TTW:บทที่ 241 ตำราเรียน
“ไม่ พวกเราไม่เคยได้ยินเสียงร้องไห้แบบนี้มาก่อน เวลาที่เราลาดตระเวนในตอนกลางวันก็ไม่เห็นใครในหมู่บ้านชาวประมงนี้ เว้นเสียแต่ว่ามีใครบางคนเข้ามาที่นี่และซ่อนตัวในตอนกลางวันเพื่อหลีกเลี่ยงการตรวจจับของเรา พอเจอกับพายุฝนที่กำลังมาพวกเขาอาจจะหวาดกลัวและร้องไห้”หลิวฮ่าวพูดเสริม
“แล้วเจ้าปูยักษ์มีเสียงไหม? พวกเราอาจสันนิษฐานได้ว่าเสียงร้องไห้นี้ใช้สำหรับหลอกลวงให้พวกเราออกไปหรือเปล่า” หลิวกำ ถามทุกคนหลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งความเงียบ
“มันไม่น่าจะเป็นไปได้?ถ้าปูยักษ์ส่งเสียงมันควรที่จะส่งเสียงคล้ายกับเสียงตะโกนดังๆ…การเลียนแบบเสียงร้องไห้แบบนี้มันจะต้องเป็นปูตัวเมียอย่างแน่นอน” เทรดมิล ตอบหลังจากคิดเรื่องนี้
“ปูตัวเมีย!พ***มึงสิ!” ทั้ง หลิวฮ่าว และหยวนฮงจุน ที่นั่งอยู่บนเตียงเตะไปที่ เทรดมิล
“ เอาล่ะทุกคนอยู่ที่นี่ห้ามไปไหนผมจะออกไปตรวจสอบสักหน่อย” หลิวกำ บอกกับพวกเขาแล้วเรียก ยินฮี เพื่อออกไปด้านนอก พวกเขาไปตรวจสอบแหล่งที่มาของเสียงร้องไห้เบาๆและค่อยๆเดินไปตามทิศทางในหมู่บ้านชาวประมง
“ความกล้าหาญของ หลิวกำ มันสุดยอดจริงๆ เขาไม่กลัวอะไรเลย” เทรดมิล มองไปที่ด้านหลังของ หลิวกำ แล้วกล่าวอย่างชื่นชม
“หลิวกำ ไม่เคยกลัวอะไรจริงๆ ถ้าคุณติดตามเขาเป็นเวลานานคุณจะค่อยๆเรียนรู้เกี่ยวกับเขา เขาไม่เหมือนมนุษย์เขาเหมือนเทพผู้ทรงพลัง นอกจากนี้การตัดสินใจของเขาอย่างยอดเยี่ยมด้วย ดังนั้นต่อไปนี้มันขึ้นอยู่กับโชคชะตาของคุณแล้ว” ชางฮัว พูดขึ้นอย่างเหมาะเจาะและกำลังช่วยล้างสมองสมาชิกใหม่ของทีม เหมือนเช่นตอนที่ ชางฮัว ถูกล้างสมองโดย จางเฉียงหลี่ มาก่อน
ฝนข้างนอกตกหนักมากและมีฟ้าแลบเป็นครั้งคราว น้ำฝนสาดเทบนโขดหินบนหน้าผาและไหลลงสู่ทะเล หมู่บ้านชาวประมงนั้นอยู่ต่ำกว่าที่อื่น นอกจากนี้ยังไม่มีต้นไม้ใหญ่ดังนั้นโอกาสที่จะโดนฟ้าผ่านั้นน้อยมาก
เสียงร้องไห้ยังคงมาจากทิศทางของหมู่บ้าน จากคำอธิบายของ เทรดมิล ในหมู่บ้านนี้น่าจะมีห้องบรรพบุรุษ เป็นที่ที่หมู่บ้านชาวประมงจะนำสัตว์ต่างๆมาบูชาบรรพบุรุษของพวกเขา ในขณะนั้นเอง หลิวกำ ก็เดินผ่านห้องบรรพบุรุษแต่เขาไม่ได้เข้าไป
หลังจากที่เริ่มเข้าใกล้กับแหล่งที่มาของเสียง หลิวกำ ก็ได้ยินเสียงอย่างชัดเจน เสียงร้องไห้นั้นออกมาจากห้องบรรพบุรุษ แล้วเสียงที่ดังนั้นดูคล้ายกับเป็นของวัยรุ่น
แต่การที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาในกลางดึก และอยู่ในห้องบรรพบุรุษระหว่างฝนฟ้าคะนองนั้นไม่ใช่เรื่องปกติ และยังไม่แน่ชัดว่าอาจเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ที่เปลี่ยนรูปร่างของตัวมันเองเพื่อเป็นเหยื่อล่อหรือไม่ ยามเห็นหญิงสาวร้องไห้ทำให้หัวใจของผู้คนลดการระมัดระวังและจากนั้นคนๆนั้นก็อาจถูกกัดจนตาย
โชคดีที่ หลิวกำ เป็นคนเลือดเย็นและไร้ความปรานีอยู่ตลอดเวลา เขาไม่เคยเป็นอัศวินชุดขาวดังนั้นเทคนิคแบบนี้ไม่มีผลใดๆกับ หลิวกำ
ในห้องบรรพบุรุษมีประตู 2 บานด้านหน้ากับด้านหลัง หลิวกำ ส่งสัญญาณให้ ยินฮี ไปทางประตูด้านหลังส่วนเขาจะเข้าประตูด้านหน้า ถ้าเกิดเหตุการณ์ขึ้นในห้องบรรพบุรุษในขณะที่อีกคนคนกำลังเสียสมาธิคนที่อยู่ด้านหลังสามารถช่วยเหลือได้
หลิวกำ เอาไฟฉายออกมาและเปิดประตูเข้าไปยังห้องบรรพบุรุษจากนั้น ส่องไฟฉายเข้าไปภายใน แสงส่องลงมาพบเด็กสาวคนหนึ่งกำลังนั่งยองยองอยู่ที่มุมห้องบรรพบุรุษ เธอมีกระเป๋านักเรียนด้านหลังและดูเหมือนว่าเป็นนักเรียนมัธยมปลาย เมื่อเธอเห็น หลิวกำ พุ่งเข้าไปหาเธอ เธอเริ่มกรีดร้องพร้อมๆกับในขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกถึงบางอย่างกระแทกหลังศีรษะของเธอ
“นี่เป็นมนุษย์ เป็นคนอ่อนแอธรรมดา” ยินฮี ลากหญิงสาวอายุน้อยกว่าเธอโยนไปด้านหน้าของ หลิวกำ เธอเพิ่งทำให้เด็กหญิงหมดสติและไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
หลังจากที่ผลักสาวน้อยไปด้านหน้าเขามองไปที่เสื้อผ้า และนาฬิกาบนข้อมือเธอ หลิวกำ ก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว เด็กสาวคนนี้เป็นผู้เล่นที่พึ่งถูกดึงเข้ามาในโลกใบนี้ ไม่อย่างนั้นอาจจะเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายว่าทำไมหญิงสาวจึงปรากฏตัวในห้องบรรพบุรุษหมู่บ้านชาวประมง
ตามข้อมูลของเจียงจินหยวน ผู้คนในโลกแห่งความเป็นจริงอาจถูกดูดเข้า ใน [The Trembling World]โดยวิธีต่างๆกัน และเด็กสาวคนนี้อาจเป็นหนึ่งในผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของเกมนี้ แม้ว่า หลิวกำ ไม่สามารถระบุได้ชัดเจนจากนาฬิกาแต่เขาเห็นตำราเรียนในกระเป๋านักเรียนของเธอที่กำลังสอนเรื่องเกี่ยวกับโลกแห่งความเป็นจริง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เป็นภัยคุกคามใดๆ หลิวกำ ตัดสินใจนำเด็กสาวคนนี้กลับไปยังห้องที่เขาพักอยู่ และเมื่อเธอฟื้นจากการรักษาของผู้เล่นที่เป็นผู้รักษาโรคแล้ว พวกเขาจะเริ่มสอบถามเธอเกี่ยวกับเหตุการณ์ของโลกแห่งความจริง เกมนี้เริ่มต้นตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อนอาจมีข้อมูลใหม่ๆเกี่ยวกับโลกแห่งความเป็นจริง ดังนั้น หลิวกำ จะต้องคว้าโอกาสนี้และทำความเข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของโลกแห่งความเป็นจริง
เมื่อทั้งคู่เตรียมพร้อมที่จะออกจากห้องบรรพบุรุษและกลับไปที่กลุ่ม ยินฮี ก็ดูเหมือนจะตรวจพบอะไรบางอย่างท่ามกลางสายฝน เธอเดินไปที่ด้านหลัง หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงกรีดร้องออกมา จากนั้นเธอเดินกลับมาหา หลิวกำ อีกครั้งพร้อมกับผู้ชายสองคนที่ถูกลากมาด้วย
“คนเหล่านี้เป็นเพียงคนธรรมดาที่อ่อนแอ” ยินฮี แจ้งกับ หลิวกำ อีกครั้ง ผู้ชายสองคนนี้ไม่ได้ถูกทำให้หมดสติ แต่ ยินฮี จัดการกับพวกเขาอย่างรุนแรง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะต่อต้าน
“คุณพึ่งเข้ามายังเกมนี้ใช่ไหม?” หลิวกำ ถามชายทั้งสองคนขณะที่วางเด็กสาวไว้ข้างกำแพง
“ใช่แล้ว ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น?อย่าทำร้ายพวกเราเลย เราสามารถคุยกันดีๆได้” ชายคนหนึ่งที่เป็นวัยรุ่นตอบ หลิวกำ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังหวาดกลัว ยินฮี
ชายอีกคนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนเขาอายุประมาณ 40 ปีมีหนวดเครายาว ส่วนเด็กหนุ่มอายุประมาณ 18 ถึง 19 ปีรูปร่างของเขาเหมือนกับนักศึกษามหาวิทยาลัย
“พวกคุณไม่จำเป็นต้องกลัวผม ผมไม่ได้เป็นอันตรายต่อคุณ ถ้าคุณรับปากว่าจะไม่หนีเธอจะปล่อยคุณเอง” หลิวกำ ถามทั้งคู่และตรวจสอบดูนาฬิกาของพวกเขาเพื่อยืนยันว่าพวกเขาทั้งคู่เป็นผู้เล่นที่ถูกส่งมา
“ตกลง ตกลง เราจะไม่หนี ในตอนแรกเราได้ยินเสียงร้องไห้เราจึงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น”นักศึกษามหาวิทยาลัยพยักหน้า
ชายวัย 40 ปีก็พยักหน้าเช่นกัน
“เอาล่ะ ปล่อยพวกเขา” หลิวกำ บอก ยินฮี
“พี่ชายสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน?เกม [The Trembling World]งั้นหรือ?หรือมันจะเป็นไปได้ยังไง?”นักศึกษามหาวิทยาลัยตั้งคำถามกับ หลิวกำ
“ เราจะไปสถานที่แห่งหนึ่ง มีคนอื่นอยู่ที่นั่นเราค่อยคุยกัน” หลิวกำ ยังไม่อยากคุยที่นี่ดังนั้นเขาจึงบอกให้ไปยังตำแหน่งที่สมาชิกทีมของเขาอยู่
“เราจะเชื่อฟังคุณพี่ชาย” นักศึกษามหาวิทยาลัยพยักหน้าและชายวัยกลางคนก็ไม่แสดงอาการคัดค้านใดๆ เป็นผลทำให้ หลิวกำ พาหญิงสาวที่สลบอยู่ฝ่าสายฝนออกไปยังอาคารที่สมาชิกของเขาอยู่
ในตอนแรกชายวัยกลางคนกับนักศึกษาพวกเขารู้สึกหวาดกลัวและกังวลอยู่บ้าง แต่พวกเขาก็ไม่ได้วิ่งหนีไปไหน พวกเขาจึงถูกพบโดย ยินฮี นอกจากนี้เมื่อพวกเขาถูกส่งเข้ามาในเกมพวกเขาเจอกับพายุฝนฟ้าคะนอง ทุกที่ที่เขาหันมองนั้นมืดสนิทเขาไม่รู้ทิศทางดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อฟัง หลิวกำ และติดตามไปยังอาคารที่สมาชิกในทีมอยู่
