TTW:บทที่ 224 พักค้างคืน
ยังไม่แน่ใจว่าผู้สนับสนุนชุดขาวนั้นโกหก ยินฮี หรือเปล่า แต่ไม่ว่าอย่างไร หลิวกำยังคิดว่าเขาจะใช้เวลาเพียงเล็กน้อยในการค้นหาห้องลับนั้น ชางฮัว ต้องการเวลาในการขนย้ายทรัพยากรจากห้องลับใต้ดินดังนั้น หลิวกำ และ ยินฮี จึงมีเวลาว่างในการค้นหา
ผู้หญิงทั้งสองคนเป็นชาวเมืองและงานของพวกเธอคือการทำงานในโกดังสินค้านี้และเธอทำมาเป็นเวลาหลายปี ตามที่พวกเธอบอกเมื่อ 1 ปีก่อน รัฐบาลเมืองนินจิง ได้เตรียมสถานที่นี้ไว้สำหรับเป็นโกดังสำรอง และภายในไม่กี่เดือนเหล่าทรัพยากรก็ถูกนำมาเก็บไว้ในโกดังสินค้านี้ ซึ่งทรัพยากรเหล่านี้เป็นจำพวกอาหารและน้ำมันเบนซิน
โกดังสินค้าบนพื้นนั่นเห็นเพียงส่วนเล็กๆ แต่พื้นที่ใต้ดินนั้นมีขนาดใหญ่กว่าบนพื้นดินถึง 4 เท่า ภายในห้องลับยังมีอาหารเก็บไว้มากมายรวมทั้งสิ่งจำเป็นอื่นๆเช่นผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟัน ผ้าปูที่นอน เสื้อผ้าและสินค้าประจำวันอื่นๆ
ตามการวิเคราะห์ของ หลิวกำ เป็นไปได้ว่ารัฐบาลอาจรู้รู้เกี่ยวกับภัยพิบัตินี้มาก่อน พวกเขาอาจจะเตรียมโกดังสำรองนี้เพื่อใช้ในเหตุฉุกเฉิน อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าพวกเขาไม่คาดคิดว่าภัยพิบัติจะเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คิด ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถโอนย้ายทรัพยากรที่พวกเขาเก็บไว้ไปใช้ได้ เพราะตอนนี้เกือบทุกคนในเมืองกลายเป็นซอมบี้ นั่นหมายความว่าโกดังสินค้าแห่งนี้มีประโยชน์เฉพาะกับ หลิวกำ เท่านั้น
ในโลกแห่งภัยพิบัตินี้ความใจดีอาจไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เนื่องจากข้อเสนอของ จางเฉียงหลี่ ทำให้ผู้หญิงที่ถูกขังเหล่านี้มีความเท่าเทียมกันภายในกลุ่ม พวกเธอไม่จำเป็นต้องอับอายขายหน้าและทำให้พวกเธอกล้าที่จะเปิดเผยความลับนี้ต่อกลุ่มของเขา
ด้วยโกดังสินค้าสำรองนี้ทำให้ หลิวกำ และกลุ่มของเขาอยู่ในเรือนจำโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารและน้ำอีกต่อไป
ทางเข้าของโกดังใต้ดินนั้นถูกซ่อนเอาไว้ใต้กระเบื้อง เมื่อแผ่นกระเบื้องถูกยกออกไปมีบันไดแนวตั้งนำพวกเขาลงไปด้านล่างลึกหลายเมตร นอกจากนี้ยังมีลิฟท์ขนส่งขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกับพื้นโลกกับใต้ดิน
อุณหภูมิต่ำกว่า 0 องศาเซลเซียส ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินลงไปเพราะเขาเห็นภูเขาอาหารโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาหารกระป๋องและอุปกรณ์ประจำวันต่างๆ ชางฮัว และสมาชิกคนอื่นมีความสุขมาก ด้วยทรัพยากรดังกล่าวทีมของพวกเขาสามารถสบายใจเรื่องอาหารเป็นเวลาหลายปี
แต่ หลิวกำ รู้สึกผิดหวังเมื่อห้องลับใต้ดินนี้ไม่มีอาวุธหรือกระสุน นอกจากสิ่งที่คาดหวังไว้ มันมีทุกสิ่งทุกอย่างที่จะใช้ชีวิตให้อยู่รอดภายในโลกใบนี้ เป็นไปได้ว่ากฎระเบียบเรื่องอาวุธของโลกใบนี้เข้มงวดมากจริงๆ การที่พวกเขาพบเรือนจำทำให้ หลิวกำ นั้นโชคดีที่ได้เป็นเจ้าของปืน
พวกเขาขนสินค้าจากใต้ดินโดยใช้ลิฟท์ขนส่งสินค้า อย่างไรก็ตามมันต้องใช้พลังงานมาก โชคดีที่ข้างลิฟท์มีห้องจ่ายกระแสไฟฟ้าอยู่ ภายในห้องนั้นมีเครื่องกำเนิดไฟฟ้าดีเซลขนาดใหญ่ และมีถังน้ำมันดีเซลอยู่ใกล้ๆซึ่งหมายความว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการขนส่งสินค้าขึ้นไปด้านบน
หลังจากคำนึงถึงปัจจัยต่างๆแล้ว หลิวกำ ตัดสินใจจะไม่ย้ายอาหารทั้งหมดไปยังเรือนจำ เนื่องจากโกดังสินค้าใต้ดินนี้มีอุณหภูมิที่ต่ำมากทำไห้สามารถอาหารเก็บไว้ได้เป็นระยะเวลานานและตอนนี้ที่เรือนจำก็มีอาหารครบถ้วนพอสำหรับทุกคน อีกอย่างแม้พวกเขาจะเอาไปหมดพวกเขาก็ไม่มีที่สำหรับที่จะเก็บอาหารพวกนี้
หลิวกำ ให้ ชางฮัว เอาอุปกรณ์กำเนิดไฟฟ้าขนาดเล็ก 2 เครื่องและอุปกรณ์สื่อสารกับสิ่งที่ใช้ประจำวันไปเท่านั้น จากนั้นเมื่อพวกเขาออกทางเข้าสู่ใต้ดินก็ถูกปิดไว้ดังเดิมและพวกเขาสามารถกลับมาที่นี่ได้ทุกเมื่อ
โกดังสินค้าด้านบนมีห้องหลายห้อง ทางเข้าใต้ดินมีเพียงห้องนี้เท่านั้นหลังจากที่ปิดห้องทั้งหมดแม้ว่าผู้คนจะเข้ามาพวกเขาก็ไม่สามารถหาทางเข้าใต้ดินได้ถ้าพวกเขาไม่รู้ตำแหน่งมาก่อน และเมื่อผู้เล่นที่ได้รับบาดเจ็บฟื้นตัว เขาจะให้ จางเฉียงหลี่ ส่งคนมาประจำการอยู่ที่นี่เพื่อคอยลาดตระเวน จากนั้นเรือนจำและโกดังสินค้านี้จะต้องติดตั้งระบบสื่อสารเข้ารหัสเพื่อให้สามารถติดต่อสื่อสารกันได้อย่างต่อเนื่อง เพื่อป้องกันในกรณีมีคนอื่นเข้ามา
หลังจากจัดการกับโกดังสินค้าแล้ว ชางฮัว กลับไปพร้อมกับทรัพยากร ขณะเดียวกัน หลิวกำ และ ยินฮี ขับรถไปที่ภูเขากรีนสเตชั่น บนถนนยังคงสามารถขับรถยนต์ผ่านไปได้ ดังนั้น หลิวกำ จึงขับรถไปรอบๆเพื่อทำความเข้าใจกับสถานที่แห่งนี้ เมื่อ หลิวกำ เข้าใจสภาพแวดล้อมได้แล้วเขาก็จะสามารถตัดสินใจที่จะเริ่มค้นหาต่อไป
***
ในช่วงบ่ายขณะที่ หลิวกำและ ยินฮี กำลัง สำรวจภูเขากรีนสเตชั่นนั้นมีกลุ่มคนประมาณ 50 คนที่รวมผู้เล่นและชาวเมือง กำลังขับรถไปบริเวณเรือนจำ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะบรรทุกทรัพยากรมาเป็นจำนวนมากเมื่อมาถึงประตูเรือนจําพวกเขาขอร้องให้เรือนจำเปิดประตูและอนุญาตให้เข้าไป
“พวกเราเคยอยู่ที่หมู่บ้านใกล้ทะเล แต่พวกเราได้พบกับฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ เราจึงต้องย้ายมาที่นี่ ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้ว ขอให้เราได้เข้าไปพักค้างคืนได้ไหม เราสามารถแลกเปลี่ยนข้อมูลกันได้ พวกเราจะไม่รบกวนพวกคุณนาน คืนพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางต่อ” ผู้เล่นชายคนหนึ่งยืนบนรถ ATV ขณะพูด
“ตอนนี้ผู้นำของเราไม่อยู่ เราไม่สามารถให้คุณเข้ามาได้ในขณะนี้ มันจะเป็นเรื่องดีสำหรับสองฝ่าย คุณควรที่จะหาที่อยู่ในคืนนี้! ไม่อย่างนั้นรอจนกว่าผู้นำของเราจะกลับมาเราค่อยพูดคุยกัน” จางเฉียงหลี่ ตะโกนกลับไป สำหรับ จางเฉียงหลี่ ในตอนนี้เขาคิดว่าเป็นการดีที่สุดที่จะปฏิเสธคำขอของกลุ่มผู้รอดชีวิตคนอื่นเพื่อรอให้ หลิวกำ กลับมา
ถึงแม้ว่าตอนนี้เรือนจำของเขาต้องการคนจำนวนมาก แต่กลุ่มใหม่นี้ดูเหมือนว่าไม่ได้มีเจตนาที่จะเข้าร่วมด้วย พวกเขาเพียงต้องการค้างคืนเท่านั้น แต่ปัญหาก็คือกลุ่มใหม่นี้มีจำนวนคนมากกว่ากลุ่มของ หลิวกำ และเมื่อพิจารณาจากใบหน้าของพวกเขาดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ค่อยเป็นมิตรนัก ด้านหลังของกลุ่มยังมีผู้หญิงหลายคนถูกขังเอาไว้ นั่นคือปัจจัยสำคัญที่ทำให้ จางเฉียงหลี่ ตัดสินใจอย่างนั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จางเฉียงหลี่ จะไม่ปล่อยให้คนพวกนี้เข้ามาได้ ภายในเรือนจำสมาชิกทีมของเขายังคงได้รับบาดเจ็บอยู่หลายคนและยังมีผู้หญิงอยู่ด้วยอีกหลายสิบคน ถ้ากลุ่มนี้เข้ามาพวกเขาอาจจะขโมยปืนของพวกเขาได้ ตอนนี้ หลิวกำ ไม่ได้อยู่ที่นี่ จางเฉียงหลี่ กำลังสูญเสียความเชื่อมั่นว่าเขาจะผ่านปัญหานี้ไปได้หรือไม่
“ตอนนี้กำลังจะใกล้มืดแล้ว เมื่อไหร่ผู้นำของคุณจะกลับมา?เราต้องรอนานแค่ไหน?” ผู้เล่นชายจ้องมองไปรอบๆราวกับว่ากำลังมองหาจุดอ่อน..
