เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – บทที่ 852 ข้อพิพาทสงบลง

บทที่ 852 ข้อพิพาทสงบลง

ในเมื่อพูดถึงเรื่องของคุณแม่ อาจจะถึงเวลาที่จะต้องทำให้ตัวเองหายข้อสงสัย

เธอได้เดินมายังข้าง ๆ พี่ชายทั้งสอง “พี่ชาย ฉันมีคำถามที่จะถามพวกคุณ”

“น้องสาวเรา มีเรื่องอะไรหรือ ? หากฉันไม่รู้ ก็จะยังมีเฉิงเฉิง พี่น้องกันจะต้องช่วยกันสิ”

“ฉันรู้ว่าพวกคุณจะต้องเอาปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ทิ้งไว้ให้ฉัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันกับคุณมีความแค้นอะไรนักหนา ทำไมจะต้องมาอะไรกับฉัน” เฉิงเฉิงรู้สึกมีท่าทีที่อาลัยอาวรณ์ต่อหยางหยาง ซึ่งได้เอาคำพูดที่ควรพูด ก็พูดหมดแล้ว

หยางหยางไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดที่เสียดสีของเฉิงเฉิงเอาเก็บไว้ในใจ และยังยิ้มต่อไปว่า “แหะ ๆ ใครให้คุณเป็นพี่ใหญ่ล่ะ” พอพูดถึงตรงนี้ ก็ยังเรียนเพลงที่ชื่อว่า《Onlyyou》 ที่เรียนใน 《ไซอิ๋ว เดี๋ยวลิงเดี๋ยวคน》”ทำใส่ร้ายฉัน จะส่งคุณไปตาย คุณทำเพื่อคนในบ้าน แม้นสละชีวิตก็ยังยอม นโมอมิตตพุทธ โอ้ เยยย”

สำเนียงของหยางหยาง ทำให้เฉิงเฉิงเริ่มจะเซ็งมากไปกว่าเดิม เขานั้นเหมือนกับซุนหงอคงอยากจะเกลียดน้องของตัวเองสักครั้งหนึ่ง

เกิดจากแม่เดียวกัน แต่ออกมามองโลกห่างกันไม่กี่นาที ทำไมนิสัยมันต่างกันขนาดนี้

แต่ หยางหยางทำให้เฉิงเฉิงยอมรับในประโยคหนึ่งคือ “ใครให้คุณเป็นพี่ใหญ่ล่ะ”

ก็จริง คนเป็นพี่ใหญ่จะต้องมีหน้าที่ที่หนักกว่าคนอื่น ก็จะต้องช่วยน้องชายน้องสาวที่ไม่อาจจะทำเสร็จให้เสร็จ

เขาหันมามองน้องสาว

หากเปรียบเทียบกับการช่วยหยางหยางแล้ว เขารู้สึกว่ามีความสุขในการช่วยน้องสาวมากกว่า

หากพูดไปแล้วล่ะก็ จิ่วจิ่วไม่ค่อยมาขออะไรให้เขาช่วยเลย

“น้องสาว มีอะไรก็ถามเถอะ”

จิ่วจิ่วคิดแล้วคิด แล้วก็มามองเฉิงเฉิง “พี่ชายเฉิงเฉิง ฉันเห็นพวกคุณชอบพูดถึงคุณพ่อ แต่จิ่วจิ่วเกิดออกมาก็ไม่เคยเจอพ่อเลย พวกเราเป็นพ่อคนเดียวกันไหม”

เฉิงเฉิงเห็นจิ่วจิ่วที่มีท่าทางธรรมชาติเช่นนั้น แล้วยิ้มบอกไปว่า “พวกแน่ต้องมีพ่อคนเดียวกันสิ สำหรับเรื่องที่เราจะเจอพ่อตอนไหน ก็ต้องดูว่าคุณพ่อว่างตอนไหน แต่ตอนนี้ไม่อาจจะเจอเขาได้นะ”

ในใจของเขาชัดเจนมากมาย เพราะอะไรคุณแม่ไม่บอกเรื่องคุณพ่อให้กับน้องสาว เพราะไม่อยากให้รู้ถึงการมีอยู่ของคุณพ่อ

พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที เพราะอะไรหยางหยางคิดแต่จะให้คุณแม่ไปถ่ายทำรายการหาคู่

…….

ขณะที่เฉิงเฉิงกำลังคิดว่าจะพูดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องคุณพ่อให้จิ่วจิ่วฟังดี

หยางหยางก็เริ่มมีท่าทีออกมา เขาได้เดินมายังข้าง ๆ จิ่วจิ่ว แล้วก็ยืนมือออกไปจับไหล่ของน้องสาว

“หากพูดถึงคุณพ่อ ฉันจะบอกว่าไม่ต้องรู้เยอะแยะมากมายหรอก แบบนี้อาจจะทำให้คุณไม่ต้องคิดอะไรมากมาย”

จิ่วจิ่ก็กลับมีใบหน้าที่ค่อนข้างสับสนไม่เข้าใจ “พี่ชายหยางหยาง มันหมายความว่าอะไรหรือ ? ฟังแล้วเหมือนคุณพ่อเป็นคนไม่ดีเลย”

“แน่นอนว่าเป็นคนไม่ดี ตอนที่คุณกำลังหลับฝันดีอยู่ เขาก็จะเข้ามาใกล้คุณอย่างเงียบ ๆ แล้วก็ยกตัวคุณขึ้นมา…..” หยางหยางพูดไปด้วย แล้วก็ทำท่าไปด้วย ใบหน้าที่ไม่ได้รอยยิ้มใด ๆ เลย

เรื่องนี้ทำให้จิ่วจิ่วรู้สึกตกใจ เธอเหมือนกับกำลังกลัวจริง ๆ ร่างกายของเธอกำลังเข้าใกล้เฉิงเฉิง “พี่เฉิงเฉิง คุณพ่อน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ? ”

เฉิงเฉิงไปสายตาที่น่ากลัวให้หยางหยาง “คุณนี่มันแย่จริง ๆ คุณลืมแล้วหรอว่าเขาทำดีกับคุณยังไง ? ยังพาคุณไปเที่ยว ยังหาครูมาสอนที่บ้าน ให้คุณกินอิ่ม ใส่สบาย หากรู้ว่าคุณเป็นแบบนี้ ก็ไม่น่าจะต้องมาช่วยคุณเลย”

หยางหยางเห็นเฉิงเฉิงที่มีท่าทางแบบนั้น ก็รู้ว่ากำลังทำเขาโกรธ และรู้สึกว่าพูดเกินไป

เขาก็ได้ทำการรีบอธิบาย “คุณอย่าเพิ่งโมโห ฉันก็อยากจะแกล้งน้องสาวเฉย ๆ แต่พูดเกินไปหน่อย ฉันรู้ว่าคุณพ่อไม่ได้แย่มากขนาดนั้น”

“รู้แล้วก็ยังจะทำแบบนี้กับเขาอีกหรือ หยางหยาง ฉันจะบอกให้คุณรู้ไว้นะ ที่ฉันช่วยคุณ ก็เพราะคุณแม่ แต่ไม่ใช่เพราะว่าคุณทำเพื่อแล้วก็มาทำลายคุณพ่อ ครั้งนี้จะเตือนไว้ก่อน หากมีครั้งหน้าแล้วล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ” เฉิงเฉิงโมโหจริง ๆ แล้ว

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ดูท่าทางคุณแบบนี้ ก็คงทำให้น้องสาวโกรธเหมือนกันแหละ” หยางหยางไม่อยากจะฟังต่อไปแล้ว ก็เลยพูดถึงเฉิงเฉิงขึ้นมาต่อหน้าจิ่วจิ่ว

“นี่ไม่ใช่ที่คุณทำให้โมโหหรอกหรือ ” เฉิงเฉิงพูดเสร็จ ก็ไปมองจิ่วจิ่ว ซึ่งเห็นสายตาของเธอที่มีความน่ากลัว

เขาก็เลยรีบเปลี่ยนท่าทีอารมณ์ของเขา แล้วก็ยิ้ม “น้องสาวไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่เหมือนกับหยางหยางหรอก หยางหยางเพิ่งจะไปอยู่กับคุณพ่อไม่นาน ก็เลยไม่เข้าใจคุณพ่อ ฉันกับคุณพ่ออยู่ด้วยกันมานาน เขาเป็นคนที่ดีเลยเชียวล่ะ”

จิ่วจิ่วเมื่อสักครู่นี้ตกใจจริง ๆ แต่หลังจากฟังเฉิงเฉิงแล้ว ก็ทำให้หายกลัวมากขึ้น

“พี่ชายเฉิงเฉิง คุณและพี่หยางหยางไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กเหมือนฉันหรือ ?”

“ใช่แล้ว เฉิงเฉิงเกิดมาก็อยู่กับคุณพ่อ แต่ฉันอยู่กับคุณแม่ ตอนที่พวกเราเจอกันก็เพิ่งไม่กี่ปีที่ผ่านมาแค่นั้นเอง”

“อ๋อ ตอนที่ฉันอยู่เมืองบาร์ซาห์ ก็ยังมีความรู้สึกอยู่กับแม่น้อยมาก ๆ ก็ได้สนทนาทางโทรศัพท์ หากเปรียบกับฉันแล้ว พี่เฉิงเฉิงกับคุณแม่อยู่ด้วยกันก็ยังน้อยมากมาย ” จิ่วจิ่วรู้สึก พวกเราสามพี่น้องรู้สึกถึงความไม่โชคดีเลย

แต่ตอนนี้ยังดี ที่เริ่มต้นใหม่ด้วยกัน

“พี่เฉิงเฉิง คุณมีรูปของพ่อไหม ฉันไม่เคยเห็นเขาเลย อยากจะรู้ว่าเขามีหน้าตาเป็นอย่างไร”

“อันนี้…….” ตามความต้องการของน้องสาว เฉิงเฉิงก็รู้สึกถึงความลำบากใจ

……

เฉิงเฉิงก็ยังมีความสงสัยอยู่

คุณแม่ไม่อยากให้เธอรู้เรื่องของพ่อ ก็เพราะเธอกลัวว่าจะเหมือนหยางหยางที่ถูกคุณพ่อพาไป

สำหรับน้องสาว ก็ไม่ควรที่จะปิดบังเธอ

เฉิงเฉิงคิดถึงตรงนี้ ก็เลยหันไปมองหยางหยาง

หยางหยางพยักหน้ากับเขา เขารู้สึกว่าให้น้องสาวเห็นพ่อก็คงไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก “คุณไม่ใช่มีรูปของคุณพ่อหรอกหรือ ? เอาออกมาให้น้องสาวดูก็ไม่มีอะไรมากมายหรอก”

เฉิงเฉิงเอาโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วก็เอารูปของเป่หมิงโม่ออกมา แล้วก็ให้จิ่วจิ่วดู “นี่คือรูปของคุณพ่อ”

จิ่วจิ่วตกใจอ้าปากค้าง กับสายตาที่เต็มไปด้วยคาวมหวัง และมีความสงสัย

อาจจะเป็นเพราะหยางหยางทำให้เธอตกใจเมื่อสักครู่นี้

เธอมัความรู้สึกงงงวย แต่ก็ตัดสินใจที่จะเอาโทรศัพท์เฉิงเฉิงมา

เพียงแต่ตอนที่เธอเห็นหน้าจอโทรศัพท์ปรากฏรูปของเป่หมิงโม่

ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ร่างกายก็เริ่มสั่น

สุดท้ายเธอก็ไม่อาจจะที่ควบคุมตัวเองได้ “โหหหหห ปีศาจแห่งสุขา” ร้องไห้ออกมาดังมาก แล้วก็เอาโทรศัพท์ทิ้งไป แล้วก็วิ่งลงไป

“น้องสาว คุณจะไปไหน” เฉิงเฉิงเรียก หลังจากนั้นก็ก้มหัวลงไปเก็บโทรศัพท์

เห็นจิ่วจิ่วไม่ได้ตอบอะไร ก็เห็นแต่รีบวิ่งไปยังชั้นล่าง

“ปีศาจสุขา น้องสาวถูกคำพูดของคุณทำให้ตกใจหรือเปล่า” เฉิงเฉิงถามหยางหยาง

หยางหยางพยักไหล่ “โดนใส่ร้ายซะงั้น เธอเห็นรูปพ่อจากโทรศัพท์ของคุณเองนะ คุณคงไม่ให้ดูรูปผิดหรอกมั้ง”

เฉิงเฉิงดูที่หน้าจอ “ไม่มีอะไรนี่ คุณดู ” พูดแล้วก็เอาโทรศัพท์ให้ดู

หยางหยางดูแล้วดูอีก ก็ไม่ได้มีอะไร

……

แอนนิกำลังพยุงลั่วเฉียวออกไปเดินเล่น ก็เห็นจิ่วจิ่วรีบออกมาจากลิฟต์ แล้วก็วิ่งไปยังห้องน้ำ

“จิ่วจิ่วเป็นอะไรไป” ลั่วเฉียวไม่เคยเห็นจิ่วจิ่วเป็นเช่นนี้เลย

แอนนิก็ได้พยุงลั่วเฉียวไปยังบนโซฟา “ฉันไปดูก่อน”

ขณะนี้ ประตูลิฟต์ก็เปิดออกมา เฉิงเฉิงกับหยางหยางก็ได้เดินออกมาด้วย

พวกเขาเห็นแอนนิก็ถามว่า “คุณน้าแอนนิ เห็นน้องสาวไหม”

“เธอไปห้องน้ำน่ะ” แอนนิพูดแล้วก็ชี้ไปทางห้องน้ำ

“นี่ หยางหยาง คุณไปพูดอะไรกับน้องสาวหรือเปล่า ทำไมฉันดูท่าทีของเธอมันแปลก ๆ ไป” ลั่วเฉียวถามด้วยความสงสัย

หยางหยางอยากจะร้องไห้แต่ไร้น้ำตา “ถูกใส่ร้าย คุณน้าลั่วเฉียว เมื่อสักครู่นี้เฉิงเฉิงก็ถามแล้ว แต่ฉันแค่บรรยายรูปร่างของคุณพ่อก็ไม่ได้ทำอะไรอีก ตอนที่น้องสาวลงมาก็คือตอนที่เฉิงเฉิงเอารูปของพ่อให้ดูนั่นแหละ”

แอนนิดึงมือของหยางหยางมา “คุณพูดอะไรนะ จิ่วจิ่วเห็นรูปของพ่อแล้วหรือ ?”

“ใช่แล้ว” หยางหยางพยักหน้า

แอนนิก็มีใบหน้าที่กลั้นยิ้มออกมา

ซึ่งทำให้คนในห้องอีกสามคนรู้สึกถึงความประหลาดใจ

“คุณน้าแอนนิ คุณเป็นอะไร ?” ซึ่งทำให้เฉิงเฉิงและหยางหยางรู้สึกถึงความงุนงง

แอนนิทำตามปรับอารมณ์ของตัวเอง แล้วก็สะบัดมือ “ไม่มีอะไร นี่คือแม่ของพวกคุณทำการร่ายคาถาเอาไว้”

“คุณแม่ลงคาถาให้กับจิ่วจิ่ว ?”

เฉิงเฉิงมีความสงสัยเล็กน้อย แต่หยางหยางเหมือนกับเข้าใจอะไรบางอย่างด้วยสายตาที่แวววาวขึ้นมา ซึ่งเหมือนกับได้พบทวีปใหม่

แอนนิพยักหน้า “เรื่องนี้ถ้าพูดไปก็ยาว”

……

เมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว เรื่องราวมากมายก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังอีกแล้ว

“ขณะตอนที่ความสัมพันธ์ของพ่อแม่คุณแย่สุด ๆ นั้น หยางหยางก็ได้ถูกตัดสินให้ไปอยู่กับพ่อพวกคุณ”

เฉิงเฉิงและหยางหยางไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่ละเอียดเป็นอย่างไร แต่รู้สึกว่าผลมันคืออะไร

“ก็เพราะเรื่องแบบนี้ คุณแม่พวกคุณก็ไม่อยากจะให้คุณพ่อรู้ว่ามีน้องสาวอีกคน ก็เลยให้เธอมาอยู่ที่เมืองซาบาห์กับน้าแอนนิไงล่ะ” เฉิงเฉิงก็เหมือนจะคิดตาม

แอนนิพยักหน้า “ความจริงมันก็คือเช่นนี้ ก็เลยปิดบังมาถึงตอนนี้ ถึงแม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดีขึ้นมาบ้าง แต่เธอก็ยังคงรักษาความลับเอาไว้อยู่ ”

“ตอนนี้คุณพ่อพวกคุณนอกจากจะไม่รู้เรื่องการมีอยู่ของน้องสาวแล้ว เรื่องอื่น ๆ ก็เกือบจะรู้หมดแล้ว หากพูดถึงตรงนี้ คุณพ่อก็น่าสงสารมากมาย” หยางหยางพูดด้วยความรู้สึก

เฉิงเฉิงมองหยางหยางด้วยความรู้สึกนึกไม่ถึง ว่านี่คือสิ่งที่เขาพูดออกมาหรือ

ซึ่งมันชัดเจนตรงที่ว่า ขณะที่หยางหยางพูดเสร็จแล้ว ก็ได้เพิ่มอีกประโยคหนึ่ง “คนที่น่าสงสาร ก็ย่อมมีส่วนของความเกลียดผสมอยู่ด้วย”

“คุณน้าแอนนิ คุณแม่ไม่ยอมให้พ่อรู้ถึงการมีอยู่ของน้องสาว แต่ทำไมน้องสาวเห็นรูปของพ่อแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำล่ะ ? เมื่อสักครู่นี้เธอเป็นคนที่เรียกร้องออกมาเอง ” เฉิงเฉิงถาม