บทที่ 1169 ในที่สุดก็มีความสุข
เป่หมิงโม่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในสวน ในมือข้างหนึ่งถือแก้วชา ตรงหน้ามีนิตยสารหรือหนังสือพิมพ์
สูดดมกลิ่นของแปลงผักที่เขาปลูกเองกับมือ กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของแตงโมที่ลอยมาตามลม
ความรู้สึกนี้เหมือนตัวเองกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
กลับไปที่บ้านไร่ของป้า…
ลูกสาวที่น่ารักอยู่ห่างจากเขาไม่ไกล มือน้อยอ้วนๆ กำลังทำเครื่องจักสาน
ไม่นาน เธอวิ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาทางเขา
“พ่อ อันนี้หนูทำเองสวยไหมคะ?” พูดพลางยกมือขึ้นมา เขย่ามงกุฎดอกไม้ที่เพิ่งสานเสร็จไปมา
เป่หมิงโม่วางแก้วชาและหนังสือพิมพ์ในมือลง กอดจิ่วจิ่วไว้ในอ้อมอก หลังจากจูบหน้าผากของลูกสาวที่รักน่าเอ็นดูและพูดว่า : “สวยมากๆ เด็กน้อยของเราฉลาดมาก ทำได้สวยกว่าแม่ทำอีกน่ะ”
“จริงหรือคะ?” จิ่วจิ่วแววตาส่องประกายแวววาวมองเขา จากนั้นยกมือขึ้นสูงและสวมมงกุฎดอกได้ให้เขา พลางพูดว่า : “ให้พ่อค่ะ”
เป็นเหตุผลที่ดี ที่เราไม่ควรพูดว่าใครอีกคนต่อหน้าใครอีกคน
ขณะที่เขาเพิ่งจะสวมมงกุฎดอกไม้ที่ลูกสาวมอบให้ ก็ได้ยินเสียงกู้ฮอนดังมาจากด้านหลัง : “เป่หมิงโม่ คุณพูดอะไรเกี่ยวกับฉัน!”
เป่หมิงโม่ยักคิ้วใส่ลูกสาว และแลบลิ้นทำหน้าหลอกผี หยอกล้อเล่นให้ลูกสาวหัวเราะเฮฮา
“แม่…”
หลังจากเป่หมิงโม่ปล่อยเธอ เธอก็วิ่งไปหากู้ฮอน
“เมื่อกี้พ่อกำลังชมว่าหนูฝีมือดีกว่าแม่” จากนั้นนิ้วน้อยๆ ชี้ไป : “นั่นหนูทำเอง สวยไหม?”
“สวย แต่ว่าสวมให้พ่อจะดูขัดตาไปหน่อย” พูดจบกู้ฮอนหันกลับไปมองค้อนเป่หมิงโม่
*
มองลูกสาววิ่งเล่นไล่จับผีเสื้อที่บินไปบินมากับเบลล่าอย่างสนุกสนานอยู่ไม่ไกล
“คุณเอาชาหน่อยไหม รสชาติไม่เลว” เป่หมิงโม่ยืนแก้วชาสีม่วงในมือให้กู้ฮอนที่อยู่ด้านข้าง
“ฉันไม่ได้มีความรู้สึกคนแก่แบบคุณ เชิญคุณลิ้มรสตามสบาย” เธอไม่รับน้ำใจ
นั่นเป็นเพราะเธอมีเรื่องค้างคาใจ
เรื่องที่อยู่ในใจกู้ฮอน จะไปจิบชาสบายใจอย่างเป่หมิงโม่ได้ยังไง
“โม่ หยางหยางใช้ชีวิตด้านนอกมานานแล้ว ฉันอยากให้เขากลับมา คุณก็รู้ ช่วงนี้เวลาคุยกับเขา เขาก็พัฒนาได้ไม่น้อย ฉันคิดว่าเราถึงเป้าหมายที่อยากจะอบรมเขาแล้วน่ะ”
หลังจากเป่หมิงโม่จิบชาไปหนึ่งอึก จึงวางแก้วลงด้านข้าง : “คุณพูดไม่ผิด อีกไม่นานก็ควรจะให้เขากลับมาได้แล้ว”
*
คืนนี้ กู้ฮอนนอนหลับไม่สนิท
พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
แต่เป่หมิงโม่กลับหลับสบาย
ภายในความมืด เธอเหมือนได้ยินเสียงอะไร จึงใช้นิ้วชี้เล็กๆ สะกิดผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ
“โม่ ตื่นๆ เหมือนฉันได้ยินเสียงอะไร…”
เป่หมิงโม่ที่ปกติจะรู้สึกตัวง่าย แต่คืนนี้กลับเกิดอะไรขึ้น
กู้ฮอนไม่รู้จะทำอย่างไง จึงค่อยๆ ลงจากเตียง
เหมือนเสียงจะดังมาจากระเบียง
เธอค่อยๆ ย่องไป
คิดไม่ถึงว่า จะมีเสียงประหลาด!
พลุ ดอกไม้ไฟถูกจุดขึ้นไปบนฟ้า
ดอกไม้ไฟหลากสีสันสดใส ถูกจุดขึ้นในท้องฟ้ายามค่ำคืน
“โม่…” กู้ฮอนตกใจกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า
เธอเห็นชัดว่า พลุถูกจุดมาจากคฤหาสน์บ้านเป่หมิง
เมื่อมองไปที่ทะเลสาบเป่หมิง เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“หยางหยาง…”
เธอตะโกนออกมาอย่างตื่นตกใจ
นั่นคือลูกของเธอ
เด็กทั้งสามคน นั่งเล่นตั้งแคมป์อยู่ริมทะเลสาบ
กู้ฮอนวิ่งเข้าไปในห้องอย่างตื่นตกใจ : “โม่ รีบตื่นเร็วเข้า หยางหยางกลับมาแล้ว…”
เป่หมิงโม่กลับนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างกับรูปปั้น
กู้ฮอนไปตบหน้าเขา “โม่ เจ้าชายขี้เซาของฉัน ตื่นเร็วเข้า!”
ปัง เสียงพลุดังขึ้นอีกครั้ง
กู้ฮอนไม่สนใจเขาแล้วรีบหยิบเสื้อคลุมชุดนอนและวิ่งออกไป…
*
“หยางหยาง!” กู้ฮอนวิ่งไปที่ริมทะเลสาบ มองลูกชายแสนซนของตัวเอง “แอบกลับมาทำไม ไม่บอกแม่สักคำ!”
“ฮ่าฮ่า มาเซอร์ไพรส์แม่ไง! Happy-birthday!” หยางหยางยิ้มหวานและวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดแม่
“…” กู้ฮอนตกใจ และหัวเราะออกมา “ใช่แล้ว เกือบลืมไปเลยผ่านเที่ยงคืนไปก็วันเกิดแม่แล้วสิน่ะ”
หยางหยางหยิบดอกไม้หนึ่งดอกออกมาจากกระเป๋า “ขอให้แม่สวยเหมือนสาวๆ ตลอดไป!”
กู้ฮอนมองดอกท้อที่ลูกชายส่งให้ ทั้งตลกทั้งโกรธ “เด็กบ้า วันเกิดแม่ใครเขาให้ดอกท้อกัน?”
“ขอให้แม่สดใสเบิกบานเหมือนดอกท้อไง!” หยางหยางยิ้มสดใสราวกับพระอาทิตย์
“แม่ สดใสเบิกบานเหมือนดอกท้อแปลว่าอะไร?” เด็กน้อยเดินเข้าไปในอ้อมกอดของแม่
“สุขสันต์วันเกิดครับแม่” เฉิงเฉิงยิ้มและยักคิ้ว ยืนทำสีหน้าเท่ๆ อยู่ด้านข้าง
กู้ฮอนมองลูกทั้งสามคนน้ำตาคลอ : “ขอบคุณลูกรัก ลูกๆ เป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับแม่แล้ว”
แน่นอนเป่หมิงโม่ที่หลับสนิทอยู่บนเตียง พลาดฉากสำคัญไปแล้ว
วันต่อมา เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ทั้งห้องก็มีแต่เสียงโวยวายของเขา
“โธ่เว้ย ใครแอบเอาชานอนหลับให้ฉันกิน”
ทำให้เขาหลับไปจนถึงเช้า จนพลาดเวลาสำคัญที่จะสุขสันต์วันเกิดให้ภรรยาหลังเที่ยงคืน!
ที่สำคัญคือพลาดโอกาสที่จะมีลูกคนที่สี่
*
วันหนึ่งเมื่อเขาเห็นกู้ฮอนสวมชุดลายดอก ใส่ดอกท้อไว้ที่หัวไปร่วมงานปาร์ตี้ เป่หมิงโม่สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
“ให้ตายสิ ดอกท้อนี่มาจากไหน?”
กู้ฮอนยิ้มสดใส : “ลูกชายให้มา บอกว่าขอให้ฉันสดใสเบิกบานเหมือนดอกท้อ…”
“ห้ามใส่! อีกอย่าง ห้ามเปิดอก เปิดหลัง…คอก็ห้ามเปิด…”
“เป่หมิงโม่ ไม่บอกให้ฉันเอาผ้าห่มคลุมออกมาเลยล่ะ?”
“อืม…เป็นความคิดที่ไม่เลว!”
“…” กู้ฮอนมองค้อน ขี้เกียจจะสนใจผู้ชายที่ก่อเรื่องวุ่นวายไม่มีเหตุผล
“กู้ฮอน คุณจะไปไหน กลับเดี๋ยวนี้!”
“ฉันบอกแล้วไงฉันมีงานเลี้ยงสำคัญ!”
“ไม่ให้ไป…”
เด็กๆ ทั้งสามคนที่แอบซ่อนตัวอยู่ในสวนหลังบ้าน เห็นพ่อท่าทางเหมือนจะเป็นบ้าก็ดีอกดีใจกัน
“ฮ่าฮ่า แม่สู้ๆ!” หยางหยางยิ้ม
“แม่ผู้ยิ่งใหญ่ พ่อผู้น่าสงสาร!” จิ่วจิ่วตบไม้ตบมือดีใจ
“หยางหยางนายระวังตัวหน่อย!” เฉิงเฉิงเตือน
“อืม ผู้ชายที่สนใจแต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างพ่อ มาถลกหนังฉันไม่ได้หรอก เพราะว่า เขายุ่งอยู่กับการเอาดอกท้อออกจากแม่อยู่ ฮ่าฮ่าๆ …”
ครอบครัวสุขสันต์5คน หลังจากนี้จะมีความสุขแบบนี้ทุกๆ วัน
เป่หมิงโม่น่ะเป่หมิงโม่ ชายผู้ยิ่งใหญ่ในโลก แต่กลับตกอยู่ในกำมือของผู้หญิงตัวเล็กๆ
แม้ว่าเด็กๆ พวกนี้จะทำให้เขาปวดหัว แต่เขาก็มีความสุข
ภายใต้แสงอาทิตย์สีทองอบอุ่นที่ส่องแสงเข้ามาในบ้านเป่หมิง
ตลอดทางที่เดินผ่านมามีทั้งรอยยิ้ม น้ำตา ความทุกข์ แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็มีความสุข
แม้แต่อากาศยังหอมหวาน ความรักที่ไม่เหนื่อยหน่าย..
