ตอนที่16ผู้ชายสารเลวที่ตามมาบ้าน
กลางดึกจิ๋นลี่ยวนนำรถมาจอดที่ริมแม่น้ำเปิดหน้าต่างรถแล้วปล่อยให้สายลมจากแม่น้ำพัดเข้ามาในรถทั้งสองคนที่อยู่บนรถไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“ยินเสี้ยวเสี้ยวถ้าคุณรู้สึกเสียใจตอนนี้ยังทันนะ”จิ๋นลี่ยวนพูดขึ้นก่อนถ้อยคำไม่มีการบังคับเลยแม้แต่น้อย:“ผมมาเป็นคนกั้นระหว่างคุณกับที่บ้านก็เพื่อคุณก็ถือว่าช่วยคุณไปถ้าหากคุณไม่คิดอยากจะแต่งงานผมก็จะไม่บังคับแต่ว่า……”
คำพูดถูกเว้นไว้จู่ๆจิ๋นลี่ยวนก็หันกลับมามองผู้หญิงที่นั่งคู่มาด้วยกันอย่างจริงจัง
ใบหน้างดงามเมื่อแต่งหน้าก็ยังให้ความรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยราวกับภูตผีปีศาจแต่เมื่อลบเครื่องสำอางออกก็ราวกับกระต่ายน้อยที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาไม่พูดไม่ได้ครั้งแรกที่จิ๋นลี่ยวนเจอยินเสี้ยวเสี้ยวก็ถูกใบหน้าของเธอทำให้ตกตะลึงมาแล้ว
ยินเสี้ยวเสี้ยวเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยสัญชาตญาณตั้งแต่ออกจากที่บ้านมาจนพวกเขามาถึงที่นี่เป็นการพูดคุยครั้งแรกหลังจากเริ่มใช้ชีวิตแต่งงาน
“แต่ว่าถ้าหากคุณแต่งงานกับผมแล้วถ้าอย่างนั้นผมก็จะไม่อนุญาตให้หย่า”
ที่บ้านไม่เคยมีคำว่า‘หย่า’สองคำนี้ปรากฏอยู่ไม่ว่าวันนี้ยินเสี้ยวเสี้ยวจะมีจุดประสงค์อะไรที่แต่งงานกับเขาเขาก็จะคิดว่าเขาได้ให้เธอเลือกแล้วถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับคำตอบอื่นนอกจากการปฏิเสธได้!
ยินเสี้ยวเสี้ยวมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าจู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา
มุมปากยกขึ้นข้างแม่น้ำในกลางฤดูใบไม้ผลิราวกับดอกไม้กำลังจะเบ่งบานอย่างโรแมนติกและมีเสน่ห์จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงของเธอ
“จิ๋นลี่ยวนตัวคุณเองบอกไม่อนุญาตให้หย่าไปแล้วถ้าอย่างนั้นไม่ว่าตอนนี้พวกเราจะเป็นอย่างไรก็ไม่สามารถหย่ากันได้ใช่ไหม?ฉันต้องการให้คุณช่วยกำจัดเรื่องยุ่งยากทั้งหมดของที่บ้านและตอนนี้คุณเหมือนจะต้องการ……ต้องการภรรยาใช่ไหม?”ดวงตาของยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นประกายเมื่อมองเข้าไปในใจของจิ๋นลี่ยวน:“ในเมื่อคุณไม่ยอมรับคำตอบอื่นนอกจากการปฏิเสธถ้าอย่างนั้นคำตอบของฉันก็ไม่ได้สำคัญอะไรถูกต้องไหม?”
คำถามนี้ไม่เพียงแต่เป็นรูปแบบของคำถามเท่านั้นในใจของพวกเขารู้ดีทุกอย่าง
หลังจากที่ทั้งสองคนมองตากันในรถเนิ่นนานจู่ๆยินเสี้ยวเสี้ยวก็ยื่นมือเล็กของตัวเองไปที่จิ๋นลี่ยวนแล้วพูดอย่างสนุกสนาน:“จิ๋นลี่ยวนหวังว่าชีวิตหลังแต่งงานของพวกเราจะมีความสุข”
จิ๋นลี่ยวนมองมือเล็กที่อยู่ตรงหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วยื่นมือออกไปจับ
คนแปลกหน้าทั้งสองคนใช้เวลาเพียงเล็กน้อยเพื่อกำหนดก้าวที่สำคัญในชีวิตของคนคนหนึ่ง
“พรุ่งนี้พวกเราจะไปดูบ้านตอนบ้านผมจะพาคุณไปบ้านผมไปเจอคุณพ่อคุณแม่ของผม”จิ๋นลี่ยวนพูดเกี่ยวกับแผนที่วางไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ระหว่างที่อยู่บนทางที่จะพายินเสี้ยวเสี้ยวกลับไปส่งที่บ้าน:“หลังจากนี้ที่บ้านน่าจะเริ่มเตรียมจัดงานแต่งงานหลังจากเลือกวันที่ดีได้แล้วพวกเราก็จะทำงานให้สำเร็จ”
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่มีข้อคัดค้านใดๆในเมื่อขึ้นเรือลำเดียวกันแล้วเธอก็ตระหนักได้ว่าลงไปไม่ได้
ตลอดทางจนไปถึงประตูใหญ่ของบ้านยินยินเสี้ยวเสี้ยวทำเพียงแค่พยักหน้าอย่างตั้งใจฟังมีเสียงโทรศัพท์ดังเตือนเป็นครั้งคราวคิดไม่ถึงว่าจะแต่งงานแล้วมีเรื่องมากมายในตอนที่รถจอดลงยินเสี้ยวเสี้ยวแทบจะไม่รู้สึกได้ถึงมัน
“ทำไมคุณ……”ยินเสี้ยวเสี้ยวกำลังจะถามว่าทำไมจู่ๆถึงจอดรถแต่ใจที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์แสงไฟจากรถทำให้เธอเห็นชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้ารถเรนจ์โรเวอร์ในเวลานั้นเองสีหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่น่าดูขึ้นมา
ตาคมกลอกไปมาจิ๋นลี่ยวนมองคนที่อยู่ข้างหน้ารถสำหรับเขาจะบอกว่าไม่ได้คุ้นเคยแต่ก็พอรู้จักบ้างจากนั้นเขาก็หันไปมองยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่ข้างๆไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแค่ท่าทางไม่ค่อยจะดีแต่ก็ไม่ถึงกับเลวร้ายแต่บังเอิญว่าท่าทางแบบนี้ทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวหวาดกลัวนิดหน่อย
บางครั้งความรู้สึกที่ให้คนอื่นของจิ๋นลี่ยวนก็ทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้จริงๆ
เปิดประตูรถยินเสี้ยวเสี้ยวลงจากรถเดินไปหาเซี่ยงเฉิงที่อยู่ด้านหน้าใบหน้าเล็กที่งดงามแลเฉยเมยพูดเสียงเบา:“ยินดีด้วยกับการแต่งงานของคุณกับน้องสาวของฉันและฉันเองก็……”
‘แต่งงานแล้ว’สามคำนี้ไม่ได้พูดออกไปจู่ๆเซี่ยงเฉิงก็ดึงยินเสี้ยวเสี้ยวเข้าไปกอดในอ้อมแขนของตัวเองพูดเสียงดังข้างหูของเธอ:“เสี้ยวเสี้ยวขอโทษขอโทษผมผิดไปแล้วคุณให้อภัยผมได้ไหม?ผมจะไม่หมั้นกับรั่วอวิ๋นแล้วและจะไม่แต่งงานกับเธอด้วยคุณไม่ต้องแต่งงานได้ไหม?พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?”
ผู้ชายที่อยู่บานรถเรนจ์โรเวอร์ดวงตาคมหรี่ลงสีหน้าเปลี่ยนไปแสดงออกอย่างรุนแรงบรรยากาศในตอนนี้ก็อันตรายขึ้นมา
