ตอนที่ 651 อคติต่อเป่หมิงเอ้อ 1
กู้ฮอนเป็นคนประจบประแจงจริงๆ ผู้ชายสองคนนี้พึ่งเจอกันครั้งแรก ทำไมถึงมาเป็นเหมือนศัตรูกันได้
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณจะไม่แคร์ เอาเถอะ คุณพาหยางหยางเข้าไปจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ฉันจะไปหาNoton” กู้ฮอนพูดจบแล้วหันหลังเดินไปทางเต็นท์ถังเทียนจื๋อ
เป่หมิงโม่ยื่นมือห้ามเธอ จ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา “ เธอหาเขาทำไม ? “
กู้ฮอนมองบนหนึ่งรอบ “ ฉันจะทำอะไรได้ บอกให้เขาว่าพวกคุณกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ให้พวกเขาสองคนที่หาคุณรีบกลับมา แม้คุณจะมองNotonไม่ค่อยขึ้น แต่สองคนนั้นที่หาคุณคงไม่ได้ไปผิดคุณใช่ไหม”
พูดจบ เธอยื่นมือผลักมือที่เป่หมิงโม่ห้ามไว้
เป่หมิงโม่มองหลังกู้ฮอนที่เดินไปไกลแล้ว มุมปากก็ค่อยๆโค้งขึ้น เพราะเขามองจากสายตาที่เธอโทษเขาออก ว่าเธอยังเป็นห่วงเขาอยู่
***
กู้ฮอนเดินไปบริเวณเต็นท์ที่ถังเทียนจื๋ออยู่ ก็เจอเขาออกมาจากด้านในพอดี
“Noton คุณเรียกคนที่คุณสั่ง ให้กลับมาหมดเถอะ เขาพาเด็กกลับมาแล้ว”
ถังเทียนจื๋อยิ้มอ่อน จากนั้นพยักหน้า “ อืม ฉันจะเรียกพวกเขากลับมาเดี๋ยวนี้แหละ ”พูดจบ เขาก็หยิบมือถือออกมา
กู้ฮอนเห็นเขาจะคุยโทรศัพท์ “ เอาเถอะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว แต่ก็ขอบคุณคุณมาก”
ถังเทียนจื๋อมองแผ่นหลังกู้ฮอนที่เดินออกไป แล้วโทรออกไปที่เบอร์หนึ่ง “ พวกคุณกลับมาเถอะ ภารกิจยกเลิก เป้าหมายกลับมาแล้วตอนนี้”
กู้ฮอนกลับไปที่เต็นท์อาศัยของตัวเองและเด็กๆ เป่หมิงโม่ได้จัดการคราบดินและกิ่งไม้เล็กบนเสื้อหยางหยางได้เรียบร้อยพอสมควรแล้ว
หยางหยางนั่งขัดสมาธิ เหมือนนักเล่านิทานคนหนึ่ง กำลังเล่าเรื่องที่พ่อทำหนังสติ๊กยิงและยิงไก่ฟ้าในป่าได้
เฉิงเฉิงเองก็คิดไม่ถึง ตัวเองโตมาขนาดนี้แล้ว นอกจากจะเห็นเขาอยู่กับฉิงฮัว และกลับบ้านเหมือนจรวดแล้ว ออกบ้านก็เร็วเหมือนจรวดตลอด ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่พ่อถนัดจะเยอะได้เช่นนี้
หยางหยางเห็นกู้ฮอนกลับมา จึงเรียกอย่างกระตือรือร้น
“แม่ แม่ดูสิว่าวันนี้ฉันกับพ่อได้อะไรมาจากป่า”
ขณะเขาพูด ร่างเล็กยืนขึ้นมา ดึงถุงที่โป่งออกและเปิดปากถุงเพื่อให้กู้ฮอนดู
กู้ฮอนขยับไปใกล้บริเวณถุง ก็ได้กลิ่นเลือดที่ลอยออกมา
เธอไม่หยุดที่จะขมวดคิ้ว “ พวกเธอไปยิงอะไรกลับมา รีบเอาไปล้างที่ข้างลำธาร ”
“พวกเราหาเห็ดเจอ ยังมีสัตว์ที่ดูเหมือนไก่หนึ่งตัว “ หยางหยางอธิบาย
“ไก่ป่า ” เป่หมิงโม่ที่อยู่ด้านข้าง พูดออกมา
ในป่ายังสามารถหาและยิงสัตว์ป่าได้ ทำให้กู้ฮอนรู้สึกคิดไม่ถึงจริงๆ ความจริงแล้วความรู้สึกตอนนี้ของเธอที่มีต่อเป่หมิงโม่ก็ไม่ต่างจากเด็กๆ
ดูท่าแล้ว คงจะเป็นคนจริงที่ไม่ได้เปิดเผยความสามารถ
ในเวลานี้ ก็ได้ยินเสียงของ ถังเทียนจื๋อที่พูดผ่านลำโพงนอกเต็นท์ “ ตอนนี้โปรดออกมาจากเต็นท์และแสดงผลงานของแต่ละครอบครัวที่ได้มาในช่วงเย็นหน่อย”
คำพูดพึ่งจบลง ไม่นานคนที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าก็ลุกขึ้นมาไม่น้อย
แต่บนมือคนส่วนใหญ่ก็ว่างเปล่ากันหมด มีแต่บางบ้านที่ตกปลาจากแม่น้ำในตอนเย็น และถังน้ำเล็กที่วางอยู่ข้างพวกเขา มีทั้งปลาตัวใหญ่และตัวเล็กว่ายไปมา
เป่หมิงโม่เปิดซิปเต็นท์ออก แล้วเดินออกมาก่อน ด้านหลังเป็นเฉิงเฉิงที่ถือถังน้ำและหยางหยางที่สะพายถุง กู้ฮอนก็ตามอยู่หลังสุด
เห็นพวกเขาออกมา คนรวยหกนิ้วพาลูกชายออกมาก่อน ถือถุงที่พวกเขาใส่เห็ด เดินไปแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ
“ไอ่ตัวน้อย เธอดูพ่อฉันกับฉันสิได้อะไรมา เธอยอมเป็นลูกน้องฉันดีดีเถอะ ”ชายน้อยพูดอย่างได้ใจ จากนั้นก็ชี้ไปที่ถุงด้านข้าง
หยางหยางมอง แล้วทำหน้าบูด
แต่หยางหยางก็ไม่ยอมแพ้ “ พวกเธอมี พวกเราก็มี ” จากนั้นเขาวางถุงที่ตัวเองสะพายลงบนพื้น “ ยังไม่รู้ว่าใครจะแพ้ใครจะชนะ ”
“ดูเหมือนว่าพวกเธอจะได้กำไรมาไม่น้อย” ในตอนนี้ หลังจากถังเทียนจื๋อได้ไปสำรวจวัตถุดิบของแต่ละครอบครัว แล้วมาถึงฝั่งคนรวยหกนิ้ว
“อาบิวตี้ คุณเป็นผู้ตัดสิน ดูว่าพวกเราใครจะชนะ” หยางหยางพูดแล้วชี้ไปถุงที่อยู่บนพื้นสองถุง
คนรวยหกนิ้วมองแล้วเบะปาก ：“ นี่ยังต้องดูอีกหรอ อีกถุงใหญ่อีกถุงเล็ก ก็ต้องเป็นถุงใหญ่ของพวกเราที่ชนะอยู่แล้ว ”
***
ถังเทียนจื๋อยิ้มอ่อน เปิดถุงของคนรวยหกนิ้วก่อน จากนั้นก็เทของในถุงออกมาหมด
เห็นแต่เห็ดหลากสีที่จับตัวกันเป็นกองเล็กเล็ก
“เป็นยังไงบ้าง เยอะใช่ไหม”ชายชี้ไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความได้ใจ
หยางหยางมองไปที่เห็ด แล้วจำรูปภาพอัลบั้มที่เขาเห็นตอนระหว่างเก็บเห็ดได้ทันที
ในเมื่อก่อน การเรียนของหยางหยางไม่ค่อยดีนัก ไม่ใช่เพราะเขาโง่ แต่เป็นเพราะเขาค่อนข้างไม่ชอบกับวิธีการเรียนรู้ที่น่าเบื่อเช่นนี้
ในความเป็นจริง ยังมีนักเรียนหลายคนเหมือนหยางหยางที่ไม่ชอบวิธีการสอนที่น่าเบื่อ พวกเขาไม่มีปัญหาด้าน IQ และพวกเขาก็ไม่ได้เป็น “นักเรียนที่มีปัญหา” ในสายตาของครู
แต่พวกเขาแค่ต้องการการเรียนการสอนที่เหมาะสม อย่างไรก็ตามเนื่องจากหยางหยางโชคดีมากที่ได้พบกับอาจารย์อย่างโล่ฮานที่สามารถสอนได้ตามความถนัด
ในหลายวันที่โล่ฮานได้รู้จักหยางหยาง ก็เข้าใจนิสัยก็หยางหยางได้ดีแล้ว อีกอย่าง ยังจัดรูปแบบการสอนที่เหมาะกับเขาไว้ด้วย
