เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – บทที่ 1114 เซอร์ไพรส์

บทที่ 1114 เซอร์ไพรส์

‘เซอร์ไพรส์’ ที่ตามมาติดๆ ทำให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวรับมือไม่ทันจริงๆ

“ปู้ฝัน พวกเรากำลังจะไปไหนเหรอ” แอนนิเรียกได้ว่ารู้สึกเซอร์ไพรส์และคาดไม่ถึงที่สุด เริ่มจากขบวนรถ จนถึงชายหาด…………

แน่นอนว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เหมือนกับนามสกุลของเขา อยู่ในเมฆและหมอก

มือข้างหนึ่งของเขากุมมือเจ้าสาวที่สั่นไว้แน่น “Surprise”

แน่นอน นี่เป็นเรื่องเซอร์ไพรส์สำหรับทั้งคู่

“คุณแม่ คุณเห็นชายหาดแล้ว” หยางหยางเคาะกระจกรถอย่างตื่นเต้น

“หม่ามี๊ เราสร้างปราสาทที่นี่ได้ไหม แต่ฉันไม่ได้นำถังและพลั่วมาด้วย…..” จิ่วจิ่วดูเหมือนจะผิดหวังเล็กน้อย

กู้ฮอนหันไปมองลูกสาว “ลูกรัก รองานแต่งงานจบลง พวกเรามาสร้างปราสาทที่นี่กัน ไม่มีอุปกรณ์ก็ไม่เป็นไร”

วิธีนี้ได้ผลดี ใบหน้าจิ่วจิ่วมีความสุขขึ้นอีกครั้ง

ช่างเป็นวันมงคลที่ยิ่งใหญ่จริงๆ จะทำให้เด็กๆไม่มีความสุขได้อย่างไร พวกเขาต่างหากที่เป็นความสุขของผู้ใหญ่เรา

ปลอบใจลูกๆเสร็จแล้ว กู้ฮอนจู่ๆก็นึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา เธอมองเป่หมิงโม่ที่กำลังขับรถอยู่ “เมื่อครู่คุณกับปู้ฝันคุยอะไรกัน ทำไมเขาดูแปลกๆไป”

ในที่สุด เธอก็อดไม่ได้ที่จะถาม

เป่หมิงโม่มือซ้ายวางบนหน้าต่างรถ อีกมือควบคุมพวงมาลัยอย่างสบายๆ

เขาใส่แว่นที่บังแดดได้ แว่นอันใหญ่บดบังใบหน้าของเขาไปเกือบครึ่ง

ที่จริงก็ไม่ใช่แค่หยินปู้ฝัน เขาก็ดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่เช่นกัน

คนที่ปกติไม่สวมแว่นกันแดดที่ใหญ่ขนาดนี้ วันนี้กลับสวมแว่นนี้ออกมา

ไม่เพียงเท่านี้ เขาชอบคิดว่า ‘ตัวเองเป็นผู้ประเสริฐที่สุด’ แต่กลับจัดวางรถของตัวเองไว้กลางขบวน แต่ไม่ได้อยู่ด้านหน้าสุด หรือลำดับที่สองและสาม

มันเหมือนกับหนูวิ่งหนีอย่างเร่งรีบก่อนเกิดแผ่นดินไหว ไม่ปกติเหมือนก่อนที่ฝนจะตกหนัก มดย้ายบ้าน

“ฉันไม่เคยเป็นเจ้าบ่าว ฉันก็เลยไม่รู้ บางทีผู้ชายทุกคนอาจจะทำเช่นนี้เมื่อเขาเป็นเจ้าบ่าวมั่ง”

ช่างเป็นคำตอบที่ขายผ้าเอาหน้ารอด

กู้ฮอนมองเขาอย่างไร้ยางอาย “คุณยังไม่เคยเป็นเจ้าบ่าว ฉันว่าคุณทำมาไม่น้อยมากกว่า”

ประโยคนี้เหมือนเข็มทิ่มแทงเข้าไปในใจของเป่หมิงโม่

เส้นประสาทกระชับโดยไม่รู้ตัว

ในบางครั้ง แม้แต่คนที่ใจเย็นที่สุด เมื่อถูกกระทบเส้นประสาทที่บอบบางนั้น ก็จะมีปฏิกิริยาโต้ตอบ

ก็เหมือนเป่หมิงโม่ เขาเป็นคนที่มีทักษะการขับรถที่ดี สามารถเข้าร่วมการแข่งขันแรลลี่รถยนต์เช่น‘คาธเบวร์’ได้ หรือในการแข่งขันรถที่มีเนื้อหาทางเทคนิคเช่น ‘มีล่า’

แต่ในขณะนี้มีความผันผวนเล็กน้อย

มือขวาที่ควบคุมพวงมาลัยสั่นเล็กน้อย

ความเร็วของขบวนรถแล่นไปตามถนนเลียบชายฝั่งก็ไม่ถือว่าช้า

รถของพวกเขาก็เช่นเดียวกัน ซึ่งมีความเร็วมากกว่าเก้าสิบต่อชั่วโมง

ความผันผวนเล็กน้อย ทำให้รถเบี่ยงเบนไปจากวิถีเดิม

“อะไร….”

กู้ฮอนนั่งข้างคนขับ รู้สึกว่าน่าจะชัดเจนที่สุด เพราะเธอสามารถมองเห็นได้ชัดเจนที่สุด

เด็ก ๆ นั่งเบาะหลังซนเล็กน้อย ดังนั้นจึงไม่รู้สึกอะไร

“เป่หมิงโม่ คุณเล่นอะไร มือข้างนั้นก็วางไว้บนพวงมาลัยด้วย ทำร้ายฉันไม่เป็นไร แต่ข้างหลังยังมีเด็กอีกสามคนนะ ทำร้ายคนอื่นได้ไม่เป็นไร แต่คุณอย่าทำร้ายลูกๆนะ”

เรื่องทำร้ายลูก เป่หมิงโม่ไม่มีทางทำแน่นอน

แต่คำพูดเมื่อกี้ สะเทือนจิตใจเขาไม่มากก็น้อย

ไม่เคยเป็นเจ้าบ่าว…….

สามารถพูดได้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ในชาตินี้จนถึงตอนนี้ เป็นเรื่องที่ไม่อยากเผชิญ

แน่นอน คนอย่างเขา แม้ว่าจะไม่เคยเป็นเจ้าบ่าวก็ตาม แต่เด็กที่มีชีวิตชีวาสามคนนี้ยังคงเรียกเขาว่า‘พ่อ’ และเรียกกู้ฮอนว่า ‘หม่ามี๊’

“นี่ๆ คุณขับรถดีๆหน่อย อย่ามองฉัน มองข้างหน้า ถ้าเกิดอะไรขึ้น แล้วมาร้องไห้ก็คงไม่ทันแล้ว”

กู้ฮอนรู้สึกว่าเมื่อครู่ตัวเองพูดแรงไปหน่อย เห็นแค่เลนส์สีดำของเป่หมิงโม่กำลังจ้องเธออยู่

เธอสามารถสัมผัสถึงความเย็นหลังเลนส์สีดำได้

แน่นอน สิ่งที่ทำให้เธอลุกลี้ลุกลนก็คือ เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้มองไปข้างหน้า แต่รถยังคงเคลื่อนตัวไปข้างหน้า

ที่นี่เป็นชายหาด แม้ว่าข้างๆพอที่จะหยุดรถที่มีความเร็วเช่นนี้ได้ แต่ยังสามารถคิดถึงผลลัพธ์ต่อไปได้ บางทีมันอาจจะเพิ่มสีแดงตามถนนในวันมงคลนี้

ในวันมงคลนี้ สีแดงเป็นวิธีการแสดงออกที่ดีที่สุด แต่ทุกคนจะต้องไม่ชอบการแสดงออกเช่นนี้

เธอพยายามยื่นมือที่สั่นออกไปจับพวงมาลัย

อย่างน้อยฉันก็จะได้ช่วยเหลืออะไรได้บ้างเมื่อฉันเห็นอันตราย

เด็กสามคนนั่งอยู่ข้างหลัง เหงื่อตกกับชะตากรรมที่ไม่อาจคาดเดาได้

“แม่ ทำไมแม่ไม่รอให้พวกเราลงจากรถก่อนแล้วค่อยพูดคำเหล่านี้ ฉันว่าแม่ก็ไม่ต่างกันเลย……ฮือๆ……”

ยังไม่ทันรอหยางหยางพูดจบ ก็ถูกเฉิงเฉิงใช้มือปิดปากไว้แล้ว

ผู้ชายคนนี้เติมน้ำมันในกองไฟอีกแล้ว

“เป่หมิงโม่…….ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดทำให้คุณขุ่นเคือง ก่อนที่คุณจะแก้แค้น วางเด็กไว้ในที่ปลอดภัยก่อน” ในที่สุดกู้ฮอนก็ยอมแพ้

“คุณยอมรับผิดแล้ว” เป่หมิงโม่ง้างปากเล็กน้อยแล้วพูด

วิธีการที่เธอพูดเมื่อกี้ฟังดูเหมือนจะไม่เลวนะ

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วจะทำอะไรได้ กู้ฮอนทำได้แค่พยักหน้า ถือว่ายอมรับโดยปริยาย

ในเวลานี้ เป่หมิงโม่จึงได้หันกลับมามองด้านหน้ารถ

และเขาพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้กู้ฮอนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด

“ไม่คาดคิดว่าระบบควบคุมความเร็วอัตโนมัติไร้คนขับที่อัปเกรดใหม่นั้นค่อนข้างใช้งานง่าย”

……

ระบบควบคุมความเร็วอัตโนมัติไร้คนขับ

เทคโนโลยีนี้ดูเหมือนจะยังอยู่ในช่วงการทดลอง ไม่มีในตลาดนี่

แน่นอน สำหรับเทคโนโลยีนี้ ดูเหมือนว่าจะมีเพียงเฉิงเฉิงเท่านั้นที่พอจะมีความเข้าใจบ้าง ส่วนคนอื่นๆ พอได้ยินชื่อที่ออกเสียงยากนี้ ดูเหมือนจะเป็นแค่ของ ‘ใหญ่และหรูหรา’เท่านั้น

แต่ว่ากู้ฮอนยังคงให้ความสำคัญกับคำว่า ‘การขับขี่ไร้คนขับ’

ซึ่งหมายความว่า ผู้ชายคนนี้มีการวางแผนมานานแล้ว การกระทำของเขาเช่นนี้เพียงเพื่อจะแกล้งเธอ

ตกหลุมพรางคนเลวนี้อีกแล้ว

เธอแอบด่าคนเลวเป่หมิงเอ้อเป็นร้อยๆครั้ง

เป่หมิงโม่ยังคงง้างมุมปากเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเด็กๆผ่านกระจกที่นั่งข้างหลัง“ดูเหมือนว่าทฤษฎีการจามของคุณจะไม่ถูกต้องเลย”

หยางหยางเหมือนยังอยู่ในฝัน ยังไม่ได้ทำความเข้าใจให้ดีก็ตอบไปว่า “ทำไมไม่ถูกต้อง”

“คุณดูแม่ของพวกคุณ ตอนนี้กำลังด่าว่าฉันอยู่ในใจแน่นอน แต่ฉันก็ไม่ได้จามเลยแม้แต่ครั้งเดียว”

……

ผู้ชายคนนี้ จนถึงตอนนี้แล้วยังมีอารมณ์ล้อเล่นกับเด็กอยู่อีก

หนทางต่อไป เป่หมิงโม่เหมือนได้ใจ กระทั่งเปิดเพลงในรถ และฮัมเพลงเบา ๆ ตามเครื่องเสียง

เขามีความสุข แต่กู้ฮอนอึดอัดในใจมาก

“เฉิง ฉันจะออกคำถามหนึ่งข้อเพื่อทดสอบคุณ”

ทันใดนั้นเฉิงเฉิงก็มีสติขึ้นมา “พ่อจะทดสอบอะไร”

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้รับการทดสอบจากพ่อ นั่นคือก่อนที่แม่และหยางหยางจะปรากฏตัว…………..

แม้ว่าช่วงนี้จะมีคลื่นมากมายก็ตาม แต่ก็อยู่สบายดี สบายจนตัวเองลืมไปด้วยซ้ำว่ามีประวัติศาสตร์สั้นๆนี้

“หยาง คุณก็สามารถลองได้ “เป่หมิงโม่พูดเสริมไป

หยางหยางขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบการสอบที่สุดเลย

แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีวิธีที่จะปฏิเสธพ่อ “ไมตรีจิต” ของพ่อ

“พ่อ ตั้งคำถามมาได้เลย”

ดูเหมือนเฉิงเฉิงจะเตรียมพร้อมแล้ว ใบหน้าของเขาแสดงถึงความมั่นใจเล็กน้อย

“ได้ พวกคุณลองพูดสิทำไมฉันถึงอยู่ตรงกลางของขบวนรถ แทนที่จะอยู่กับพ่อปู้ฝันของพวกคุณ”

……

หน้าผากของกู้ฮอนมีเส้นสีดำสองสามเส้นปรากฏขึ้น นี่คือคำถามเหรอ

เธอพึมพำเบาๆ “ไร้สาระ”

ดูเหมือนเสียงจะเบา เป่หมิงโม่ทำเป็นไม่ได้ยิน

ดูเหมือนว่าคำถามนี้จะยากสำหรับเด็กทั้งสองคนจริงๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความคิดเดียวกันกับแม่ของพวกเขา “ไร้สาระ”

แต่ไม่สามารถหักล้างพ่อได้เหมือนที่แม่ทำ ทำได้แค่ใช้สมองอันน้อยๆเริ่มไตร่ตรองและคิดหนัก

“พ่อ ฉันคิดว่าสาเหตุน่าจะเป็นเพราะทัศนะ” เฉิงเฉิงอาศัยอยู่กับพ่อมาหลายปีแล้ว ทัศนะการดำเนินการเช่นนี้ก็พอจะอธิบายได้

แน่นอน เขาก็รู้ ในคีย์ต่ำของพ่อมักจะมีคีย์สูงซ่อนอยู่

เขามองสีหน้าของพ่อ ดูเหมือนว่าคำตอบของตัวเองผิดแล้ว

เป่หมิงโม่ส่ายหน้าเบาๆ

เห็นว่าขนาดเฉิงเฉิงยังตอบผิด หยางหยางคิดว่าถ้าตัวเองตอบผิดก็คงจะไม่เป็นไร ยังไงก็มีเฉิงเฉิงเป็นเกราะกำบัง

“เป็นเพราะพ่อกับพ่อปู้ฝันเป็นคู่แข่งในด้านความรัก”

นี่คือคำตอบที่ทำให้ทุกคนในรถแทบจะหยุดหายใจ

เป่หมิงโม่อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ “ทำไมฉันกับเขาถึงเป็นคู่แข่งด้านความรัก เขาก็ไม่ได้แต่งงานกับแม่ของพวกคุณ”

หยางหยางเห็นว่าอารมณ์ของพ่อก็ไม่ได้ขึ้นๆลงๆ ก็เลยมีความกล้ามากขึ้นนิดหน่อย “เหตุผลง่ายมาก ก่อนหน้านี้พ่อปู้ฝันก็เกือบจะขอแม่ของพวกเราแต่งงานแล้ว ถ้าไม่ใช่………”

“หยางหยาง ถ้าคุณยังพูดต่อไป ฉันก็จะฉีดปากของคุณ” ครั้งนี้กู้ฮอนเป็นคนขู่เขา มารื้อฟื้นบัญชีเก่าในเวลานี้ บนหน้าของตัวเองไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรแล้ว

“คำตอบนี้น่าสนใจจริงๆ ดูเหมือนว่าคุณจะมองข้ามไปว่าเจ้าสาวในวันนี้ไม่ใช่แม่ของคุณ แต่เป็นผู้หญิงอีกคน”

“อย่าไร้สาระแล้วได้ไหม คุณดูคนอื่นๆลงรถกันหมดแล้ว ฉันไม่อยากพลาดตอนที่เข้าพิธี” กู้ออนไม่อยากฟังผู้ชายคนนี้พูดไร้สาระแล้ว

เธอเปิดประตูรถแล้วเตรียมจะลงจากรถ

“ตอนนี้จะเฉลยคำตอบแล้ว ที่จริงง่ายมาก คนใหญ่คนโตมักจะนั่งอยู่ตรงกลาง คนด้านหน้าดูเหมือนจะโดดเด่น แต่ก็เป็นแค่คนเปิดทางเท่านั้น”

“จุ๊ๆ ไม่ได้กินองุ่น แล้วบอกว่าองุ่นเปรี้ยว” กู้ฮอนพูดจบ แล้วลงจากรถ หลังจากนั้นค่อยๆหันมาปิดประตู

เป่หมิงโม่มองดูกู้ฮอนกระแทกประตูแล้วจากไป ขยับไหล่เล็กน้อย

รู้สึกเหมือนตัวเองจะเสียหน้าต่อหน้าเด็กๆ

พูดตามจริง ในช่วงเวลานี้ ในเวลาไหนบ้างที่เธอให้เกียรติตัวเองต่อหน้าเด็กๆ

แต่ได้แกล้งเขาก็เป็นเรื่องน่าสนใจเช่นกัน

ความสัมพันธ์ระหว่างคนเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก และแทบจะไม่สามารถคาดเดาได้

มีแบบรักแรกพบและแบบวันเวลาผ่านไปนานๆก็จะเกิดความรู้สึกดีๆต่อกัน

แน่นอน พวกเขาอยู่ในกลุ่มหลัง

นี่ไม่ได้ทำให้เป่หมิงรู้สึกว่ามีปัญหาอะไร

บางทีความรู้สึกรักแรกพบที่แท้จริงอาจไม่เหมาะกับตัวเอง

คนรุ่นเก่าเคยกล่าวไว้ว่า สู้กับฟ้า สู้กับดิน สู้กับคนนั้นสนุกมา