AST
บทที่1776 – ตกหลุมรัก เริ่มต้นการรักษา
หลัวชิงเฉิงรู้สึกชอบพอชิงสุ่ยมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วเธอจะเคยได้ให้คำมั่นสัญญากับชิงสุ่ยก่อนหน้าที่เขาจะออกตามหาดอกมุทราศักดิ์สิทธิ์ เพราะเธอรู้ดีว่าเธอกำลังจะตาย
ชิงสุ่ยข้า………..
หลัวชิงเฉิงมองเข้าไปในแววตาของชิงสุ่ยเธอไม่อาจจะสรรหาคำพูดที่จะอธิบายถึงความเป็นห่วงที่อยู่ในดวงตาของชายคนนี้ได้ บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความรัก มีบางทีมันก็อาจจะไม่ใช่อะไรเลย……
ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการจะพูดว่าอะไรเจ้าคงคิดว่าข้าไม่ได้รักเจ้า และคงคิดว่าข้าเป็นห่วงเจ้าเพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น หรือว่าข้าไม่เคยพูดเรื่องนี้มาก่อน? ความรู้สึกของข้าคือความจริง ข้าเคยบอกไปแล้วว่าการที่ผู้ชายชอบผู้หญิงอย่างเจ้ามันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก
ชิงสุ่ยยิ้มขณะกล่าวโดยไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียดเพิ่มเขายังคงรู้สึกประทับใจในตอนที่หลัวชิงเฉิงเอาตัวเองมาบังลูกศรพิชิตอมตะที่กำลังพุ่งตรงมาเพื่อสังหารเขา
ในเมื่อมีหญิงสาวที่ยอมสละชีพตัวเองเพื่อขวางกั้นภัยอันตรายที่เข้ามาหาเขาได้โดยไม่ลังเลมันก็เป็นเครื่องบ่งบอกได้ว่าเธอผู้นั้นจะต้องรักเขามากเพียงใด
และในเมื่อชิงสุ่ยต้องรับรู้ว่าเธอมีโอกาสรอดน้อยมากเขาถึงรู้สึกเสียใจมาโดยตลอดและไม่ยอมรับโชคชะตาที่เกิดขึ้น ความรู้สึกเหล่านี้อาจเรียกได้ว่าเป็นความรู้สึกแห่งความรักที่เขากำลังพบเจอในตัวของเธอ
ดังนั้นเขาจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารักเขาจะนำเธอกลับมาสู่ความสุขแล้วจะไม่ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความทุกข์ต่อไป
เจ้ารักข้าจริงๆหรือ? หลัวชิงเฉิงถามขณะจ้องมองชิงสุ่ย
ข้ารักรักอย่างสุดซึ่ง มันไม่ใช่ความชอบแต่มันคือความรัก ชิงสุ่ยกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
หลัวชิงเฉิงยิ้ม เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่หรือไม่?
เราอยากให้ข้าพูดอีกอย่างนั้นหรือ?
อืม หลัวชิงเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
มันอาจจะฟังดูน่าเบื่อแต่เมื่อข้าอยู่ต่อหน้าเจ้า ร่างกายของข้ามันกลับรู้สึกถึงความรักที่ส่งต่อถึงเจ้า ในตอนนั้นน่ากลัวจริงๆกลัวว่าเจ้าจะจากข้าไป แล้วเจ้าล่ะ เจ้ารักข้าหรือไม่? ชิงสุ่ยยิ้มขณะกล่าวถาม
ข้าไม่รู้จะอธิบายอย่างไรแต่ข้าก็รักเจ้า หลัวชิงเฉิงตอบ ไอรีนโนเวล
ข้าจะบอกเจ้าให้ฟังข้าพยายามหาทุกวิถีทางเพื่อช่วยเจ้าเพราะข้าอยากเป็นวีรบุรุษในสายตาของเจ้า เจ้าเด็กโง่ มีคำพูดบนโลกนี้บอกไว้ว่าความรักและความเกลียดจะเกิดขึ้นไม่ได้โดยไม่มีเหตุผล ต้นกำเนิดของความรักเองก็เป็นสิ่งที่ไม่มีใครรู้ แต่จะรู้ได้ก็ต่อเมื่อเราตกหลุมรักใครสักคนนึงอย่างลึกซึ้ง และเมื่อเกิดความรักคนเราจะกระทำการบางอย่างออกไปโดยไม่คำนึงถึงผลลัพธ์ ถ้าหาได้รักใครสักคน มนุษย์จะทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้คนที่รักไม่ต้องพบเจอกับความทุกข์ทรมาน ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าต้องรักข้าโดยที่เจ้าไม่ยินยอม และข้าก็จะไม่พยายามฝืนรักเจ้าหากตัวข้าเองไม่ต้องการโดยเด็ดขาด
ชิงสุ่ยกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังขณะจับมือทั้งสองข้างของเธอ
หัวใจของหลัวชิงเฉิงเต้นสั่นระรัวขณะฟังคำพูดของชิงสุ่ยข้อสงสัยทั้งหมดที่เธอเคยมีก็พลันละลายหายไป ใครเป็นเด็กโง่ของเจ้ากัน หลัวชิงเฉิงหัวเราะอย่างเชื่องช้า
เจ้านี่มันไร้ยางอายจริงๆเลยข้าอายุมากกว่าเจ้าเจ้าก็ต้องเรียกข้าว่าพี่สาวสิ ส่วนข้าต่างหากที่ควรเรียกว่าเด็กโง่ หลัวชิงเฉินกล่าวอย่างมีความสุข รอยยิ้มถูกเติมเต็มใบหน้าพร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนโยน เสน่ห์จากคำพูดทำให้หัวใจของชิงสุ่ยเบิกบาน
งี่เง่าจริงๆเลยเมื่อไหร่ที่เจ้าหาย พวกเราจะได้แต่งงานมีลูกน้อยกัน……
หยุดพูดไปเลยนะ!!
…………….
………….
กระบวนการรักษาของหลัวชิงเฉิงเกิดขึ้นภายในห้องลับ
นี่ข้าจะต้องเปลื้องผ้าต่อหน้าเจ้าจริงๆเหรอ? หลัวชิงเฉินกล่าวด้วยท่าทางเขินอาย
เจ้าก็แค่ต้องถอดเสื้อผ้า
เจ้าหันหลังไปเลย
อีกไม่นานข้าก็ได้เห็นแล้ว…..ก็ได้ๆข้าจะหันหลังกลับ ชิงสุ่ยเบี่ยงตัวกำลังกลับเมื่อเห็นลักษณะท่าทางเขินอายบนใบหน้าหลัวชิงเฉิน
หลังจากที่ได้ยินเสียงการถอดเสื้อผ้าชิงสุ่ยก็ไม่สามารถควบคุมจังหวะการเต้นหัวใจที่ผิดปกติได้ จากนั้นเขาก็ได้ยินน้ำเสียงที่สั่นเครือของหลัวชิงเฉิน ข้าถอดเสร็จแล้ว……
ชิงสุ่ยหันกลับมามองอย่างช้าๆแน่นอนว่าเขาไม่สามารถควบคุมหัวใจของเขาได้อีกต่อไปหลังจากได้เห็นร่างกายอันเปลือยเปล่าของหลัวชิงเฉิน
หลัวชิงเฉินใช้แขนข้างนึงปิดหน้าอกและใช้มืออีกข้างหนึ่งพยายามปิดอวัยวะส่วนล่าง แน่นอนว่ามือของเธอไม่ใหญ่พอที่จะปิดบังจุดซ่อนเร้นทั้ง 2 จุดได้ หน้าอกที่อวบอิ่มผิวหนังนิ่มนวลราวกับหิมะเต่งตึงไม่หย่อนคล้อย แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนหรือยังคงรูปร่างเหมือนกับตอนที่เธอสวมอยู่ภายใต้เสื้อผ้าอาภรณ์
ทุกส่วนโค้งเว้าไม่มีส่วนส่วนใดหย่อนคล้อยหลัวชิงเฉินยืนตรงด้วยความภาคภูมิใจขณะใช้มือปิดบัง เอวและร่างกายที่ผอมเพรียวทรงเสน่ห์ราวกับต้นไม้เล็กๆกำลังพริ้วไหวท่ามกลางสายลม
หลัวชิงเฉินกำลังแสดงสีหน้าเขินอายเล็กน้อยขณะมองดูสายตาของชิงสุ่ยที่กำลังจับจ้องมาที่เธอ แน่นอนว่าที่เธอกล้าแสดงออกมันเป็นเพราะเธอชอบและรักชิงสุ่ย
เจ้าจะดูอย่างเดียวเลยอย่างนั้นหรือ? หลัวชิงเฉินกล่าวถาม
เธอเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบโอ้อวดซึ่งมันก็เป็นปกติของมนุษย์ที่ย่อมรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อถูกใครบางคนจับจองแม้จะเป็นคนใกล้ชิดก็ตาม
ช่างงดงามยอดเยี่ยมและโดดเด่นจริงๆ ชิงสุ่ยเดินเข้าไปใกล้และอุ้มเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
หลัวชิงเฉินได้แต่กรีดร้องเบาๆเธอไม่อาจปล่อยมือเพื่อปฏิเสธชิงสุ่ยได้ เธอจึงทำได้แค่แนบใบหน้าของเธอไว้ในอ้อมกอด และพยายามไม่เงยหน้ามอง
ใบหน้าสีแดงระเรื่อแพร่กระจายไปทั่วหน้าและทั่วเหนือภูเขาหิมะ ยิ่งสร้างเสน่ห์ที่น่าดึงดูดจากตัวของเธอ
หลัวชิงเฉินหลับตาลงขณะค่อยๆถูกวางลงบนเบาะนวมร่างกายของเธอยังคงสั่นเครือแบบไม่อาจควบคุมได้ ชิงสุ่ยไม่ต้องการทำให้เธอเขินอายดังนั้นเขาจึงเริ่มฝังเข็มทองคำเพื่อลดความวิตกกังวล
แม้เธอจะอยู่ในท่านอนแต่ชิงสุ่ยก็ยังคงเห็นเส้นโค้งเว้าที่มั่นคงของเธอได้อย่างเต็มที่ ร่างกายของเธอนั้นทั้งกระปรี้กระเป๋า ขาวนวล ไม่แปรเปลี่ยนรูปร่างจากตอนที่เธอยืน
เมื่อการฝังเข็มเริ่มต้นขึ้นชิงสุ่ยมุ่งเน้นในการรักษาพลังปราณจิตสะกดความรู้สึกทั้งหมดที่เขากำลังมีตอนนี้ ดวงตาของเขาทอแสงเป็นประกายด้วยความตั้งใจ หลัวชิงเฉินลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆและรู้สึกประหม่าน้อยลงเมื่อมองเห็นดวงตาแห่งความมุ่งมั่นของชิงสุ่ย
เธอชอบผู้ชายคนนี้แล้วเธอก็สัมผัสได้ถึงความมั่นคงจากดวงตา ดูเหมือนว่าเธอจะชอบความมั่นใจและความจริงจังที่ปรากฏในสายตาของเขา
หลัวชิงเฉินค่อยๆผ่อนคลายอย่างช้าๆเธอรู้สึกเหมือนมีพลังมายาไหลผ่านร่างกายของเธออย่างรวดมันเป็นพลังที่อบอุ่นและพลังที่รู้สึกสบายเหมือนกำลังกล่อมให้เธอนอนหลับ
