บทที่ 102 ไม่เคยเห็นยินเสี้ยวเสี้ยวด้านนี้
ก่อนหน้านี้ยินจื่อเจิ้นเดินทางไปทำงานนอกพื้นที่ เพิ่งลงจากเครื่อง คิดไม่ถึงเลยว่าพอลงเครื่องปุ๊บเลขาส่งคลิปวิดีโอหนึ่งให้เขา ดูจบก็โวยวายฝ่าไฟแดงนับไม่ถ้วนหลังจากนั้นก็มาถึง……
น้องสาวของเขา ตั้งแต่เล็กเขาก็เอ็นดูรักน้องสาวมาแต่ไหนแต่ไร แต่กลับอยู่ในรั้วเหล็กกับพวกขี้เหล้าสำมะเลเทเมาทั้งหลายเป็นเวลาหนึ่งคืน! ร่างเล็กๆกอดเข่าตัวเองอยู่ตรงมุมห้อง พื้นที่เล็กๆที่แม้แต่ผู้ชายอย่างเขาไม่สามารถแทนที่ได้ ข้างๆดิ้นโดนตัวเธอเธอก็จะยิ่งกอดตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ใบหน้าเล็กๆที่ขาวซีด……
ยินเสี้ยวเสี้ยวในความทรงจำของเขาคือคนที่อยู่ท่ามกลางแสงแดดที่ยิ้มแย้มสดใส และไม่ใช่ยินเสี้ยวเสี้ยวแบบนี้?
ยินเสี้ยวเสี้ยวที่เห็นยินจื่อเจิ้นก็ร้องไห้ออกมาทันที กัดปากแน่นไม่พูดอะไร เพียงแค่มองเขา……
ยินจื่อเจิ้นที่ไม่ได้มองบอดิ้การ์ดแม้แต่ครั้งเดียว ก้าวขาก้าวใหญ่เดินไป บอดี้การ์ดของยินจื่อเจิ้นที่รู้รีบไปเอากุญแจมาไขประตูเปิดออกมา เดินเข้าไปยังห้องขังที่คับแคบ ยินจื่อเจิ้นที่เข้ามาได้กลิ่นเหม็นหึ่ง ในสายตาเต็มไปด้วยห่วงใย……
ร่างกายของยินเสี้ยวเสี้ยวที่เกร็งมาทั้งคืน ถึงตอนนี้ขยับตัวยังไม่ได้เลยเงยหัวขึ้นมอง ยินเสี้ยวเสี้ยวร้องไห้ออกมาพร้อมกับพูดว่า: “พี่คะ……”
พูดเสร็จ น้ำตาเอิบท่วมทั้งใบหน้า……
ใจของยินจื่อเจิ้นอ่อนระทวยลงมาทันที เจ็บปวดขึ้นมา เดินเข้าไปก้าวใหญ่ถอดชุดสูทของตัวเองคลุมตัวยินเสี้ยวเสี้ยว และพยุงเธอขึ้นมาเดินออกไปยังข้างนอก……
ในขณะเดียวกัน นอกโรงพักก็มีนักข่าวที่พึ่งมาถึงเยอะขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นโรงพักเล็กๆต่างถูกล้อมรอบไปด้วยคนมากมาย ยินจื่อเจิ้นจับหัวของยินเสี้ยวเสี้ยวไว้ตรงหน้าอกของตัวเอง พูดเสียงเบา: “เด็กดี หลับตานอนสักพัก อีกไม่นานก็จะถึงบ้านของเราแล้ว”
ความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บมาทั้งคืนก็ได้ถูกปล่อยออกมากะทันหัน มือเล็กๆจับเสื้อตรงอกของยินจื่อเจิ้นไว้แน่น ยินเสี้ยวเสี้ยวยืนไม่ค่อยนิ่งสั่นไปทั้งตัว เสียงที่ร้องไห้ออกมาทำเอาคนที่ได้ยินเจ็บปวดไปด้วย
ความรู้สึกร้อนอุ่นๆจากตรงหน้าอก ยินจื่อเจิ้นรู้สึกถูกเปลวไฟแผดเผาระอุไปทั่วในใจรู้สึกอึดอัดใจบอกไม่ถูก
“คุณชายยิน คุณชายยินแฮ่กแฮ่ก……” หัวหน้าของโรงพักที่พึ่งได้รับข้อความเมื่อเช้านี้รีบมายังโรงพัก แต่สุดท้ายก็สายไปหนึ่งก้าว พอเดินเข้ามาก็เห็นยินจื่อเจิ้นและยินเสี้ยวเสี้ยวที่ร้องห่มร้องไห้ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ข้างนอกที่เต็มไปด้วยนักข่าว ที่แย่ไปกว่านั้นเขาตอนนี้ที่จะพูดก็ไม่กล้าพูดแล้ว “คุณชายยิน ค……คือ”
ยินจื่อเจิ้นกอดยินเสี้ยวเสี้ยวไว้ในอ้อมกอดไว้แน่น ไม่พูดอะไร เพียงแค่หันหัวมามองด้วยสายตาที่เย็นชา และหันกลับไปพายินเสี้ยวเสี้ยวเดินจากไป
นักข่าวที่รออยู่ด้านนอกอยู่นานรู้สึกกระตือรือร้นขึ้นมาทันที แฟลชจากกล้องถ่ายอย่างบ้าคลั่ง บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังกันนักข่าวให้ยินจื่อเจิ้นเพื่อให้มีที่เดินได้บ้างแต่ก็ยังมีไมค์หลายตัวจ่อมาที่ยินจื่อเจิ้นและยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่ในอ้อมกอด มองดูไมค์ที่โดนยินเสี้ยวเสี้ยว ยินจื่อเจิ้นใช้สายตาเย็นชามองดูนักข่าวที่เอาไมค์มาจ่อ ทำเอาตกใจรีบเก็บไมค์กลับมา……
คุณชายตระกูลยินนั้นตามใจคุณหนูแห่งตระกูลยินมาก คนทั้งเมืองTต่างก็รู้กัน……
ยินจื่อเจิ้นในเมืองTนั้นเป็นบุคคลที่น่ากลัว เหมือนกับคนบ้านจิ๋นที่ยั่วให้โกรธไม่ได้……
———คุณชายยิน ไม่ทราบว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นคะ?
———คุณชายยินคุณมาเพื่อมาประกันตัวคุณหญิงซานช่าวหรือเปล่าคะ?
———คุณชายยินขอถามว่าคิดเห็นยังไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานคะ?
……
คำถามแต่ละคำถาม ถูกส่งไปยังยินจื่อเจิ้น และยินจื่อเจิ้นไม่สนใจอยู่แล้ว เดินตรงไปยังรถของตัวเองอย่างแน่วแน่
———คุณหญิงซานช่าวไม่ทราบว่าเมื่อคืนมีเรื่องตบตีที่KTVหรือเปล่าคะ? ใครเริ่มก่อนคะใช่คุณหรือไม่คะ?
———คุณหญิงซานช่าวมีเพียงคุณเท่านั้นเหรอคะที่ถูกจับเพราะคุณเป็นคนก่อเหตุก่อนหรือเปล่าคะ?
———คุณหญิงซานช่าวเพราะคุณมีความรู้สึกอิจฉาคุณหนููสองมู่และคุณหนูสองเซี่ยงใช่หรือไม่คะ เลยเป็นคนเริ่มก่อเหตุก่อน?
———คุณหญิงซานช่าวคุณอยู่ในโรงพักทั้งคืนคนบ้านจิ๋นไม่มีใครมาสักคน เป็นเพราะคุณไม่เป็นที่ชื่นชอบหรือเปล่าคะ？
……
ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของยินจื่อเจิ้น ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้ตอบคำถามอะไรสักคำถาม และคำแต่ละคำถามก็จี้อย่างไม่หยุด จี้โดนใจของเธอเต็ม เจ็บจนพูดไม่ได้……
เลขาของยินจื่อเจิ้นพยายามต้องการเปิดทางเพื่อให้พวกเขาสองคน และคำถามเดิมๆก็ถามซ้ำไปมา แต่ ท ว่า เสียงก็หยุดลง เหลือเพียงแต่เสียงเฟลชจากกล้องเท่านั้น
ยินจื่อเจิ้นมองดูคนทั้งหลายที่อยู่หน้าโรงพักอย่างเย็นชา แต่ก็มีรถคันหนึ่งโผล่มา ในสายตาเต็มไปด้วยคำด่า
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่รู้เกิดอะไรขึ้น หลังจากได้ยินเสียงนักข่าว ร่างทั้งตัวก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที ยินจื่อเจิ้นที่กอดเธอไว้ก็รู้สึกได้เหมือนกัน
———จิ่งซานช่าว ไม่ทราบว่ามารับคุณหญิงซานช่าวหรือว่ามาจัดการเรื่องในโรงพักคะ?
———จิ่งซานช่าว หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อวานแล้วทำไมคุณถึงไม่มารับคุณหญิงซานช่าวเหรอคะ?
———จิ่งซานช่าว ข่าวที่ว่าคุณมีความรู้สึกต่อคุณหญิงซานช่าวอย่างลึกซึ้งเป็นเรื่องจริงไหมคะ?
……
จิ๋นลี่ยวนมาถึงแล้ว……
———คุณช่ายจิ่นไม่ทราบว่าวันนี้คุณมารับคุณหญิงซานช่าวกลับไปหรือเปล่าครับ?
———คุณช่ายจิ่นขอถามหน่อยครับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นบ้านจิ๋นจะมีการรับมือยังไงบ้าง?
……
จิ๋นหยวนเฟิงก็มาด้วย……
———คุณหญิงจิ่นไม่ทราบว่าคุณพอใจกับลูกสะใภ้คนนี้ไหม? ถูกใจคุณหรือเปล่าคะ?
———คุณหญิงจิ่นเป็นเพราะคุณหญิงซานช่าวไม่ค่อยเป็นที่ชื่อชอบหรือเปล่าคะ?
……
หยูเจียห้วยก็มาอีกด้วย……
ยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ในอ้อมกอดของยินจื่อเจิ้น ไม่รู้สึกตัวมือค่อยๆจับเสื้อของยินจื่อเจิ้นแน่นขึ้นเรื่อยๆ และในขณะเดียวกันเธอไม่อยากเห็นหน้าคนบ้านจิ๋นแม้แต่คนเดียว
———ลี่ยวน นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเรารีบพักกันเถอะ
ในหัวสมองของเธอยังคงครุ่นคิดคำนี้อยู่ ไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับจิ๋นลี่ยวนสักนิด……
เวลาเพียงชั่วค่ำคืน เรื่องทั้งหมดก็ดังกลายเป็น ‘ประเด็นร้อน’ เป็นข่าวซุบซิบในทั้งเมืองTไปแล้ว
หยูเจียห้วยและจิ๋นหยวนเฟิงจะตอบคำถามนักข่าวเหล่านี้ จิ๋นลี่ยวนไม่สนใจคำถามพวกนี้ตั้งแต่แรกเดินตรงไปทางยินจื่อเจิ้น ขมวดคิ้ว ดูแล้วเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
ยินจื่อเจิ้นยืนอยู่ที่เดิมกอดยินเสี้ยวเสี้ยวไว้เหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ จิ๋นลี่ยวนอยู่ตรงหน้า ชายทั้งทั้งสองต่างจ้องมองกันอย่างไร้เสียง ทุกคนต่างก็จ้องมองฉากนี้อย่างเงียบๆ
ตาที่เปียกชื้นมาทั้งคืนทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากหน่อย จิ๋นลี่ยวนขมวดคิ้วขึ้น พูด: “ขอบคุณครับพี่ ผมรับเสี้ยวเสี้ยวกลับบ้านแล้วครับ”
พูดเสร็จ จิ๋นลี่ยวนยื่นมือจะแย่งยินเสี้ยวเสี้ยวมา แต่คิดไม่ถึงว่ายินจื่อเจิ้นจะเดินผ่านไปจากตัวเขาไป โดยไม่สนใจสักนิด เหลือเพียงคำพูด: “น้องสาวฉันฉันดูแลเอง จิ่งซานช่าวรีบกลับไปโรงพยาบาลทำงานเถอะ”
บรรยากาศเต็มไปด้วยหม่นหมองอย่างชัดเจนทำเอาทุกคนสนใจ และมีบางส่วนไม่รู้เอายังไงต่อ
คุณชายตระกูลยินเป็นคนหวงน้องสาวมาก!
ที่แท้ข่าวนี้เป็นเรื่องจริง จริงยิ่งกว่าไข่มุกแท้ๆซะอีก! ถึงแม้คนบ้านจิ๋นจะทำถูกเขาก็จะปกป้องจนถึงที่สุด!
ตรงนี้ก็มีหยูเจียห้วยและจิ๋นหยวนเฟิงอยู่ เขายินจื่อเจิ้นยังคงไม่ไว้หน้าให้?
จิ๋นลี่ยวนกัดปาก หันตัวเดินตามไป ครั้งนี้ก็แย่งยินเสี้ยวเสี้ยวมากอดไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง เพียงชั่วครู่ยินเสี้ยวเสี้ยวก็อยู่ในอ้อมแขนของชายทั้งสอง แต่มือเล็กๆคู่นั้นให้คำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว เธอเลือกอย่างไม่ลังเลคนที่เธอเลือกก็ต้องเป็นพี่ชายที่รักเธอแน่นอนอยู่แล้ว ไม่ใช่สามีที่พึ่งแต่งงานใหม่กันได้ไม่นาน……“วันนี้ผมลาแล้ว ไม่ต้องไปโรงพยาบาล ให้ผมดูแลเสี้ยวเสี้ยวเองเถอะครับ” พูดจบ จิ๋นลี่ยวนเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งอย่างชัดเจน จะดึงยินเสี้ยวเสี้ยวมาและรอบๆตัวทุกคนคิดว่า จิ๋นลี่ยวนกำลังหึงยินจื่อเจิ้นอยู่หรือเปล่า?
เพียงแค่หึงพี่ชาย ต้องทำถึงขนาดนี้เลย?
จิ๋นหยวนเฟิงและหยูเจียห้วยเดินเข้ามา ยิ้มแล้วพูดกับยินขื่อเจิ้น: “จื่อเจิ้น ให้เสี้ยวเสี้ยวกลับกับลี่ยวนเถอะนะ ยังไงก็เป็นภรรยาของเขา ถ้าจะให้เหนื่อยก็ควรให้เขาเหนื่อยใช่ไหม? เธอพึ่งกลับมา ไม่รีบกลับบ้านพักผ่อนก่อนละ?”
ท่าทางที่แสดงให้ออกไปอย่างชัดเจน ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ได้ยิน ในใจตื่นตกใจไปหมด สองมือจับขึ้นไปยังตรงคอของยินจื่อเจิ้นอย่างไม่รู้ตัว ท่าทางเหมือนไม่สบายใจ ตอนนี้เองทำให้นักข่าวรู้สึกว่ายินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ในบ้านจิ๋นไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบมากนัก!
ยินจื่อเจิ้นพยักเล็กน้อยให้ผู้อาวุโสสองคนเป็นการสวัสดี มองดูยินจื่อยวนอย่างเย็นชาไม่พูดอะไร
ในตอนนี้ จิ๋นลี่ยวนก็โมโหขึ้นมาทันที แต่ก็เก็บไว้ลึกๆในใจ
หยูเจียห้วยพอเห็นแบบนี้ และอยู่ต่อหน้านักข่าวมากมาย พูดขึ้นอย่างเสียงไม่ให้เป็นที่น่าสังเกตว่า: “เสี้ยวเสี้ยว มีอะไรพวกเรากลับบ้านค่อยคุยกัน ดีไหมจ๊ะ? จิ๋นลี่ยวนวันนี้พึ่งกลับจากโรงพยาบาลมาเอง พวกเธอคงเหนื่อยกันแล้ว ที่บ้านก็ทำซุปรอพวกเธออยู่นะ……”
พอได้ยินประโยคนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวรัดคอเสื้อของยินจื่อเจิ้นแน่นขึ้น
พึ่งกลับมาจากโรงพยาบาล? ไม่ใช่พึ่งกลับมาจากบ้านมู่ซูวหรือไง?
เธอเก็บความเจ็บช้ำไว้ในใจ คืนหนึ่งก็ไม่สามารถระบายออกมาได้หมด แต่เธอก็มีคำตอบที่ชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นยังไงวันนี้เธอจะต้องถอยห่างจากคนบ้านจิ๋น ไม่อย่างนั้นบ้านจิ๋นก็จะกลายเป็นประเด็นข่าวได้ หรือไม่ตัวเองนั่นแหละที่จะกลายเป็นข่าว
แต่ว่า ทำยังไงเธอก็ไม่ยอม! และไม่อยากทำให้ทุกอย่างผิดแผนตามที่คิดไว้ก็เลยตามยินจื่อเจิ้นออกไปจากพื้นที่อึดอัดแบบนี้ ไปจากคนที่อยู่ใกล้กับตัวเองมากขนาดนี้ แต่เหมือนอยู่ไกล……
ในที่สุด ยินเสี้ยวเสี้ยวเงยหัวขึ้นมาจากอ้อมแขนของยินจื่อเจิ้น สายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาค่อยๆไหลลงมามองยินจื่อเจิ้น ไม่ต้องการจากไป และขณะเดียวกันจิ๋นลี่ยวนที่พึ่งมองเห็นใบหน้าเล็กๆของยินเสี้ยวเสี้ยว ชุดสูทใหญ่คลุมไปครึ่งตัว ผมที่ยาวปล่อยลงมาถึงครึ่งหนึ่ง เขามาสามารถเห็นได้เลยว่าใบหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นยังไง……
แต่ว่า ตอนนี้เขาได้เห็นแล้ว กลับเกลียดที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตัวเอง……
ใบหน้าที่ขาวซีดเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ในแววตามีหยดน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมา ปากเล็กๆกัดไว้อย่างเศร้าหมอง……
ยินเสี้ยวเสี้ยวแบบนี้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
เสียงกระแอม จิ๋นลี่ยวนทำเสียงขึ้นมา พร้อมอยากที่จะแย่งเธอมากอดไว้ในอ้อมแขนเดินขึ้นมา: “เสี้ยวเสี้ยว……”
ยินเสี้ยวเสี้ยวตกใจขึ้นมาทันที เอาหัวมุดลงอ้อมแขนของยินจื่อเจิ้น ท่าทางแบบนั้นทำเอาจิ๋นลี่ยวนและยินจื่อเจิ้นเจ็บแปร๊ดขึ้นมา ชายทั้งสองต่างก็รักเอ็นดูเธอ แต่อยู่ในมุมมองที่แตกต่างกัน
ปฏิเสธที่จากปกป้องตัวเองเลือกตามความรู้สึกของตัวเองและแสดงออกมา…
