ตอนที่ 662 นอนไม่หลับทั้งคืน 2
ถึงแม้ว่าในรถจะเปิดลมอุ่นตลอดเวลา แต่ว่าก็มีหลายคนที่ถูกความเย็นนี้พัดเข้ามาทำให้ตื่น พวกเขาลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาเบาๆ ใช้เสื้อผ้าเปียกที่เปลี่ยนไปเอาขึ้นมาเช็ดหน้าต่างกระจกด้านข้าง
ถึงแม้จะเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว แต่ก็ยังคงมีเมฆครึ้มอยู่ น้ำฝนหยดติ๋งๆกระทบกับหน้าต่างรถ
ในเวลานี้ เป่หมิงโม่ก็ถูกบรรยากาศในรถทำให้ตื่นขึ้นมา
เขาหันไปมองข้างๆ ก็เห็นกู้ฮอนยังคงนอนหลับอยู่ที่ไหล่ของเขาอยู่
ดูเหมือนว่าเธอคงจะเหนื่อยมากจริงๆ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง คนขับรถกางร่มเดินกลับมาแล้ว
เขาปิดประตูรถแล้วพูดกับถังเทียนจื๋อว่า “เมื่อกี้ผมไปดูหุบเขามาแล้ว ผมเห็นที่นั่นน้ำท่วมขึ้นมาแล้ว และยังมีเต็นท์ที่ถูกพัดซัดออกมาด้วย”
คนอื่นๆที่ตื่นมาแล้วรวมเป่หมิงโม่ด้วยล้วนได้ยินกันหมด
ดูเหมือนว่าเมื่อคืนวานนี้ถังเทียนจื๋อได้ช่วยชีวิตพวกเขา?
เป่หมิงโม่รู้สึกไม่เชื่อ และคิดไปถึงบทสนทนาเมื่อคืนวานนี้ของพวกเขา และเรื่องเมื่อวานที่เขาทำ……
ไอ้เจ้าถังเทียนจื๋อคนนี้ยากที่จะให้คนจับได้จริงๆ
ถังเทียนจื๋อได้ยินคำพูดของคนขับรถ แล้วก็พยักหน้าพูดว่า “ทางด้านหน้าเหมาะสมพอที่จะขับไปได้ไหม? ดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้แล้ว ”
คนขับรถขมวดคิ้ว “เมื่อวานฝนตกหนักชะล้างทางที่พวกเรามาหมดแล้ว แต่ว่าถ้าผมขับระมัดระวังหน่อย ก็น่าจะผ่านไปได้ หรือว่าพวกเราจะอ้อมไปอีกทางหนึ่งก็ได้ ”
“อืม คุณก็ดูเอาว่าไปทางไหนดีก็แล้วกัน ต้องรับประกันว่าจะพาคนในรถไปส่งได้อย่างปลอดภัย ” ถังเทียนจื๋อพูดสั่งคนขับรถไปหนึ่งประโยค
รถสตาร์ทขึ้น การสั่นสะเทือนของรถ ทำให้เฉิงเฉิงและหยางหยางที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมา
พวกเขากำลังจะพูด เป่หมิงโม่ก็ทำมือห้ามไม่ให้ส่งเสียงแล้ว หลังจากนั้นก็ชี้ไปที่กู้ฮอนที่อยู่ข้างๆ
ลูกๆเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว
เป่หมิงโม่หันกลับไปพูดกับหยางหยางด้วยเสียงเบาว่า “ในกระเป๋าของพวกเรา มีของกินอยู่ คุณแบ่งกินกับเฉิงก่อน ”
หยางหยางพยักหน้า แล้วเริ่มหาของกิน
รถบัสอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยโคลน ขับเคลื่อนไปอย่างระมัดระวัง ถึงแม้จะมีโยกบาง แต่ก็นับว่ามั่นคงอยู่
ผ่านการกระแทกไป ในที่สุดกู้ฮอนก็ตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนพิงร่างกายเป่หมิงโม่อยู่
รู้สึกไม่เหมาะสมขึ้นมากะทันหัน เธออยากที่จะผลักตัวเองออกมา แต่ก็พบว่าร่างกายของเธอนั้นไม่มีแรง
“คุณพิงผมพักผ่อนไปก่อน ตอนนี้รถเคลื่อนตัวแล้ว เดี๋ยวพวกเราก็จะถึงบ้านแล้ว ลูกๆก็ตื่นแล้ว ” น้ำเสียงของเป่หมิงโม่ไม่ได้เย็นชา ตอนนี้เขาเหมือนสามีที่ค่อยปกป้องภรรยาอยู่
หยางหยางหยิบนมถุงขึ้นมาหกอัน หลังจากที่เขาเก็บเอาไว้สี่อัน แล้วก็เอาอีกสองอันแบ่งให้พ่อลูกหวูเหล่าเอ๋อ
พูดความจริง หยางหยางเป็นพี่ใหญ่ดีมากจริงๆ ขอแค่ตัวเองมีของกิน ก็ไม่ให้น้องๆอดตายแน่นอน
เป่หมิงโม่หยิบนมสองอันที่หยางหยางยื่นส่งมาให้ แล้วเอาอีกอันหนึ่งเสียบหลอด ยื่นไปที่ปากของกู้ฮอน “ดื่มหน่อยเถอะ ”
เป่หมิงโม่ป้อนนมให้เธอ เธอยังคงรู้สึกไม่เคยชิน เพราะฉะนั้นเลยไม่อ้าปาก
แล้วในตอนนั้นเฉิงเฉิงก็ปีนมา “แม่ ดื่มหน่อยเถอะครับ เดี๋ยวอีกแป๊บหนึ่งพวกเราก็จะถึงบ้านแล้ว ”
กู้ฮอนไม่อยากกินจริงๆ โดยเฉพาะไม่อยากให้เป่หมิงโม่ป้อนเธอ
แต่ว่าเธอไม่รู้จริงๆว่าทำไม รู้สึกหนักหัวและร่างกายไม่มีแรง
ก็เลยฝืนดื่มไปสองอึก
เป่หมิงโม่เห็นเธอดื่มแล้ว ก็พยักหน้าอย่างพอใจ แล้วก็เอาเสื้อที่อยู่บนร่างกายเธอห่มให้เธอดีๆ แล้วก็ยังปรับเปลี่ยนท่าทางเพื่อให้เธอได้สบายมากขึ้น
“คุณพักผ่อนอีกสักหน่อยเถอะ ถึงแล้วผมเรียกคุณ ”เป่หมิงโม่พูดกับเธอ
กู้ฮอนไม่ได้ส่งเสียงอะไร แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
รถสั่นสะเทือนอีกครั้ง ในที่สุดก็ขับขึ้นมาบนถนนได้แล้ว และยังมุ่งหน้าขับไปทางเมืองAอย่างรวดเร็ว
ตลอดทาง ถึงแม้ฝนจะตกปรอยๆ แต่ก็ไม่มีท่าว่าจะหยุด
คนขับรถเปิดวิทยุ ปรับหาช่องความถี่ของจราจร ในช่องรายงานสถานการณ์เส้นทางให้กับคนขับรถ และข่าวล่าสุด
หลังจากที่รายงานสถานการณ์เมืองAแล้ว ก็รายงานข่าวใหม่
เป็นข่าวที่พวกเขาตั้งแคมป์ที่หุบเขาพอดี
ความหมายคร่าวๆก็คือเมื่อคืนวานนี้มีพายุฝนตกกะทันหัน ซึ่งทำให้เกิดน้ำท่วมฉับพลันขนาดเล็กที่นั่นขึ้น
เมื่อทุกคนได้ยิน ก็เหงื่อแตกไปทั้งตัวในทันที
รถเคลื่อนเข้าไปในเมือง ก็ขับมุ่งไปที่โรงเรียนเลย
เมื่อวานนี้ หลังจากที่ผู้อำนวยการโรงเรียนกลับมาไม่นานมากนัก ก็ได้ยินข่าวพายุฝน เดิมทีไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เขาไม่คาดคิดก็คือ ตอนกลางคืนกลับได้รับโทรศัพท์จากถังเทียนจื๋อ
ในสายถังเทียนจื๋อได้บอกถึงสถานการณ์ทางนี้ และยังบอกให้เขาวางใจเพราะเขาควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว
และอีกอย่างไม่มีใครหายไปจากกลุ่มอีกด้วย พวกเขาวางแผนว่าจะกลับมาถึงในตอนเช้า
ผู้อำนวยการโรงเรียนก็นอนไม่หลับทั้งคืน
เขาพยายามฝืนหลับจนท้องฟ้าสว่าง แล้วก็รีบมารอฟังข่าวพวกเขาอยู่ที่โรงเรียน
เขามองนาฬิกาที่อยู่ในห้องทำงาน ใจเต้นไปทุกเข็มวินาที เขาโทรหาถังเทียนจื๋ออย่างเป็นกังวล
จนกระทั่งรถขึ้นมาบนถนนได้ก็วางใจแล้ว
ที่เขาเป็นกังวลแบบนี้ ก็เป็นเพราะคนในรถ ล้วนเป็นคนของเมืองA ถ้ามีข้อผิดพลาดขึ้นมา ผู้อำนวยการโรงเรียนเล็กๆอย่างเขาก็รับไว้ไม่อยู่
และอีกอย่างในรถยังมีคนสำคัญมากอีกหนึ่งคน——เป่หมิงโม่
รถมาจอดที่สนามของโรงเรียนได้ในที่สุด
