บทที่243 ลูกของพวกเขา
เพียงประโยคเดียว ก็ได้พายินเสี้ยวเสี้ยวตกเข้าไปในขุมนรกไปโดยสมบูรณ์!
พี่เฉียงเข้าไปดึงผมของยินเสี้ยวเสี้ยวลากเธอเดินมาอีกหลายก้าว ด่าทอเสียงดังออกมา “แม่ง! แกอยากตายใช่มั้ย? บิดายอมเป็นวาสนาที่แกเก็บสะสมมานาน นึกไม่ถึงว่าจะไม่ยอมปรนนิบัติบิดา แกมันนางแพศยา!”
พูดไป พี่เฉียงก็ยกมือขึ้นมาตบลงมาที่แก้มของยินเสี้ยวเสี้ยว
ในปากมีกลิ่นคาวออกมา ยินเสี้ยวเสี้ยวถูกตบจนเลือดไหล แต่ตอนนี้กลับไม่กล้าหยุดและยังรีบโขกหัวให้กับพี่เฉียงออกมาอีกครั้ง ปากก็พูดออกมาว่า “ขอร้องล่ะพี่เฉียง ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ฉันขอร้องล่ะได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้องล่ะ…”
ตอนนี้พี่เฉียงนั้นกำลังโมโหอย่างมาก ไหนเลยจะไปยอมปล่อยยินเสี้ยวเสี้ยวไปอย่างนั้น เดินเข้าไปพูดไปด่าไปจากนั้นก็เตรียมที่จะยื่นมือเข้าไปฉีกชุดผู้ป่วยที่ปกปิดร่างอยู่แบบวับๆแวมๆบนร่างของยินเสี้ยวเสี้ยวตัวนั้นออกไป แต่ทันใดนั้นเอง เสียงการต่อสู้กันอย่างรุนแรงก็ได้ดังเข้ามา
“ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยฉันปล่อยลูกฉันไป…” ยินเสี้ยวเสี้ยวในตอนนี้ได้จนมุมไปเรียบร้อยแล้ว ตัวเธอสับสนคิดวุ่นไปเสียหมดรู้เพียงแค่ต้องขอร้องอ้อนวอนต่อไปไม่หยุด ขนาดที่มีคนบุกเข้ามาก็ยังไม่รู้เลย “ขอร้องคุณล่ะ…”
จิ๋นลี่ยวนไม่รู้ว่าจะบรรยายความโกรธในใจของตัวเองตอนนี้ออกมายังไง!
เขาจิ๋นลี่ยวนประคบประหงมคนรักอย่างยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แต่ในเวลานี้กลับคุกเข่าขอร้องไอ้สารเลวคนนึงอยู่บนพื้น!
ภาพเหตุการณ์อย่างนี้ทิ่มแทงหัวใจของจิ๋นลี่ยวนไปอย่างแรง และก็ได้ทิ่มแทงหัวใจคนที่ตามเขามาเหล่านั้นด้วย
บนหน้าผากของยินเสี้ยวเสี้ยวได้โขกจนเลือดออกมาแล้ว เลือดตรงมุมปากก็ไม่ทันได้เช็ดไปสักนิด มองไม่ออกเลยว่าเสื้อผ้าหรือว่าสิ่งที่ดูเหมือนกับเศษผ้าที่กำลังปกปิดร่างเธออย่างวับๆแวมๆ ท้องที่นูนเผยออกมาต่อหน้าทุกคน ตามมาด้วยการโขกหัวขึ้นลงของเธอ…
ทันใดนั้นเอง ตรงช่วงอกของจิ๋นลี่ยวนเต็มไปด้วยไฟที่ลุกโชน ดวงตาทั้งสองข้างมองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ายินเสี้ยวเสี้ยวคนนั้นด้วยอารมณ์คุกรุ่นออกมาทันที! เก๋อเฉิงเฟยกับเฉินผูลี่ต่างพากันตกใจกับสภาพของยินเสี้ยวเสี้ยว ยังไม่ทันได้สติกลับมาก็เห็นว่าจิ๋นลี่ยวนได้เดินเข้าไปในห้อง แต่คนที่อยู่ล้อมรอบห้องก็ดันเยอะมาก…
ตอนที่ต่อสู้กันอย่างยากลำบากตาที่มองอยู่แทบจะระเบิดออกมา เสียงไซเรนที่ดังแสบแก้วหูของรถตำรวจนั้นดังเข้ามา ชัดเจนและเข้าใกล้มาทางที่นี่อย่างรวดเร็ว เหล่าผู้ชายพวกนั้นที่จากเดิมตื่นเต้นดีใจกันสุดๆต่างพากันเก็บท่าทางของเมื่อกี้นี้กลับไป หลังจากที่มองจิ๋นลี่ยวนไปอย่างโหดเหี้ยมแล้วก็มองไปทาง “พญายม” ที่นั่งอยู่บนตำแหน่งที่สูงมาตั้งแต่แรกไปอย่างพร้อมเพรียงกัน
“พญายม” เห็นจิ๋นลี่ยวนพาคนของเขามาต่อยตีคนของตนตลอดทางเข้ามาและก็ไม่ได้หยุดยั้งเลยเช่นกัน คนที่อยู่รอบๆมีพวกที่อยากเข้าไปก็ไป คนที่ไม่อยากเข้าไปก็มองดูเงียบๆ และเมื่อไม่มีคำสั่งของเขามันก็จะไม่มีสถานการณ์ที่ผู้คนแห่กันเข้าไปกันเกิดขึ้นเป็นอันขาด ตอนที่รถตำรวจมาทุกคนก็มองกันไปที่เขาทันที เขาเพียงแค่มองจิ๋นลี่ยวนนิ่งๆแล้วโบกมือไปมา
“คุณหมอ” บางคนที่ไม่มีความสามารถในการต่อสู้เลยแม้แต่น้อยเพียงไม่นานก็ถูกจัดให้หลบไปอีกด้านนึง ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินต่อเนื่องกันไปอย่างมีแบบแผน ราวกับว่าเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ไม่ปาน
เก๋อเฉิงเฟยกับเฉินผูลี่ไหนเลยจะยอมดูคนพวกนี้เดินออกไปอย่างนี้ได้ จับตัวลูกกระจ๊อกหลายคนเอาไว้แล้วต่อยตีกันไปอย่างแข็งกร้าว กำลังคนที่พามาเห็นคนแล้วก็เข้าไปต่อย สถานการณ์วุ่นวายไปหมด แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้าไปต่อยตีจิ๋นลี่ยวนเลย และก็ไม่มีใครไปต่อยตี “พญายม” ด้วยเหมือนกัน ชายทั้งสองคนประจันหน้ากันอยู่ไกลๆท่ามกลางสถานการณ์ที่โกลาหล ไม่มีใครพูดอะไรกันออกมา
อกของจิ๋นลี่ยวนกำลังขยับขึ้นลงอย่างรุนแรง เพียงสองวินาทีก็ได้หันร่างเข้าไปหายินเสี้ยวเสี้ยวอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย!
บางคนหนีไปได้ครั้งนึงแต่สุดท้ายแล้วก็หนีไม่พ้นเป็นครั้งที่สอง!
“พญายม” จะต้องมีสักวันที่ล้มลง!
ภายในห้อง ยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงขอร้องวิงวอนอยู่ พี่เฉียงที่อยู่ตรงหน้ายังไม่ทันได้รู้เนื้อรู้ตัวก็ถูกจิ๋นลี่ยวนเข้ามาหยุดเอาไว้ พอรู้ตัวก็หันไปลงมือกับจิ๋นลี่ยวน แต่จิ๋นลี่ยวนนั้นนับว่าเป็นคุณชายสามแห่งบ้านจิ๋นผู้ที่ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติร่ำรวยแต่ยังไงก็เคยฝึกปรือมาเหมือนกัน ถึงขนาดที่ได้ข่าวว่าทักษะของจิ๋นลี่ยวนไม่ได้ต่างจากจิ๋นลี่โป๋เลย และจิ๋นลี่โป๋ก็ยังเป็นคนที่ออกมาจากค่ายทหารอีกต่างหาก…
เห็นได้ถึงความสามารถของจิ๋นลี่ยวน!
เผชิญหน้ากันพี่เฉียงชักหมัดเข้ามา จิ๋นลี่ยวนกางมือใหญ่ของตัวเองกอดรัดเอาไว้ด้วยวิธีการแปลกๆอย่างหนึ่งพลิกกลับไปหักมือข้างนึงของเขาไปอย่างแข็งกร้าว ความรู้สึกเจ็บปวดที่รุนแรงถูกกระตุ้นขึ้นมาจนพี่เฉียงอดร้องเสียงดังออกมาไม่ได้ แต่ในเวลานี้เขาร้องออกมาได้น่าเวทนาแค่ไหนก็มีใครมาช่วยเขา!
เพราะว่าการมาของตำรวจบวกกับคนของจิ๋นลี่ยวนได้สกัดกั้นกันเอาไว้แล้ว ตรงที่แห่งนั้นได้ตกอยู่ในความโกลาหลไปหมดแล้ว
ยินเสี้ยวเสี้ยวเรียกสติกลับมามองจิ๋นลี่ยวนที่อยู่ตรงหน้า แต่จู่ๆก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา…
ในที่สุดเขาก็มาแล้ว มาแล้ว…
จิ๋นลี่ยวน ท้ายที่สุดก็เหมือนอย่างเคยที่จะขี่ม้าขาวปรากฏตัวออกมาตอนที่เธอตกอยู่ในความลำบาก…
สามี..ของเธอ…
คำว่า “สามี” ทะลุผ่านท้องฟ้าไป นี่ก็คือผืนฟ้าทั้งหมดของเธอ!
นัยน์ตาหงส์ของยินเสี้ยวเสี้ยวล็อคสายตาไม่ขยับเคลื่อนไปไหน คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น แต่ในส่วนลึกในดวงตานั้นกลับอ่อนโยนเสียจนสามารถละลายน้ำแข็งได้เลยทีเดียว จิ๋นลี่ยวนพลิกมือหักแขนพี่เฉียงโดยที่ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยว่ามือของเขาจะใช้การไม่ได้ไปตลอดชีวิต เอ่ยออกไปกับยินเสี้ยวเสี้ยวด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “เสี้ยวเสี้ยวเด็กดี หลับตารอผมสักหนึ่งนาทีนะ”
กัดริมฝีปากแน่น ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ได้หลับตารอไปอย่างว่าง่าย
เมื่อแน่ใจแล้วว่ายินเสี้ยวเสี้ยวได้หลับตาลงไปแล้ว ความอ่อนโยนในดวงตาของจิ๋นลี่ยวนก็ได้หายไปทันที หันหน้าไปสิ่งที่พี่เฉียงเห็นมีเพียงความแข็งกร้าว! ร่างกายก็สั่นออกมาไม่รู้ตัว
ผู้ชายคนนี้ เหนือกว่า“พญายม” โดยสิ้นเชิง!
ยังไม่ทันได้พูดออกมาสักคำ จิ๋นลี่ยวนก็ลงมือ ปล่อยมือขวาของพี่เฉียงที่ถูกหักไปแล้วมาคว้ามือซ้ายของเขาพร้อมทั้งหักไปด้วยวิธีการเดียวกัน พี่เฉียงร้องอย่างน่าเวทนาเสียงดังก้องจนแทบจะทะลุผ่านไปทั่วทั้งห้อง เพียงแต่การร้องอย่างน่าเวทนานั้นยังดังไม่ถึงสองวิก็ได้ถูกจิ๋นลี่ยวนดึงผ้าห่มมาอุดเอาไว้ เหลือเพียงแค่เสียงอู้อี้ดังออกมา
เสียงเฮอะเสียงเย็นดังออกมา จิ๋นลี่ยวนมองชายคนที่เจ็บจนนอนกลิ้งอยู่บนพื้น ตอนนี้เขาแม้ว่าอยากจะเอาผ้าห่มออกไปจากปากตัวเองมันก็เป็นไปไม่ได้!
เดินเข้าไปตรงหน้าเขาทีละก้าวๆ จิ๋นลี่ยวนจ้องเขาพูดออกไปทีละคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ให้แกจำใส่หัวเอาไว้นะ ไม่ใช่คนของใครจะสามารถแตะต้องได้หมด! กล้าแตะต้องผู้หญิงของฉันจิ๋นลี่ยวน ฉันจะทำให้แกอยู่ไม่สู้ตาย!”
พูดจบ จิ๋นลี่ยวนได้เหยียบลงไปตรงจุดอ่อนไหวของพี่เฉียงไปอย่างไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย เพิ่มแรงของตัวเองลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพี่เฉียงได้เจ็บจนสลบไป จนใต้เท้าของเขามีเลือดไหลซึมออกมา…
……
หลังจากหนึ่งนาทีผ่านไป จิ๋นลี่ยวนได้เดินไปยังตรงหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวตามที่ได้สัญญาเอาไว้ ถอดเสื้อตัวเองสวมลงไปบนร่างของเธอ เอื้อมมือออกไปพาเธอเข้ามาในอ้อมแขนเอ่ยออกไปเบาๆข้างๆใบหูของเธอ “เสี้ยวเสี้ยวไม่ต้องกลัว ผมมาแล้ว…”
เพียงแค่คำพูดง่ายๆไม่กี่คำ แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวได้รู้สึกว่ามันชวนให้หวั่นไหวยิ่งกว่าคำว่า “ผมรักคุณ” เสียอีก
มือเล็กที่สั่นเทาของตนดึงเสื้อเขาเอาไว้แน่น ในที่สุดยินเสี้ยวเสี้ยวก็ได้ร้องไห้ฟูมฟายออกมา
เธอกลัว กลัวจนจะตายอยู่แล้ว นาทีที่เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนผู้ป่วยเธอก็กลัวขึ้นมา กลัวจนแทบอยากจะให้เขาปรากฏตัวออกมาตรงหน้าตัวเองทันที แต่สายขนาดนั้นแล้วเขาก็เพิ่งจะมา เขามันน่าชังนัก…
มีจิ๋นลี่ยวนอยู่ข้างๆร่างของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ผ่อนคลายลงทันที ทันใดนั้นเองก็รู้สึกเจ็บไปหมดทั้งร่าง จู่ๆใบหน้าเล็กก็ซีดเผือดออกมา ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกเพียงแค่ว่าท้องน้อยของตนมีของเหลวอุ่นๆกำลังไหลออกมาข้างนอก ผละร่างออกจากจิ๋นลี่ยวนทันที ยินเสี้ยวเสี้ยวเบิกตากว้างมองไปยังช่วงล่างของตัวเอง…
ค่อยๆมองลงไป บนพื้นที่เธอนั่งอยู่มีเลือดไหลซึมออกมา…
จิ๋นลี่ยวนเองก็ตกใจออกมาเหมือนกัน ยินเสี้ยวเสี้ยวนั้นยิ่งตกใจจนสติแตกทำอะไรไม่ถูกออกมา…
ต่อจากนั้นถาวหยีที่รีบมาก็เห็นตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวเลือดออกก็ตกใจจนหน้าซีดเผือดออกมาเหมือนกัน ยินจื่อเจิ้น เฉิงชื่อชิง และเฉินหยูเองก็พาตกใจช็อกกันออกมา พวกเขาไม่ใช่ผู้หญิงแต่ก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันคับขันอย่างมาก แต่กลับไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี ยินเสี้ยวเสี้ยวเองก็เห็นได้ชัดว่าตกใจช็อกจนเกินที่จะรับได้ไปแล้ว…
“โรงพยาบาล…เร็วเข้า ไปโรงพยาบาล!” สุดท้ายก็เป็นถาวหยีที่มีการตอบสนองออกมาก่อนเป็นคนแรก ส่งเสียงให้คนพายินเสี้ยวเสี้ยวไปโรงพยาบาลทันที “ไปโรงพยาบาล ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”
คนที่อยู่ภายในห้องก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว ตื่นตระหนกกันจนทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที จิ๋นลี่ยวนยื่นมือไปรับเสื้อคลุมที่เฉินหยูส่งมาห่อหุ้มตรงช่วงเอวของยินเสี้ยวเสี้ยว โน้มลงไปอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพุ่งไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เฉินหยูร้อนใจจนรีบเดินตามติดแจอย่างกับว่าเป็นแมลงเหม็นก็ไม่ปาน เฉิงชื่อชิงอยู่ในสถานที่เกิดเหตุเพื่อตามหาเบาะแสของพวก “พญายม” จึงตามไปไม่ได้ แต่ก็ได้เตือนสติยินจื่อเจิ้นที่ตกใจอยู่ให้รีบโทรศัพท์ไปโรงพยาบาล ให้โรงพยาบาลได้เตรียมพร้อมกันเอาไว้ให้เรียบร้อยก่อน…
ถาวหยีก็รีบตามไปด้วยสีหน้าซีดเผือด ต๋งไขที่เดินอยู่ข้างหน้ามองเธอ ท่าทางดูสับสนเล็กน้อย แต่ตอนนี้ในเวลานี้เอง มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะคุยกัน ทำได้เพียงรีบเดินตามกันไปโรงพยาบาล
วางยินเสี้ยวเสี้ยวลงตรงตำแหน่งที่นั่งข้างคนขับ ปรับที่นั่งเอนต่ำลงให้เธอ จิ๋นลี่ยวนรีบกลับไปยังที่นั่งคนขับ ตอนนี้กำลังเตรียมจะขับรถยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่ข้างๆกลับเอื้อมมือมากุมมือเขาแน่น น้ำตาที่อยู่ตรงขอบตาไหลออกมาอย่างบ้าคลั่งไม่ว่ายังไงก็ไม่หยุดสักที พร้อมพูดออกมา “จิ๋นลี่ยวน ลูก…ลูกของเรา…”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร จะต้องไม่เป็นอะไร!” พยายามสงบอารมณ์ของตัวเองลง ในขณะที่จิ๋นลี่ยวนปลอบยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่นั้นในขณะเดียวกันไหนเลยจะไม่เป็นการปลอบใจตัวเขาเองไปด้วยล่ะ? ตัวเขาเองก็เป็นหมอเหมือนกัน เพิ่งจะสามเดือนก็มาเจอเลือดออก สำหรับหญิงตั้งครรภ์แล้วมันจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ “เสี้ยวเสี้ยว ไม่เป็นไร! จะต้องไม่เป็นอะไร!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวเม้มริมฝีปากแน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความ…ไม่เชื่อ
ช่วงบ่ายสั้นๆวันนี้เธอเจอเรื่องร้ายๆมาตั้งเยอะขนาดนั้น? ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่คนเป็นครั้งแรก แต่ก็รู้ว่าเลือดออกในช่วงที่ตั้งครรภ์มันอันตรายมาก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้อาการเลือดออกของเธอเหมือนจะร้ายแรงเลยทีเดียว…
“เสี้ยวเสี้ยว…” ยื่นมือเข้าไปกอดยินเสี้ยวเสี้ยวเอาไว้ น้ำเสียงของจิ๋นลี่ยวนแหบพร่าออกมาเล็กน้อย สุดท้ายแล้วก็ยังพูดออกมาว่า “เสี้ยวเสี้ยว ไม่เป็นไร ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณเป็นอะไรเด็ดขาด!”
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าจิ๋นลี่ยวนรับประกันออกมาอีกทีจึงทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวมีความมั่นใจขึ้นมา เลิกสายตาขึ้นมองเขา ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดออกไปว่า “จิ๋นลี่ยวน จะต้องรักษาลูกของฉันเอาไว้ให้ได้ จะต้องเป็นอย่างนั้น! ฉันไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรไป!”
“ได้ ผมจะรักษาเอาไว้ให้ได้! จะต้องไม่เป็นไรแน่!” พูดจบ จิ๋นลี่ยวนก็ประทับจูบลงไปบนหน้าผากของยินเสี้ยวเสี้ยวไปแรงๆแล้วก็เหยียบคันเร่งไปอย่างรวดเร็ว ความเร็วของรถก็เหมือนกับม้าป่าที่หลุดจากบังเหียนไร้การควบคุมแล่นอยู่บนถนน ด้านหลังตามกันตามติดๆอีกหลายคัน ทุกคนตามกันมาเหมือนกับไม่คิดชีวิตกันเลย…
แต่คงเป็นเพราะว่าจิ๋นลี่ยวนขับเร็วเกินไป เพียงไม่นานก็สลัดออกจากคนที่ตามมาข้างหลังออกไปหมด!
ตลอดทาง จิ๋นลี่ยวนฝ่าไฟแดงไปอย่างไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ใช้ความเร็วที่แทบจะบ้าคลั่งพายินเสี้ยวเสี้ยวมุ่งไปยังโรงพยาบาลหนันหยู ตลอดการเดินทางนี้เองเขาแทบจะไม่กล้ามองดูยินเสี้ยวเสี้ยวเลย เลือดที่ไหลออกมาจากช่วงล่างของเธอค่อยๆเริ่มที่จะซึมเปื้อนสีแดงออกมาจากเสื้อคลุมของเฉินหยู…
ลูกของพวกเขา…
จะรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้วใช่มั้ย?
