ตอนที่ 593 ชายหนุ่มสองคนทะเลาะกัน
สำหรับเธอแล้วมันค่อนข้างจะเหนือความคาดหมายอยู่มาก เดิมคิดว่าต่อจากนี้จะไม่ต้องพบหน้ากับเป่หมิงโม่อีกแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วัน เขาก็มาถึงบ้านของตัวเองเสียนี่
เขารู้สึกเสียใจขึ้นมา อยากจะพาเฉิงเฉิงไปด้วยเหมือนกันหรือ
วันนี้ลูกรักตัวน้อยก็อยู่ที่บ้านด้วย……
“ปู้ฝัน ขับรถเร็วหน่อยเถอะ” กู้ฮอนกลัวว่าผลลัพธ์ในตอนท้ายที่เธอจินตนาการเอาไว้จะเกิดขึ้น
*
ตอนที่เป่หมิงโม่นั่งอยู่บนโซฟาถามแอนนิว่า ลูกของเธอทำไมไม่อยู่ที่นี่ด้วย
ในใจของแอนนินั้นเตรียมรับมือไว้อย่างดีแล้ว เธอยิ้มพลางเอ่ยว่า “เจ้าเด็กตัวน้อยเพิ่งจะกลับมา ยังปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศและอาหารการกินไม่ค่อยได้ จึงท้องเสียน่ะ
เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น “อ่อ ถ้าอย่างนั้นคุณคงจะต้องพาเธอไปโรงพยาบาลตรวจสักหน่อย”
“ขอบคุณ วันนี้ฉันพาเธอไปตรวจมาแล้วค่ะ คุณหมอให้ยามานิดหน่อย อ่อ! เกือบจะลืมไปแล้วว่าฉันกำลังจะเตรียมตัวอาบน้ำให้เธอ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” แอนนิพูดพลางหมุนตัวเดินกลับไปทางห้องน้ำ
เฉิงเฉิงออกมาจากในห้องแล้ว “คุณพ่อครับ คุณแม่จะกลับมาในไม่ช้านี้แล้ว”
เป่หมิงโม่มองเฉิงเฉิงขึ้นๆลงๆอย่างพิจารณา เขาไม่เหมือนตอนอยู่ที่บ้านตระกูลเป่หมิงอีกแล้วที่แต่งกายราวกับคุณชายผู้สูงศักดิ์ทุกวัน วันนี้เขาสวมเพียงแค่เสื้อผ้าเรียบง่ายราคาถูก
เขาโบกมือเป็นสัญญาณให้เฉิงเฉิงเดินมาที่ข้างกายตัวเอง
เฉิงเฉิงเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย ยืนอยู่หน้าเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่นั่งไขว่ห้าง มองเขา “ลูกคุ้นเคยกับการอาศัยอยู่ที่นี่หรือไม่”
เฉิงเฉิงพยักหน้า “ผมคุ้นชินกับการอยู่ที่บ้านของคุณแม่แล้วครับ เป่หมิงซีหยางคุ้นเคยกับการอยู่ที่นั่นไหมครับ”
คำถามนี้ทำให้เป่หมิงโม่ชะงัก เขาไม่อยู่บ้านทั้งวัน จะรู้ได้อย่างไรว่าลูกชายอยู่ที่บ้านดีหรือไม่
เขาครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วตอบว่า “เขาน่าจะคุ้นชินนะ พ่อหาครูสอนพิเศษมาสอนให้เขาคนหนึ่ง
พ่อลูกพยายามหาคำพูดมาพูดคุยกันอยู่ชั่วครู่”
แท้จริงแล้ว สำหรับเฉิงเฉิง นี่เป็นครั้งแรกที่พูดคุยกับบิดานานมากขนาดนี้
เมื่อก่อนตอนอยู่ที่บ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง คุณพ่อออกไปข้างนอกแต่เช้า กว่าจะกลับบ้านก็ดึกมากแล้ว บางครั้งก็ไม่กลับมาเลย จะมีเวลามาพูดคุยกับตัวเองได้อย่างไร
สิบนาทีหลังจากนั้นก็มีเสียงรถยนต์ดังมาจากด้านนอก
จากนั้นก็มีเสียงกุญแจไขประตูห้อง
เป่หมิงโม่หันหน้าไปทางประตู
เห็นประตูเปิดออก กู้ฮอนถือถุงถุงหนึ่งเข้ามา
ด้านหลังของเธอมีหยินปู้ฝันตามมา
ฉิงฮัวผงกศีรษะให้กับกู้ฮอน “คุณผู้หญิง”
เป่หมิงโม่คิ้วกระตุกเล็กน้อย แท้จริงแล้วเขาไม่ชอบใจมากที่พบกับหยินปู้ฝันที่นี่
“โอ้ว ประธานเป่หมิงมาแล้ว” ใบหน้าหยินปู้ฝันเต็มไปด้วยรอยยิ้มจอมปลอม พลางเอ่ยพูด
กู้ฮอนวางถุงลง สังเกตสถานการณ์ภายในบ้าน ก็ได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากในห้องน้ำ
เธอถามเฉิงเฉิง “ลูกรัก ป้าแอนนิล่ะครับ”
เฉิงเฉิงเดินมาถึงข้างกายกู้ฮอน เอ่ยพูด “คุณป้าแอนนิพาน้องสาวตัวน้อยไปอาบน้ำครับ”
เธอหันหน้าไปมองเป่หมิงโม่ พูดเสียงเย็นชา “คุณมาที่นี่ทำไมกัน ไม่ใช่บอกว่าหลังจากนี้ ถ้าเป็นไปได้พวกเราสองคนไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีกไม่ใช่หรือ”
ประโยคนี้ถูกกู้ฮอนพูดออกมา ในใจของเป่หมิงโม่ก็รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
แต่ว่าใบหน้าของเขายังคงไร้ความรู้สึกเช่นเคย “วันนี้ผมมารับเฉิงเฉิง”
“รับเฉิงเฉิงหรือ!” กู้ฮอนถลึงตามองเป่หมิงโม่ จากนั้นเอ่ยวาจาเสียดสี “ฮ่า คุณคงจะไม่ได้รู้สึกเสียใจภายหลังหรอกนะ พวกเรามีข้อตกลงกันอยู่นะ”
เป่หมิงโม่มองท่าทางโมโหของกู้ฮอน มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
เขายิ้มเล็กๆจนทำให้กู้ฮอนรู้สึกมึนงงสับสน เธอมองเป่หมิงโม่ขึ้นลง “คุณยิ้มอะไร”
***
ฉิงฮัวที่อยู่ข้างกายเป่หมิงโม่เดินมาอยู่หน้ากู้ฮอน พลางเอ่ยว่า “คุณผู้หญิง เป็นแบบนี้ครับ พรุ่งนี้เจ้านายจะจัดงานแต่งงานกับคุณเฟยเอ๋อ ครั้งนี้ที่มาก็ไม่ได้เพื่ออย่างอื่น เพียงแค่ต้องการพาคุณชายน้อยเฉิงเฉิงไปเท่านั้นเองครับ”
เป่หมิงโม่จะแต่งงานในวันพรุ่งนี้แล้ว……
ที่จริงแล้วกู้ฮอนมีการเตรียมใจกับเรื่องนี้มานานแล้ว
เดิมก็เป็นเช่นนี้ เขาเคยพูดต่อหน้าท่านปู่เป่หมิงว่า จะไม่สู่ขอตัวเองเป็นภรรยา
แต่ว่าตอนนี้ในใจของกู้ฮอนยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง
“เหอะๆ คิดไม่ถึงเลยว่าพรุ่งนี้ประธานเป่หมิงจะแต่งงานแล้ว นายดูสิ ฉันกับกู้ฮอนยังไม่ได้เตรียมของขวัญแต่งงานให้นายเลย อีกทั้งพรุ่งนี้พวกเรามีเรื่องสำคัญที่จะต้องทำด้วย ยังคงต้องรบกวนนายให้ส่งเฉิงเฉิงของพวกเรากลับมาแล้ว” หยินปู้ฝันพูด ยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้ม พลางเดินไปอยู่เบื้องหน้าเป่หมิงโม่
คำว่า “พวกเรา” ที่หยินปู้ฝันอ้าปากก็พูด ปิดปากก็พูดนั้นทำให้เป่หมิงโม่ที่ฟังอยู่รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ
ไม่ใช่เพียงแค่นั้น กระทั่งฉิงฮัวก็ฟังแล้วรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ เขามองหยินปู้ฝันอย่างเย็นชา “คุณหยิน เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นกังวล คุณชายน้อยเฉิงเฉิงไปร่วมงานแต่งงานในฐานะลูกชายแท้ๆของเจ้านายเรียบร้อยแล้ว ผมจะพาเขามาส่งโดยสวัสดิภาพ”
ประโยคที่พูดว่า “ลูกชายแท้ๆ” โต้กลับคำพูดของหยินปู้ฝันไป
“มองไม่ออกเลยจริงๆว่า ลูกน้องใต้บังคับบัญชาของนายจะพูดจาโน้มน้าวจิตใจเก่งมากขึ้น” มองบนใส่ฉิงฮัวครั้งหนึ่งแล้วก็พูดกับเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่ยิ้มเรียบๆ “พวกเรานั้นก็เหมือนกันนั่นแหละ นายก็สั่งสอนเธอให้พูดจาสำบัดสำนวนไม่ใช่หรือ” เอ่ยจบก็มองไปที่กู้ฮอนครั้งหนึ่ง
กู้ฮอนมองชายหนุ่มสองคนที่อยู่เบื้องหน้าเถียงกันอย่างรุนแรงอยู่ตรงนั้น ในใจก็รู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก “พวกคุณสองคนพูดกันพอหรือยัง!”
ประโยคนี้นับว่ามีประโยชน์ หยินปู้ฝันและเป่หมิงโม่ไม่พูดอะไรอีกแล้ว
เธอมองบนใส่ชายหนุ่มทั้งสองคนครั้งหนึ่งแล้วก็เดินไปเบื้องหน้าเฉิงเฉิง ยกมือลูบผมเขาเบาๆ เก็บสีหน้าโมโหแล้วเผยรอยยิ้มบางออกมา “ลูกรัก วันนี้ลูกกลับไปกับคุณพ่อ แม่จะไปเก็บเสื้อผ้าให้ลูกเปลี่ยนสองชุดนะครับ”
เธอเอ่ยจบก็หมุนตัวเข้าไปในห้องนอน
“ไม่ต้องหรอก อีกสักครู่ผมจะพาเฉิงเฉิงไปซื้อเสื้อผ้าที่ต้องใช้ในวันพรุ่งนี้สองชุด” เป่หมิงโม่เอ่ยจบ ถลึงตามองหยินปู้ฝันอย่างดุร้ายไปรอบหนึ่ง ก็หมุนตัวเดินออกไปข้างนอก
ฉิงฮัวเดินไปถึงเบื้องหน้าเฉิงเฉิงแล้วยื่นมือออกมา “คุณชายน้อยเฉิงเฉิง พวกเราไปกันเถอะครับ”
เฉิงเฉิงยื่นมือไปจับมือใหญ่ของฉิงฮัว หันหน้ากลับไปโบกมือให้กู้ฮอน “คุณแม่ ผมไปกับคุณพ่อแล้วนะครับ พรุ่งนี้จะกลับมา ช่วยบอกกับคุณป้าแอนนิและน้องสาวตัวน้อยด้วยนะครับ”
จากนั้นเขาก็หันไปมองหยินปู้ฝันครั้งหนึ่ง “พ่อปู้ฝัน ผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้คุณแม่ยังต้องสอบอีก คงต้องรบกวนให้คุณช่วยไปส่งเธอด้วย”
หยินปู้ฝันก้มหน้าลงมายิ้มบางๆให้กับเฉิงเฉิง “นายวางใจได้ ฉันจะดูแลคุณแม่ของนายให้ดี ไปถึงแล้วก็บอกกับหยางหยางด้วยว่า มีเวลาก็กลับมาเยี่ยมบ้าง ที่นี่ถึงจะเป็นคุณแม่ที่ให้กำเนิดพวกเธอ”
เฉิงเฉิงออกแรงพยักหน้า “พ่อปู้ฝัน คุณวางใจเถอะ” จากนั้นเขาก็มองไปที่ฉิงฮัว “พวกเราไปกันเถอะครับ”
กู้ฮอนยืนอยู่ที่เดิม มองเงาร่างเล็กๆของเฉิงเฉิงถูกฉิงฮัวจูงจากไป
หยินปู้ฝันเดินมาถึงข้างกายกู้ฮอนเงียบๆ ตบไหล่เธอเบาๆ “วางใจเถอะ เฉิงเฉิงก็แค่กลับไปกับคุณพ่อของเขาเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้ตอนกลางคืนเขาก็จะกลับมา”
ตอนนั้นเอง เสียงน้ำในห้องน้ำก็ค่อยๆหยุดลง ประตูถูกเปิดออกมาเบาๆ
แอนนิยื่นศีรษะออกมามอง เธอมองซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง
จากนั้นก็เอ่ยกับกู้ฮอนที่อยู่ไม่ไกลจากเธอมากนักว่า “เป่หมิงโม่ไปแล้วหรือ”
กู้ฮอนพยักหน้าให้เธอ
***
หยินปู้ฝันเป็นกังวลว่าเป่หมิงโม่จะเปลี่ยนใจกลับมาในวินาทีถัดไป เขาเดินไปถึงประตู มองออกไปด้านนอกชั่วครู่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงรถยนต์เคลื่อนตัวออกไป ตามด้วยเสียงที่ไกลออกไปเรื่อยๆ
เขาถึงจะวางใจหันกลับมาแล้วปิดประตูลง
การเตือนภัยถูกยกเลิกแล้ว แอนนิถึงจะวางใจอุ้มจิ่วจิ่วออกมาจากห้องน้ำ
จิ่วจิ่วที่เห็นกู้ฮอนก็น้ำตาคลอเบ้า อ้าแขนเล็กๆออก “คุณแม่กอดกอด”
กู้ฮอนเห็นท่าทางแบบนี้ของลูกรักตัวน้อยแล้วในใจก็อดสั่นเบาๆไม่ได้
เธอยิ้มบางพลางยื่นมือออกไปรับจิ่วจิ่วมาจากแอนนิอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หอมลงบนหน้าผากเล็กครั้งหนึ่ง “จิ่วจิ่วตกใจแย่เลยใช่ไหมคะ”
จิ่วจิ่วส่ายหน้า “คุณแม่ เมื่อตะกี้นี้ ‘ปีศาจสุขา’ มาค่ะ อันตรายมากจริงๆ จิ่วจิ่วเกือบจะถูกจับได้แล้ว โชคดีที่พี่เฉิงเฉิงกับคุณป้าแอนนิอยู่ด้วย”
พูดถึงตรงนี้ ศีรษะเล็กๆก็หันไปมองรอบด้าน ปากเล็กๆพึมพำ “เอ๋ พี่เฉิงเฉิงไปไหนแล้วคะ……”
พูดไปพูดมาจิ่วจิ่วก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “แง……”
นี่ทำให้คนที่อยู่ในสถานการณ์นั้นรู้สึกประหลาดใจมาก
กู้ฮอนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้กับจิ่วจิ่ว พลางโอ๋เธอ “ลูกรักตัวน้อยเป็นอะไรไปคะ ปีศาจสุขาไปแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่ต้องกลัว”
จิ่วจิ่วร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพูดว่า “พี่เฉิงเฉิงถูกปีศาจสุขาพาตัวไปแล้ว หลังจากนี้หนูจะไม่ได้เจอพี่เฉิงเฉิงอีกแล้ว……”
ทุกคนถึงได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
คิดไม่ถึงเลยว่า เฉิงเฉิงเพิ่งจะอยู่ร่วมกับจิ่วจิ่วได้เป็นเวลาไม่นาน แต่ด้วยสายสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดนั้นทำให้พวกเขาคุ้นเคยและเป็นห่วงกันและกันได้อย่างรวดเร็ว
กู้ฮอนรู้สึกชื่นใจมากที่ระหว่างลูกชายและลูกสาวมีความห่วงใยซึ่งกันและกัน เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน นี่เป็นเรื่องของคนที่เป็นบิดามารดาหวังเอาไว้มากที่สุด
เพราะมีเพียงแค่แบบนี้ ครอบครัวนี้ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์
เธอยิ้มให้กับจิ่วจิ่ว พลางเอ่ยว่า “ลูกรักตัวน้อย ไม่ต้องกังวลใจเรื่องพี่ชายนะคะ เขาไม่ได้ถูก ‘ปีศาจสุขา’ จับตัวไป คุณแม่ของลูกให้เขาออกไปทำธุระค่ะ พรุ่งนี้ตอนกลางคืนลูกก็จะได้เจอพี่แล้วนะคะ”
“จริงหรือคะ” จิ่วจิ่วถึงได้หยุดส่งเสียงร้องไห้ แต่ว่าร่างเล็กๆยังคงมีอาการสะอึกสะอื้นอยู่บ้าง
“คุณแม่เคยโกหกลูกเมื่อไหร่กันคะ มา พวกเราไปกินข้าวกันค่ะ” กู้ฮอนอุ้มจิ่วจิ่วเดินไปทางห้องอาหาร หยินปู้ฝันและแอนนิเดินตามอยู่ด้านหลัง
*
เฉิงเฉิงขึ้นรถไปกับเป่หมิงโม่ พวกเขาไม่ได้ตรงกลับไปยังบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง แต่ไปยังอาคารซินดูก่อน
ภายในอาคารมีร้านตัดเสื้อผ้าเด็กชั้นสูงโดยเฉพาะอยู่ร้านหนึ่ง และเป็นร้านที่พวกเขามักจะให้การอุปถัมภ์
เมื่อเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านก็ก้าวเข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ประธานเป่หมิง ไม่พบกันนานนะครับ”
เป่หมิงโม่พยักหน้าให้กับเขา
เจ้าของร้านพูดต่อไปว่า “เลือกชุดให้กับคุณชายน้อยไม่จำเป็นจะต้องให้คุณมาด้วยตัวเองนะครับ เพียงแค่โทรศัพท์มากริ๊งเดียว ผมก็สามารถยกทั้งร้านไปถึงบ้านคุณให้คุณชายน้อยเลือกได้ตามใจชอบแล้ว”
ฉิงฮัวตอบกลับไปว่า “นั่นคงไม่จำเป็นแล้ว วันนี้พวกเราจะเลือกแค่ชุดพิธีการที่สวมในการแต่งงานสักสองสามชุด”
“อ่อ แบบนี้นี่เอง เข้าร่วมงานแต่งงานถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี พวกคุณมาได้ถูกเวลาจริงๆ เมื่อสักครู่มีชุดพิธีการแบบใหม่ของยี่ห้อJacadiจากฝรั่งเศส และยี่ห้อIPPจากอิตาลี เข้ามา” เจ้าของร้านพูด ผายมือไปทางตู้ไม้สีแดงที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขามากนักตู้หนึ่ง
เป่หมิงโม่เดินไปถึงหน้าตู้เสื้อผ้า ยื่นมือออกไปเลือกเสื้อผ้ามาหลายชุดส่งให้กับฉิงฮัวที่อยู่ข้างกาย “นายพาเฉิงเฉิงไปลองชุด”
ฉิงฮัวรับคำ จากนั้นถือเสื้อผ้าพาเฉิงเฉิงเข้าไปยังห้องลองเสื้อผ้า
ผ่านไปไม่นาน เฉิงเฉิงก็สวมชุดพิธีการที่ทำจากผ้าขนสัตว์สีน้ำเงินเข้มตัดเย็บอย่างประณีต มายืนอยู่หน้าเป่หมิงโม่
***
เป่หมิงโม่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังในร้าน มองแล้วก็พยักหน้าให้กับเจ้าของร้าน พลางเอ่ยว่า “เอาชุดนี้เลย ไซส์เดียวกันจำนวนสองชุด”
นอกจากนั้นเขาก็ชี้มือไปยังรองเท้าหนังวัวทำมือสีน้ำตาลจากอิตาลีที่วางแสดงอยู่บนตู้รองเท้าอีกตู้หนึ่ง “นี่ก็เอาเบอร์เดียวกันสองคู่เหมือนกัน”
ที่เหลือก็คือเสื้อเชิ้ต หูกระต่าย……ล้วนแบบเดียวกัน ไซส์เดียวกันจำนวนสองชุด
ซื้อของให้ลูกชายฝาแฝดนั้นประหยัดเวลาไปได้มาก
หลังจากซื้อเสื้อผ้าของเฉิงเฉิงและหยางหยางแล้ว เขาก็มาร้านชุดแต่งงานที่เฟยเอ๋อมาในครั้งที่แล้ว
