บทที่ 948 ไม่สามารถทำเป็นไม่สนใจได้
“ประธานกู้คุณเป็นคนที่มีงานยุ่งเสียจริง กระทั่งโทรศัพท์สายหนึ่งจะไม่รับก็ไม่ได้ ผู้อำนวยการของพวกเราจัดการดูแลองค์กรและบริษัทมากมายนับร้อย นับตั้งแต่ที่คุณมาถึงก็ไม่ได้ไปจัดการเรื่องอื่นเลยสักเรื่องเดียว” ชายหนุ่มปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง เอ่ยพูดด้วยท่าทางใจแคบ ประโยคที่พูดออกมาก็แฝงไปด้วยการประชดประชัน
“เสี่ยวเฉิน ทำไมนายถึงพูดอย่างนี้ล่ะ ผู้อื่นเป็นถึงประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดอย่างบริษัทเป่หมิง เป็นธรรมดาที่จะมีเรื่องมากมายให้ทำ พวกเราเป็นข้ารับใช้ประชาชน จัดการเรื่องราวเล็กน้อยให้พวกเขาก็เป็นเรื่องสมควร หลังจากนี้นายพูดจาแบบนี้ให้น้อยๆหน่อย ไม่อย่างนั้นก็ระวังไว้เลยว่าฉันจะจัดการกับนาย” ผู้อำนวยการโกวแสดงท่าทางเข้มงวดเป็นอย่างมากต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา น้ำเสียงแสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม
เมื่อถูกหัวหน้าตำหนิ ชายหนุ่มปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง ก็ไม่บ่นจู้จี้จุกจิกอะไรอีก แต่ว่าสายตาที่เขามองมาทางกู้ฮอนยังคงมีแววดุร้ายเล็กน้อย เหมือนกับว่าเขาถูกด่าในคราวนี้ก็เพราะเธอ
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของกู้ฮอนยังคงดังอยู่ เธอในตอนนี้จะรับก็ไม่ใช่ ไม่รับก็ไม่ใช่
“ประธานกู้ ไม่ต้องเกรงใจ คุณไปรับโทรศัพท์เถอะครับ” สุดท้ายแล้วก็ยังคงเป็นผู้อำนวยการโกวที่เอ่ยปาก
กู้ฮอนมองมาทางเขาอย่างขอบคุณครั้งหนึ่ง “ขอบคุณค่ะผู้อำนวยการโกว” เธอเอ่ยจบแล้วก็เดินออกไปจากห้องอาหารอย่างรวดเร็ว
เมื่อกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูก็เห็นว่าเป็นเป่หมิงโม่โทรศัพท์หาตัวเอง ถ้าหากรู้ว่าเป็นเขาแล้วล่ะก็ คงจะกดตัดสายไม่รับไปนานแล้ว และไม่จำเป็นต้องทำจนอยู่ในสภาพแบบนี้
ช่างมันเถอะ ในเมื่อออกมาแล้ว รับก็รับสิ ฟังดูสิว่าเขาคิดจะสร้างเรื่องชั่วร้ายอะไรออกมาอีก “ฮัลโหล โทรศัพท์หาฉันมีธุระอะไร”
*
เป่หมิงโม่ขับรถไปแล้วก็ได้ยินเสียงสายไม่ว่างดังขึ้นในหูฟัง จึงกระวนกระวายใจมาก เขาจินตนาการแม้กระทั่งว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วใช่หรือไม่ ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นล่ะก็ เขาก็ยากที่จะรับประกันได้ว่าจะลงมือทำอะไรกับผู้อำนวยการโกว
***
ภายในสมองของเป่หมิงโม่ปรากฏแม้กระทั่งฉากที่ตัวเองไม่อยากจะเห็น ผู้ชายคนหนึ่งที่ร่างเต็มไปด้วยไขมันกำลังเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา ค่อยๆสาวเท้าเข้าไปใกล้กู้ฮอนทีละนิดทีละนิด
ส่วนใบหน้าของกู้ฮอนก็มีท่าทางตื่นตระหนก เธอมองผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าอย่างหวาดกลัว เท้าของเธอค่อยๆเดินถอยหลัง ระหว่างนั้นเธอก็พยายามหาว่ามีช่องทางไหนให้ตัวเองหลบหนีออกไปได้หรือไม่
จนกระทั่งแผ่นหลังของเธอชนกับกำแพง เธอก็มีท่าทางสิ้นหวังแล้ว เพราะว่าเส้นทางที่ตัวเองสามารถใช้หลบหนีได้ถูกผู้ชายคนนั้นขวางเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
ถัดมา มือใหญ่คู่หนึ่งก็ยื่นออกมาทางเธอ…….
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ตบลงไปที่พวงมาลัยอย่างแรง ภายในรถมีเสียงคับแค้นใจดังขึ้นมา ในเวลาเดียวกันนั้น ทั้งรถก็สั่นไปมาเหมือนกับได้รับความตกใจ
ในที่สุดตอนนี้ก็ได้ยินเสียงของกู้ฮอน น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความไม่พอใจไม่น้อย นี่ทำให้เป่หมิงโม่รู้สึกโกรธขึ้นมา
“ตอนนี้คุณอยู่กับคนที่ชื่อว่าผู้อำนวยการโกวใช่หรือไม่”
กู้ฮอนได้ยินแล้วก็ตกตะลึง แต่ถัดมาก็คิดได้ว่าจะต้องเป็นฉิงฮัวที่บอกเขาอย่างแน่นอน
“ทำไม ไม่ได้หรืออย่างไรกัน ฉันทำเพื่องานหรอก ฉันได้รับเชิญให้มา” เธอพูดด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยเหตุผล
“ผมไม่สนว่าคุณจะไปเพราะงานหรือไม่ ตอนนี้รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!” เป่หมิงโม่พูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง ตอนนี้รู้แล้วว่าเธอไม่มีอะไรชั่วคราว ในใจก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย แต่ก่อนที่กู้ฮอนจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย เขาก็ยังคงเคร่งเครียดอยู่ดี
“เป่หมิงโม่ อาศัยอะไรให้ฉันฟังคุณ ฉันเป็นประธานบริษัท คุณก็เป็นเพียงแค่ผู้ช่วยของฉันคนหนึ่งเท่านั้น”
คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่ากู้ฮอนจะใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับตัวเอง เป่หมิงโม่กัดฟันแน่น เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมาทะเลาะกับเธอ ก่อนอื่นต้องให้เธอถอนตัวกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยตามเป้าหมายเสียก่อน
เขาคิดแล้วก็ข่มโทสะของตัวเองลงไป “ผมจะบอกคุณให้นะ ทางที่ดีควรจะระมัดระวังตัวกับแซ่โกวนั่นสักหน่อย เขาไม่ใช่คนดีอะไร”
*
“จะเป็นคนดีหรือไม่ คุณไม่ต้องยุ่ง ฉันว่าคุณงี่เง่าอย่างไร้เหตุผลได้ทั้งวัน ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว” กู้ฮอนพูดจบแล้วก็ตัดสายโทรศัพท์
กู้ฮอนที่ถูกเป่หมิงโม่ตำหนิอย่างไม่สามารถอธิบายสาเหตุได้ก็โมโหขึ้นมาไม่น้อย โทรศัพท์มาหาตัวเองอย่างเร่งรีบแล้วก็บอกว่าผู้อำนวยการโกวไม่ใช่คนดี
เป็นคนดีหรือไม่นั้น เธอไม่รู้หรือไงกัน สนทนากับเขามาสองสามชั่วโมง ตัวเองก็ได้รับอะไรมามากมาย อีกทั้งเขาก็มีท่าทางเรียบง่ายเป็นกันเอง แม้ว่าตอนที่ทานข้าวเมื่อครู่นี้ สายตาของเขาจะทำให้ตัวเองรู้สึกไม่สบายตัว สาเหตุอาจจะเป็นเพราะเขาดื่มไวน์ก็ได้
กู้ฮอนไม่ได้คิดอะไรให้มากความ หมุนตัวออกจากห้องรับแขกกลับไปยังห้องอาหาร เธอพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ขอโทษด้วยจริงๆค่ะผู้อำนวยการโกวเมื่อครู่มีธุระเล็กน้อย”
“ไม่เป็นไรๆ ใครๆก็ล้วนมีเรื่องวุ่นวายของตัวเองประธานกู้ พวกเราทานไปคุยไปเถอะ” ผู้อำนวยการโกวยังคงมีท่าทีเป็นธรรมชาติ ไม่มีความรู้สึกโมโหเลยแม้แต่น้อย นี่ทำให้กู้ฮอนปล่อยวางความรู้สึกกังวลใจได้
*
วินาทีที่เป่หมิงโม่ถูกกู้ฮอนตัดสายโทรศัพท์นั้น เขามีความคิดที่จะหันรถกลับไปไม่สนใจเธออีก เพียงแต่ความคิดในเสี้ยววินาทีนั้นก็ถูกปฏิเสธในทันที ถ้าหากว่าเธอพบเจอกับเรื่องอะไรที่ไม่คาดฝัน จะต้องปลงไม่ตกอย่างแน่นอน แม้ว่าตัวเองจะไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร เธอก็จะพาตัวเองไปสู่ทางตันเพราะรู้สึกผิดต่อลูกๆทั้งสามคนของตัวเอง เขาไม่อยากจะเห็นว่าพวกเขาต้องจบลงเพราะผลลัพธ์แบบนี้
***
ความมืดมิดยามค่ำคืนเข้าปกคลุมท้องฟ้าของเมืองนี้
ในตอนนี้ความปรารถนาต่างๆนานาๆค่อยลุกลามไปเรื่อยๆ ถ้าหากบอกว่าความปรารถนาในยามกลางวันเกิดจากวัตถุสิ่งของ อย่างนั้นในยามค่ำคืนก็ยิ่งเข้าใกล้สิ่งเดิมมากที่สุดอย่างความใคร่ในร่างกายอันเปลือยเปล่า
มนุษย์ในเวลากลางวันจะสวมหน้ากากที่ตัวเองเชี่ยวชาญมากที่สุด แต่ในเวลานี้ล้วนผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ถอดหน้ากากที่สวมในเวลากลางวันออก กลับเป็นตัวของตัวเอง หรืออาจจะพูดได้ว่าใกล้เคียงกับนิสัยที่แท้จริงของตัวเองมากที่สุด
โดยเฉพาะภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอล์
ปริมาณแอลกอฮอล์มีสูงมีต่ำ แต่ฤทธิ์การทำงานที่เกิดขึ้นกลับพบว่าทำให้ผู้คนตกตะลึงคล้ายกัน…….
สำหรับคนที่มักจะไปงานเลี้ยง โดยเฉพาะเป่หมิงโม่นั้น เขาเคยพบเห็นผู้คนมากมายหลากหลาย โดยเฉพาะในงานเลี้ยงดื่มเหล้าของทางภาครัฐ หลังจากที่ดื่มไปไม่กี่แก้ว คนปกติที่ดูแล้วน่าเกรงขามเหล่านั้น ก็จะเปลี่ยนท่าทางไปในทันที เปลี่ยนกลายเป็นคนสองคนที่ไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง
แต่สำหรับกู้ฮอน แม้ว่าเธอจะพบกับคนบ้ากามมาไม่น้อย แต่ส่วนใหญ่แล้วก็มาแบบเปิดเผย การรับมือกับคนประเภทนี้นั้น ขอเพียงแค่ตัวเองมีความกล้าก็จะสามารถรับมือได้หมด
แต่วันนี้สิ่งที่เธอได้พบ หรืออาจจะพูดว่าเป็นจุดเปลี่ยนที่ค่อนข้างใหญ่จุดหนึ่งในชีวิตของเธอ สำหรับผู้หญิงที่มีประสบการณ์อันน้อยนิดนั้นเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวง…….
*
บนโต๊ะมีอาหารมากมายหลายชนิดและมีรสชาติอร่อย แต่กู้ฮอนกลับไม่มีความอยากอาหารแม้แต่น้อย ในฐานะที่เป็นคุณแม่ แม้ว่าจะสามารถพูดคุยสนุกสนานกับคนตรงข้ามได้ แต่ในใจก็ยังคงคิดถึงลูกๆของตัวเองอยู่ดี
“ประธานกู้ ผมเห็นว่าคุณขยับตะเกียบน้อยมาก อาหารเหล่านี้ไม่ถูกปากคุณใช่ไหมครับ ถ้าหากว่าใช่แล้วล่ะก็ ผมจะให้พวกเขาจัดเตรียมให้ใหม่ในทันที” ผู้อำนวยการโกวในเวลานี้แอลกอฮอล์ขึ้นสมองแล้ว ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เล็กน้อย
“ผู้อำนวยการโกว ขอบคุณคุณมากจริงๆที่จัดเตรียมอาหารที่ล้วนมีรสชาติอร่อยเหล่านี้ เพียงแต่ว่าที่บ้านของฉันยังมี…….” กู้ฮอนยิ้มบางๆ พูดอย่างอ้อมค้อม
ผู้อำนวยการโกวพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้ว ได้ยินมาว่าคุณมีลูกสามคนแล้วสินะ จะต้องเป็นห่วงเด็กๆทั้งสามคนอย่างแน่นอน นี่ก็เป็นความรู้สึกของคนเป็นแม่”
“ขอบคุณความเห็นอกเห็นใจของผู้อำนวยการโกวค่ะ”
“ประธานกู้ มองไม่ออกเลยจริงๆนะครับ คุณยังดูวัยรุ่นขนาดนี้ ก็เป็นมารดาของเด็กๆทั้งสามคนแล้ว เอาเถอะ พวกเราก็พูดคุยกันมาพอแล้ว ถัดมาก็ดูเรื่องการร่วมมือระหว่างเราในภายหลังแล้ว” ผู้อำนวยการโกวพูดแล้วค่อยๆลุกขึ้นมาจากเก้าอี้
กู้ฮอนเห็นว่าในที่สุดก็สามารถกลับไปได้แล้ว ก็แอบดีใจอยู่เงียบๆ เห็นผู้อำนวยการโกวลุกขึ้นแล้ว ตัวเองก็รีบลุกขึ้นตาม “ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะผู้อำนวยการโกว วันนี้จู่ๆก็ได้รับการ์ดเชิญจากคุณ ทางฉันจึงไม่ได้เตรียมตัวมาอย่างเต็มที่ ไว้วันหลังนะคะ ฉันจัดการเรื่องราวเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็มาพูดคุยกันดีๆสักรอบ ได้สนทนากับคุณแล้ว ฉันได้เรียนรู้มากมายเลยค่ะ”
“เกรงใจไปแล้วครับ ฮ่าๆ งานของเจ้าหน้าที่ภาครัฐอย่างพวกเรา ก็ต้องอาศัยการสนับสนุนจากเหล่าผู้ประกอบการที่มากความสามารถอย่างพวกคุณไม่ใช่หรือครับ” เขาพูดแล้วก็เดินมาหยุดที่ด้านหน้ากู้ฮอน ยื่นมือของตัวเองออกมา
“ผู้อำนวยการโกวถ่อมตัวเกินไปแล้วค่ะ หลังจากนี้การพัฒนาบริษัทของพวกเราก็ต้องพึ่งพาการสนับสนุนจากคุณเป็นอย่างมากนะคะ” เธอพูดแล้วก็ยื่นมือออกไป
“นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วครับ”
หลังจากที่ผู้อำนวยการโกวจับมือของกู้ฮอนแล้วก็จับเอาไว้ไม่ปล่อยเหมือนกับแม่เหล็กที่ดูดเอาไว้แน่น อีกทั้งจับมือไปแล้วก็ยื่นมืออีกข้างหนึ่งตบลงบนมือของกู้ฮอนเบาๆสองสามครั้งด้วย
***
กู้ฮอนคิดจะดึงมือกลับมา แต่เธอกลับรู้สึกว่าแรงที่มือของผู้อำนวยการโกวท่านนี้มีเยอะมาก แม้ว่าแรงมืออาจจะไม่ได้เยอะเหมือนกับเป่หมิงโม่ แต่ว่าตัวเองก็ดิ้นไม่หลุดอยู่ดี
เธอยิ้มบางๆ มองไปทางผู้อำนวยการโกวอย่างกระอักกระอ่วน พลางคิดวางแผนหาโอกาสดึงมือออกมา
ในตอนนี้ชายหนุ่มปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง ก็โผล่มาอีกครั้ง ในมือของเขามีแก้วไวน์สองใบ แก้วหนึ่งส่งให้กับผู้อำนวยการโกว อีกแก้วหนึ่งเขายื่นมาด้านหน้ากู้ฮอน
ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มประหลาดที่ไม่อาจเข้าใจได้ ไม่รู้จริงๆว่านี่เป็นรอยยิ้มจริงๆหรือรอยยิ้มจอมปลอม แม้ว่าจะจริง แต่นั่นก็ทำให้คนเกิดเห็นเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
“ประธานกู้ คุณดูสิ หัวหน้าของพวกเราเห็นแก่หน้าคุณมากเลยนะ คุณก็ต้องแสดงออกมาบ้างใช่หรือไม่ ไวน์หลายแก้วก่อนหน้านี้ คุณไม่ดื่มก็ช่าง หัวหน้าของพวกเราไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่แก้วก่อนจะจากกันนี้จำเป็นต้องดื่ม ไม่อย่างนั้นจะเป็นการไม่เห็นแก่หน้าพวกเราเกินไปแล้ว”
คำพูดนี้ทำให้กู้ฮอนไม่เหลือทางเลือกอะไรในการบอกปัด เธอคิดกลับไปว่าไวน์หลายแก้วก่อนหน้านี้ ถ้าหากผู้อำนวยการโกวยืนยันให้เธอดื่ม ตัวเองก็ต้องดื่มไม่ใช่หรือ ที่ชายหนุ่มปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิงคนนี้พูดก็มีเหตุผล ถ้าหากว่ากระทั่งแก้วนี้ตัวเองก็ไม่ยอมดื่มแล้วล่ะก็ ไม่เพียงแต่ไม่เห็นแก่หน้าของผู้อำนวยการโกว แต่จะส่งผลกระทบต่อการพัฒนาบริษัทเป่หมิงในวันหลังด้วย ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ล่ะก็ อย่างนั้นตัวเองก็จะกลายเป็นคนบาปของบริษัทเป่หมิงไม่ใช่หรือ
กู้ฮอนยื่นมือข้างที่ว่างไปรับไวน์แก้วนั้นจากชายหนุ่มปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง มา “แก้วนี้ต้องดื่มอย่างแน่นอน เพื่อเป็นการขอบคุณที่ผู้อำนวยการโกวให้ความสำคัญกับบริษัทเป่หมิงของพวกเรา”
“ดี หลังจากนี้จะไม่ปฏิบัติต่อพวกคุณอย่างไม่ยุติธรรมแน่นอน” เห็นว่าในที่สุดกู้ฮอนก็ถือแก้วไวน์ขึ้นมา นัยน์ตาของผู้อำนวยการโกวเผยประกายสว่างวาบ รอยยิ้มบนใบหน้าก็เจิดจ้ามากยิ่งขึ้น
เขาเอ่ยจบแล้วก็ชนแก้วกับกู้ฮอนเบาๆ จากนั้นก็เงยหน้าดื่มจนหมด “ประธานกู้ ตาคุณแล้ว”
กู้ฮอนยิ้มบางๆ เธอไม่ได้ดื่มอย่างองอาจเหมือนกับเขา แต่ว่าค่อยๆจิบไวน์ในแก้วเข้าไปทีละนิด
ใบหน้าของผู้อำนวยการโกวประดับด้วยรอยยิ้ม ยื่นแก้วที่ว่างเปล่าของตัวเองให้กับชายหนุ่มปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิงจากนั้นก็มองเธอที่ค่อยๆดื่มไวน์ทีละนิดๆจนหมด “ดี ประธานกู้ก็มีความสามารถในการดื่มดีนะเนี่ย ฮ่าๆ” เขาเอ่ยจบแล้วก็ปล่อยมืออย่างตื่นเต้น ปรบมือให้เธออย่างควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
