บทที่ 1059 ใจที่หดหู่
เมื่อเห็นสายของเป่หมิงโม่โทรมา กู้ฮอนก็รู้สึกประหลาดใจ หรือว่ามีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกตัวเองเมื่อกี้หรอ
“ฮัลโหล มีอะไรเหรอ”
“ คืนนี้บ้านของ ฉิงฮัวไม่น่าจะมีใครอยู่แล้ว”
“ใช่ ทำไมล่ะ”กู้ฮอนพูดจบก็รู้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้ต้องการทำอะไร? อาจกล่าวได้ว่าดาวหายนะไม่ได้หวนคืนหัวใจของ SE อีกแล้ว …
เป่หมิงโม่พูดต่อว่า “ทำไมวันนี้พวกคุณไม่ไปที่ ปานซานวิลล่ากับผมล่ะ มันกว้างกว่า ห้องของคุณกับเด็กๆได้รับการทำความสะอาดแล้วนอกจากนี้แอนนี่และบางทีคนอื่น ๆ อาจต้องใช้ห้องของแอนนิ… ”
เป็นข้ออ้างที่ดีมาก
เดิมที กู้ฮอนต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เมื่อฉันนึกถึงแอนนิและ หยินปู้ฝันทั้งคู่อยู่ในหน้าต่างมานานแล้วบางทีพวกเขาอาจจะใช้โอกาสวันนี้เพื่อสร้างความกระชับความสัมพันธ์มากขึ้น
***
ในใจของ กู้ฮอนอยากจะปฏิเสธ แต่เธอก็นึกถึงแอนนี่ด้วย สุดท้ายเลยปล่อยไป
ดังนั้นเธอจึงขับรถและติดตามรถของ เป่หมิงโม่อย่างใกล้ชิด
แม้ว่าหิมะบนถนนจะได้รับการทำความสะอาดแล้ว แต่ฤดูหนาวที่หนาวเย็นและส่วนที่ละลายเมื่อหิมะถูกจัดการตอนนี้กลายเป็นชั้นน้ำแข็งบาง ๆ
คุณยังคงต้องระมัดระวังอย่างมากเมื่อขับรถบนนั้น
เป่หมิงโม่รู้ดีว่ากู้ฮอนไม่ถนัดในการรับมือกับถนนแบบนี้และเขาจะขับรถช้าๆตามความประสงค์
แน่นอนว่า กู้ฮอนดูแลลูกทั้งสามคนด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ ปกติจะใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงครึ่ง แต่พวกเขาใช้เวลามากกว่าสองชั่วโมง
เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาจอดรถบนลานจอดรถก็เป็นเวลาเกือบสิบสองนาฬิกา
กู้ฮอนมองย้อนกลับไปเด็ก ๆ ก็หลับไปแล้วที่แถวหลัง
เธอไม่ได้ปิดเครื่องทำความร้อนในรถและหมุนตัวและออกจากรถ
ตอนนี้เป่หมิงโม่ปิดรถและเดินไปหากู้ฮอน
ก่อนที่เขาจะพูด กู้ฮอนก็รีบทำท่าทางเงียบ ๆ กับเขา
เป่หมิงโม่พยักหน้าจากนั้นเดินไปด้านหลังและเปิดประตู
หนูน้อยทั้งสามนอนหลับสนิท ฉันควรจะง่วงแม้ว่าจะเล่นมาทั้งวันแล้วก็ตาม เขาถอดเสื้อคลุมออกพันรอบตัวของจิ่วจิ่วก่อนแล้วจึงกอดเธอแน่น
“วางยางไว้ที่หลังของฉัน” เป่หมิงโม่พูดและคุกเข่าลงอย่างระมัดระวัง
แม้ว่ากู้ฮอนรู้สึกว่าเขาอาจไม่สามารถดูแลเด็กทั้งสองได้ด้วยวิธีนี้เนื่องจากเขากล่าวว่าควรทำตามความเหมาะสม
มิฉะนั้นเขาจะต้องทำตามวิธีการของเขาหลังจากการโต้เถียงและเด็กจะถูกแช่แข็ง
หลังจากที่เธอวางหยางหยางอย่างเด็ดขาดบนหลังของเป่หมิงโม่เขาก็ดูแลเด็กทั้งสองคนแล้วรีบเดินไปที่วิลล่า
กู้ฮอนหันกลับมาและปิดรถและพา เฉิงเฉิงออกจากรถและตาม เป่หมิงโม่
ทันทีที่คุณเข้าประตูคุณจะรู้สึกราวกับว่าคุณอยู่ในความอบอุ่นของต้นฤดูร้อน
“พาพวกเขาขึ้นไปชั้นบน” หลังจากที่เป่หมิงโม่กระซิบแล้วเขาก็เดินไปที่ลิฟต์
กู้ฮอนต้องติดตามเขาต่อไป
ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าห้องที่เป่หมิงโม่จัดให้เด็กทั้งสามคนนั้นมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง และสอดคล้องกับบุคลิกที่แตกต่างกันของเด็ก ๆ มากขึ้น
ในห้องของเฉิงเฉิงมีหนังสือคอมพิวเตอร์กล้องโทรทรรศน์และสิ่งอื่น ๆ มากมาย มันเหมือนห้องทดลองทางวิทยาศาสตร์ขนาดเล็ก
ในห้องของ หยางหยางมีของแปลก ๆ มากมายสิ่งที่โดดเด่นกว่านั้นคือมีกระสอบทรายแขวนอยู่บนลานเคลียร์นอกจากนี้ยังมีลู่วิ่งและอุปกรณ์กีฬาอื่น ๆ มันเหมือนโรงยิมเล็ก ๆ
และจิ่วจิ่วต่างจากคนอื่นที่สุด
แน่นอนว่ามันควรจะเป็นแบบนี้ในฐานะที่เป็นเด็กผู้หญิง มันเหมือนพระราชวังของเจ้าหญิงที่มีตุ๊กตาและสัตว์ทุกขนาดและการตกแต่งด้วยสีขาวชมพูดูอบอุ่นจริงๆ ที่สะดุดตายิ่งกว่าคือเตียงนอนนุ่ม ๆ สไตล์ยุโรปพร้อมผ้าม่าน
ในทั้งสามมีประตูที่ทะลุห้องถัดไป
แบบนี้เด็กทั้งสามก็สามารถเล่นในห้องต่างๆด้วยกันได้ซึ่งจะกลายเป็นห้องที่ใหญ่ขึ้น
หลังจากกู้ฮอนและเป่หมิงโม่วางเด็กทั้งสามคนบนเตียงอย่างระมัดระวังแล้วพวกเขาก็ออกจากห้องอย่างนุ่มนวล
พวกเขากลับไปที่ห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่ง
“ ต้องการกาแฟสักแก้วไหม” เป่หมิงโม่ถาม
“ขอบคุณ มันดึกแล้ว ฉันไม่ดื่มดีกว่า” กู้ฮอนโบกมือของเขา
เธอไม่รู้ว่าจะนั่งหรือจะยืนในบ้านหลังนี้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นโซฟาตัวนั้นก็อดไม่ได้ที่จะทำให้เธอนึกถึงฉากในวันนั้น
***
ในไม่ช้าเป่หมิงโม่ก็เดินออกจากห้องครัวพร้อมกาแฟหนึ่งแก้วและน้ำผลไม้หนึ่งแก้ว
“ทำไมคุณไม่นั่งลงหรืออาจเป็นไปได้ว่ามีตะปูอยู่?” เขาส่งน้ำผลไม้ไป
“ขอบคุณค่ะ”กู้ฮอนรับน้ำผลไม้และนั่งลงบนโซฟาที่เต็มไปด้วยความทรงจำของเธอ
เป่หมิงโม่เปิดทีวีอย่างลวก ๆ
ในช่วงเวลานี้ไม่มีรายการบันเทิงยอดนิยมและสถานีโทรทัศน์ทุกแห่งก็เป็นละครต่อต้านญี่ปุ่นเหมือนกัน
นอกจากนี้กิจกรรมต่างๆเช่น Gongdou Opera และ Workplace Opera จะปรากฏบนทีวีเป็นครั้งคราว
ในท้ายที่สุด เป่หมิงโม่ก็หยุดที่ช่องรายการเรียลลิตี้ที่ออกอากาศซ้ำ
นอกจากนี้ยังเป็นการแสดงสดพ่อลูกที่ได้รับความนิยมเมื่อเร็ว ๆ นี้ พ่อพาลูก ๆ ไปอาศัยอยู่ในสถานที่แปลก ๆ ซึ่งสร้างเรื่องตลกและได้รับความรักจากครอบครัวมากมาย
กู้ฮอนและ เป่หมิงโม่ไม่ค่อยดูทีวีเมื่อพวกเขาเห็นสิ่งนี้พวกเขาถูกดึงดูดโดยฉากนี้ในทันที
เมื่อรายการดำเนินไปเรื่อยๆ พวกเขาก็เริ่มอินไปกับการสร้างความสัมพันธ์ของพ่อและลูกชายในทีวีโดยไม่รู้ตัว
“ คิดว่าถ้าคุณได้ไปร่วมรายการ คุณก็ต้องทำอาหารแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกของคุณเหมือนกับดาราเหล่านั้นในทีวี”กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะพูดเมื่อเขาได้ดูรายการนี้
เป่หมิงโม่จิบกาแฟ: “คุณประมาทผมไปหรือเปล่า อย่าลืมค่ายฤดูร้อนกับ เฉิงและหยางสิ ผมไม่ได้ปล่อยให้หยางหิวสักหน่อยถ้าไม่ใช่เพราะอากาศไม่ดี ผมคงจะทำให้คุณได้มองผมมากขึ้นกว่านี้ ”
“จุจุ …ดูจากการหลงตัวเองของคุณแล้ว คุณรู้ไหมว่าควรพูดอะไรเมื่อรวมคำสองคำ ขี้ อวดเข้าด้วยกัน” กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะพูดกลับไปที่ เป่หมิงโม่
“ขี้อวดหรอ” เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว
กู้ฮอนมองไปที่เขาและยิ้มอย่างประชดประชัน: “ขี้อวดและพูดว่า ‘น่าเกลียด’! คนอย่างคุณยังมีคำที่ไม่เข้าใจอีกหรอ”
ทันใดนั้นเป่หมิงโม่ก็โต้กลับด้วยเส้นสีดำสองสามเส้นบนหน้าผากของเขา: “ใครกันที่ไม่รู้จักคำ ขี้อวดลวกกับน่าเกลียดนิดหน่อย”
“ใช่แล้วนายมันคนน่าเกลียด แค่หาเห็ดหรืออะไรสักอย่างได้ก็ถือว่าดีแล้ว โชคดีที่เด็กทั้งสามคนไม่มีนิสัยเหมือนคุณ ไม่อย่างนั้นฉันคงกังวลเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา . “กู้ฮอนสามารถควบคุมสายลมได้ดีมากหรือมีความซับซ้อน
เป่หมิงโม่มองเธอและไม่รีบปฏิเสธ แต่หันไปดูทีวีอีกครั้ง
กู้ฮอนคงคิดว่าเขาจะใช้โอกาสนี้ในการอภิปรายกับตัวเองต่อไป คนเจ้าเล่ห์’ เช่นเขาคงจะใช้วิธีการต่างๆเพื่อทำให้ตัวเองพูดไม่ออกและกลอกตา
แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะเลือกที่จะยอมแบบนี้ ไม่ใช่สไตล์ของเขาเลย…
อย่างไรก็ตามเขาเปลี่ยนใจอย่างรวดเร็วและคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสองวันแม้ว่าเขาจะดูเฉยเมย แต่เขาก็ยังไม่สามารถปล่อยตระกูลเป่หมิงไปได้
เขาพยายามอย่างหนักเพื่อให้คนรอบข้างมั่นใจ ขอให้ทุกคนดีขึ้นและดูแลทุกอย่างที่ยากจะแก้ไขได้ด้วยตัวเอง
“ ตังตังตัง … ” นาฬิกาตั้งโต๊ะสมัยเก่าที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องนั่งเล่นดังขึ้นเป็นระยะ ๆ
วันคริสต์มาสอีฟผ่านไปแล้วและตอนนี้เป็นวันใหม่เป็นวันเริ่มต้นของคริสต์มาส …
เป่หมิงโม่ดื่มกาแฟที่เหลือในอึกเดียวแล้วยืนขึ้น
“คุณ คุณจะทำอะไร”
กู้ฮอนมองไปที่ เป่หมิงโม่อย่างประหม่า เพียงเพื่อดูว่าสายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างกายของตัวเอง
***
ระฆังเที่ยงคืนดังขึ้นสิบสองครั้ง
เป่หมิงโม่ยืนขึ้นทำให้กู้ฮอนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
เธอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนโซฟาในวันนั้นอย่างรวดเร็ว …
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเป่หมิงโม่ก็หันกลับมาและเข้าไปในห้องข้างๆห้องนั่งเล่น
ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าอะไรเนี่ย? เธอสงสัยและอยากรู้อยากเห็นอยากจะชะโงกไปดู
แต่เธอมองไม่เห็นอะไรจากมุมนั้นแม้ว่าประตูห้องนั้นจะเปิดอยู่ก็ตาม
เธอคงไม่ต้องวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอทำแบบนี้มันคงจะเป็น …
ฉันได้ยินเสียงดังเล็กน้อยจากในบ้าน
ผู้ชายคนนี้เล่นบ้าอะไรอยู่?
แต่ไม่นานเธอก็พบคำตอบ
เป่หมิงโม่หยิบไม้ค้ำยันขนาดใหญ่ออกมาจากด้านใน จากนั้นก็ใช้แรงผลักต้นคริสต์มาสสูงสองเมตรจากด้านใน
เมื่อเขาเดินออกไปเขาก็เหลือบมองไปที่กู้ฮอนที่กำลังงุนงง: “คุณอึ้งอะไรอยู่ล่ะ มาช่วยสิ”
“อ้อ… ” กู้ฮอนรีบไปช่วย เป่หมิงโม่วางต้นไม้บนชั้นวางหลังจากรู้สึกตัว
“คริสต์มาสมาถึงแล้ว ก็ต้องทำให้มีบรรยากาศของเทศกาล ฉันซื้อสิ่งนี้เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาแต่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาทำให้ฉันลืมสิ่งนี้ไป”
เป่หมิงโม่หันกลับมาและเข้าไปในห้องอีกครั้ง
ในขณะนี้ กู้ฮอนก็หาข้ออ้างในการเข้าบ้านอย่างเปิดเผย
แต่ทันทีที่เธอมาถึงประตูเธอก็เห็นเป่หมิงโม่ผลักกล่องใหญ่อีกสองกล่องออกมาจากข้างใน
เธอต้องช่วยดึงกล่องสองใบที่อยู่ใต้ต้นคริสต์มาส
จากนั้นเป่หมิงโม่ก็เอาบันไดสองข้างออกจากบ้านและวางไว้บนต้นไม้ทั้งสองข้าง
จากนั้นเขาก็หยิบโคมไฟออกมาจากกล่องและก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นเพื่อโปรยลงมาจากยอดไม้
กู้ฮอนยืนอยู่ใต้ต้นไม้เพื่อช่วยจัดไฟหลากสีเพื่อให้แน่ใจว่าหลอดไฟแต่ละดวงสามารถส่องผ่านพื้นที่ต่างๆของต้นไม้ได้ เพื่อที่มันจะสวยงามขึ้นหลังจากที่เปิดไฟ
หลังจากใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการจัดวางโคมไฟทั้งหมดก็ถูกตั้งค่า เป่หมิงโม่ได้จัดวางสายไฟทั้งหมดไว้ในที่ที่สามารถมั่นใจได้ว่าทุกคนจะผ่านไปได้ตามปกติ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อให้แน่ใจว่าเด็ก ๆ จะไม่ได้รับอันตรายจากสิ่งเหล่านี้
จากนั้นเขาก็เปิดกล่องอีกกล่อง: “มาเริ่มตกแต่งต้นคริสต์มาสกันเถอะ แขวนไว้เพื่อให้ดูดี”
กู้ฮอนมองดูและภายในกล่องมีลูกบอลสี ไม้เท้าสี เทวดาตัวน้อย ระฆังน้อย … เครื่องประดับขนาดเล็กต่างๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอผ่านวันคริสต์มาสแบบนี้ เธอเคยผ่านมันตอนที่ยังเรียนอยู่ แต่มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการออกไปดูหนังแล้วก็ไปกินหม้อไฟกับเป่หมิงยี่เฟิงและเพื่อนสนิทคนอื่น ๆ
แน่นอนฉันไปโบสถ์เป็นครั้งคราวเพื่อรู้สึกถึงบรรยากาศของเทศกาล
แต่ทุกครั้งจะต้องรีบกลับบ้านก่อนสี่ทุ่ม หลังจากนั้นชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า นับประสาอะไรกับคริสต์มาส
โดยทั่วไปแล้วแทบไม่เคยดีเลย
แต่ครั้งนี้วันคริสต์มาสมีความหมายใหม่สำหรับเธอ
