บทที่ 859 ลูกเข้ารายการหาคู่ ?
หยางหยางอยู่ข้าง ๆ แอนนิ เขาฟังแล้วก็พยักหน้า “คุณน้าแอนนิ พวกเขาน่าจะมารับคุณแม่ไปเข้าร่วมรายการ”
“ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ” แอนนิพูดกับยามรักษาความปลอดภัย
“ฉันคิดว่าพวกเขาจะมาตอนบ่าย ไม่คิดว่าจะมาไวขนาดนี้ ฉันจะไปเตรียมพร้อมกับน้องสาวสักครู่” หยางหยางอยู่ก็ได้หันไปมองน้องสาว
“ทำไมเฉิงเฉิงไม่เข้าร่วม ?” ลั่วเฉียวถาม
หยางหยางพยักหน้า “ใช่น่ะสิ วันนี้เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องไปทำ”
พอพูดเสร็จ หยางหยางก็จับมือจิ่วจิ่วขึ้นไปด้านบน
แอนนิเดินออกไปเปิดประตู
สักครู่ ก็มีรถขับเข้ามาจอดหน้าประตู บนรถก็ได้มีชื่อของรายการปรากฏออกมา
พอจอดรถเสร็จ ก็ได้มีชายหญิงสองคนลงมา
พวกเขาเดินมายังตรงหน้าของแอนนิ หนึ่งในนั้นมีผู้หญิงอายุประมาณสามสิบกว่า ๆ คนหนึ่ง ยิ้มกับเธอแล้วพูดว่า “สวัสดี ฉันมาจากรายการ 《วาสนารัก》 ฉันแซ่เลี่ยง ขอเรียนถามว่าคุณคือคุณหญิงกู้ฮอนไหม”
แอนนิยิ้มแล้วพูดว่า “ขอโทษทีค่ะ ฉันเป็นเพียงเพื่อนของเธอเท่านั้นเอง เชิญพวกคุณด้านในก่อน ”
ขณะที่พูด เธอก็ได้ใช้มือเชื้อเชิญเข้าไปด้านใน
……
พวกเขามานั่งที่ห้องรับรอง คนแซ่เลี่ยงก็ได้มองที่นาฬิกาตัวเอง หลังจากนั้นก็ได้พูดกับแอนนิ “ขอโทษนะคะ ทำไมคุณหญิงกู้ฮอนยังไม่มาล่ะคะ ? เวลาของพวกเรามีไม่มาก ยังจะต้องไปบันทึกรายการอีก”
“รอสักครู่นะคะ ฉันไปแล้วเดี๋ยวมา” แอนนิรู้สึกว่าหยางหยางและจิ่วจิ่ว พวกเขาเตรียมตัวได้ช้ามาก
เธอกำลังจะลุกขึ้นมา แล้วไปเร่งพวกเขา
ก็ได้เห็นประตูลิฟต์เปิดออกมา หยางหยางดึงมือของจิ่วจิ่วออกจากลิฟต์
เห็นเพียงแต่หยางหยางได้เปลี่ยนการแต่งตัวของตัวเอง โดยมีการใส่สูทสีดำที่เหมาะสมตามสถานการณ์
จิ่วจิ่วก็ได้ใส่เสื้อชมพูและกระโปรงออกมา ซึ่งเป็นสิ่งที่กู้ฮอนซื้อให้เธอ แต่ก็ไม่ได้ใส่เลย
หยางหยางเดินมาข้าง ๆ แอนนิ แล้วมองไปเห็นอีกสองคนที่นั่งอยู่ ยังไม่ได้รอพวกเขาเอ่ยปากพูด ตัวเองก็ได้ถามไปก่อนว่า “พวกคุณมาจากรายการ 《วาสนารัก》ใช่ไหม ?”
ผู้กำกับเลี่ยง ไม่ได้เห็นกู้ฮอนออกมา แต่กลับเห็นเด็กสองคน ก็รู้สึกเหนือความคาดหมาย แต่ก็ยังยิ้มให้กับพวกเขาสองคน “ฉันเป็นผู้กำกับคอลัมน์นี้ พวกคุณเป็นบุตรของคุณหญิงกู้ฮอนใช่ไหม ?”
หยางหยางพยักหน้า “ใช่แล้ว พวกคุณจะมารับพวกเราไปทำรายการใช่ไหม เวลาไม่เช้าแล้วพวกเราไปกันเถอะ” พอพูดเสร็จ เขาก็ได้จูงมือจิ่วจิ่วไปที่ประตูทางออก
ผู้กำกับเลี่ยงรู้สึกถึงความผิดปกติ “เด็กน้อยรอก่อนสักครู่นะ ขอโทษที พวกเรามารับคุณผู้หญิงกู้ฮอนไปทำรายการ ไม่ใช่พวกคุณนะ”
หยางหยางกลับแสดงท่าทีที่เต็มไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่ “คุณแม่ของฉันไม่ว่างเท่าไหร่นัก จะไปหาคู่ให้คุณแม่ ให้พวกเราไปก็ได้แล้ว”
……
“พาพวกคุณไป ?” ผู้กำกับเลี่ยงรู้สึกตกใจและได้มองตากับคนที่มากับเธอ
คนที่มากับเธอก็ยิ้มอย่างอึดอัดใจ แล้วก็ส่ายหัว
ผู้กำกับเลี่ยงก็ได้มีใบหน้าที่จริงจัง ใช้คำพูดที่อบอุ่นพูดว่า “เพื่อนเด็กน้อย พวกเรามารับคุณแม่ของพวกคุณไปอัดรายการ ตอนนี้เวลาก็ไม่มากแล้ว คุณก็เรียกเธอมาเถอะ”
“ฉันไม่ใช่พูดกับคุณแล้วหรือ พาพวกเราไปก็จบแล้ว คุณแม่ของพวกเราไม่ว่าง”
ผู้กำกับเลี่ยงเห็นหยางหยางที่ไม่มีท่าทีล้อเล่น เธอก็เริ่มที่จะเคร่งขรึมและจริงจังขึ้นมา
ก้มหน้ามองนาฬิกาและพูดกับแอนนิว่า “ในเมื่อคุณหญิงกู้ไม่อยู่ พวกเราก็จะกลับก่อนแล้วกัน” พอพูดเสร็จ ก็ได้มองคนที่มากับเธอ แล้วก็เตรียมที่จะเดินออกไป
“โถ่ ผู้กำกับเลี่ยง ขอให้คุณรอสักครู่” แอนนิเดินมาหาพวกเขา แล้วก็ได้ห้ามพวกเขาในทันที หลังจากนั้นก็ได้พาหยางหยางและจิ่วจิ่วมาด้านหน้าพวกเขา “เรื่องราวเป็นแบบนี้ คุณแม่กู้ฮอนเพื่อหวังจะเลี้ยงพวกเขา ก็เลยทำงานอย่างหนัก จนไม่มีเวลาในการจัดการปัญหาชีวิต และมีวันหนึ่ง ลูกของเธอไม่อาจจะทนเห็นแบบนี้ไปได้ พวกเขาเลยหวังว่าจะสามารถช่วยแม่ตัวเองได้บ้าง”
“เพียงแต่พวกเขามีพ่อคนใหม่ หม่ามี๊ก็จะไม่เหนื่อยแล้ว” แอนนิยังไม่ทันพูดจบ จิ่วจิ่วก็พูดต่อขึ้นมา
ผู้กำกับเลี่ยงฟังเสร็จแล้ว ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ซึ่งน่าจะถูกคำพูดเหล่านี้ทำให้รู้สึกตื้นตันใจ
เธอก็ได้เงียบไปสักครู่ คนที่มากับเธอก็ได้พูดอะไรกับเธอหลายประโยค
สุดท้ายเธอก็ได้เดินมาหาแอนนิ แล้วก็มองไปยังหยางหยางและจิ่วจิ่ว “จุดประสงค์สุดท้ายของรายการ《วาสนารัก》ก็คืออำนวยความสะดวกให้กับประชาชน ในเมื่อเรื่องอของพวกคุณมันคือกรณีพิเศษ เราก็จะจัดการให้แบบพิเศษ ให้พวกเขาไปอัดรายการนี้”
“จริง ๆ ใช่ ไหม ?” หยางหยางเดิมทีคิดว่าวิธีนี้ไม่มีความหวังแล้ว เลยทำให้เขารู้สึกไม่ดีเลย
แต่พอฟังผู้กำกับเลี่ยงตอบกลับมา ก็เต็มไปด้วยสติ
เขาก็ได้จูงมือจิ่วจิ่วแล้วพูดกับผู้กำกับเลี่ยงว่า “งั้นพวกเราก็ออกเดินทางเลย”
ผู้กำกับเลี่ยงก็ได้พูดกับคนที่มาด้วย “คุณพาเด็ก ๆ ขึ้นรถไปก่อน”
หลังจากนั้นก็พูดกับแอนนิมา “เพื่อความปลอดภัยของเด็ก ๆ คุณก็ไปกับพวกเราด้วยเถอะ”
หยางหยางที่ดูไปแล้วพึ่งพาอะไรไม่ได้ แต่พอถึงเวลาสำคัญความสามารถของเขาก็ไม่แพ้เฉิงเฉิงเลย จิ่วจิ่วอยู่กับเขา แอนนิก็วางใจมากที่สุด และในบ้านก็ยังมีลั่วเฉียวและเฉิงเฉิงที่จะต้องให้เธอมาดูแล
แอนนิยิ้มแล้วส่ายหัว “ฉันไม่ต้องไปแล้ว พอทำรายการเสร็จพวกเขาจะกลับมาเอง”
“งั้นก็ได้ ขอให้คุณวางใจ พอทำรายการเสร็จ พวกเราจะจับรถมาส่งพวกเขาเอง” ผู้กำกับเลี่ยง พูดเสร็จก็หันหลังกลับไป
หยางหยางและจิ่วจิ่วนั่งอยู่ในรถรออยู่ ทันใดนั้นผู้กำกับเลี่ยงก็ออกมา รอเธอนั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้พูดกับคนขับรถว่า “พวกเราไปกันเถอะ”
พอรถออกจากเขตที่พัก ก็ขับไปยังสถานที่ที่ทำรายการ
ผู้กำกับเลี่ยงได้นั่งข้าง ๆ หยางหยางและจิ่วจิ่ว แล้วก็เริ่มบอกพวกเขาเกี่ยวกับการทำรายการ “เพื่อนน้อย ไม่ต้องตื่นเต้นนะ วันนี้พวกเรามาอัดรายการไม่ใช่มาทำรายการสด ดังนั้นหากเกิดข้อผิดพลาดอะไร ก็สามารถอัดใหม่ได้”
หยางหยางพยักหน้า “ส่วนนี้ฉันเข้าใจ อ่อใช่แล้วผู้กำกับเลี่ยง แล้วการอัดรายการครั้งนี้จะเผยแพร่ในตอนไหนหรือ ? ”
……
“เพื่อนน้อย คุณรีบเหรอ ?” ผู้กำกับเลี่ยงยิ้มและมองไปยังหยางหยาง
หยางหยางพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ใช่แล้ว รีบเผยแพร่ออกมา ก็สามารถทำให้หาพ่อใหม่ได้ไว ๆ แบบนี้ก็จะทำให้คุณแม่สบายขึ้นมาอีก”
……
รถขับมาถึงสถานที่ทำรายการได้อย่างรวดเร็ว
พอรถจอด หยางหยางก็จับมือจิ่วจิ่วลงรถ
หยางหยางและจิ่วจิ่วที่ชอบดูรายการทีวี ก็ได้มาสถานที่ทำรายการครั้งแรก
“ห้องอัดรายการจะอยู่ที่ห้องทำรายการที่ 1 พวกคุณดูสิ อยู่ตรงนั้น” ผู้กำกับเลี่ยงขณะที่พูด ก็ได้ยื่นมือออกมาชี้ให้พวกเขาเห็นว่ามีสิ่งก่อสร้างสีขาวที่เป็นวงกลม
“พวกเราไปกันเถอะ” หยางหยางมีความรีบร้อนใจในการอยากไปลอง
ผู้กำกับเลี่ยงเคยเห็นความรีบร้อนของคนอื่น แต่ไม่เคยเห็นเด็กคนไหนที่มีความรีบร้อนขนาดนี้เลย เธอได้ยื่นมือบังหยางหยางเอาไว้ “เพื่อนน้อย อย่าเพิ่งรีบ ยังมีเวลาอยู่ พวกเราไปห้องแต่งตัวก่อนนะ” ขณะที่พูดอยู่ ผู้กำกับเลี่ยงก็ได้พาพวกเขาไปยังห้องข้าง ๆ ห้องทำรายการ
หยางหยางพอจิ่วจิ่วเข้ามา ก็เห็นผู้คนมากมาย บางคนก็ได้ห้อยป้าย ที่กำลังเดินไปเดินมาที่หน้าโต๊ะแต่งหน้าและห้องทำรายการ
คนอีกส่วนหนึ่งก็ได้ยื่นอยู่ด้านหน้าโต๊ะแต่งหน้า ที่กำลังยุ่งเกี่ยวกับการแต่งหน้าให้กับคนที่จะออกรายการ
“คุณน้า พวกเราจะต้องไปนั่งเหมือนกับพี่สาวเหล่านั้นที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วถูกคนที่อยู่ด้านหลังมาวาดหน้าของเราหรือ ? ” จิ่วจิ่วไม่เคยเห็นคนมากมายมาแต่งหน้าพร้อมกันขนาดนี้ จนถึงตอนนี้ เธอก็ไม่เคยเห็นคุณน้าแอนนิและคุณแม่ แต่งหน้าเลยสักครั้ง
ผู้กำกับเลี่ยงยิ้มแล้วพูดว่า “พวกคุณไม่ต้องแต่งหน้า แต่จะต้องให้คุณน้าจัดการกับตัวเราเล็กน้อย ถ้าทำแบบนี้แล้วก็จะทำให้เราตอนทำรายการสวยขึ้นมาก ๆ เลยนะ มา คุณนั่งตรงนี้ พี่ชายจะนั่งข้าง ๆ คุณนะ”
ขณะที่พูด เธอก็ได้พาหยางหยางและจิ่วจิ่วมานั่งตรงที่เก้าอี้ว่าง มีพนักงานสองคนมาด้านหลังของพวกเขา เพื่อที่จะทำการจัดการให้พวกเขาอย่างเรียบร้อย
ผู้กำกับเลี่ยงจัดการกับเด็กสองคนนี้เสร็จแล้ว ก็ได้ไปตรวจสอบความพร้อมของแผนกอื่นแล้ว
……
ขณะที่ทำการเตรียมพร้อมอยู่นั้น หยางหยางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ไม่ได้ทำตัวว่าง ๆ มองไปซ้าย มองไปขวา
บางครั้งก็ยื่นมือไปจับมือของจิ่วจิ่ว “คุณดูพี่สาวคนนั้นสิ ฉันเคยเห็นเธอในรายการทีวีนะ”
“ใครหรือ ?” จิ่วจิ่วมองตามไปยังทิศทางที่หยางหยางชี้ แล้วก็มองอยู่ แต่เธอไม่เคยได้ดูรายการแบบนี้ แน่นอนว่าเธอก็ไม่รู้ว่าคนที่เขาชี้คือใคร
“เดี๋ยว ๆ ๆ เพื่อนน้อยอย่าขยับนะ” พวกเขาทำให้คนที่อยู่ด้านหลังเกิดความยุ่งยากขึ้น
แต่ยังดีที่หยางหยางอยู่ด้านนอก ยังน่ารักกว่าตอนที่อยู่บ้าน โดยเฉพาะเวลาที่ไม่มีคุณแม่และเฉิงเฉิงอยู่
ผ่านไปสักครู่ ได้ยินเสียงประกาศในห้องแต่งหน้า “เรียนแผนกทุกแผนกให้ทราบ จะเริ่มอัดรายการในอีกห้านาที ขอให้ทุกคนเตรียมพร้อมให้ดี”
หยางหยางและจิ่วจิ่วที่นั่งอยู่หน้ากระจก พวกเขารู้สึกพอใจกับการทำงานที่พนักงานทำให้กับพวกเขาเป็นอย่างมาก
เขาได้กระโดดลงมาจากเก้าอี้ หลังจากนั้นก็ได้ค่อย ๆ พยุงจิ่วจิ่วลงมา สองพี่น้องเดินจับมือกัน แล้วก็ได้เดินตามคนอื่นเข้าไปที่ห้องทำรายการ
หน้าประตูทางเข้าใหญ่ ผู้กำกับเลี่ยงกำลังพูดกับผู้หญิงยี่สิบคนเกี่ยวกับข้อควรระวัง
“ผู้กำกับเลี่ยง พวกเรามาแล้ว” หยางหยางจูงมือจิ่วจิ่วมาข้าง ๆ เอ
……
เมื่อสักครู่นี้ทุกคนก็กำลังเตรียมตัวกันอย่างวุ่นวาย โดยไม่มีเวลาที่จะมาสังเกตหยางหยางและจิ่วจิ่ว
ตอนนี้อยู่ดีดีก็ได้มาเผชิญกับเด็กน้อยสองคน เลยทำให้ผู้หญิงเหล่านี้ได้เห็นถึงการมีอยู่ของเด็ก ๆ
พวกเธอได้ห้อมล้อมหยางหยางและจิ่วจิ่ว
“เพื่อนน้อย พวกคุณมาผิดที่หรือเปล่า ? ” มีคนถามหยางหยาง
หยางหยางมองคนที่ถามเขา ตอนที่เขาอยู่ในห้องแต่งหน้า คนแขกรับเชิญที่เขาชี้ให้จิ่วจิ่วดู
“ฉันไม่ได้มาผิดทาง พวกเราถูกคุณน้าผู้กำกับเชิญมาเอง” จิ่วจิ่วเงยหน้ามองเธอ แล้วก็ตอบอย่างจริงจัง
“เหอะ พวกคุณถูกเชิญมาหรอนี่ งั้นก็ควรจะไปนั่งตรงที่ที่นั่งผู้ชมนะ ทำไมมาด้านหลังเวทีล่ะ ให้พี่สาวพาพวกคุณไปไหม ?”
“พวกเราไม่ได้มาดู พวกเรามาเข้าร่วมงานต่างหากล่ะ” หยางหยางพูดอยู่ ก็ได้ยืดร่างกายตัวเองขึ้นมา
ประโยคนี้ทำให้คนในนั้นรู้สึกขำขึ้นมา “พวกเราก็ยังคงเป็นครั้งแรกที่ได้ฟังเด็กน้อยพูดว่ามาเข้าร่วมรายการหาคู่นะเนี่ย”
“พวกเรามาเป็นตัวแทหม่ามี๊ในการหาพ่อใหม่”
ยังไม่ได้รอจิ่วจิ่วพูดเสร็จ ผู้กำกับเลี่ยงก็ปรบมือพูดว่า “ถึงเวลาทำรายการแล้ว พวกเราขึ้นเวทีกันเถอะ
