บทที่ 1130 นั่นถึงจะเป็นบ้านใช่ไหม
ส่วนระหว่างเป่หมิงโม่และกู้ฮอน แม้ว่าพวกเขาจะพูดไม่ได้ว่าจะสามารถเผชิญหน้าด้วยดาบและทหารได้ตลอดทั้งวัน แต่ในสถานการณ์ก็จะเก็บวาจาไม่ปรากฏออกมาไม่มากก็น้อย
อย่างไรก็ตามวินาทีนี้ เธอที่อยู่ไกลเป็นพันลี้ ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้พวกเด็กๆ และคนสูงไว้ทั้งสองแต่เช้าแล้ว ทันใดนั้นกลับรู้สึกว่าศีรษะเล็กๆ ของตัวเองรู้สึกเจ็บขึ้นมา
แน่นอน เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพียงคิดง่ายๆ ว่าตัวเองไม่คุ้นชิน หรืออาจเป็นเพราะสาเหตุอื่น
เธอหยุดสิ่งที่ทำอยู่ในมือ แล้วนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ
“ฮอน รู้สึกไม่ค่อยสบายใช่ไหม ไปโรงพยาบาลตรวจดูอาการไหม?” หวีหรูเจี๋ยที่อยู่ข้างๆ เธอ มองเธอด้วยความเป็นห่วง
หลังจากผ่านความเจ็บปวดระยะสั้นๆ เธอโบกมือเบาๆ : “คุณป้าหรูเจี๋ย ฉันไม่เป็นอะไร อาจเป็นเพราะร่างกายยังไม่ชินกับที่นี่ ผ่านไปสักพักคงดีขึ้น”
อันที่จริงพวกเขาพึ่งถึงที่นี่ เพียงแค่สองวันเอง
แน่นอนว่ากู้ฮอนรู้ว่าการกลับมาครั้งนี้ยากเพียงใด จะได้รับผลกระทบจากตัวเองได้อย่างไร
เธอโบกมือ: “ไม่เป็นไรคุณป้าหรูเจี๋ย เมื่อก่อนฉันก็เคยปวดหัว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
*
“เจ้านาย หรือคุณไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ?” ฉิงฮัวมาวิลล่าปานซานแต่เช้า มาเห็นควันบุหรี่ภายในห้อง ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเป่หมิงโม่ ทำให้รู้สึกตกใจเล็กน้อย
ตั้งแต่หลังจากกู้ฮอนพวกเขาออกไป ฉิงฮัวก็เริ่มเข้ามาดูแลชีวิตของเป่หมิงโม่ เตรียมอาหารสามมื้อให้ตรงเวลาทุกวัน แม้แต่ลั่วเฉียวที่มาเห็นแล้วก็ต้องอิจฉาเล็กน้อย: “คุณลุง ผมอยากถามคุณ คุณอยากอยู่กับผู้ชายคนนั้นหรืออยากอยู่กับพวกเราสองแม่ลูก?”
การถามต่อหน้าลั่วเฉียว ฉิงฮัวก็รู้สึกว่าตัวเองทำแบบนี้ค่อนข้างรู้สึกผิดต่อพวกเขาสองแม่ลูก
แต่จะทำอย่างไรได้? เขาเป็นคนรู้ถึงมิตรภาพ และรู้จักความกตัญญู เมื่อต้องเผชิญกับความรักและความภักดีในครอบครัวเขาจะชอบประโยคหลัง
“เจ้านายดีกับพวกเรา ความสามารถของผมมีจำกัด และคุณผู้หญิงพวกเขาก็ออกไปกันหมดแล้ว เจ้านายอยู่คนเดียวต้องมีคนดูแล เฉียวเฉียว ขอโทษผมทำผิดต่อพวกเธอสองแม่ลูกแล้ว” ทุกครั้งหลังจากฉิงฮัวให้คำตอบเธอแบบนี้แล้ว ก็จะหมุนตัวเดินจากไป
อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดกลับกัน ลั่วเฉียวอยู่กับเขา ก็เพราะนิสัยแบบนี้ของเขาไม่ใช่เหรอ ซึ่งดีกว่าผู้ชายที่เอาแต่พูดดีอย่างนั้นดีอย่างนี้แต่ในใจกลับไม่ใช่กว่าเยอะเลย
ฉิงฮัววางอาหารเช้าเตรียมไว้บนโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว และหันไปเรียกเป่หมิงโม่ให้มาทานอาหาร
เขามองเป่หมิงโม่ที่ก้มศีรษะ อย่างมีวัฒนธรรมมาก กินโจ๊กของตัวเองซึ่งแทบจะไม่ส่งเสียงใดๆ
“เจ้านาย คุณเริ่มสูบบุหรี่อีกแล้วเหรอ?”
เป่หมิงโม่ทานโจ๊กหมด แล้วหยิบผ้ามาเช็ดปากเล็กน้อย: “ฉันเลิกแล้ว นั่นก็แค่จุดพวกมันไว้เท่านั้น แค่หาความรู้สึก”
“ภาพวาดนั้นคุณเตรียมซ่อมแซมหรือเปล่า? ผ่านไปตั้งนานแล้ว รู้สึกเสียพลังงานค่อนข้างเยอะใช่ไหม?” ฉิงฮัวยังคงสามารถมองเห็นสถานการณ์ของเขาได้อย่างรวดเร็ว
“อืม มีบ้าง แต่ฉันกำลังเรียกความรู้สึกเมื่อก่อนกลับคืนมา ฉันเชื่อว่าจะไม่นานเกินไป” เป่หมิงโม่พูด สายตาหันไปมองฉิงฮัว: “เมื่อวานนายไม่ค่อยพูด ฉันรู้ว่านายก็มีความคิดของตัวเอง ตอนนั้นคงคิดว่าสองคนนั้นจะหัวเราะเยาะ ทำไมตอนนี้ไม่เล่าให้ฟัง?”
“คือ…เจ้านาย ใช่ผมมีความคิดของตัวเองอยู่บ้าง แต่ไม่ค่อยดูเป็นผู้ใหญ่สักเท่าไหร่ และกังวลว่าคุณ…” ฉิงฮัวพูดติดขัด พูดไม่ค่อยออก
“มีอะไรก็พูดออกมาอย่างมั่นใจ ปกติฉันเห็นนายก็ไม่ได้ดูเยอะขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าลั่วเฉียวจะฝึกให้นายกลายเป็นแบบนี้แล้ว”
เป่หมิงโม่พูดแล้วหัวเราะออกมา
ฉิงฮัวคนนี้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย น้อยมากที่เขาจะเห็นเจ้านายของเขาเป็นเช่นนี้ และเรื่องตลกของตัวเองคงไม่ทำให้เจ้านายหัวเราะได้เช่นนี้หรอกมั้ง…
เฮ้อ…ไม่เป็นไร เจ้านายมีความสุขได้เช่นนี้ก็เป็นเรื่องดี
“เจ้านาย อันที่จริงผมคิดว่างานแต่งของคุณ จัดที่สวนที่คุณท่านสร้างให้นายหญิงดีที่สุด…” ฉิงฮัวพูดจบก็มองไปทางเจ้านาย
ใบหน้าที่เพิ่งยิ้มของเขาเมื่อครู่ ได้ค่อยๆ หายไป หลังจากตัวเองพูดแนะนำไป
เขากังวลว่าคำพูดของตัวเองจะไปจี้จุดเจ็บปวดของเจ้านาย? เนื่องจากงานแต่งของเขาและเฟยเอ๋อก็จัดขึ้นที่นั่น และวันนั้นยังมีเหตุการณ์ที่ทำให้คุณท่านไม่พอใจ
เหตุการณ์นั้นส่งผลกระทบต่อเจ้านายเป็นอย่างมาก
เป่หมิงโม่เป็นอย่างที่ฉิงฮัวคิดไว้ หลังจากได้ฟังประโยคนั้น ความทรงจำของตัวเองก็ย้อนกลับไปฉากของวันนั้น
ลิฟต์…
“ปัง” เสียงดังก้อง
สิ่งเหล่านี้อยู่ตรงหน้าราวกับเพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อวาน
อันที่จริงเขารู้สึกว่าฉิงฮัวพูดได้ถูก จัดงานแต่งของตัวเองที่นั่นกับกู้ฮอน น่าจะดีที่สุด
แม้ว่าตอนนั้นเขาและเฟยเอ๋อจะเลือกตรงนั้น แต่ก็เพราะที่นั่นน่าจดจำมากกว่าไม่ใช่เหรอ
เพียงแต่ตอนนี้เขารู้สึกกังวลเล็กน้อย แล้วที่นั่นยังเหมาะอยู่ไหม?
ที่นั่นจะนำความโชคร้ายมาให้ หรือจะนำความโชคดีมาให้ล่ะ?
เวลาผ่านไปทีละนิด
รอบตัวของเป่หมิงโม่มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย แต่สิ่งที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวของเขา มีเพียงสองเรื่อง:
เรื่องแรก สถานที่จัดงานแต่ง
เรื่องที่สอง ภาพที่แสดงตรงหน้าตัวเองในวินาทีนี้ ถูกทำลายด้วยน้ำมือของตัวเอง
เขายืนตรงตรงหน้าผนังกำแพง หมุนแปรงในมือไม่หยุด แปรงนี้อยู่กับเขายาวนานที่สุด ตั้งแต่งานชิ้นแรกจนถึงตอนนี้
เกียรติมากมายได้มาเพราะมัน
มันคือเพื่อนที่นำไปสู่ความสำเร็จของเขา และเคยทำให้เขามีแรงบันดาลใจมากมาย แต่วินาทีนี้กลับทำให้เขาหมดหนทางเล็กน้อย
ก้มศีรษะลง เขามองถังสีน้ำหลากสี ที่ถูกทิ้งไว้ที่นี่มาหลายวัน
สีเริ่มแข็งขึ้น
วันเวลาและความหลงใหลก็เหมือนถังสีน้ำพวกนี้ไม่ใช่เหรอ มีสีสันสดใสในช่วงแรก และเต็มไปด้วยความหวัง และจินตนาการที่หลากหลาย
แต่หลังจากนั้นล่ะ? มันค่อยๆ ต่างจากเมื่อก่อน กลายเป็นไม่สดใสอีกต่อไป
มันแห้ง เริ่มมีรอยแตกร้าว ปรากฏขึ้นเรื่อยๆ
หนา และบาง…
สิ่งเหล่านี้คือร่องรอยที่ทิ้งไว้ของวันเวลา
คนในอีกหลายปีข้างหน้า มักปล่อยให้ร่องรอยเหล่านี้ดำเนินต่อไป ชีวิตก็จะเรียบง่ายขึ้น
แต่ว่า สิ่งที่ปรากฏภายนอก ไม่ได้กลายเป็นจุดหมายสูงสุดของชีวิต
ในความจริงแล้วมีหลายครั้ง เวลายังเหลือให้คนมองย้อนกลับไป เช่นเดียวกับสีน้ำมันที่เพิ่งเหือดแห้งไป เพียงแค่หยดน้ำลงไปเล็กน้อย ค่อยๆ คนให้น้ำซึมเข้าไป หลังจากผ่านเวลาไปสั้นๆ ก็ยังสามารถคืนแสงสว่างกลับมาปกติได้
หลังจากเป่หมิงโม่ได้พบกับความเงียบมาระยะหนึ่ง ในที่สุดก็หยุดแปรงในมือ ดูเหมือนว่าเขาจะฟื้นคืนความรู้สึกของก่อนหน้านี้ได้บ้าง แม้ว่าความรู้สึกจะดูห่างไกลและยังไม่ค่อยชัดเจน
ในตอนนี้ เขาเลือกใช้สีขาวเช่นเดียวกับผนังโดยรอบ
วางพู่กันลง แล้วหยิบแปรงม้วนที่ใช้สำหรับทาสีผนัง แล้วใช้แปรงม้วนทาปิดด้วยผนังสีขาวที่ทำให้คนรู้สึกสะดุดตา
“เจ้านาย นี่คุณ…”
ฉิงฮัวที่ยืนอยู่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าเป่หมิงโม่กำลังจะทำอะไร ช่วงแรก เจ้านายใช้เวลาหลายวัน สร้างมันออกมาโดยไม่หลับไม่นอน
ภาพวาดนี้มีความรักที่หาที่เปรียบมิได้ของเขาที่มีต่อกู้ฮอน เพียงแต่ช่วงแรกนอกจากที่เขาจะวาดแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะแสดงออกมาแล้ว
แต่วินาทีนี้ กลับเห็นเจ้านายใช้สีขาวลบมันออกไปทีละน้อย และลบมันไม่ให้เหลือร่องรอย
เป่หมิงโม่ทาสีขาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่ส่งเสียง วินาทีนี้ เขาได้จมอยู่ในโลกของตัวเองอีกครั้ง
นั่นเป็นสิ่งที่จะปรากฏในหัวสมองเมื่อเขามีใหม่ออกมาเท่านั้น
*
“แม่ หนูอย่างกลับบ้านแล้ว…”
จิ่วจิ่วพูดอ้อนอยู่ในอ้อมแขนของกู้ฮอน
ในคืนที่เงียบงันมีเพียงเสียงของแมลง หลังจากเธอพลิกไปมา ก็ยังนอนไม่หลับ
กู้ฮอนทำให้ทารกน้อยตื่น เธอจามไปหนึ่งครั้ง ผ้าห่มที่แทบจะถูกเตะตกเตียง กลับมาห่มให้ลูกสาวอีกครั้ง
มือลูบผมนุ่มๆ ของเธอเบาๆ : “ทำไม? เล่นที่นี่จนเบื่อแล้วเหรอ? ที่นี่ยังมีอีกมากมายที่เรายังไม่เคยไปนะ”
จิ่วจิ่วเงยหน้าขึ้นมองคุณแม่ ใบหน้าเล็กดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่: “แม่ คิดถึงบ้านแล้ว คิดถึงคุณป้าเฉียวเฉียวและทารกน้อยของพวกเธอ คิดถึงคุณป้าแอนนิแล้ว และ และยังมี…”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็ลังเลที่จะพูด
ลูกสาวไม่เหมือนลูกชาย ที่จะให้ความสำคัญกับการแสดงออก และจิตใจที่ละเอียดอ่อน
โดยเฉพาะออกจากบ้านมาได้สักพักแล้ว เธอเติบโตขึ้นแล้ว ในสายตาเธอไม่ว่าจะดีกว่าพันเท่าหมื่นเท่า แต่ก็ไม่ใช่บ้านของตัวเอง
ในความจริง ทำไมกู้ฮอนจะไม่ใช่ล่ะ?
บางครั้ง คนเมื่ออายุมากขึ้น หลังจากได้ประสบสิ่งต่างๆ มา จะรู้สึกคิดถึงบ้านมากขึ้น
เพียงแต่ สำหรับเธอแล้ว แบบไหนถึงเรียกว่าบ้าน?
ตอนนี้ดูแล้ว ที่ไหนมีลูกๆ ที่นั่นถึงจะเรียกว่าบ้าน…
“ทารกน้อย หนูยังคิดถึงใครเหรอ?”
จิ่วจิ่วเม้มปากเล็ก แล้วพูดเสียงเบาว่า: “ยังมีคุณพ่อ”
กู้ฮอนได้ฟัง ใจสั่นเล็กน้อย
เมื่อนึกถึงเป่หมิงโม่ หากกู้ฮอนจะบอกว่าไม่คิดถึงเลยสักนิด อาจจะเป็นการพูดเกินไป
คนไม่ใช่พืชพันธุ์ แม้ว่าเขาจะทำให้ตัวเองเกลียดเขาในบางครั้ง แต่กาลเวลาได้ทำให้เธอเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ เช่นเดียวกันได้เปลี่ยนทัศนคติของเธอที่มีต่อเขาด้วย
อันที่จริง ได้จากมาเป็นเวลานานแล้ว เขาก็คิดอยู่ตลอดว่าผู้ชายคนนั้น เป็นยังไงในวันที่พวกมีพวกเขา?
เขายังทำตัวเองให้เหมือนเมื่อก่อนที่ไม่สนใจเธอ เหมือนเขาตอนที่อยู่บริษัทเป่หมิงไหม?
ไม่พบเหตุผลใดๆ ว่าทำไมเขาถึงไม่อยู่ที่นั่น อยู่ที่นั่นเขาถึงจะสามารถค้นพบความรู้สึกของการมีตัวตน แม้ว่าจะไม่มีอะไรทำก็ตาม
วิลล่าที่อยู่บนปานซาน สำหรับเขาแล้วดูหนาวเหน็บมาก
รสชาติของการอยู่คนเดียวรู้สึกไม่ดีมาก
บางทีเขาอาจใช้เวลาตอนที่เบื่อเรียกเพื่อนๆ มา
เช่นป่ายมู่ซีและชูเอ้อ มาดื่มอย่างมีความสุข จากนั้นก็เมาอย่างเอาเป็นเอาตายไปสองสามวัน
บ้านทั้งหลังถูกพวกเขาใช้เป็นที่ดื่ม…
พระเจ้า ทำให้เธอไม่กล้าคิดถึงมันจริงๆ
เหมือนความคิดของทารกน้อย ว่ายังไงก็ควรถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้ว
