ตอนที่ 42 ไม่ทราบว่าคือหนังสือพิมพ์รายวัน‘เทียนหยู’รึเปล่า
ยินจื่อเจิ้นมองดูยินเสี้ยวเสี้ยวด้วยความเป็นห่วง ไม่รอให้เธอได้เอ่ยปากพูด ยินรั่วอวิ๋นก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกระวนกระวาย
“แม่คะ หนูไม่ยอม หนูจะแต่งงานกับเซี่ยงเฉิง อย่าให้พี่สาวทำลายงานแต่งงานของหนูเลยนะคะ” ยินรั่วอวิ๋นเป็นกังวลเล็กน้อย กระชากแขนเสื้อของหลี่หมึ้งด้วยความรุนแรง น้ำตาบนใบหน้าของเธอไหลลงมา หันไปมองยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วพูดขึ้น：“พี่คะ พี่อย่าทำลายงานแต่งงานของฉันได้ไหมคะ? ฉันกับเซี่ยงเฉิงเรารักกัน ฉันเตรียมตัวเอาไว้แล้ว ฉันจะเป็นภรรยาของเซี่ยงเฉิง พี่คะ พี่แต่งงานกับคุณลุงจางเถอะค่ะ คุณลุงต้องดีกับพี่มากแน่……”
ยินเสี้ยวเสี้ยวมองดูยินรั่วอวิ๋นด้วยความเย็นชา ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับน้ำตาของเธอแม้แต่น้อย หลี่หมึ้งและยินรั่วอวิ๋นโน้มตัวเข้ามาใกล้กับเตียง เธอรู้สึกรำคาญมากจริงๆ เลิกผ้าห่มขึ้นเบาๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวเดินลงมาจากบนเตียง เดินไปทางประตู จากนั้นหันมาบอกกับทุกคน：“สิ่งที่ฉันควรจะพูดก็พูดไปหมดแล้ว เรื่องของฉัน ฉันจัดการเอง พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ ฉันต้องการพักผ่อน”
ขณะที่พูด ยินเสี้ยวเสี้ยวก็มองไปที่ประตู เห็นได้ชัดว่าต้องการส่งแขก
หลี่หมึ้งตกใจกับท่าทีที่เย็นชาของยินเสี้ยวเสี้ยว จู่ๆเธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา เดินขึ้นหน้าไปจับมือของยินเสี้ยวเสี้ยวเอาไว้ พูดด้วยท่าทีน่าสงสาร：“เสี้ยวเสี้ยว กำลังโกรธแม่อยู่หรอ? โกรธที่แม่บอกให้ลูกไปเอาเอกสาร ดังนั้นแม้แต่ตอนนี้ลูกก็ยังทำสีหน้าเย็นชาให้กับพ่อ? เสี้ยวเสี้ยว ลูกอย่าทำแบบนี้สิ เป็นความผิดของแม่ แม่ควรจะไปเอา หรือไม่ก็ให้รั่วอวิ๋นไปเอา จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับพวกเราคนไหนก็ดีกว่าเกิดขึ้นกับลูก เสี้ยวเสี้ยว อย่าโกรธแม่เลย คุณพ่อเขารักลูกมาก…… เสี้ยวเสี้ยว ลูกยกโทษให้แม่ได้ไหม?”
ยินเสี้ยวเสี้ยวหัวเราะเบาๆ จู่ๆก็รู้สึกว่าหลี่หมึ้งที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นเธอดูเหนื่อยมาก ยื่นมือขึ้นอยากจะออกจากพันธนาการ ทว่ากลับคิดไม่ถึง หลี่หมึ้งกลับจับโดนแผลของเธอ ตอนนี้ความเจ็บปวดแผ่ซ่าน ไม่ได้ทรมานแล้ว ทว่ากลับคิดไม่ถึง ความไม่ทรมานของเธอเกือบแลกมาด้วยตบของยินไป่ฝัน！
คำพูดของหลี่หมึ้งไม่ได้พูดผิดตรงไหน ทั้งหมดล้วนพูดด้วยความเป็นห่วงจอมปลอมตามฉบับ
อะไรคือสิ่งที่เรียกว่า‘เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับพวกเราคนไหนก็ดีกว่าเกิดขึ้นกับลูก’? พูดให้ใครฟัง?
หมายความว่าจะให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับหลี่หมึ้ง หรือเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับยินรั่วอวิ๋น？
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน แต่คำพูดของหลี่หมึ้ง เมื่อยินไป่ฝันได้ฟัง ต่อให้เธอไม่เคยคิดก็ต้องแปลว่าเคยคิด ใครใช้ให้ท่าทีของเธอเปลี่ยนไปแบบนี้? เมื่อก่อนจะคอยทำตัวดีๆระมัดระวังในการวางตัวเพื่อให้ได้ความรักจากพ่อ แต่เมื่อผ่านเรื่องนี้ไปนั้น เธอเสียใจมากจริงๆ การที่มีท่าทีเปลี่ยนไปนั้นถือเป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อคนอื่นได้ฟังนั้นกลับเปลี่ยนเป็นคนละความรู้สึก……
ยินไป่ฝันได้ฟังคำพูดนี้แล้วนั้น โมโหเดินสาวเท้าใหญ่ๆไปด้านหน้า มือที่ง้างขึ้นมานั้น ขณะที่มองดูแล้วจะตบลงมา กลับได้ยินเสียงที่ทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวสบายใจจากหน้าประตู ยินจื่อเจิ้นที่ยืนอยู่ด้านหลังหยุดเดิน
“คุณยิน คุณคงเสพติดการตบตีทำร้ายภรรยาผมใช่ไหมครับ?” จิ๋นลี่ยวนเต็มไปด้วยความเย็นชา ยืนอยู่ตรงประตูโดยไม่แอบซ่อนความรู้สึกแม้แต่น้อย มองจ้องเข้าไปในตาของยินไป่ฝัน บรรยากาศนั้น ทำให้ทุกคนในห้องรู้สึกถึงความอึดอัดขึ้นมา
เดินก้าวเท้าเข้ามาใกล้ยินเสี้ยวเสี้ยว จิ๋นลี่ยวนยื่นมือโอบกอดยินเสี้ยวเสี้ยวเอาไว้ ทำให้เธอออกจากพันธนาการของหลี่หมึ้งไปโดยปริยาย หันไปมองยินไป่ฝัน แล้วพูดขึ้นเสียงเบา：“คุณยินครับ ไม่ทราบว่าพวกคุณไปได้ยินมาจากที่ไหนครับว่าผมจะไม่แต่งงานกับเสี้ยวเสี้ยวแล้ว? ถ้ารู้แล้วช่วยบอกผมหน่อยนะครับ ผมจะได้เขียนหนังสือแจ้งไปที่ทนาย ฟ้องร้องคนพวกนั้นข้อหาทำลายชื่อเสียง”
ยินไป่ฝันดึงมือตนเองกลับ หันไปมองจิ๋นลี่ยวนด้วยความโมโห：“จิ๋นลี่ยวน ผมเป็นพ่อตาของคุณ มารยาทขั้นพื้นฐานคุณยังไม่มีหรอ?”
เมื่อจิ๋นลี่ยวนได้ยินคำพูดนี้ก็กระตุกยิ้มมุมปาก จากนั้นพูดขึ้น：“คุณยินครับ คุณคงลืมไปแล้ว เมื่อสักครู่คุณพุ่งบอกว่าจะไม่ยอมให้ลูกสาวของคุณแต่งงานกับผม แต่ตอนนี้คุณกลับมาบอกว่าตนเองเป็นพ่อตาของผม เรื่องนี้เราไม่ควรคิดกันแบบนี้สิครับ
เมื่อถุกจิ๋นลี่ยวนพูดเช่นนี้ สีหน้าของยินไป่ฝันก็ดูไม่ดีนัก เขาหันหังแล้วพูดขึ้นด้วยความเหิมเกริม：“ หึ ในเมื่อเป็นแบบนี้ เช่นนั้นก็ขอให้คุณหมอจิ๋นอยู่ให้ห่างจากลูกสาวของผม ลูกสาวของผมยังเด็กเธอไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร ก่อนที่เธอจะแต่งงานกับผู้จัดการจาง ผมไม่อยากได้ยินข่าวลือแย่ๆที่ถูกแพร่ออกไปอีก！”
ยินเสี้ยวเสี้ยวได้ฟัง รู้สึกหวาดกลัว มือบางที่ถูกจิ๋นลี่ยวนจับอยู่นั้นถึงกับสั่นเทาเล็กน้อย
จิ๋นลี่ยวนจับเอาไว้แน่น ไม่ได้หันไปมองยินเสี้ยวเสี้ยวแต่กลับตอบยินไป่ฝันไปตรงๆ：“คุณยินครับเหมือนว่าคุณจะเข้าใจความหมายผมผิดไปนะครับ ที่ในตอนนี้ผมเรียกคุณว่าคุณยินล้วนเป็นเพราะคิดเผื่อเสี้ยวเสี้ยว ก่อนที่เธอจะแต่งงานเข้ามายังตระกูลจิ๋นอย่างเป็นทางการนั้น ผมควรจะเรียกคุณแบบนี้ไม่ใช่หรอครับ? สำหรับผู้จัดการจาง ถ้าข่าวของผมไม่ผิดละก็ ชีวิตนี้ของเขาไม่มีวันที่จะเดินทางดีๆได้ คุณยินแน่ใจนะครับว่าจะส่งลูกสาวตนเองไปอยู่ข้างกายคนแบบนี้?”
คำพูดนี้เมื่อถูกพูดออกไป สีหน้าของหลี่หมึ้งและยินรั่วอวิ๋นก็ดูไม่สู้ดีนัก เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นพวกเขาได้ยินมาบ้างแล้ว เมื่อนึกถึงผู้ชายตรงหน้า เวลาที่โมโหขึ้นมานั้น ความโมโหของเขาไม่ใช่สิ่งที่พวกเธอสามารถทนรับได้ อีกทั้งยินจื่อเจิ้นหันไปมองผู้เป็นพ่อของตนเองอย่างไม่เชื่อสายตา ในใจของเขาเคล้าไปด้วยความผิดหวัง！
ไม่ให้ยินไป่ฝันมีโอกาสที่จะพูด จิ๋นลี่ยวนยังคงพูดต่อ：“ทุกคนครับ ในประเทศของเรา ให้ความสำคัญกับการแต่งงานอย่างเป็นอิสระ แม้ว่าคุณจะเป็นพ่อของเสี้ยวเสี้ยว แต่ในเมื่อผมกับเสี้ยวเสี้ยวเราจดทะเบียนสมรสด้วยกันแล้ว คุณก็ไม่มีสิทธิบีบบังคับให้เราต้องหย่ากัน”
พูดจบ จิ๋นลี่ยวนไม่แม้แต่จะหันไปมองยินไป่ฝัน ประคองยินเสี้ยวเสี้ยวขึ้นไปนอนพักบนเตียง ท่าทีละมัดระวังนั้นทำให้ยินรั่วอวิ๋นเม้มปากกัดฟันแน่น！เธอไม่เชื่อหรอกว่า จิ๋นลี่ยวนสามารถรับชื่อเสียงแย่ๆของยินเสี้ยวเสี้ยวได้！
หลังจากปรับอารมณ์ของตนเองแล้วนั้น ยินรั่วอวิ๋นขมวดคิ้วเป็นปม พูดด้วยความน่าสงสาร：“คุณหมอจิ๋นคะ ได้ยินว่าคุณเป็นคนช่วยพี่สาวฉันออกมา ตอนที่คุณเข้าไป พี่สาว……พี่สาวฉันเธอ เป็นยังไงบ้างคะ?”
ยินเสี้ยวเสี้ยวเย็นวาบไปทั้งตัวในทันที หันไปมองยินรั่วอวิ๋นนิ่งๆ ยังไม่รอให้ยินรั่วอวิ๋นพูดขึ้นเธอก็ตอบ：“ขอบคุณในความเป็นห่วงของน้องสานะ แต่ความเป็นห่วงของน้องสาวนั้นมากเกินไป ที่วันนี้พี่ต้องมานอนพักที่โรงพยาบาล เพราะพี่ดีดดิ้นขัดคืนจนเกินไป ทำให้ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นตนอที่คุณจิ๋นลี่ยวนเข้าไปนั้น พี่ยังขัดคืนไม่หยุด”
ความหมายในสิ่งที่เธอพูดนั้นชัดเจน ยินรั่วอวิ๋นอยากจะทำให้ในใจของจิ๋นลี่ยวนรู้สึกแย่ บอกว่าเธอนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่บริสุทธิ์ แต่เธอทำมันไม่สำเร็จ！
ทว่ายินรั่วอวิ๋นกลับไม่ยอมแพ้เธอหันไปมองจิ๋นลี่ยวน แล้วพูดขึ้นเสียงเบา：“พี่เขยคะ จริงหรอคะ? ถ้าแบบนั้นก็ดีมากเลยสิคะ แต่ว่า…..ก่อนจะแต่งงาน พวกพี่ไปตรวจกันก่อนเถอะค่ะ พี่สาวจะได้ไม่ต้อง……”
ยังไม่ทันพูดจบ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็โมโหขึ้นมา ความโมโหในครั้งนี้เธอแสดงมันออกไปตรงๆ หยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนตู้ข้างหัวเตียง สาดมันไปบนตัวของยินรั่วอวิ๋น！
“ยินรั่วอวิ๋น เธอยังทำตัวได้น่ารังเกียจมากกว่านี้อีกไหม！” โมโหจนใบหน้าเล็กๆของเธอแน่นไปหมด ดวงตาของเธอถลึงขึ้นจนใหญ่ ยิ่งทำให้เห็นนัยน์ตาดำกับขาวชัดเจนยิ่งขึ้น มองดูแล้วน่าตกใจ อย่างน้อยทุกคนในห้องก็ตกใจกับความโมโหของยินเสี้ยวเสี้ยว ยินเสี้ยวเสี้ยวนั่งตัวตรง แล้วพูดเสียงเหี้ยม：“เธอผิดหวังมากหรอที่ฉันไม่ถูกย่ำยี? ยินรั่วอวิ๋น ฉันจะบอกอะไรให้นะ อย่าบีบบังคับให้ฉันต้องทำ ไม่อย่างนั้นวันข้างหน้าฉันอาจจะทำในสิ่งที่แม้แต่ตัวฉันยังคาดไม่ถึง！”
ภายในห้องเงียบลงทันที ไม่มีใครกล้าพูดอะไรทั้งนั้น
ในตระกูลยิน ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้เป็นคนนิสัยดีมากนัก ทุกคนต่างก็รู้ดี แต่กลับไม่เคยมีใครเห็นเธอโมโหขนาดนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่ยินเสี้ยวเสี้ยวโมโหแบบนี้ เวลานี้เอง ทั้งห้องได้ยินเพียงเสียงน้ำหยดลงมาจากหน้าของยินรั่วอวิ๋น นอกเหนือจากนั้นล้วนถูกปกคลุมด้วยความโมโหของเธอ
จิ๋นลี่ยวนนั่งอยู่ข้างเตียง ลูบหลังของเธอเบาๆ เป็นการปลอบโยนที่ไร้เสียง นัยน์ของเขากลับเคล้าไปด้วยความปวดใจ
ครั้งนี้ยินเสี้ยวเสี้ยว ถูกทำให้โกรธมากจริงๆ
ยินรั่วอวิ๋นดึงสติกลับมา หันไปร้องไห้ในอ้อมกอดของหลี่หมึ้ง ร้องไห้แล้วพูดกับยินไป่ฝันด้วยความน่าสงสาร：“พ่อคะ หนูไม่ได้หมายความแบบนั้น พี่ไม่ฟังแม้แต่สิ่งที่หนูพูด หนูแค่อยากจะบอกว่าถึงยังไงก่อนแต่งงานก็ต้องตรวจสุขภาพไม่ใช่หรอคะ? ครั้งนี้พี่ได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ ก็อยากให้ไปตรวจสุขภาพดีๆเท่านั้น จะไม่ได้ไม่ต้องเจ็บป่วยอะไร……”
คำพูดแต่ละคำนั้นล้วนไม่พอใจในตัวยินเสี้ยวเสี้ยว ทำตัวน่าสงสาร
ยินรั่วอวิ๋นหันไปมองยินเสี้ยวเสี้ยว จากนั้นขยับเข้ามาใกล้แลวพูดขึ้น：“พี่คะ พี่จะใส่ร้ายหนูแบบนี้ได้ยังไง? หนูไม่ได้คิดแบบนั้น พี่ทำแบบนี้จะให้คุณหมอจิ๋นมองหนูเป็นคนยังไงคะ?”
ขณะที่พูด ยินรั่วอวิ๋นร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของหลี่หมึ้ง เสียงสะอื้นนั้น ทำให้คนรู้สึกสงสารจริงๆ
ยินเสี้ยวเสี้ยวพ่นลมหายใจเบาๆ หันไปซบจิ๋นลี่ยวนด้วยความเหนื่อยล้า สำหรับยินรั่วอวิ๋น เธอคิดอะไรอยู่ ทุกคนล้วนรู้ดีแก่ใจ เธอไม่อยากจะยุ่งกับผู้หญิงคนนี้
ยินไป่ฝันมองดูท่าทีน่าสงสารของยินรั่วอวิ๋น ในใจรู้สึกโกรธมาก เดินขึ้นหน้ากำลังจะพูดบางอย่าง แต่จิ๋นลี่ยวนกลับพูดขึ้นมาก่อน ：“เสี้ยวเสี้ยวเหนื่อยแล้ว ถ้าพวกคุณไม่มีธุระอะไร เชิญกลับไปเถอะครับ”
พูดจบ จิ๋นลี่ยวนยืนขึ้นส่งแขก แม้แต่ยินจื่อเจิ้นก็ถูกเชิญครับ
เมื่อเข้ามาในห้องนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ท่าทางของเธอดูอ่อนเพลียและเหนื่อยล้ามาก
จิ๋นลี่ยวนเดินเข้าไป กำลังจะพูดบางอย่าง เสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้น ทำให้จิ๋นลี่ยวนต้องออกไปรับโทรศัพท์ ทว่าภายในห้อง หลังจากจิ๋นลี่ยวนเดินออกไปแล้วนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น
ฟังเสียงของจิ๋นลี่ยวนที่อยู่นอกประตูด้วยความตั้งใจ ยินเสี้ยวเสี้ยวถอนหายใจเบาๆ
เขาเป็นคนสุดท้ายของเธอ และเป็นโอกาสเดียวของเธอ ตอนนี้ ไม่ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอต้องจับผู้ชายคนนี้เอาไว้ให้แน่น ไม่อย่างนั้นเธอจะกลายเป็นสินค้าที่ต้องแต่งงานเพื่อธุรกิจของตระกูลยิน
หยิบโทรศัพท์ออกมา ยินเสี้ยวเสี้ยวกดโทรออกอย่างไม่ลังเล ครั้งนี้ เธอต้องปกป้องงานแต่งงานนี้เอาไว้ และต้องปกป้องอิสระของตนเอง！เช่นนี้ ไม่ว่าจะต้องลำบากแค่ไหน มันก็คุ้มค่า！
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใช่หนังสือพิมพ์รายวันเทียนหยู’รึเปล่าคะ? ฉันคือยินเสี้ยวเสี้ยว คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลยินค่ะ……”
ทุกครั้งที่โทรหาใคร ยินเสี้ยวเสี้ยวจะพูดแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องด่วนหรือไม่ด่วน เธอล้วนยิ้มรับทุกคนด้วยความยินดี บอกความต้องการของตนออกไป แล้ววางสาย
เธอโทรหาคนไม่มากนัก แค่สามคน แต่แค่สามสายนี้ ก็ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับเมืองTได้แล้ว
ตอนที่จิ๋นลี่ยวนเดินเข้ามานั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวโทรหาทุกคนจนหมดแล้ว นั่งเงียบๆอยู่บนเตียง มองดูจิ๋นลี่ยวนแล้วคลายยิ้ม เธอดูเชื่อฟังและสวยมาก
จิ๋นลี่ยวนเดินเข้าไป มองดูแผลในมือของเธอ กลับถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย：“ยินเสี้ยวเสี้ยว เมื่อไหร่คุณถึงจะเรียนจบ?”
เธอเคยพูดเอาไว้ ต้องรอให้ตนเองเรียนจบถึงจะยอมแต่งงานกับเขา……
ส่วนเขา ตั้งแต่เริ่มจนจบกลับจำได้ดี
