณย่าและคุณยายแล้ว”

***

พอได้ยินเฉิงเฉิงบอกว่าคิดถึงคุณย่าและคุณยายแล้ว กู้ฮอนใจสั่นเล็กน้อย เธอก็คิดถึงพวกท่านแล้วเหมือนกัน

แต่เรื่องแต่เรื่องที่ตามกันมากี่วันนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยทั้งกายใจแล้ว

กู้ฮอนนั่งลง ยิ้มพูดกับเฉิงเฉิงว่า: “ก็ได้ เดี๋ยวแม่จะพาพวกเธอไปหาคุณยายนะ แต่พวกเธอต้องเชื่อฟังนะ เพราะตอนนี้ร่างกายของคุณยายให้ไม่หายดีเลย ห้ามไปวุ่นวายเสียงดังนะ”

ตั้งแต่เป่หมิงโม่รับแม่มาถึงโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในเมืองA และยังจัดห้องผู้ป่วยVIPที่ดีเท่าท่านปู่เป่หมิง มีคนดูแลยี่สิบสี่ชั่วโมง

แต่แม่ยังคงไม่ตื่นอยู่ดี ทำให้กู้ฮอนไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา

เธอบอกข้อห้ามให้กับลูกๆ เรียบร้อย โดยเฉพาะเตือนหยางหยางอีกรอบหนึ่ง จากนั้นยื่นมือออกไปเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง พาแม่ลูกสามคนไปที่โรงพยาบาลกลาง

ไม่นาน รถแท็กซี่ก็จอดตรงหน้าประตูโรงพยาบาล

กู้ฮอนไม่ได้พาลูกเข้าไปในโรงพยาบาลเลย แต่คือเดินเข้าไปในร้านดอกไม้ที่เปิดอยู่ข้างๆ

“เอาดอกกล้วยไม้หนึ่งช่อค่ะ…เอาสองช่อค่ะ” ทันใดนั้นกู้ฮอนนึกขึ้นมาได้ว่า ถ้ามาเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลแล้ว งั้นก็ไปเยี่ยมท่านปู่เป่หมิงด้วยเลย

ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่ชอบตัวเองอยู่ แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นคุณปู่ของลูกๆ อยู่ดี

เมื่อเธออุ้มดอกไม้สองช่อพาเด็กเข้าไปในห้องผู้ป่วยของลู่ลู่ พยาบาลที่อยู่ในห้องสังเกตเป็นเวรอยู่ก็รีบลุกขึ้นมา: “สวัสดีค่ะคุณกู้”

กู้ฮอนพยักหน้าเล็กน้อย: “ช่วงนี้อาการแม่ฉันเป็นยังไงบ้างแล้ว”

“ตอนนี้อาการของคุณแม่คุณดีขึ้นแล้ว วันก่อนคุณหมอยังมาตรวจดูอยู่ ผลที่ออกมาดีมาก ร่างกายของท่านกำลังพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เชื่อว่าถ้าทำตามการรักษาของเรา ไม่นานท่านก็จะฟื้นขึ้นมาและหายดี” พยาบาลบอกสถานการณ์ให้ฟังง่ายๆ

“ขอบคุณที่บอกข่าวดีนี้ให้ฉันรู้” อารมณ์ซึมเศร้าช่วงกี่วันนี้ดีขึ้นมาบ้างแล้วทันที

ต่อมา เธอให้เฉิงเฉิงและหยางหยางรออยู่ข้างๆ พยาบาลก่อน ตัวเองเข้าไปแบบเงียบๆ ก่อน เอาดอกไม้ช่อหนึ่งวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง

หันหน้าไปพูดกับลู่ลู่ที่นอนอยู่ว่า: “แม่ หนูเอาช่อดอกไม้และพาหลานของท่านสองคนมาเยี่ยมแม่แล้วนะ แต่ตอนนี้ฉันจะเอาช่อดอกไม้ไปให้ท่านปู่เป่หมิงก่อน ท่านพักผ่อนไปก่อน เดี๋ยวหนูมานะ”

พูดจบ เธอก็พาลูกออกจากห้องของลู่ลู่ ไปที่หน้าห้องของท่านปู่เป่หมิงก่อน

แต่เมื่อเธอกำลังจะผลักประตูเข้าไปข้างใน จู่ๆ ก็ลังเลขึ้นมา

เธอนึกถึงภาพของกี่วันก่อน: พาเธอเข้ามาในห้องของท่านปู่เป่หมิง เนื่องจากว่าท่านปู่เป่หมิงเป็นอัมพาต อยู่บนเตียงทำอะไรไม่ได้เลย ยิ่งกว่านั้นคือพูดออกมาเป็นหนึ่งประโยคไม่ได้เลย

แต่พอเขาเห็นกู้ฮอนที่ตามหลังเป่หมิงโม่ ยังคงทำสีหน้ารังเกียจอยู่ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังลืมไม่ได้

พอนึกถึงตรงนี้ เหมือนเธอจะถอยออกไปแล้ว

ถ้ายังเป็นเหมือนวันนั้นอยู่ งั้นเธอจะให้ลูกๆ เข้าไปเอง ตัวเองรออยู่ข้างนอกก็ได้

“แม่ครับ เราไม่เข้าไปหรอ” เฉิงเฉิงเห็นกู้ฮอนลังเลอยู่หน้าประตู เขาก็รู้ว่าเหมือนคุณปู่จะไม่ค่อยชอบแม่เท่าไหร่ หรือแม่จะกำลังปวดหัวกับเรื่องนี้อยู่

หลังจากที่กู้ฮอนก้มหน้าดูลูกสองคน เลยตัดสินใจว่า ถึงแม้ท่านปู่เป่หมิงจะไม่อยากเจอตัวเองก็ไม่เป็นไร ยังไงเขาก็ยังเป็นคุณปู่ของลูกๆ อยู่ดี ไม่ว่ายังไงก็ต้องให้ลูกๆ ไปเจอเขา

พอนึกถึงตรงนี้ กู้ฮอนหายใจเข้าลูกๆ จากนั้นผลักประตูออก

***

มาเป็นครั้งที่สองแล้ว พยาบาลที่ที่อยู่ในห้องสังเกตก็รู้จักเธอแล้ว เลยไม่ได้ไปห้ามพวกเขาหข้ามา

เป่หมิงเจิ้งเทียนที่เคยมีอำนาจเหนือกว่าใครๆ เป่หมิงเจิ้งเทียนที่เคยสร้างบริษัทเป่หมิงด้วยมือตัวเอง เขาเคยรู้บ้างไหมว่าวันหนึ่งเขาจะมีสภาพแบบนี้

กู้ฮอนเห็นท่านปู่เป่หมิงนอนอยู่บนเตียงเงียบๆ หลับตาลงแน่นๆ ใบหน้าแก่ไม่ค่อยเห็นสีเลือดแล้ว…

หลังจากที่เธอทำท่ามือเงียบให้ลูกๆ สามคนมาถึงข้างเตียงของเป่หมิงเจิ้งเทียนเบาๆ

เธอเอาดอกไม้ไว้ที่บนโต๊ะข้างเตียงของท่านปู่เป่หมิง จากนั้นก็คิดจะพาลูกอยู่ตรงนี้เงียบๆ สักพักแล้วค่อยไป

เขาพูดกันว่าแม่ลูกใจอยู่ด้วย พ่อลูกเป็นธรรมชาติ คนเป็นปู่เป็นหลานก็ยิ่งมีจิตสัมผัสที่พิเศษอีกแล้ว

เมื่อดวงตากลมๆ ดำๆ เล็กๆ มองตัวเองอยู่ เป่หมิงเจิ้งเทียนค่อยๆ ตื่นมาจากในฝัน

“คุณปู่ตื่นแล้วหรอครับ…” หลังจากที่เฉิงเฉิงเรียกเบาๆ คำหนึ่ง ร่างน้อยก็นอนที่ข้างเตียงของเขา ท่านปู่เป่หมิงแค่เอียงหัวนิดหน่อยก็เห็นเขาได้แล้ว

“คุณปู่ครับ…” หยางหยางก็นอนอยู่ข้างเตียงเหมือนกับเฉิงเฉิง

อาจจะเป็นเพราะท่านปู่เป่หมิงลืมตาขึ้นก็ได้ยินเสียงหลาน ตาที่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยตอนแรกๆ จู่ๆ ก็มีสีสันขึ้นมาเล็กน้อย

เขาพยายามเอียงหัวไปทางเฉิงเฉิงและหยางหยางเล็กน้อย เห็นหลายอายุน้อยสองคน ใบหน้าแก่ยิ้มขึ้นมาทันที

“เฉิง…หยาง…”เขาพยายามเรียกชื่อหลานออกมา

และพยายามยื่นมือแห้งๆ ของเขาออกมาอย่างสั่น เขาน่าจะอยากจะสัมผัสหน้าเล็กๆ ของหลาน

ช่วงที่ผ่านมานี้ เขาอยู่ในห้องเงียบเหงามากจริงๆ เงียบเหงาจนเขาต้องนับเป่หมิงโม่ไปจากที่นี่กี่วันแล้ว…

กู้ฮอนทนดูไม่ไว้แล้ว เธอเดินไปที่ข้างๆ ลูก: “เฉิงเฉิง หยางหยาง ตอนนี้คุณปู่ป่วยอยู่ ไม่มีแรงยื่นมือออกมาได้ รีบไปจับมือคุณปู่เลย”

เฉิงเฉิงและหยางหยางฟังแล้วก็ยื่นมือเล็กไปที่ข้างๆ มือของท่านปู่เป่หมิงอย่างเชื่อฟัง

ในที่สุดมือของสามคนนี้ก็จับด้วยกันแล้ว

พอกู้ฮอนเห็นถึงตรงนี้ ก็มีรอยยิ้มซึ้งใจโผล่ขึ้นมา

ในเวลาเดียวกัน เป่หมิงเจิ้งเทียนก็เห็นกู้ฮอนที่อยู่ด้านหลังของลูกๆ