ตอนที่ 657 หน้าที่ของหัวหน้า 1
เป่หมิงโม่มองดูสีหน้าและน้ำเสียงประหม่าของถังเทียนจื๋อ ที่เขาใช้เรียกคนที่นอนหลับอยู่ในเต็นท์
หรือว่าเขาไม่ได้เล่นละคร แต่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้วจริงๆ
เงยหน้ามองสายฟ้าแลบที่ไม่ปกติบนท้องฟ้า และเสียงฟ้าร้องที่เข้าใกล้ทางนี้มากขึ้น
ก็แค่ฟ้าร้องฝนตก จำเป็นจะต้องแตกตื่นขนาดนี้ไหม ?
แม้ในใจเป่หมิงโม่จะคิดแบบนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยของกู้ฮอนกับเด็กๆ เขาวิ่งกลับไปที่เต็นท์ตัวเองทันที
ตอนนี้ กู้ฮอนก็นอนหลับไปไม่นาน เป่หมิงโม่ก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอก ดึงเธอขึ้นมา
กู้ฮอนลืมตาด้วยความตกใจ “ คุณจะทำอะไร ? ” เธอมองสายตาที่เป่หมิงโม่จ้องตัวเอง ยังคิดว่าผู้ชายคนนี้จะคิดอะไรไม่ดีอยู่
เธอพยายามสะบัดมือของเป่หมิงโม่ออก “ คุณอย่าคิดเชียวนะ ที่นี่คือเต็นท์ ข้างนอกยังมีคนเยอะขนาดนั้น อีกอย่างยังมีเด็กๆนอนอยู่ด้านข้าง …..”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว “ เธอฝันอะไรอยู่เนี่ย รีบเรียกเด็กตื่น อาจจะมีอันตรายได้”
กู้ฮอนโดนเป่หมิงโม่พูดจนนิ่งไปทันที อะไรคือ “ เธอฝัน” ทั้งทั้งที่เรื่องพวกนั้นก็เป็นการกระทำที่เขาชอบทำต่อเธอ
แต่ภายใต้แสงดวงจันทร์ เธอมองเป่หมิงโม่ที่กำลังวุ่นวาย เก็บของต่างต่าง และกำลังลองเปิดไฟฉายอยู่
สายฟ้าแลบมาอีกรอบ ทำให้มองเห็นท้องฟ้านอกเต็นท์
ตอนนี้เธอก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องที่จะเข้าใกล้มาทางนี้แล้ว
ไม่รอช้า เธอรีบดึงเฉิงเฉิงกับหยางหยางออกจากถุงนอนทันที เฉิงเฉิงยังไหว เรียกไม่กี่รอบก็ตื่นแล้ว
แต่หยางหยางไม่เหมือนกัน พอนอนลงกับหมอนก็เหมือนสุนัขตาย เรียกยังไงก็เรียกไม่ตื่น
กู้ฮอนพูด “ หยางหยาง ถ้าลูกยังไม่ตื่นแม่จะไม่เกรงใจแล้วนะ ! ” คำพูดจบลง เขาก็ยังไม่มีท่าทีตอบรับ เธอถอดกางเกงเขาโดยตรง แล้วใช้นิ้วสองนิ้วจิ้มไปที่ก้นของเขา “ ขนาดนี้แล้ว ฉันจะดูว่าเธอจะนอนต่อไหม! ”
“อ้า ~”
ตามด้วยเสียงร้องของหยางหยาง ร่างเล็กลุกขึ้นมาทันที
เฉิงเฉิงขยี้ตา เห็นแบบนี้ก็ตื่นอย่างเต็มที่ทันที ดีที่ตัวเองไม่เป็นเหมือนหยางหยาง
“แม่ พึ่งนอนหลับทำไมต้องเรียกฉันตื่น ! ”หยางหยางบึนปาก ขมวดคิ้ว มองกู้ฮอนอย่างโกรธเล็กน้อย แล้วขยี้ก้นที่กำลังเจ็บ
ไม่รอกู้ฮอนพูด เป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างเตรียมเครื่องมือเรียบร้อยแล้ว พูดขึ้นมา “ ถ้าเธออยากเห็นพระอาทิตย์ของพรุ่งนี้อีก หลังจากออกไปก็ตามฉันและแม่ให้ดี ”
ตอนนี้ ผู้คนในแคมป์ ก็เริ่มวุ่นวายกันขึ้นมา
“แย่แล้ว ฉันจะไปหาหวูเสี่ยวเอ๋อ ”ไม่รู้ว่าหยางหยางเป็นอะไร เขารีบวิ่งออกจากเต็นท์ทันที
***
กู้ฮอนไม่ค่อยได้ยิน เห็นแต่หยางหยางที่วิ่งหายออกไปในพริบตา ในเวลาเร่งรีบแบบนี้ เธอตะโกนหาหยางหยาง “ หยางหยาง ลูกจะไปไหม !”
เฉิงเฉิงที่อยู่ข้างหยางหยาง ได้ยินสิ่งที่หยางหยางพูดอย่างชัดเจน “ แม่ หยางหยางบอกว่าจะไปหาหวูเสี่ยวเอ๋อ”
“นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังมีอารมณ์ไปหาเขา “ กู้ฮอนขมวดคิ้ว จากนั้นพูดกับเฉิงเฉิง “ ลูกรัก เดี๋ยวลูกตามพ่อแล้วรีบออกจากที่นี่ แม่จะไปหาหยางหยาง เข้าใจไหม”
เฉิงเฉิงพยักหัวอย่างหนักแน่น “ แม่ แม่สบายใจเถอะ แม่กับหยางหยางก็ต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ”
กู้ฮอนพยักหน้า เก็บของให้เรียบร้อย หันหลังแล้วเดินออกจากเต็นท์
พอถึงหน้าเต็นท์ กลับโดนเป่หมิงโม่ห้ามไว้ “ เธอจะทำอะไร ? ”
“คุณไม่ได้ยินหรือไง ฉันจะไปหาลูก !” คราวนี้กู้ฮอนก็เริ่มกังวลแล้ว
เธอรู้ว่าข้างนอกวุ่นวายมาก ถ้าไม่ระวังเป็นอะไรขึ้นมา จะทำยังไง
เป่หมิงโม่มองกู้ฮอน จากนั้นนำไฟฉายยื่นให้เธอ “ เธอพาเฉิงออกไปก่อน ฉันไปหาหยาง”
พูดจบ เขาหันหลังแล้วออกจากเต็นท์
เป่หมิงโม่เป็นคนรวดเร็ว แม้แต่กู้ฮอนยังไม่ทันได้ตอบเขา เขาก็หายไปแล้ว
ในเมื่อแบบนี้ กู้ฮอนจูงมือเฉิงเฉิงแล้วออกจากเต็นท์อย่างเร็ว
ตอนนี้ เสียงพูดจากลำโพงของถังเทียนจื๋อก็ดังขึ้นมา “ ขอให้ทุกคนอย่าใจร้อน ตามเส้นทางลัดนี้ แล้วเดินตามทางที่พวกเราเดินมาตอนเช้า ฉันจะสั่งคนนำทางอยู่ข้างหน้า ”
ทุกคนก็พึ่งโดนปลุก ยังไม่เข้าใจเต็มที่ว่าเกิดอะไรขึ้น เดินตามคนด้านหน้าอย่างมึนงง
ที่จริง พวกเขาก็ต่างพากันพูด “นี่มันกิจกรรมครอบครัวตรงไหน มันเป็นกิจกรรมฝึกฝนชัดชัด ”
เป่หมิงโม่รีบเข้าไปในฝูงชน และยื่นมือออกไปเพื่อผลักคนที่กำลังจะเดินชนเขา
รอเขาออกจากฝูงคน ก็เห็นหยางหยางยืนอยู่หน้าเต็นท์หนึ่ง แล้วตะโกนเสียงดัง “ หวูเสี่ยวเอ๋อ รีบออกมาหลบภัย !”
แต่นอกเหนือจากเสียงกรนที่ดังของหวูเหล่าเอ๋อในเต็นท์แล้ว ไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นอื่น
ประตูเต็นท์โดนปิดสนิทจากด้านใน ไม่สามารถที่จะเปิดออกจากด้านนอก หยางหยางกังวลจนอยู่ไม่นิ่ง
เป่หมิงโม่ตอนนี้ก็เดินมาข้างเขา
หยางหยางเห็นว่าพ่อตัวเองมาแล้ว สายตาก็เปล่งประกายทันที “ พ่อ รีบช่วยฉันเรียกพวกเขาหน่อย ฉันพึ่งได้เป็นหัวหน้า ไม่อยากทิ้งลูกน้องไป คราวหลังใครยังจะกล้าตามฉันอีก ”
เป่หมิงโม่นำมีดออกจากบนตัวเขา แล้วใช้แรงผ่าประตูเต็นท์ให้ขาด แล้วพูดกับหยางหยาง “ ดูไม่ออกว่าลูกจะเป็นหัวหน้าที่มีความรับผิดชอบ เอาเถอะ เปิดได้แล้ว รีบไปช่วยลูกน้องลูกเถอะ”
หยางหยางรีบเปิดออกแล้วเข้าไปในเต็นท์ทันที เห็นหวูเหล่าเอ๋อที่กำลังนอนหลับสบาย
หยางหยางใช้แรงผลักพวกเขาสองคน ไม่มีการตอบรับใดใดทั้งนั้น
ในความเร่งรีบ เขาก็นึกถึงวิธีที่แม่เรียกเขาตื่น
