ตอนที่ 670 เขาเริ่มจะหึงแล้ว 2
“คนเลว!!!” เสียงที่ออกมามีความเยือกเย็น เธอตกใจจนหอบ “…..ตรงนั้นจูบไม่ได้….”
“……” ชายคนนั้นส่งเสียงเจื้อยแจ้วในเวลานี้
“คนเลว! คุณมันน่าขยะแขยง….อึ้อ…..”
เธอพยายามต่อต้านอย่างเต็มที่ แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวัง คือการที่เธอไม่มีพลังมากพอที่จะหยุดเป่หมิงโม่ให้ทำเช่นนี้ได้ แต่กลับเป็นเหมือนเสียงแตรที่ทำให้เขายิ่งดุเดือดขึ้น
สิ่งที่กู้ฮอนจะทำได้ มีเพียงหลับตาทั้งคู่ลงอย่างสนิท เชื่อฟังนะ เชื่อฟัง!
เรื่องแบบนี้มาจากความคุ้นเคยที่ยาวนาน ดึงเธอกลับไปสู่เรื่องที่อยากจะลืมไปตลอดชีวิต แต่ทั้งชีวิตกลับไม่เคยลืมคืนแรกที่ทำเรื่องของมนุษย์
เพียงแต่ครั้งนี้ เป่หมิงโม่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปแล้ว
เขาไม่ได้แข็งแกร่งอีกต่อไป และด้านหนึ่งดูเหมือนจะคอยหยั่งเชิงอีกด้านก็ดูเหมือนจะตามใจ
พยายามที่จะไม่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด หรืออาจจะอยากให้เธอสนุกกับขั้นตอนแบบนี้ไปกับตัวเอง….
***
ในร้านอาหารที่อยู่ชั้นหนึ่ง เฉิงเฉิงและหยางหยางแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว และล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว
โดยเฉพาะหยางหยาง นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารตามปกติ
เจียงฮุ่ยซินและเฟยเอ๋อนั่งอยู่ตรงข้ามพวกเขา ทั้งสี่คนยังคงอยู่ในความสัมพันธ์ที่น่าอึดอัดใจ
ดังนั้น ดวงตาทั้งแปดดวงจึงไม่หันมองกันเลย ได้แต่เหล่ตาไปด้านข้างเพื่อมองไปยังตำแหน่งที่ยังว่างเปล่า
“จ๊อก……” มือเล็กๆของหยางหยางปิดไปยังหน้าท้องของตนเอง หน้าผากของเขาก็ย่นลงทันที
บนโต๊ะมีแยม ไข่ไก่ ยังมีขนมปังที่เพิ่งปิ้งเสร็จ เป็นสีน้ำตาลน่าดึงดูด มีกลิ่นของข้าวสาลีลอยอยู่เล็กน้อย
กินลอยเข้าไปยังจมูกเล็กๆของหยางหยาง เขากลืนน้ำลายอย่างแห้งๆ มือเล็กๆของเขาเริ่มขยับไปมา
ในขณะนี้ เฉิงเฉิงซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขา ได้เห็นท่าทางที่ไม่ค่อยดีของหยางหยางโดยไม่ตั้งใจ
บ้านเมืองมีกฎหมายบ้านเมือง ครอบครัวก็มีกฎของครอบครัว
ในเมื่อพ่อยังไม่มา จะไปกินก่อนได้อย่างไร ดังนั้นใต้ผ้าคลุมโต๊ะ เขาจึงเหยียบเท้าของหยางหยางไปหนึ่งครั้ง
แน่นอนว่าหยางหยางเข้าใจความหมายของเฉิงเฉิง เหลือบมองเฉิงเฉิงด้วยสายตาที่เศร้า เหมือนจะบอกว่า ทำไมพ่อกับแม่ของนกน้อยที่กำลังจะตายยังไม่ลงมาอีก ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว…..
พวกเขาคิดได้อย่างไร ในเวลาที่พวกเขาหิวจนทนแทบไม่ได้ ห้องนอนของเป่หมิงโม่เหนือศีรษะ พวกเขาได้เริ่มกินอย่างมีความสุข ฮ่องเต้กำลังสุขสบาย แต่คนด้านล่างกำลังทุกข์ร้อน
กว่าครึ่งชั่วโมงต่อมา….
ในที่สุดเป่หมิงโม่พอใจก็ลุกขึ้นนั่งอย่างพึงพอใจ เขาผิวปากอย่างมีความสุข เดินไปยังตู้เสื้อผ้าอย่างสบายใจ
เปิดประตูตู้และหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำตัวหนึ่งออกมาสวมให้ตัวเอง
จากนั้นเขาก็นำเสื้อคลุมอาบน้ำที่ไม่รู้ตกอยู่ที่พื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทิ้งมือลงอย่างสบายๆ และโยนมันลงบนร่างที่สั่นเล็กน้อยของกู้ฮอน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปผมยาวมาก
เมื่อได้เห็นเจ้าบื้อเป่หมิงที่แสนจะเกลียดชัง ก็เป็นอีกครั้งที่ไร้เรี่ยวแรงในดวงตาของกู้ฮอนเต็มไปด้วยความเศร้าและความโกรธ แทบอยากจะกระโดดขึ้นไปบนตัวเขา กัดเขาแรงๆสักครั้ง
โชคดีที่ตอนนี้มีเพียงใจที่มีกำลังแต่แรงไม่เพียงพอ ทำได้แต่เพียงปีนอยู่บนเตียงเหมือนกับดินโคลน
ไม่กี่นาทีต่อมา เป่หมิงโม่ก็เดินออกจากห้องน้ำอีกครั้ง ไปหน้าที่บึ้งตึงเปลี่ยนเป็นมีประกายแวววาว ระหว่างคิ้วก็ดูมีชีวิตชีวา ร่างกายที่แข็งแรงพร้อมเสื้อคลุมอาบน้ำที่เย็บอย่างประณีต ทำให้ยิ่งดูดีมีสไตล์มากขึ้น
คราวนี้ ต่อให้เขาต้องไปที่จิ่งหยางกัง เขาก็สามารถเอาชนะเสือกลับมาได้เช่นเดียวกับอู๋ซง
“ทำไม คุณยังไม่อยากลุกเหรอ หรือว่าเป็นเพราะไม่ได้สบายมานาน หรือว่าเป็นเพราะนานมาแล้วที่ไม่ได้มีความพอใจ” เป่หมิงโม่ก้มหน้ามองไปยังกู้ฮอนที่ยังคงโรยแรงอยู่ เขาพูดออกไปอย่างขี้เล่น “หรือว่าพวกเราจะพักสักเดี๋ยว อีกห้านาทีค่อยมาต่อ”
คำพูดเหล่านี้เป็นการกระตุ้นให้กู้ฮอนหาทางเอาชีวิตรอด เธอกัดฟันแน่นและยันตัวขึ้น เสื้อคลุมอาบน้ำไว้แน่นรอบตัวเอง
“คนมันขี้โกง เป็นสัตว์ร้าย แล้วก็ อึ้อ….” กู้ฮอนยังคิดที่จะด่าต่อ แต่ตอนนี้ปากของเธอ ได้ถูกปากของเป่หมิงโม่ปิดไว้อีกครั้ง
เธอไม่กล้าที่จะตีเขา นั่นเป็นเพราะตอนนี้มือของเธอยังคงดึงเสื้อคลุมอาบน้ำเอาไว้แน่น เพราะกลัวว่ามันจะหลุดออกไปอีก แล้วผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนี้จะทำอะไรที่ “ไร้มนุษยธรรม” กับตนเอง
ท้ายที่สุด เธอก็ลงมือ เหมือนกับเด็กน้อยไม่มีผิด ยกเท้าขึ้นเหยียบเท้าของเป่หมิงโม่อย่างแรง
***
แม้ว่ากู้ฮอนตอนนี้จะมีเท้าเปล่า แต่พลังเพียงเล็กน้อยก็ยังคงทำลายได้อยู่
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว แต่เขาก็ไม่ยอมจะทน
ยื่นมือออกไปคว้าตัวเธอมาไว้ในอ้อมแขน เกรงว่าผู้หญิงตัวน้อยนี้เพื่อจะปกป้องตัวเองแล้ว จะต้องใช้พฤติกรรมที่เกินเลย
จากนั้นเขาก็บ่น “คุณอย่ามาเล่นลูกไม้ ไม่อย่างนั้นจะทำให้คุณไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นยืนเลย”
คำพูดนี้ของเป่หมิงโม่เหมือนกับคำสาป กู้ฮอนกลับกลายเป็นดูเชื่อฟังมากขึ้น
เช่นนี้แล้ว เป่หมิงเอ้อพอใจมาก ดังนั้นผลที่จะตามมาก็ไม่น่าจะร้ายแรง
หลังจากจูบแลกลิ้นกันได้ห้านาที เป่หมิงโม่ถึงพอใจและปล่อยมือออก
จากนั้นก็หันกลับและก้มลงหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของกู้ฮอนโยนให้เธอ และไปเถอะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เด็กๆกำลังรออยู่ชั้นล่างนานแล้ว
กู้ฮอนหยิบกระเป๋า เหลือบตามองไปยังเป่หมิงโม่ “นี่คุณกำลังพูดอะไร ไม่ใช่เพราะว่าคุณมะม่วงไร้สาระอยู่ที่นี่หรือ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษคุณ”
เป่หมิงโม่ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก หยิบเสื้อผ้าออกมาจากในตู้ ค่อยๆเปลี่ยนมันอย่างช้าๆ “จะมาโทษผมได้อย่างไร ถ้าคุณไม่ขอผมแบบนั้น ผมจะไปตกหลุมพรางคุณได้อย่างไร”
ความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผู้ชายคนนี้สำหรับเธอ ก็คือการถือตัวเขาเองอย่างไม่มีเหตุผล
