ตอนที่ 587 ให้ร้ายเฟยเอ๋อ
“ปู้ฝัน ขอบคุณนะ ฉันรู้ว่าคุณก็ยุ่ง โดยเฉพาะเรื่องคดีที่ตอนนี้สำนักงานรับมา แล้วยังให้คุณจัดการ ฉันไม่อยากเพิ่มภาระให้คุณ แอนนิจะช่วยฉันดูแล” กู้ฮวนพูด
“อืม งั้นรอข่าวดีของคุณล่ะกัน จำไว้ ทบทวนแล้วก็ทบทวน อย่าทำร้ายตัวเอง พวกเด็กๆ ยังรอแม่อย่างคุณมาปกป้องดูแลพวกเขา โอเคไม่รบกวนแล้ว” หยินปู้ฝันพูดจบก็วางสายโทรศัพท์
หลังจากที่กู้ฮวนเก็บโทรศัพท์ พูดกับแอนนิ : “แอนนิ ขอโทษจริงๆ สองวันนี้ต้องขอให้คุณช่วยฉัน”
แอนนิยิ้มเล็กน้อย : “ฮวน พวกเราเป็นพี่น้องกัน คุณยังต้องมาเกรงใจฉันทำไม” เธอดึงมือของฮวน : “บอกมา มีเรื่องอะไรให้ฉันช่วย?”
“ฉันมีสอบทนายความซึ่งสำคัญมาก ถ้าฉันได้ใบอนุญาตทนายความมาอย่างราบรื่น ฉันก็จะสามารถปกป้องเด็กๆ ได้ ไม่ให้ถูกเป่หมิงโม่แย่งไปเหมือนที่แย่งหยางหยางไป” สายตาของกู้ฮวนแสดงถึงความมุ่งมั่นตั้งใจ
แอนนิตีที่มือของกู้ฮวนเบาๆ : “ฮวนฮวนวางใจแล้วเตรียมตัวให้ดีเถอะ ฉันรู้ว่าคุณทำได้แน่นอน สู้สู้”
*
ฉิงฮัวมาส่งเป่หมิงโม่ที่บ้าน เจียงฮุ่ยซินเห็นท่าทางของเขาอดขมวดคิ้วไม่ได้ : “โม่ คุณไปไหนมา”
จากนั้นหันไปพูดกับฉิงฮัว : “รีบพยุงเขาขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องนอนเร็ว”
“ครับคุณนาย” ฉิงฮัวตอบรับ
อันที่จริงไม่ต้องให้เจียงฮุ่ยซินมาสั่ง เขาก็ทำอย่างนี้อยู่แล้ว
ขณะที่เป่หมิงโม่ถูกส่งขึ้นไปพักผ่อนที่ห้อง เฟยเอ๋อนำกล่องผูกโบว์รีบลงมาข้างล่าง
“คุณจะไปไหน? โม่เพิ่งจะกลับมา คุณไม่ไปดูหน่อย” เจียงฮุ่ยซินไม่ได้รู้สึกดีกับเฟยเอ๋อสักนิด ดังนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงไม่เกรงใจ แม้ว่าเธอจะกลายเป็นคุณนายน้อยตระกูลเป่หมิง
ตอนนี้เฟยเอ๋อสับสนมาก เธอจึงไม่มีกะจิตกะใจจะไปครุ่นคิดเรื่องของเป่หมิงโม่ เธอจึงพูดว่า : ตอนนี้ฉันมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ รอให้ฉันกลับมาแล้วค่อยไปดูเขา” พูดจบเธอรีบออกไปจากบ้านตระกูลเป่หมิง
เจียงฮุ่ยซินมองดูเงาด้านหลังของเฟยเอ๋อที่รีบออกไป ไม่รู้สึกดีใจสักนิด ตอนนี้ยังไม่ได้แต่งเข้ามา ก็ทำเป็นหูทวนลมกับคำพูดของแม่สามีในอนาคต ถ้าให้เธอแต่งเข้ามาในตระกูลเป่หมิง ยังไม่มาวางอำนาจบาตรใหญ่
เรื่องนี้ต้องรอตอนที่โม่อารมณ์ดีก่อน แล้วค่อยพูดดีๆ กับเขา
หลังจากที่เจียงฮุ่ยซินตัดสินใจแล้ว เรียกคนใช้ : “ยังไม่รีบเตรียมผ้าเช็ดตัวให้คุณชาย แล้วก็น้ำแกงสร่างเมา”
***
ชั่วพริบ ก็ถึงเวลาอาหารค่ำแล้ว
วันนี้มีโล่ฮานอยู่ที่นี่ด้วย เจียงฮุ่ยซินจึงกำชับให้ห้องครัวทำอาหารเพิ่มอีกสองอย่าง
เป่หมิงยันตอนค่ำยากนักที่จะกลับมากินข้าวตรงเวลา
หลังจากที่ช่วงบ่ายเป่หมิงโม่พักผ่อน ตอนนี้ก็ดีขึ้นเป็นปกติ
หลังจากที่อาหารยกมาที่โต๊ะอาหารแล้ว เจียงฮุ่ยซินสั่งให้คนใช้ขึ้นไปเชิญเป่หมิงโม่ โล่ฮาน แล้วก็หยางหยางลงมากินข้าว
“ท่านนางเป่หมิง เตรียมอาหารตั้งมากมาย รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งมาก” โล่ฮานพาหยางหยางเดินเข้ามาในห้องอาหาร เห็นอาหารค่ำมากมาย รู้สึกประหลาดใจ
เจียงฮุ่ยซินพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณโล่ เป็นครูของหยางหยาง คุณก็คือแขกของพวกเรา”
โล่ฮานโบกมือ : “ท่านนางเป่หมิงกล่าวหนักไปแล้ว”
หยางหยางนั่งที่ม้านั่งของตัวเอง จากนั้นชี้ที่นั่งที่ที่เดิมทีเป็นของเฟยเอ๋อ : “ครูโล่ คุณนั่งตรงนี้” เขาไม่สนใจว่าตรงนี้มีคนนั่งหรือไม่ ตอนนี้เขาอยากรู้อยากเห็นและเลื่อมใสในโล่ฮานอย่างมาก
ไม่เพียงแต่เล่นเกม วิธีการสอนที่โล่ฮานใช้กับเขาเป็นพิเศษเมื่อตอนบ่าย ทำให้หยางหยางเรียนโจทย์คณิตศาสตร์ซึ่งแต่ก่อนเคยทำให้เขาปวดหัวมากที่สุดเข้าใจได้อย่างสบาย
ตอนนี้เป่หมิงโม่พาฉิงฮัวเข้ามาในห้องอาหาร
เขามองโล่ฮานที่นั่งอยู่ข้างๆ หยางหยางด้วยสายตาเย็นชา “คนนี้คือ?”
เจียงฮุ่ยซินยังไม่ทันได้พูด ฉิงฮัวรีบแนะนำให้เป่หมิงทราบ : “เจ้านาย คนนี้คือครูที่เชิญมาสอนคุณชายหยางหยาง”
โล่ฮานเห็นเป่หมิงโม่แล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้พบกับเป่หมิงโม่อย่างเป็นทางการ แต่ก็เห็นจากข่าวเกี่ยวกับเขาในหนังสือพิมพ์นิตยสาร
เขายืนขึ้น พยักหน้าเล็กน้อยให้เป่หมิงโม่ : “สวัสดีครับประธานเป่หมิง”
เป่หมิงโม่พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นมองโล่ฮานตั้งแต่บนลงล่าง
อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว พูดกับฉิงฮัว : “ทำไมฉันถึงมองความยอดเยี่ยมเขาไม่ออกเหมือนกับที่คุณพูดไว้?”
เขาก็เป็นเช่นนี้ ต่อหน้าผู้คน กลับไม่ไว้หน้า
ไม่รอให้ฉิงฮัวได้พูด เจียงฮุ่ยซินพูดต่อทันที : “โม่ วางใจเถอะ ประสบการณ์ของคุณโล่ ฉันดูแล้ว อีกอย่างครอบครัวของคุณโล่ก็มีชื่อเสียงไม่น้อย”
เป่หมิงโม่ฟังที่เจียงฮุ่ยซินพูดเช่นนี้ ถึงได้พยักหน้า จากนั้นพูดกับหยางหยาง : “ฉันเชิญคุณครูมาให้คุณแล้ว จะเรียนอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับคุณ ถ้าสอบปลายภาคได้ที่หนึ่งของห้อง คุณดูและจัดการเองนะ”
หยางหยางก้มศีรษะ รับปากเสียงเบา
โล่ฮานพูดกับเป่หมิงโม่ : “ประธานเป่หมิง คุณวางใจได้ หลังจากทำความสนิทสนม ฉันพบว่าคุณชายเป็นคนฉลาดมาก ฉลาดกว่าเด็กทั่วไป”
เป่หมิงโม่ยกชามข้าว : “พอแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องพูดอะไรมาก รอหลังการสอบปลายภาคค่อยว่ากัน”
พูดถึงตรงนี้ เขามองดูคนที่นั่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เฟยเอ๋อทำไมไม่อยู่?”
เดิมทีเจียงฮุ่ยซินมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเฟยเอ่อ ในเมื่อเป่หมิงโม่ถามอย่างนี้ เธอจงใจแสดงท่าทางไม่พอใจออกมา : “เธอนะหรือ หลังจากที่คุณกลับมา เธอถือกล่องใบหนึ่งลงมา ฉันให้เธอขึ้นไปดูคุณก่อน เธอกล้าดี ไม่สนใจเลยสักนิดรีบออกไป โม่บอกมาซิ เธอยังไม่ได้แต่งเข้ามา ก็ไม่สนใจไยดีแม่สามีอย่างฉัน สามีอย่างคุณ รอหลังจากแต่งเข้ามายังรับได้? ฉันว่า คุณควรใช้โอกาสก่อนแต่งงานคิดให้ดี ว่าต้องการแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว : “ป้าซิน วางใจเถอะ รอเธอกลับมาฉันจะถามให้เข้าใจ จากนั้นให้เธอมายกน้ำชาขอขมา”
***
ท่าทางที่หายากของเจียงฮุ่ยซิน โบกไม้โบกมือ : “โม่ ต้องการให้เธอมายกน้ำชาขอขมาฉันหรือ ไม่ต้องก็ได้ เพียงแต่ฉันทนไม่ได้ก็คือ เธอแสดงท่าทางไม่สนใจคุณ
เจียงฮุ่ยซินพูดถึงตรงนี้ ได้ยินเสียงเป่หมิงยันพูดตรงประตูห้องอาหาร : “แม่ คุณยังจะไปยุ่งวุ่นวายอยู่อีก ไฟในไม่ควรนำออก อาหารมื้ออร่อยคุณต้องผสมโรงจนทุกคนกินอย่างไม่มีความสุข คุณถึงจะดีใจ”
เจียงฮุ่ยซินหยุดการกระทำ จ้องมองเป่หมิงยันพร้อมกับพูด : “ไอ้เด็กแสบ ฉันแค่เตือนพี่รองของแกให้อบรมสั่งสอนผู้หญิงคนนั้น ก็เพื่อให้เขาได้สิ่งดี อีกอย่างคุณโล่ก็เป็นครูของหยางหยาง ก็ถือว่าไม่ใช่คนนอกแล้ว”
ขณะพูดเจียงฮุ่ยซินหันไปมองโล่ฮาน : “คุณโล่ คุณลองบอกซิว่าที่ฉันพูดเมื่อกี้มีเหตุผลหรือไม่”
เมื่อโล่ฮานถูกถามคำถามนี้ทันทีทันใด จึงไม่รู้จะทำอย่างไร : “เอ่อ คือ…ท่านนางเป่หมิง ฉันคิดว่าเป็นครอบครัวเดียวกันสามัคคีเป็นสิ่งมีค่า”
พูดถึงตรงนี้ เขาก้มลงมองนาฬิกา จากนั้นยืนขึ้นพูดทำนองขอโทษต่อเป่หมิงและเจียงฮุ่ยซิน : “ขอบคุณประธานเป่หมิงและท่านนายเป่หมิงที่ให้การต้อนรับฉันเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้ฉันมีธุระที่ต้องทำ ขอตัวก่อนครับ”
จากนั้นก้มลงมองหยางหยาง : “หยางหยาง คืนนี้เอาสิ่งที่ฉันส่งให้เมื่อตอนกลางวันรวบรวมจัดการอีกรอบ จากนั้นก็เข้านอนแต่หัวค่ำ พรุ่งนี้ฉันจะมาตรวจว่าคุณลืมหรือเปล่า ถ้าลืมก็จะถูกทำโทษ ถ้าไม่ลืมก็มีรางวัลให้”
“หยางหยางกระตือรือร้นขึ้นมา : “คุณวางใจเถอะ พรุ่งนี้รอให้รางวัลฉันได้เลย”
โล่ฮานพยักหน้าด้วยความพอใจ : “ค่อยยังชั่วหน่อย”
จากนั้นเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่พร้อมพยักหน้า : “ทุกท่าน เชิญตามสบาย”
ไม่เปิดโอกาสให้เจียงฮุ่ยซินเหนี่ยวรั้ง เขาหันตัวกลับออกจากบ้านตระกูลเป่หมิง
ในมือของเป่หมิงยันยังคงถือผ้าเช็ดตัว เช็ดผมเผ้าที่ยังคงเปียกชื้น : “แม่ นี่คือเรื่องดีที่คุณทำ เชิญครูของหยางหยางกินข้าว ผลคือคนที่ถูกเชิญถูกคุณพูดจนวิ่งหนีไปแล้ว”
“โม่ คุณบอกซิเมื่อกี้ที่ฉันพูดถูกไหม ทุกอย่างที่ฉันทำเพื่อให้คุณได้ดี”
“พอ..พอ..พอ..เลย แม่ คุณอยากให้พี่รองวิ่งหนีไปอีกคนคุณถึงจะสบายใจ โตๆ กันแล้ว ทำไมยังไม่ถึงวัยหมดประจำเดือนหรือ ถ้าคุณพูดอีกประโยคเดียว ฉันจะไปจากที่นี่ทันที ขอหลบไปทำหูให้สะอาด” เป่หมิงยันรู้สึกรำคาญใจ
ยังไม่ได้พูด เคล็ดลับของเป่หมิงยังใช้ได้ผลดี เจียงฮุ่ยซินอ้าปากจะพูด แต่กลับกลืนคำพูดลงไป
เพียงแต่หลังจากที่เป่หมิงยันนั่งลงข้างเธอแล้ว เธอใช้มือข้างหนึ่งดึงหูของเขา
เป่หมิงยันร้องเสียงดัง : “แม่ ปล่อยมือนะ เจ็บ เจ็บ…”
*
หลังจากกินอาหารค่ำแล้ว เป่หมิงโม่พาฉิงฮัวไปที่ห้องหนังสือของตัวเอง
ตอนที่เขาเห็นคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
ตอนนี้ได้ยินพวกคนใช้พูดว่า : “คุณเฟยเอ๋อ คุณกลับมาแล้ว”
เป่หมิงโม่พูดกับฉิงฮัว : “คุณไปเรียกเธอเข้ามา”
ฉิงฮัวพยักหน้าจากนั้นหันหลังกลับออกไป
เฟยเอ๋อเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ตอนนี้ในมือเธอไม่มีกล่องใบนั้นแล้ว
“คุณเฟยเอ๋อ เจ้านายเรียกคุณให้ไปพบที่ห้องหนังสือ” ฉิงฮัวเดินไปหยุดที่ตรงหน้าเธอ
เดิมทีเฟยเอ๋อตื่นเต้นมาก จนไปถึงคอและตา
“ได้ คุณบอกโม่ ฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยไปหา” ขณะที่เฟยเอ๋อพูด ก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน
เมื่อกลับถึงห้อง เธอปิดประตูแล้วถอนหายใจยาวๆ
***
ตอนนี้ใจเฟยเอ๋อเต้นแรงไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าเป่หมิงโม่เรียกเธอเข้าไปพบด้วยเรื่องอะไร
เป็นเพราะกินปูนร้อนท้อง จึงยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าโดยไม่รู้ตัว จากนั้นกำ USB จนแน่น จนมีเหงื่อออกมา ทำให้ USB เปียก
“ก๊อก..ก๊อก…” มีเสียงเคาะประตูดังมา
“คุณเฟยเอ๋อ ต้องการให้ช่วยไหม?” เสียงฉิงฮัวดังจากด้านนอก เขาเห็นเฟยเอ๋อเข้าไปในห้องนานแล้วไม่ออกมา จึงเคาะประตูเตือนเธอ
เฟยเอ๋อรีบเปิดประตูเสื้อผ้า จงใจทำเสียงดัง จากนั้นพูด : “ฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน คุณฉิงคุณรอฉันสักครู่”
เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งเสื้อผ้าก่อนหน้านี้ไว้บนเตียง สุดท้ายไม่ลืม USB ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อที่ถูกเปลี่ยนติดตัวไปด้วย
สิ่งนี้เป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับเธอ มีแต่เพียงไว้กับตัว เธอถึงจะรู้สึกปลอดภัย
รอจนเก็บทุกอย่างเรียบร้อยพอประมาณ เธอเดินไปถึงประตูหายใจเข้าลึก เพื่อให้อารมณ์มั่นคงแล้วเปิดประตู
เห็นฉิงฮัวกำลังยืนอยู่ที่ประตูห้องตัวเอง
เฟยเอ๋อยิ้มให้เขาเล็กน้อย : “ขอโทษ ทำให้คุณรอนาน”
ฉิงฮัวพยักหน้าไปทางเธอ : “คุณเฟยเอ๋อ พวกเราไปกันได้หรือยัง?”
เฟยเอ๋อพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปที่ห้องหนังสือของเป่หมิงโม่
ฉิงฮัวกลับเดินตามหลังเธอ
ตอนที่รอเธอไปถึงประตูห้องหนังสือของเป่หมิงโม่ มือที่เธอยื่นไปเตรียมจะผลักหยุดสักครู่ สุดท้ายเธอทำให้ใจให้สงบ หลับตาผลักประตู
