เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 668 ปิดตาข้างเดียว 2

ตอนที่ 668 ปิดตาข้างเดียว 2

พูดจบ เขาก็มองไปยังกู้ฮอนด้วยสายตาที่แผดเผา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเธอจะอยู่เวลาไหน หรือจะอยู่ที่มุมใดก็ดูเหมือนว่าจะเป็นที่ดึงดูด

“ให้บอกตรงๆ คุณควรที่จะใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปของคุณเมื่อวานตอนที่ยังเป็นคนไม่อันตราย ฉันไม่ได้ต้องการที่จะเห็นมันเลย”

เป่หมิงโม่พูดถึงตรงนี้ เขาขมวดคิ้วใส่กู้ฮอน “แต่ตอนนี้ดูแล้ว เหมือนว่าจะมี…..”

กู้ฮอนหน้าแดงเมื่อเขาพูดว่า ‘เต็ง’ “ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นตระกูลเป่หมิงของพวกคุณ แต่คุณก็อย่ามาคิดทำอะไรบ้าๆล่ะ”

“วางใจเถอะ ถึงแม้ว่าจะคิด ก็ต้องการให้คุณเป็นคนเริ่มส่งมาก่อน” พูดจบเป่หมิงโม่ยืนขึ้น “ลงไปกินข้าวเถอะ ไม่เห็นจำเป็นต้องให้พวกเด็กๆมาป้อนให้คุณเลยนะ”

กู้ฮอนจ้องมองไปยังเป่หมิงโม่อย่างแรง “คุณพูดมาอย่างไร้ความปราณีอย่างนี้ไม่ได้ เหมือนกับว่าฉันเป็นหนี้คุณอยู่สองร้อยหยวน”

“คุณไม่ได้เป็นหนี้ผมสองร้อยหยวน แต่คุณเป็นหนี้ลูกผมอยู่สองคน” เป่หมิงโม่พูดจบแล้วมองไปที่กู้ฮอนอย่างลึกซึ้ง

ในใจกู้ฮอน “ตกใจอึ้ง” สักพัก

ระหว่างเธอและเป่หมิงเอ้อเจ้าบื้อนั่นมีลูกสองคน แต่ตอนนี้หยางหยางเป็นกรรมสิทธิ์ของเขาแล้ว มีเพียงเฉิงเฉิงเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างตนเอง อย่างนั้นที่เขาพูดว่า ‘เป็นหนี้ลูกสองคน’ หรือว่าเขาได้พบว่ามีอยู่นานแล้ว

แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก นานมาแล้วแต่ก็เป็นความลับมาก และเธอคิดว่าตัวเองปิดบังมันดีมาตลอด

ดังคำกล่าว “ไม่เจ้าเล่ห์ขี้โกง ไม่เป็นพ่อค้า” เจ้าบื้อเป่หมิงคนนี้คงจะไม่ขี้โกงตัวเองหรอกนะ หรือเป็นเพราะเขาพูดละเมอออกมาตอนที่ตัวเองเป็นไข้

***

แม้ว่าเขาจะรู้แล้ว แต่ก็ต้องปฏิเสธอย่างเด็ดขาด และปล่อยให้เขารับรู้มันเพื่อดูว่าเขาจะทำอย่างไรกับตัวเอง

ไม่อย่างนั้นถ้าหากฝีปากของเขาไม่ยุติธรรม ก็อย่าหวังว่าจะได้เป็นทนายความ คนที่เก่งกว่าเขามีอีกเยอะในโลกแห่งกฎหมาย

ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นแค่ยกหยินปู้ฝันมาพูดเจ้าบื้อเป่หมิงเอ้อใช่ว่าจะอยู่สูงกว่าเขาเสมอไป

กู้ฮอนตัดสินใจคิด ลุกขึ้นนั่งห่มผ้านวมและแสร้งทำเป็นฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น “คุณพูดอะไรว่าคุณเป็นหนี้ลูกสองคน แต่เฉิงเฉิงนั้นคุณได้ทำข้อตกลงให้ฉันแล้ว นี่ไม่ใช่เพราะฉันขอให้เขาออกห่างจากคุณ แต่นี่มันมีผลทางกฎหมาย”

เป่หมิงโม่หัวเราะกับสิ่งที่เธอพูด “ดูไม่ออกเหรอว่า หยินปู้ฝันไม่ได้ทุ่มเวลาให้คุณเปล่าๆ จากคนตาบอดคนหนึ่งที่ไม่รู้อะไรตอนนี้เลยกลายมาเป็นมืออาชีพในวงการนี้ และนับได้ว่า ‘เปลี่ยนการสลายตัวให้กลายเป็นสิ่งอัศจรรย์’สินะ”

“ฮ่า ที่คุณพูดมาหมายความว่าอะไร ฉันอยากจะทำความเข้าใจว่ามันเป็นการประชดหรือเป็นคำชมสำหรับฉัน แต่ถึงอย่างไรฉันก็จะถือว่าเป็นคำชมเชยครั้งแรก และไม่ได้บังคับฉันให้ทำตาม จะว่าไปแล้วฉันก็ต้องขอบคุณคุณมากๆ” กู้ฮอนก็ไม่ยอมให้อภัยเช่นกัน

เป่หมิงโม่พยักหน้า “คุณเนี่ยปากเก่งไม่น้อยเลยนะ เอาล่ะ จะไม่พูดเรื่องไร้สาระกับคุณแล้ว รีบไปกินข้าวเถอะ ผมจะไปรับเด็กสองคน ยังไงก็ตามคุณก็รีบไปอาบน้ำด้วยนะ ไม่อย่างนั้นนั่งที่หน้าโต๊ะอาหาร อาจจะทำให้คนอื่นกินไม่ลง” พูดจบ ก็หันหลังไปเปิดประตูแล้วเดินออกไป

กู้ฮอนจ้องและมองไปข้างหลังของเป่หมิงโม่ และได้ทำปากว่าเขาสบถอย่างมีความสุข

หลังจากที่เขาออกไป เธอก็ได้นั่งบนเตียงอยู่สักพัก และแนบหูฟังความเคลื่อนไหวภายนอก เมื่อเธอได้ยินเสียงเปิดปิดประตูอยู่ด้านนอก เธอจึงรีบคลุมผ้านวมห่มทันที

เห็นแต่เพียงว่าเสื้อผ้าของเธอยังคงอยู่ในชุดที่เปียกฝนในคืนนั้น ที่เธอเปลี่ยนภายใต้ฝาประตูช่องสัมภาระของรถบัส

ยกมือขึ้นแล้วดมกลิ่นตัวเอง กลับมีกลิ่นอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เกินจริงอย่างที่เป่หมิงเอ้อพูด

ไม่อาบก็ไม่ต้องอาบ หากพูดซ้ำอีกก็จะกลายเป็นเรื่องเกี่ยวกับมารยาทไป

กระโดดลงจากเตียงแล้วรีบมาที่ประตูห้องนอนและล็อคประตูด้วยเสียง “คลิก” แต่เธอไม่คิดว่าในขณะที่ตัวเองกำลังอาบน้ำอยู่ ได้ถูกเจ้าบื้อเป่หมิงมา ‘จู่โจมทันที’

การเคลื่อนไหวที่ชำนาญที่สุด ของผู้ชายคนนี้ที่ปฏิบัติต่อตัวเองก็คือ ‘การฉวยโอกาสคนอื่น’

หลังจากล็อคประตูแล้ว กู้ฮอนก็หันหลังกลับอย่างสงบ ในห้องนอนของเป่หมิงโม่มีห้องน้ำสำหรับเขาโดยเฉพาะ

ไม่กี่นาทีต่อมา กู้ฮอนก็คว้าเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนังมาห่มรอบตัว เมื่อเธอออกมามองหน้ากระจก

กู้ฮอนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เสื้อคลุมผ้าไหมงดงามที่เป่หมิงโม่ได้ใช้คลุมอาบน้ำตัวนั้น มันดูแปลกตามากเมื่อสวมอยู่บนร่างของเธอ ทำไมดูแปลกไปขนาดนั้นล่ะ……..

ราวกับว่าเหมือนมีเด็กคนหนึ่งมาขโมยสวมเสื้อผ้าของผู้ใหญ่

ช่างมันเถอะ ลืมไปว่ามันไม่มีใครเห็นอยู่ดี และมันก็เปลี่ยนไปหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

นอนมาตลอดทั้งวันทั้งคืน นอกจากฉีดยากินยาแล้ว ยังต้องดื่มซุปบำรุงร่างกายเพื่อขับพิษไข้อีก

ตอนนี้กู้ฮอนก็รู้สึกได้ว่าทั้งร่างดีขึ้นมาก

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้กระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองไม่รู้อยู่ที่ไหน

ช่างมันเถอะ ใส่ตัวนี้ก่อนแล้วกัน เมื่อกลับถึงบ้านก็ค่อยว่ากันอีกที

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอก็เริ่มเตรียมที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า

ในเวลานี้ก็ได้ยินเสียงประตู “คลิก” ถูกคนที่อยู่ด้านนอกเปิดออกมา

***

กู้ฮอนตกใจสะดุ้งกลัวทันที

เธอทรุดตัวลงนั่งโดยสัญชาตญาณ ซ่อนตัวอยู่หลังเตียง โชคดีที่เตียงยังสูงพอที่จะซ่อนตัวเธอได้พอดี

เมื่อกี้ตัวเองไม่ได้ล็อคประตูเหรอ ทำไมถึงถูกเปิดออกได้ หรือว่าตัวล็อคนั้นจะเป็นของปลอมแน่นอน

ตระกูลเป่หมิงที่ใหญ่โต โดยเฉพาะเป่หมิงเอ้อ ถ้าหากผู้ชายคนนั้นดีกว่าลิงที่มีขน ก็ยังคงทำให้คนอื่นอยากจะตบได้

กู้ฮอนใช้มือคู่นั้นแตะที่ขอบเตียง และยกศีรษะขึ้นอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นดวงตาทั้งสองคู่โผล่ออกมาจากเตียง