ตอนที่756 เยี่ยมเยียน
โดยเฉพาะแม่ของเขาทำกู้ฮอนตอนเด็กๆหายไป ทำให้เขาตกตะลึงมาก
ไม่เพียงแค่เป่หมิงโม่ที่ตกตะลึง แม้แต่ฉิงฮัวก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ช่างเลือกเชื่อเหลือเกิน
“นายกลับไปเถอะ ฉันต้องการอยู่คนเดียวเงียบๆ” เป่หมิงโม่ให้ฉิงฮัวกลับไปก่อน
“ครับเจ้านาย” ฉิงฮัวตอบไปคำนึงและหันหลังเดินไปตรงหน้าประตูห้องหนังสือ
ขณะที่ยังไม่ได้เปิดประตู หันหน้ากลับมาพูดกับเป่หมิงโม่อีกครั้ง:”เจ้านายครับ คุณหนูและลูกๆชีวิตช่างลำบากแสนเข็ญ”จากนั้นเปิดประตูแล้วก็เดินออกไป
เป่หมิงโม่นั่งคนเดียวอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน มือผสานกันตรึงหน้าผากไว้
เขากำลังคิดอย่างลึกซึ้ง เขานึกย้อนกลับไปสิ่งที่ได้ทำกับกู้ฮอนในทุกสิ่งทุกอย่าง
ปฏิเสธไม่ได้ เวลาที่ยาวนานเช่นนี้ทำร้ายเธอมากไปจริงๆ
วันที่สอง เขาตื่นเช้ามาก ไม่ต้องให้คนรับใช้และฉิงฮัวช่วยเหลือ เตรียมของฝากที่จะให้กับลู่ลู่ด้วยตัวเอง อาหารเสริมบำรุงร่างกายที่แพงแสนแพงมีหมด
เดิมทีเขาก็อยากไปเยี่ยมลู่ลู่ แต่ว่าพอคิดถึงเรื่องที่แม่ตัวเองเคยทำร้ายกู้ฮอนและลูกๆ จึงล้มเลิกความคิดนี้ไป
เวลาตอนเก้าโมงเช้า กู้ฮอนขับรถเข้ามาที่บ้าน เป่หมิง
เธอมารับหยางหยาง
หยางหยางถูกคนรับใช้พยุงลงมา เห็นแม่มาแล้ว รีบเดินขากะเผลกมาตรงหน้ากู้ฮอน กอดแม่ไว้:”แม่ครับทำไมแม่เพิ่งมา ผมรอจนร้อนใจเลยครับแม่”
***
กู้ฮอนจับหัวหยางหยางเบาๆ:”จะรีบร้อนทำไม แม่มาแล้วนี่ไง”
เวลานี้เฉิงเฉิงลงจากรถ มองหน้าหยางหยาง จากนั้นวิ่งเข้าไปในบ้านไปดูคุณย่า
ไม่นานเขาลากเจียงฮุ่ยซินเดินออกมาจากบ้าน เห็นมือเจียงฮุ่ยซินกำลังถือตะกร้าผลไม้แล้วเดินออกมา
“ป้าซิน นี่ป้า…… ” กู้ฮอนรีบเดินเข้าไปต้อนรับ
เจียงฮุ่ยซินยิ้มแย้ม:”นี่เป็นน้ำใจเล็กๆของป้า ช่วยถามไถ่แม่หนูให้ป้าด้วย วันหลังป้าค่อยไปเยี่ยมแม่หนู”
“ขอบคุณค่ะป้าซิน หนูต้องบอกกับแม่แน่นอนค่ะ” พูดอยู่เธอเอากระเช้าผลไม้เข้าไปที่ท้ายรถยนต์
เฉิงเฉิงและหยางหยางนั่งเข้าไปที่เบาะหลังรถยนต์
กู้ฮอนเตรียมตัวหันหลังแล้วขึ้นไปบนรถ เป่หมิงโม่ถือกล่องของฝากที่ห่ออย่างสวยงามเดินออกมาจากห้องหนังสือ
ฉิงฮัวเดินติดตามอยู่ข้างหลังเขา อยากช่วยเจ้านายถือของหลายครั้งแล้ว แต่ถูกเป่หมิงโม่ปฏิเสธ
กู้ฮอนยืนอยู่ข้างรถยนต์มองดูอย่างสงสัย เป่หมิงโม่กำลังมาไม้ไหนเนี่ย?
ต่อมา เป่หมิงโม่ไม่สนว่ากู้ฮอนได้อนุญาตรึเปล่า เปิดท้ายรถยนต์โดยพลการ ใส่ของฝากเข้าไปข้างใน
กู้ฮอนมองหน้าเป่หมิงโม่อย่างตกใจ:”คุณกำลัง?”
เป่หมิงโม่ยังคงทำหน้าบึ้ง:”ของฝากพวกนี้ล้วนเป็นยาบำรุงที่ช่วยฟื้นฟูร่างกายของคุณแม่คุณ วันนี้ผมมีธุระไม่ไปกับคุณแล้ว”
ต่อมาไม่พูดอะไรอีกเลย หันหลังแล้วก็เดินไปข้างรถที่จอดไว้ไม่ไกล เปิดประตูนั่งเข้าไปข้างใน
เจียงฮุ่ยซินมองเป่หมิงโม่ จากนั้นยิ้มแย้มให้กับกู้ฮอน:” เมื่อวานป้าเล่าเรื่องของเราให้เขาฟังแล้ว”
กู้ฮอนถึงได้เข้าใจอย่างกะทันหัน ถึงแม้เธอจะรู้เรื่องทั้งหมด แต่ว่าไม่เคยเอ่ยกับเขาเลย…..
เหตุผลง่ายมาก นั่นก็คือเธอไม่อยากให้เป่หมิงโม่รู้สึกติดค้างตัวเอง เพราะว่าติดค้างเยอะมากจริงๆ เยอะจนถึงขั้นไม่อยากจะถือสาอีกต่อไป
ตอนนี้เธอแค่อยากเลี้ยงลูกให้โต เรื่องราวในอดีตเธอไม่มีแรงไปยุ่งแล้ว ความแค้นระหว่างเธอกับเป่หมิงโม่ก็ไม่อยากเอ่ยถึงมันอีก
เวลานี้ฉิงฮัวก็ได้เดินไปข้างๆกู้ฮอน:”คุณหนูครับของพวกนั้นเป็นของที่เจ้านายเลือกเองกับมือตั้งแต่เช้าตรู่ ล้วนเป็นน้ำใจของเจ้านายครับ”
เวลานี้ เป่หมิงโม่ลดกระจกหน้าต่างพูดกับฉิงฮัวว่า:”ยังไม่รีบมาขับรถอีก ที่บริษัทยังมีเรื่องหลายเรื่องต้องจัดการ”
ฉิงฮัวรีบวิ่งเข้าไป ไม่นาน เขาขับรถออกไปจากบ้านเป่หมิงก่อน
“ฮอน ป้าคิดว่าเขาเข้าใจดี โม่เด็กคนนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ แสดงออกไม่เป็น ทำทื่อๆเป็นอย่างเดียวกัน เอาหล่ะ เวลาก็สายแล้วหนูรีบไปเถอะ ระวังด้วยนะ”เจียงฮุ่ยซินกำชับกู้ฮอน
กู้ฮอนพยักหน้า จากนั้นก็ขึ้นรถไปเช่นกัน ต่อมาออกไปจากบ้านเป่หมิง
ระหว่างทางกู้ฮอนนึกถึงแต่คำพูดเจียงฮุ่ยซิน โดยเฉพาะคำพูดที่ประเมินเป่หมิงโม่คำนั้นว่า:” แสดงไม่เป็น ทำทื่อๆเป็นอย่างเดียว
จุดนี้เธอเข้าใจดี เป่หมิงโม่คนนี้ทำกับเธอ แม้แต่……
คิดถึงตรงนี้ แก้มของเธอก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย
“แม่ครับ คุณย่าและคุณพ่อได้ซื้อของขวัญให้กับคุณยายแล้ว เราเตรียมอะไรให้กับคุณยายดีเหรอครับ?” หยางหยางที่นั่งอยู่เบาะหลังเอ่ยปากถามขึ้นมา
กู้ฮอนมองหยางหยางจากกระจกหน้ารถ:”ลูกพาตัวเองไปก็คือของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับคุณยายแล้ว แต่ว่าลูกต้องจำไว้ เจอคุณยายครั้งแรก อย่าพูดมั่วซั่วนะรู้ไหม โดยเฉพาะเรื่องซวยๆของพ่อ”
หยางหยางพยักหน้าแรงๆ จากนั้นยกมือทำท่าคารวะ:”สบายใจเถอะแม่ ไม่ฟ้องเด็ดขาด”
***
กู้ฮอนขับรถมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาลเร็วมาก
ตามกฎเช่นเคย กู้ฮอนซื้อดอกไม้ช่อนึงในร้านดอกไม้ จากนั้นรบกวนพนักงานในโรงพยาบาล ช่วยขนของฝากที่ท้ายรถออกมา
จากนั้นเดินตามสามแม่ลูกมาถึงที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย
ก่อนที่กู้ฮอนจะเปิดประตูเข้าไป หันหน้ากลับไปดูเด็กทั้งสองอีกครั้ง
วันนี้ที่ต้องพาหยางหยางและเฉิงเฉิงมา นั่นก็เพราะว่ามีความเสี่ยงมากจึงพามานานๆครั้ง ยังไงซะวันหลังยังมีโอกาสอีกเยอะ
เธอถอนหายใจเบาๆ หยางหยางทำท่าok
กู้ฮอนค่อยๆเปิดประตูห้องผู้ป่วย:”แม่ เรามาเยี่ยมแม่แล้ว
ลู่ลู่กำลังนอนพิงบนเตียงผู้ป่วย ร่างกายห่มผ้าห่มไว้
ข้างมือเธอวางรีโมตทีวีไว้
เห็นประตูเปิดแล้ว คนที่เข้ามาคือกู้ฮอน ใบหน้าของเธอจึงเผยรอยยิ้มออกมาทันที:” ฮอน ลูกมาแล้ว”
กู้ฮอนยิ้มแย้มพยักหน้า:”แม่ แม่ดูสิหนูพาใครมา”
พูดอยู่ เธอขยับตัวเล็กน้อยไปที่กรอบประตู
เห็นเด็กผู้ชายสองคนเดินเข้ามาจากข้างนอก คนนึงใส่ชุดสูท คนนึงใส่ชุดลำลองธรรมดา
ถ้าไม่ใช่เสื้อที่แตกต่างกัน ถ้าอย่างนั้นดูจากหน้าตาของพวกเขาก็จะแยกไม่ออกเลย เหมือนอย่างกับพิมพ์เดียวกัน
ลู่ลู่เห็นหน้าตาของพวกเขา นึกถึงหน้าตาตอนเด็กๆของเป่หมิงโม่ทันที เหมือนมากจริงๆ
สองคนนี้ต้องเป็นลูกชายของกู้ฮอนทั้งคู่
กู้ฮอนเดินอยู่ข้างหลังหยางหยางและเฉิงเฉิง มือทั้งคู่ตรึงไว้บนไหล่ของพวกเขา “แม่ สองคนนี้เป็นหลานของแม่เอง”
จากนั้นก้มหน้าเล็กน้อยพูดกับลูกสองคนว่า:”คนนี้เป็นคุณยายแท้ๆของลูกนะ
หลังเฉิงเฉิงและหยางหยางสบตากัน พวกเขาต่างเรียกลู่ลู่พร้อมกันว่า:” คุณยาย”
จากนั้นทั้งสองคนวิ่งเข้าไปข้างหน้าเตียงผู้ป่วยของลู่ลู่
ถึงแม้ลู่ลู่จะไม่มีความรู้สึกดีๆต่อบ้านเป่หมิง แต่ว่าได้เห็นไอ้เด็กสอนคนตรงหน้าที่เฉลียวฉลาด ชื่นชอบไม่น้อยจากใจข้างใน
ยังไงซะร่างกายพวกเขาก็มีเลือดของลูกสาวครึ่งนึง
คนที่ช่วยกู้ฮอนขนของฝากพนักงานในโรงพยาบาลคนนั้นได้นำของในมือเข้าไปในห้องผู้ป่วย
หลังกู้ฮอนขอบคุณให้กับเขาเรียบร้อย เดินเข้าไปข้างๆคุณแม่ นำดอกไม้ในมือเสียบเข้าไปในแจกันดอกไม้บนหัวเตียง
“ฮอน ลูกใช้จ่ายฟุ่มเฟือยจริงๆ ไม่ได้มาครั้งแรกสักหน่อย ทำไมต้องเอาของมาเยอะแยะ” ลู่ลู่บ่นๆ
ไม่รอให้กู้ฮอนพูดจา หยางหยางพูดเสริมขึ้นมาว่า:”ของพวกนี้คุณพ่อและคุณย่าเป็นคนมอบให้กับคุณยายเองครับ”
คุณพ่อ? ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าต้องเป็นเป่หมิงโม่แน่นอน แต่ว่าคุณยายคนนี้คือ……..
กู้ฮอนดูความคิดของคุณแม่ออก เธอแนะนำลูกทั้งสองให้กับคุณแม่ก่อน:”แม่คะ นี่คือหยางหยางและเฉิงเฉิงค่ะ เฉิงเฉิงเป็นพี่ ตอนนี้อยู่กับหนู”พูดอยู่ชี้ไปเด็กผู้ชายที่สวมใส่ชุดลำลองอยู่
จากนั้นก็ชี้ไปที่ตัวหยางหยางซึ่งสวมใส่ชุดสูทที่อยู่ข้างๆเฉิงเฉิง :”นี่เป็นลูกคนเล็กหยางหยาง ตอนนี้อยู่กับเป่หมิงโม่ที่บ้านเป่หมิง”
ลู่ลู่พยักหน้า:” ทำไมเขาสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันหรือ? ลูกกับเป่หมิงโม่…….”
กู้ฮอนพยักหน้าเบาๆ:”แม่คะเรื่องพวกนี้หนูค่อยเล่าให้แม่วันหลังนะคะ” จากนั้นชี้ไปที่ของฝากพวกนั้น:” ของพวกนี้เป็นของที่เป่หมิงโม่และคุณป้าซินให้หนูมอบให้กับคุณแม่เองค่ะ”
ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง
ลู่ลู่ยื่นมืออกมา จับมือสองพี่น้องเอาไว้ ความรู้สึกข้างในมันอธิบายยาก
ลูกสาวกลับมาแล้ว ยังพาหลานสองคนกลับมาอีกด้วย แป๊บเดียวตัวเองก็มีคนสนิทเพิ่มขึ้นมาตั้งสองคน
***
กู้ฮอนพูดต่ออีกว่า:”ตอนนี้พวกเขาเรียนอยู่โรงเรียนในตัวเมืองที่แพงที่สุด”
“ถ้าอย่างนั้นค่าเทอมของพวกเขาก็ต้องแพงมากสินะ?”ลู่ลู่แสดงท่าทางที่ตกใจมาก
กู้ฮอนพยักหน้า:”ไม่ถูกจริงๆ แต่ว่าค่าเทอมของพวกเขาหนูไม่ต้องกังวล”
“ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ว่าเขาสองคนพี่น้องต้องใช้ชีวิตที่ขาดพ่อขาดแม่ไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แม่ได้ยินว่าแบบนี้จะมีผลกระทบต่อเด็กๆ ฮอน ลูกก็นะในเมื่อเขาก็ได้เป็นแบบนี้ไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นลูกก็หาพ่อให้กับพวกเขาซะเลยสิ? “ลู่ลู่มองหน้ากู้ฮอนและพูดขึ้นมา
กู้ฮอนขมวดคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มที่หน้าค่อยๆจางหายไป:” แม่ เราอย่าพูดเรื่องนี้กันเลยดีกว่าค่ะแม่”
เวลานี้หยางหยาง พูดมากอีกแล้ว:” คุณยายครับ ความจริงคุณแม่เกือบหาพ่อเลี้ยงให้กับเราแล้ว แต่ว่าสุดท้ายก็ไม่สำเร็จ ตอนนี้คนคนนั้นเป็นพ่อบุญธรรมของเราไปเรียบร้อยแล้ว”
“ต้องขอบคุณจริงๆ”กู้ฮอนมองบนให้กับหยางหยางไอ้เด็กคนนี้มันจริงๆเลยนะ พูดน้อยๆหน่อยจะกลายเป็นใบ้หรือไง”
เฉิงเฉิงก็ทำอย่างลับๆ ใช้แขนทิ่มหยางหยางเบาๆ
“ฮอน เรื่องมันยังไง?” ลู่ลู่ฟังคำพูดหยางหยางแล้วรู้สึกแปลกมาก
กู้ฮอนยิ้มแย้ม:” เรื่องมันผ่านไปแล้ว หนูไม่อยากพูดถึงมันอีก สรุปหนูใช้ชีวิตกับลูกมีความสุขดี”
“มีความสุขอะไร ผู้หญิงตัวคนเดียวเลี้ยงลูกเอง ไม่ต้องคิดเลย เรื่องกลุ้มใจเยอะแยะไปหมด” ลู่ลู่แอนดูลูกสาวตัวเอง ยังไงซะเธอก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วถึงแม้เวลานั้นไม่ได้นานมากก็ตาม
“แม่คะ แม่อย่ากังวลเรื่องหนูเลย ตอนนี้หนูมีเพื่อนสนิทสองคน อยู่กับพวกเธอ หนูไม่ต้องกังวลอะไรมากที่สำคัญเฉิงเฉิงเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง” กู้ฮอนแสดงชีวิตความเป็นอยู่ของตัวเองอย่างสุดกำลัง เพื่อให้เธอไม่ต้องเป็นห่วงตัวเอง
“เฮ้ย……. ลูกสาวโตแล้ว คนเป็นแม่อย่างเราจะเข้าไปยุ่งมากก็ไม่ได้แล้ว ลู่ลู่ยักคิ้วเบาๆ และถอนหายใจ
กู้ฮอนตบมือคุณแม่เบาๆ:”แม่ แม่วางใจเถอะ ตอนนี้หนูเป็นผู้ใหญ่แล้ว ที่สำคัญยังเป็นแม่ของลูกตั้งสองคนอีกด้วย หนูต้องให้ตัวเองกับลูกมีความสุขแน่นอน”
หยางหยางก็เลียนแบบท่าทางของคุณแม่ตบมือคุณยาย:”คุณยาย คุณยายวางใจได้เลยครับ ผมเจอคนที่เหมาะสมเมื่อไหร่ ก็จะแนะนำให้กับคุณแม่เองครับ”
ลู่ลู่ถูกคำพูดของหยางหยางทำให้หัวเราะอย่างชอบใจ:”เฮอเฮอ นายจะแนะนำแฟนให้กับคุณแม่เนี่ยะนะ ยายดูถูกนายเกินไปซะแล้ว”
หยางหยางเชิ้ตคางหนึ่งครั้ง:” ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ตอนนี้ผมรู้จักครูที่สอนพิเศษของผม ยังมีคุณอาบิวตี้อีกด้วย ถ้าไม่ใช่หล่อแบบสมาร์ทก็คือหล่อแบบดูดี”
