บทที่ 81 ฉันไม่ค่อยชอบผู้หญิงแบบนั้น
มู่ซูวยืนอยู่กับที่ มองดูจิ๋นลี่ยวนด้วยใบหน้างุนงงเหมือนกัน เธอไม่เข้าใจ!
ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องถึงกลายเป็นดั่งเช่นทุกวันนี้ได้อย่างไร? และจิ๋นลี่ยวนยังแต่งงานในช่วงเวลาสั้นๆแบบนี้ด้วย! ตกลงเรื่องได้ผิดพลาดตรงไหนกันแน่!
ยินเสี้ยวเสี้ยวคนนี้เหนือกว่าเธอได้อย่างไร?
ระงับความโกรธที่ถูกยินเสี้ยวเสี้ยวยั่วยุทันทีที่เดินเข้าประตู มู่ซูวหันหน้าไปมองจิ๋นลี่ยวน ในมือยกหมูทอดชิ้นเล็กๆเพียงหนึ่งเดียวที่ยังไม่ถูกยินเสี้ยวเสี้ยวทำลาย ได้เวลานี้ก็ได้สูญเสียกลิ่นหอมดั้งเดิมไปแล้ว พยายามอดกลั้นอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ตัวเองราดไปที่หน้าของยินเสี้ยวเสี้ยว!
“ลี่ยวน เราคุยกันหน่อยได้ไหม?” ในขณะที่พูด มู่ซูวก็เดินเข้าไปใกล้จิ๋นลี่ยวนอีกสองสามก้าว เผยให้เห็นเนื้อทอดชิ้นเล็กๆในมือต่อหน้าอย่างน้อยใจ ประท้วงพฤติกรรมของยินเสี้ยวเสี้ยวในเมื่อครู่อย่างเงียบๆ “แค่เราสองคน”
ยินเสี้ยวเสี้ยวคำรามเสียงต่ำ ยังคงถือโทรศัพท์ไว้ในมือ พูดกับคนในโทรศัพท์โดยตรงโดยไม่สนใจมู่ซูว “คุณย่า เราอยู่ที่ชั้น 13 ของ ตึก A ในเมืองไห่เมียว คุณให้ตระกูลมู่ส่งคนมารับได้เลย”
หลังจากนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ได้วางสายโทรศัพท์และทั้งห้องก็เงียบลงไปชั่วขณะ ไม่มีใครพูดคุย
ยินเสี้ยวเสี้ยวทำเพราะโกรธ แต่ตอนนี้เธอก็กังวลเล็กน้อย เพราะเธอไม่รู้ว่าจิ๋นลี่ยวนจะทำยังไง! และมู่ซูวก็รู้สึกกังวลเช่นกัน แต่เธอก็รู้สึกได้ใจเล็กน้อย เพราะในความคิดของเธอแล้ว จิ๋นลี่ยวน จะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน!
จิ๋นลี่ยวนเพียงแค่ยืนเงียบๆอยู่ข้างยินเสี้ยวเสี้ยว เลิกคิ้วเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์และโทรสั่งอาหารไปที่ ‘ร้านอาหารเทาถี้’ โดยตรง แต่ไม่คาดคิดว่า การกระทำนี้ จะทำให้คนที่หน้าด้านมากขนาดนี้ พูดแบบนี้ออกมาได้
“ลี่ยวน คุณไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ แม้ว่าคุณหนูยินจะทิ้งอาหารทั้งหมดที่ฉันทำแล้ว แต่ในห้องครัวก็ยังมีวัตถุดิบอยู่ ฉันทำให้คุณใหม่ทันทีเลย” มู่ซูวมองไปที่จิ๋นลี่ยวนด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น พูดเสร็จก็กำลังจะเข้าไปในครัว ทำท่าราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้าน “ฉันจำได้ว่าคุณชอบกินอาหารรสจืดหน่อย คุณรอสักครู่ ฉัน……”
“คุณหนูมู่!” ในที่สุดยินเสี้ยวเสี้ยวก็ทนไม่ไหวแล้วไม่อยากจะสนใจความหมายของผู้ชายที่อยู่ข้างๆแม้แต่น้อย เธอรู้แค่ว่า วันนี้เธอจะต้องไล่มู่ซูวออกไปจากที่นี่! “ต้นไม้ดำรงอยู่เพื่อเปลือก มนุษย์ดำรงอยู่เพื่อหน้า เธออย่าดื้อด้านอยู่ในบ้านฉันอย่างหน้าด้านแบบนี้ได้ไหม? หรือว่าเธอคิดว่า เธอเท่านั้นที่เป็นนายหญิงของบ้านนี้จริงๆ!”
กู่ชูเหยานั่งอยู่ด้านข้าง กลั้นหายใจชั่วขณะ ไม่กล้าพูดอะไร แม้แต่คำเดียว ยินเสี้ยวเสี้ยวดูแล้วก็เป็นคนที่ใจดีและร่าเริงมาก แต่เธอไม่เคยคิดว่า ยินเสี้ยวเสี้ยวเวลาโกรธ จะร้ายกาจมากขนาดนี้! เพียงไม่กี่คำ พูดจนใบหน้าของมู่ซูวซีดแล้วซีดอีก!
จิ๋นลี่ยวนยืนอยู่ข้างเธอตลอด แต่ไม่อ้าปากพูดเพียงแค่ชำเลืองมองอย่างเงียบๆ แต่ถ้ามองอย่างละเอียด ก็จะพบว่าแววตาลึกๆของจิ๋นลี่ยวนนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก ที่ยินเสี้ยวเสี้ยวเพื่อเขาแล้ว ทั้งตัวเต็มไปด้วยหนาม แต่น่าเสียดายที่เรื่องนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวในตอนนี้ไม่รู้ และมู่ซูวก็ไม่รู้เช่นกัน……
ตอนที่ยินจื่อเจิ้นไม่ได้อยู่ในบ้าน ยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ลำบากมากเพียงใด มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ดี หลี่หมึ้งกับยินรั่วอวิ๋นหาเรื่องเธอไม่เว้นแต่ละวัน เธอจะไม่เข็ดได้อย่างไร? แล้วจะกลายเป็นคนอ่อนแอให้คนรังแกไปทั่วได้อย่างไร? ตอนนี้ มู่ซูวเข้าหากระบอกปืนของเธอมาโดยตรงเอง ก็โทษเธอไม่ได้แล้ว!
ยินเสี้ยวเสี้ยวก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่ตรงหน้ามู่ซูว ดวงตาดำขาวชัดเจน เต็มไปด้วยความกล้าหาญที่ไม่ยอมถอยอย่างเด็ดเดี่ยว!
“คุณหนูมู่ ตอนนี้ฉันขอเชิญคุณออกจากบ้านของฉัน! และฉันหวังว่าคุณจะจำไว้ จิ๋นลี่ยวนในตอนนี้ ไม่ใช่แฟนของคุณ แต่เป็นสามีของฉัน ยินเสี้ยวเสี้ยว ถ้าคุณคิดว่าคุณสองคนถ่านไฟเก่ายังคงคุได้ ถ้านั้นก็เชิญคุณหาที่ว่างให้ฉันหน่อย อย่าขวางหูขวางตาของฉัน!” ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดทีละประโยค ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยความเย็นเฉียบที่ไม่อาจรุกรานได้ “เรื่องบางเรื่อง ทุกคนจำไว้ให้ชัดเจน จะดีเสียกว่า คุณ คือแฟนเก่า ฉัน คือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย! หวังว่าคุณจะรักษามารยาทที่แขกคนหนึ่งควรมี อย่าก้าวเข้าบ้านของฉันตามอำเภอใจ อย่าก้าวเข้ามาในดินแดนของฉันตามใจชอบ และอย่าเสนอตัวอย่างหน้าด้านไร้ยางอาย! แบบนี้มันน่ารังเกียจจริงๆ!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดคำเหล่านี้โดยไม่พักหายใจ มู่ซูวโมโหจนอารมณ์จะปรี๊ดแตกกู่ชูเหยา ยิ่งจ้องไปที่จิ๋นลี่ยวนไม่ละสายตา กลัวว่าเขาจะโกรธ
ในที่สุด มู่ซูวก็ทนไม่ไหวแล้ว หมูทอดในมือก็ได้สาดไปที่ใบหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างรุนแรง…… เนื้อสดที่มียั่วยวน พริกเขียวมรกตลอยอยู่ในอากาศ กำลังจะตกลงบนใบหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวแล้ว!
ในตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวอารมณ์ปะทุขึ้น จิ๋นลี่ยวนก็ได้สังเกตสถานการณ์ที่นี่ทุกการเคลื่อนไหวแล้ว ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ยืนข้างยินเสี้ยวเสี้ยวเพื่อปกป้องแล้ว ในเวลานี้ มือยาวของเขายื่นออกไป ดึงยินเสี้ยวเสี้ยวเข้ามาปกป้องในอ้อมกอดทันที ใช้แผ่นหลังที่หนักแน่นของตัวเอง บังการโจมตีที่ยุ่งเหยิงข้างหลัง……
ยินเสี้ยวเสี้ยวโมโหสุดขีด จะเคยระแวงมู่ซูวแบบนี้สักที่ไหน? ในตอนที่ของลอยมาตรงหน้าเธอ เธอก็ตกตะลึงนิ่งชะงักแล้ว เมื่อเห็นว่าใบหน้าของตัวเองกำลังจะถูกจานสัมผัสเข้า เธอก็เข้าสู่เขตปลอดภัยแล้ว ได้รับการปกป้องอย่างดี……
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ยินเสี้ยวเสี้ยวเงยหน้าขึ้น ก็เห็นความห่วงใยในดวงตาดั่งหงส์นั้น
หัวใจดวงน้อยๆ สั่นไหวเล็กน้อย
หลังจากแน่ใจว่ายินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้เป็นอะไร จิ๋นลี่ยวนก็ขมวดคิ้วและหันหน้าไปมองมู่ซูว
มู่ซูวตกตะลึงกับการกระทำของจิ๋นลี่ยวน รีบเข้ามากล่าวขอโทษ “ลี่ยวน ขอโทษ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณได้รับบาดเจ็บไหม? ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันก็แค่…… ก็แค่โกรธมากเกินไป……”
ในขณะที่พูดมู่ซูวก็ยื่นมือออกไป เพื่อจะเช็ดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนจนน่าเกลียดนั้น น้ำตาในเบ้าตายิ่งไหลออกมาโดยไม่มีสัญญาณเตือน “ยินเสี้ยวเสี้ยว เธอทำไมถึง ทำไมถึงว่าฉันแบบนี้ได้อย่างไร……ทั้งๆที่ฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น…… คุณรู้ดีที่สุด……ไม่ใช่หรือ?”
จิ๋นลี่ยวนยื่นมือออกมาขวางมือที่เธอยื่นออก ในดวงตาเต็มไปด้วยด้วยความรังเกียจ อย่างไม่ปกปิด
“มู่ซูว เธออยากจะพูดใช่ไหม? ได้ นั้นตอนนี้ฉันก็คุยกับเธออย่างชัดเจนตรงนี้เลย!”
ประโยชน์เดียว ยินเสี้ยวเสี้ยวและมู่ซูวก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขาตรงๆทั้งคู่ พวกเธออยากรู้ว่า ในหัวใจของจิ๋นลี่ยวน ใครคือคนที่สำคัญที่สุด!
“พูดตามความจริง คบกับเธอ ฉันเสียใจมากที่เสียเวลาไปสองปี” จิ๋นลี่ยวน พูดทีละประโยค ประโยคแรกที่ออกมา ก็ทำให้หัวใจของมู่ซูวแตกสลาย “ยังจำได้ตอนที่ฉันขอแต่งงานก็คือตอนที่เราเลิกกัน คุณได้พูดอะไรไหม?”
ไม่ว่ายังไง เมื่อยินเสี้ยวเสี้ยวได้ยินจิ๋นลี่ยวนยอมรับด้วยตัวเอง ว่าเคยขอมู่ซูวแต่งงาน ในใจเธอก็ยังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ตอนนี้เธอก็ต้องพยายามอดกลั้นไว้ และในความเป็นจริง เธอก็อยากจะรู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมถึงทำให้ความรักของทั้งสองพังทลายหมดสิ้นในเวลาสองปีอย่างรวดเร็ว……
จิ๋นลี่ยวนมองไปที่มู่ซูว ในแววตาไม่มีร่องรอยของความรู้สึกแม้แต่น้อย ท่าทางแบบนั้น ดูเหมือนว่ามู่ซูวได้กลายเป็นคนแปลกหน้าในชีวิตของเขาตั้งนานแล้ว ไม่ว่าจะมองอยู่ในสายตาของผู้หญิงคนไหน ก็จะรู้สึกปวดร้าว!
“ในสนามบิน ตอนที่ฉันขอแต่งงาน เธอพูดว่า……” เสียงทุ้มลึกของจิ๋นลี่ยวนมีพลังวิเศษด้วย ดังกึกก้องพร้อมพลังที่จะทำลายหัวใจของคน “ ‘จิ๋นลี่ยวน ขอโทษ ฉันแต่งงานกับคุณไม่ได้ ครอบครัวของฉันไม่อนุญาตให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง’ ที่คือคำพูดเดิมของเธอ ในตอนนี้ฉันไล่ถามเธอ คุณแค่พูดคำว่า ‘จิ๋นลี่ยวน ถ้าคุณเป็นคนของบ้านจิ๋นในเมืองT นั้นฉันก็จะแต่งงานกับคุณแน่นอน!’ แต่ว่าขอโทษนะ ฉันคือคนบ้านจิ๋นในเมืองT ก็เป็นเพราะฉันคือคนในบ้านจิ๋น ฉันก็จะแต่งงานกับเธอไม่ได้อีกต่อไป”
——จิ๋นลี่ยวน ขอโทษ ฉันแต่งงานกับคุณไม่ได้ ครอบครัวของฉันไม่อนุญาตให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง
หากเป็นเพียงแค่ประโยคนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวเชื่อว่า มู่ซูวและจิ๋นลี่ยวนจะไม่เดินมาถึงจุดนี้ แม้ว่าประโยคนี้สำหรับผู้ชายแล้วจะเป็นความสงสัย แต่ยังไงทั้งสองก็มีพื้นฐานของความรักตั้งสองปี ยินเสี้ยวเสี้ยวเชื่อว่าจิ๋นลี่ยวนสามารถปรับความคิดของเขาได้ แต่มู่ซูวดังพูดประโยคหลัง
——จิ๋นลี่ยวน ถ้าหากคุณเป็นคนในบ้านจิ๋น นั้นฉันจะแต่งงานกับคุณแน่นอน!
ประโยคนี้ไม่เพียงแต่เป็นการดูถูกเท่านั้น แต่ยังเพียงพอที่จะทำให้ทุกคนเห็นว่า มู่ซูวเป็นคนแบบไหน
ใช้นามของตระกูลบังหน้า ไม่ยอมตกลง พูดตรงๆแล้ว ก็แค่เพียงรังเกียจจิ๋นลี่ยวนที่ไม่มีเงินเท่านั้น เป็นเพียงศัลยแพทย์ธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของตัวเองได้ อย่าว่าแต่จิ๋นลี่ยวนเป็นคนของบ้านจิ๋น ต่อให้จิ๋นลี่ยวนไม่ได้เป็นคนของบ้านจิ๋นจริงๆ ความรักของทั้งคู่ ก็ไม่ได้ถือว่าลึกซึ้งมากเป็นพิเศษ ยังไงก็จะเลิกรากันในไม่ช้าก็เร็ว……
ยินเสี้ยวเสี้ยวมองผู้ชายที่อยู่ข้างกาย แต่เธอไม่สามารถนึกออกได้ว่า ในตอนนั้นจิ๋นลี่ยวนได้แสดงสีหน้ายังไง ทันใดนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยว ก็นึกถึงตอนที่เธอขวางทางจิ๋นลี่ยวนไว้ตรงกลางถนนใหญ่ เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สิ่งที่เขาพูดในตอนนั้น ตอนนี้ฝังลึกเข้าไปอยู่ในสมองของเธออย่างชัดเจน……
——ฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบนั้น
มุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นยินเสี้ยวเสี้ยว ก็รู้สึกว่าอารมณ์ของเธอดียิ่งนัก
ไม่ว่าวันนี้มู่ซูวจะอาละวาดยังไง แค่เพียงมีคำพูดนี้ของจิ๋นลี่ยวน เธอรู้ดีว่า วันนี้ตัวเองจะไม่ถูกเขาหักหน้า และเขายังจะจะช่วยกู้หน้าให้ตัวเองด้วยซ้ำ!
จิ๋นลี่ยวนที่สุขุมมีเหตุผล จะจิตใจลังเลไม่มีความเด็ดขาดเพราะเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?
ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงๆ จิ๋นลี่ยวนก็อาจไม่ใช่จิ๋นลี่ยวนคนที่เธอชอบแล้ว……
มู่ซูวใบหน้าขาวซีด ตั้งแต่ตอนที่จิ๋นลี่ยวนถามเธอ เธอก็รู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว เป็นดั่งที่คาด จิ๋นลี่ยวนจดจำอยู่ในใจเสมอกับเรื่องในตอนนั้น ความไม่เต็มใจครอบคลุมหัวใจของเธออย่างรวดเร็ว เธอจะยอมปล่อยจิ๋นลี่ยวนไปอย่างง่ายดายแบบนี้ได้อย่างไร? ต้องรู้ว่าในตอนแรกเพื่อจะเข้าใกล้จิ๋นลี่ยวนแล้ว เธอได้ทำความพยายามมากขนาดไหน……
“ลี่ยวน ตอนนี้คุณพูดแบบนี้ ไม่ใช่พิสูจน์ว่าคุณใส่ใจฉันหรือ?” มู่ซูวพูดขณะที่หลั่งน้ำตาด้วย ดูแล้ว ท่าทางน่าสงสารยิ่งนัก แล้วพูดต่ออีกว่า “เราอยู่ด้วยกันสองปี สองปีนะ! คุณกับยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ด้วยกันนานแค่ไหน มีสองเดือนไหม? ทำไมคุณถึงใจร้ายกับฉันได้ขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะคุณแค้นฉันที่พูดแบบนั้นในตอนนั้นหรือ?”
ยินเสี้ยวเสี้ยวฟังคำพูดของมู่ซูว ขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ยืนเงียบ ๆ อยู่ด้านข้าง โดยไม่พูดอะไร
“ลี่ยวน……” มู่ซูวพูดอย่างน่าสงสาร ใบหน้าเต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้งราวกับทะเล “ฉันยอมรับว่าตอนนั้นฉันพูดผิดพลาดไป แต่คุณกล้าแน่ใจหรือว่า ก่อนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวจะอยู่กับคุณ เธอไม่รู้จักฐานะตัวตนของคุณ? ถ้าหากไม่รู้ ทำไมเธอไม่ไปหาคนอื่นๆ แต่ดันมาหาคุณได้? ฉันกล้าที่จะยอมรับว่า ในตอนนั้นฉันใจบอดจริงๆ แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวล่ะ? เธอตั้งใจชัดๆ ทำไมคุณถึงมองไม่เห็น อะไรเลย?”
ระหว่างพูด มู่ซูวก็ก้าวไปข้างหน้าและกอดเอวของจิ๋นลี่ยวนทันที…
