ตอนที่ 573 การจับฉลากที่ตัดสินโชคตา
เธอเลยโบกมือขึ้นลงให้ฉิงฮัวนั่งลง แล้วพูดเหมือนผู้ใหญ่สอนเด็กว่า “คุณก็จริงๆเลย ลั่วเฉียวลบหน้าคุณ คุณก็ต้องเป็นฝ่ายหาเธอสิคะ ปกติคุณช่วยนายตามคนก็เห็นกระตือรือร้นดีออก ทำไมพอเรื่องของตัวเองกลับหยุดล่ะคะ จำไว้นะคะ สำหรับเธอ ต้องตื้อให้สุดค่ะ”
ฉิงฮัวอึ้งไปพักหนึ่ง “ตื้อให้สุด?”
“ความหมายฉันก็คืออย่าปล่อย ตามจีบเธอสุดความสามารถเข้าใจไหมคะ” กู้ฮอนพูดจบ ก็ยื่นซุปให้ฉิงฮัวถ้วยหนึ่ง
ขณะนี้เฉิงเฉิงและหยางหยางล้างหน้าแปรงฟันเสร็จวิ่งออกมาจากห้อง
*
ทั้งสี่ทานข้าวเสร็จอย่างรวดเร็ว ฉิงฮัวมองนาฬิกาบนข้อมือตน แล้วบอกกู้ฮอน “คุณหนูครับ เวลาไม่เช้าแล้ว คุณหนูว่าจะให้คุณชายน้อยท่านไหนกลับไปพร้อมผมครับ?”
กู้ฮอนต้องเผชิญกับคำถามที่เธอไม่อยากเผชิญหน้าที่สุด
“แม่ครับ หรือว่าพวกเราสามคนจะไม่อยู่ที่เดียวกันแล้วหรอครับ?” หยางหยางพูดด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ แต่ก่อนตนอยู่กับแม่คนเดียว หลังจากเพิ่มพี่ชายมาอีกคน เขารู้สึกว่าตัวเองไม่โดดเดี่ยวเหมือนเดิม
กู้ฮอนพยักหน้าเบาๆ แล้วจ้องมองเฉิงเฉิงและหยางหยางอย่างจริงจัง “คุณแม่กับคุณพ่อเลิกกันแล้ว ต่อไปก็จะไม่อยู่ด้วยกันแล้ว ที่คุณอาฉิงฮัวมานี่ก็เพื่อมารับลูกทั้งสองคนใดคนหนึ่งกลับคฤหาสน์เป่หมิง”
“แล้วคุณแม่จะเลือกใครอยู่กับคุณแม่ล่ะครับ?” เฉิงเฉิงนั่งน้ำตาคลอมองกู้ฮอน
ตั้งแต่เขาเกิด ยังไม่ได้มองเขาดีๆเลยก็ถูกพาไปแล้ว เติบโตข้างกายเป่หมิงโม่ตั้งแต่เด็ก
แม้ว่าเขาจะฉลาดมาก แต่นั่นเป็นเพราะการฝึกอย่างเคร่งครัดของเป่หมิงโม่ แต่กลับต้องแลกด้วยการไม่ได้รับความรักของแม่ตั้งแต่เด็ก เสียความสุขในวัยเด็กไป
แล้วหันมองหยางหยาง เขาเป็นเด็กที่แอบซ่อนไว้ไม่ให้เป่หมิงโม่รู้ โตมากับความรักความห่วงใยของตน แม้จะเคยสร้างปัญหาให้ตนเครียดมาก แต่จะมีแม่คนไหนที่จะไม่รักลูกตัวเองกันล่ะ เป็นคนปากแข็งใจอ่อนทั้งนั้นแหละ ความรักของแม่ลูกจะไม่มีวันตัดขาดกัน
***
กู้ฮอนมองลูกทั้งสองตรงหน้า เหมือนตอนที่คลอดพวกเขาตอนนั้นอยากที่จะจากห่าง บางทีอาจจะตัดยากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“คุณหนูครับ……” ฉิงฮัวมองการลังเลของกู้ฮอนแล้วใจร้อนอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
หยางหยางได้ยินระหว่างเขาและเฉิงเฉิงจะต้องมีคนหนึ่งที่ต้องคฤหาสน์เป่หมิง ตอนแรกเขาเริ่มเสียใจแล้ว เพียงแต่ระหว่างที่เสียใจนั้น เขาก็นึกถึงการแสดงในโรงเรียนเมื่อวาน ที่เฉิงเฉิงแอบทำเรื่องไม่ดี
แม้กระทั่งที่เคยมีเรื่องกับเขาแต่ก่อน
เฉิงเฉิงชอบตัวเป็นคุณชายเป่หมิง สูงส่งกว่าตน
เขาเคยไม่พอใจในเรื่องนี้มาก เขาคิดว่าแค่ได้เป็นคุณชายบ้านเป่หมิง ด้วยความฉลาดของตนต้องเก่งกว่าเฉิงเฉิงแน่นอน
แต่ก่อนอยู่ข้างแม่ ไม่มีโอกาส เมื่อแม่กับไอ้พ่อนกอยู่ด้วยกันยิ่งที่จะเป็นไปได้ยาก
แต่ตอนนี้พ่อกับแม่เลิกกันแล้ว ต้องมีลูกคนหนึ่งกลับคฤหาสน์เป่หมิง
นอกเหนือจากนั้น อีกเหตุผลหนึ่งที่เขาอยากไปคฤหาสน์เป่หมิงคือ แต่ก่อนเคยแต่งตัวเป็นน้องสาวดำเข้าคฤหาสน์เป่หมิง มีของกินอร่อยๆเยอะมาก เขาในฐานะชอบกิน นี่อาจจะเป็นของที่น่าสนใจมากกว่าเฉิงเฉิงแล้วล่ะ
แต่ว่ามันจะยากสำหรับตนแล้วล่ะ ถ้าตนขอไปเอง แม่คงไม่ยอมแน่ๆ
เพราะเฉิงเฉิงยอดเยี่ยมกว่า และโตมากับบ้านเป่หมิง บ้านเป่หมิงจะมีความสัมพันธ์กับเขามากกว่า
จะหาวิธีไหนตนถึงจะไปบ้านเป่หมิงได้ และต้องสมเหตุสมผล มันทำให้เขาลำบากจริงๆ
สมองน้อยของหยางหยาง พอเจอสถานการณ์จริงส่วนใหญ่ จะคิดอะไรไม่ออก
พอไม่มีเรื่องอะไร ก็จะฉลาดมาก เฉิงเฉิงก็มิอาจสู้
ไม่นานเขาก็นึกขึ้นได้เมื่อตอนอยู่ในโรงเรียน แข่งวิ่งทุกครั้งต้องไปจับฉลาก ที่สำคัญจับได้แถวไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้
จับฉลาก! วิธีนี้ดีที่สุดแล้ว แต่ว่าต้องให้แน่ใจว่าตนจะต้องเป็นคนที่ไปบ้านเป่หมิง ต้องคิดเพิ่มอีกวิธีหนึ่ง ต้องห้ามให้เฉิงเฉิงและแม่ดูออก
อ๋อ มีแล้ว แบบนี้ต้องได้แน่นอน
เมื่อคิดได้หยางหยางรีบยกมือพูด “คุณแม่ครับ แม่อย่าเครียดกับเรื่องนี้เลย ผมคิดได้วิธีหนึ่งครับ”
กู้ฮอนมองหน้าหยางหยางอย่างสงสัย “ลูกจะไปมีวิธีอะไร อย่ามาวุ่นวาย ไปเล่นโน่นกับเฉิงเฉิงก่อน
หยางหยางเบะปาก ดูเหมือนวิธีของตนจะใช้ไม่ได้ซะแล้ว
เฉิงเฉิงดึงแขนเสื้อกู้ฮอน “คุณแม่ครับ ใช้วิธีที่หยางหยางพูดเถอะครับ มันอาจจะเป็นความคิดที่ดีนะครับ”
เฉิงเฉิงช่วยหยางหยางพูดแบบนั้นแล้ว กู้ฮอนก็ไม่มีอะไรจะพูด “หยางหยาง งั้นลูกว่าต้องทำยังไงล่ะ?”
หยางหยางยิ้มเจ้าเล่ห์ “ที่จริงเป็นวิธีที่ง่ายมาก ก็คือจับฉลาก”
“จับฉลาก?” กู้ฮอนมองหยางหยางทั้งโมโหทั้งขำ ถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะมาไม้นี้อีก
ในขณะที่กู้ฮอนปฏิเสธ เฉิงเฉิงก็พูดกับเธอ “วิธีของหยางหยางก็ดีนะครับ แบบนี้คุณแม่ก็ไม่ต้องเครียดว่าจะให้ใครไปหรืออยู่”
“ใช่ครับคุณหนู คุณชายน้อยพูดถูก ในเมื่อปล่อยไม่ได้สักคน งั้นก็ลองวิธีจับฉลากได้นะครับ” ฉิงฮัวก็เห็นด้วยกับวิธีของหยางหยาง
กู้ฮอนขมวดคิ้วพูด “ใช้วิธีจับฉลาก มันเด็กๆไปหรือเปล่า……”
***
ในขณะที่กู้ฮอนกำลังจัดสินไม่ได้กับเรื่องที่จะส่งลูกคนไหนไปบ้านเป่หมิงนั้น หยางหยางกลับคิดวิธีที่เฉิงเฉิงและฉิงฮัวเห็นด้วยได้ นั่นก็คือ——จับฉลาก
กู้ฮอนกลับรู้สึกว่าเรื่องนี้เด็กๆไป
เฉิงเฉิงพูดอย่างแน่วแน่ “แม่ครับ ผมเห็นด้วย ถ้าจับได้ว่าผมต้องกลับไปอยู่กับคุณปู่คุณย่า ผมก็จะไม่เสียใจ ผมจะมาเยี่ยมแม่บ่อยๆครับ”
หยางหยางก็พูดตาม “ถ้าหากเป็นผมอยู่กับไอ้พ่อนก ผมก็จะยอมรับ”
กู้ฮอนมองลูกทั้งสองพูดอย่างเด็ดเดี่ยว จำต้องพยักหน้าเห็นด้วย
หยางหยางเห็นแม่พยักหน้า ในใจดีใจมาก
“แม่ครับ ในเมื่อแม่เห็นด้วย งั้นผมทำฉลากแล้วกัน เพราะวิธีนี้ผมเป็นคนคิดออกมาเอง” หยางหยางรีบพูด
กู้ฮอนได้ฟัง กู้ตามใจเขาไป
ดูท่าทางจะสำเร็จแล้ว
ไม่ช้าเขาก็เขียนการตัดสินไปและไม่ไปลงบนกระดาษสองใบ ม้วนกระดาษในลักษณะเท่าๆกัน
เขาเอาลูกบอลกระดาษ กลับมาใหม่พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ผมเขียนคำว่า ‘ไป’และ ‘อยู่’ ลงบนลูกบอลกระดาษสองใบนี้ ถ้ากับได้ ‘ไป’ ก็ตามคุณลุงหัวฟูกลับบ้านคุณปู่คุณย่า ถ้าจับได้ ‘อยู่’ ก็สามารถอยู่เป็นที่รักของแม่”
พูดไป เขาวางลูกบอลกระดาษที่ทำไว้ลงบนกลางฝ่ามือ หลังจากมือน้อยสองข้างประกบกันและเขย่าสุดแรง เปิดมือน้อยออก กระดาษสองใบลงไปอยู่บนโต๊ะกาแฟ
แล้วอ้าปากพูด “ตอนนี้สามารถจับฉลากได้แล้ว”
เขาพูดจบ แต่ไม่ได้ขยับแต่อย่างใด
ที่เหลือสามคนมองหยางหยางอย่างไม่เข้าใจ ก็ยังเป็นกู้ฮอนที่พูด “ลูกรัก ทำไมลูกไม่หยิบอันหนึ่งล่ะครับ?”
หยางหยางพูดอย่างถ่อมตน “ที่จริงผมก็อยากจะยิบ แต่ผมนึกถึงเรื่องที่คุณครูสอนพวกเรานิทานเรื่อง ‘ไดโนเสาร์ให้ลูกแพร์’ ขึ้นมาได้”
‘ไดโนเสาร์ให้ลูกแพร์……’
ขณะเดียวกันบนหัวทุกคนมีอีกาบินผ่านร้องกากา
“เป่หมิงซีหยาง นั่นมัน ‘กงรองให้ลูกแพร์’ ต่างหาก” เฉิงเฉิงมองบนใส่เขา
หยางหยางมองตา ดูสิ ดูสิ เป่หมิงซีเฉิงวางตัวเป็นคุณชายน้อยบ้านเป่หมิงพูดอีกแล้ว
แม้เขาจะคิดแบบนี้ แต่ก็สีหน้าแสดงออกแบบเขินอาย
“ในเมื่อลูกรักหยางหยางพูดแบบนี้แล้ว งั้นลูกรักเฉิงเฉิงก็หยิบก่อนอันหนึ่งแล้วกัน” กู้ฮอนรีบพูด
เฉิงเฉิงมองแม่ แล้วยื่นมือหยิบลูกบอลกระดาษมาไว้ในมือชิ้นหนึ่ง
หยางหยางรีบหยิบอีกชิ้นหนึ่งไว้ในมือ
เขาไม่ได้รีบร้อนดูลูกบอลกระดาษที่ตนหยิบเขียนว่าอะไร แต่กลับมองไปที่ในมือของเฉิงเฉิง
ขณะนี้ฉิงฮัวและกู้ฮอนก็หันมาให้ความสนใจกับหยางหยาง
เฉิงเฉิงจับลูกบอลกระดาษไว้ ที่จริงในใจเขาก็ลำบากใจไม่น้อย
ใจหนึ่งเขาก็อยากอยู่ข้างแม่ เพราะอยู่ที่นี่เขาถึงจะผ่อนคลายมีความสุขและได้รับรักจากแม่ที่ไม่เคยได้รับตอนอยู่กับพ่อ
แต่อีกใจหนึ่ง เขาก็ไม่อยากจากคุณปู่คุณย่าบ้านเป่หมิง แม้กระทั่งพวกคนใช้ พวกเขาดีกับตนมาก
“ลูกรัก รีบเปิดดูว่าเป็นอะไรสิ?” กู้ฮอนตื่นเต้นมากในขณะนี้
เฉิงเฉิงค่อยเปิดมือน้อยออก แกะลูกบอลกระดาษออกทีละนิด
เมื่อเห็นตัวหนังสือด้านบน ทุกคนอึ้งอยู่กับที่
***
หยางหยางทำฉลากกระดาษภายนอกที่เหมือนเหมือนกัน อันหนึ่งเขียน ‘ไป’ อันหนึ่งเขียน ‘อยู่’
เขาเอาลูกบอลกระดาษเขย่าในมือแล้วโยนลงบนโต๊ะกาแฟ
เฉิงเฉิงหยิบก่อนชิ้นหนึ่ง
ทุกคนให้ความสนใจมองดูเฉิงเฉิงค่อยๆแกะลูกบอลกระดาษในมือออก เห็นเพียงตัวหนังสือตัวหนึ่งที่หยางหยางใช้ปากกาเขียนอย่างบิดเบี้ยวว่า ‘อยู่’
อยู่ ก็แสดงว่าเฉิงเฉิงจะได้อยู่กับกู้ฮอนแล้ว
กู้ฮอนมองดูกระดาษ ในใจแอบสั่นนิดหนึ่ง คิดว่าในมือหยางหยางต้องเป็นคำว่า ‘ไป’ แน่นอน
เธอ ณ ตอนนี้ ไม่ได้ดีใจเพราะเฉิงเฉิงที่จากกันตั้งแต่เกิด กลับสู่ข้างกายตนอีกครั้ง แต่กลับเป็นห่วงหยางหยางที่อยู่ข้างกายตนมาตลอด ต้องไปอยู่ข้างกายเป่หมิงโม่
เมื่อหยางหยางเห็นข้อความเฉิงเฉิง สีหน้าแสดงออกถึงความผิดหวัง “อ๋า……ถ้าของเขาอยู่กับแม่ งั้นผมก็ต้องไปกับคุณอาฉิงฮัวไปอยู่กับไอ้พ่อนกแล้วล่ะ” พูดแล้วหยางหยางก็ไม่เปิดกระดาษ แต่กลับยัดลงกระเป๋าไปเลย
กู้ฮอนกอดหยางหยาง ยังไงตนก็เป็นคนเลี้ยงโตมา แม้หยางหยางจะชอบทำเธอปวดหัวอยู่เรื่อย แม้จะทำให้เธอโมโหจนกัดฟัน อยากเฆี่ยนลงแรงๆที่ก้น
แต่ความสัมพันธ์แม่ลูกก็ลึกซึ้งมาก
“ลูกรัก หลังจากนี้ลูกต้องอยู่กับพ่อของลูกแล้ว แม่เป็นห่วงว่าลูกกับเขาจะมีเรื่องมากมายที่ขัดแย้งกัน ลูกต้องจำไว้นะ ถึงที่นั่น ไม่เหมือนอยู่กับแม่นะ ทำอะไรต้องละเอียด ตั้งใจ จำไว้ห้ามขัดคำพูดพ่อโดยเด็ดขาด ไม่งั้นเขาจะไม่ยอมเมตตาเหมือนแม่นะรู้ไหม?”
หยางหยางพยักหน้า ยื่นมือน้อยๆตบไหล่แม่พูดปลอบ “แม่ครับ แม่วางใจเถอะ ด้านไอ้พ่อนกผมจะจัดการเอง ผมจะคอยยอมเขาก็ได้”
