ซีซาร์ไม่ได้พูดและไม่มีการยอมรับอะไร
จริงๆแล้วถ้าเขาแค่พยายามอธิบายสักนิดแม้แต่ข้อแก้ตัวที่น่าหัวเราะที่สุดก็จะทำให้โรซี่รู้สึกดีขึ้นมากกว่าความเงียบที่สิ้นหวัง
“ ขะข้ารู้! ซีซาร์ ท่านเชื่อว่าข้าอ่อนแอกว่าข้าจะลากท่านลงไป! ข้าถูกไหม?“
ซีซาร์ขมวดคิ้วแต่ยังคงนิ่งเงียบ
ดังนั้นเขาสูญเสียโอกาสสุดท้ายของการไถ่ตัวเอง
“ หืมมข้าควรจะรู้แล้ว! ซีซาร์ ท่านดูถูกข้าตลอดเวลาใช่มั้ย”
ในที่สุดโรซี่ผู้ไม่ยอมนิ่งเฉยต่อหน้าซีซาร์อยู่เสมอ
“ ข้ารู้ว่าท่านเป็นอัจฉริยะและไม่ว่าข้าจะทำงานหนักแค่ไหนท่านจะทิ้งข้าไปไกลกว่านั้นแต่ข้าก็คิดอย่างไร้เดียงสาอยู่เสมอแม้ว่าข้าจะตามไม่ทันได้ก็ตามท่านจะสามารถเห็นความพยายามของข้า!” โรซี่ลดหัวของเธอคำพูดที่สั่นเทาของเธอทำให้อกหัก
มันเป็นเหมือนที่เธอใช้โอกาสนี้เพื่อระบายความหงุดหงิดและความไม่พอใจทั้งหมดของเธอ
“ ท่านเป็นเจ้าชายข้าเป็นคนธรรมดาท่านเป็นอัจฉริยะข้าเป็นคนปกติ…ดังนั้นท่านคิดว่าข้าไม่สมควรที่จะเป็นเพื่อนร่วมทีมของท่านใช่ไหม?”
“ซีซาร์ ท่านรู้รึเปล่า? เพื่อที่จะมีส่วนร่วมอย่างยุติธรรมและถูกต้องในการแข่งขันการคัดเลือกภายในข้าใช้เวลาทั้งหมดของข้าในการนั่งสมาธิและฝึกซ้อม…ข้าพยายามอย่างหนักที่สุด! แต่ข้าไม่สามารถแข็งแรงเท่าท่าน…ดังนั้นข้าสามารถใช้วิธีอื่นในการเข้าหาท่านเท่านั้นนั่นเป็นความผิดของข้าด้วย?”
“ ถูกต้องโดยการเปรียบเทียบท่านต้องชอบเจ้าหญิงเชนไตหยนิยิ่งขึ้นมากใช่มั้ย…เธออ่อนโยนมากสวยงามมากและแข็งแรงสามารถสังหารข้าได้ทันทีด้วยการแกว่งของดาบหนึ่งครั้งความพยายามทั้งหมดของข้าต้องดูโง่เขลาสินนะ … เหอะ “
โรซี่สั่นไปทั่วแต่ซีซาร์ก็นิ่งเงียบให้โรซี่พูดอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ
“ อืม…น้องสาวโรซี่อย่าพูดแบบนั้น” เชนไตหยินยิ้มอย่างเชื่องช้าแล้ววิ่งไปเป็นผู้ไกล่เกลี่ย“ ซีซาร์ไม่ได้หมายความว่าแย่อย่างงั้นเขาแค่…”
“ แค่อะไร!ยัยจิ้งจอก!” โรซี่ไม่ซาบซึ้งและกวาดมือเธอออกไปปล่อยความโกรธทั้งหมดที่มีต่อเธอ“ เชนไยหินไม่ต้องอวดดี เจ้ายังไม่ได้แต่งงานกับซีซาร์! เจ้าไม่ต้องคอยเสแสร้เจ้ายังไม่ได้เป็นภรรยาของเขา!”
“? ข้า…” เชนไตหยินหยุดและเปิดตาเล็กน้อยเผยให้เห็นความอึดอัดใจ
“ โปรดจำไว้ว่าเจ้าจะไม่กลายเป็นภรรยาของเขาอย่างแน่นอน! ข้าโรซี่จะไม่ส่งซีซาร์มาให้เจ้าแน่นอน! ข้าสาบาน!”
“? น้องสาวโรซี่นั่น…”
“ ฮืมเดี๋ยวก่อน!”
โรซี่เดินออกจากห้องทิ้งให้ทุกคนตะลึงในห้องไม่มีใครพูด
คนแรกที่ทำลายความเงียบแน่นอนว่าหลินเสี่ยว
“ เฮ้ตาของเธอดูแดงมากก่อนหน้านี้…เธอร้องไห้เหรอ?” หลินเสี่ยวถามแม่บ้านอย่างเงียบ ๆ
“ร้องไห้? ไม่เธอไม่ได้ร้องไห้”
“ แล้วมันคืออะไร?” หลินดเสี่ยวกระพริบตาดีใจที่ในที่สุดเอเลน่าพูดมากกว่าสี่คำกับเขาดังนั้นเขาจึงยังคงถามต่อไป
“ มนุษย์จะหลั่งน้ำตาเมื่อพวกเขาเจ็บปวด แต่ถ้าพวกเขาอดทนและไม่กระพริบตาและหายใจเข้าลึก ๆ น้ำตาก็จะกลับมา” เอเลน่าวิเคราะห์อย่างมีเหตุผล
“ เอ่อ…ไม่เพียงแค่ร้องไห้ความแตกต่างคืออะไร?”
“ แน่นอนว่ามันต่างกัน เธอไม่หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียวดังนั้นพูดอย่างเคร่งครัดมันไม่สอดคล้องกับคำจำกัดความร้องไห้เธอจึงไม่ได้ร้องไห้”
“ เฮ้ดูเหมือนว่าแมวตัวน้อยนี้เป็นนักมนุษยวิทยาตอนนี้เจ้าแน่ใจว่าเรียนรู้เร็ว”
“ เฮ้เจ้าสองคน…” เชนไตหยินยิ้มได้แค่คู่หูเจ้านายและทาสเท่านั้น
พวกเขาเพียงแค่พูดคุยโง่ ๆ ? ไม่แน่นอน เชนไตหยินได้ยินคำพูดของพวกเขา
จริง ๆ แล้วพวกเขากำลังพูดกับซีซาร์พ่นเกลือใส่บาดแผลทำให้เขารู้ว่าเขาเจ็บแผลลึกเพียงใดที่เขาทำผู้หญิงที่ชอบเขาเจ็บ
“เห้อ อย่างที่คาดไว้ข้าแก่เกินไปแล้ว…”
ในที่สุดผู้ยืนดู วูถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์
โดยปกติเขาจะไม่ยุ่งกับความสัมพันธ์ต่อสู้และเขาก็ไม่ต้องการด้วย ความรักมักจะหวานอมขมกลืนอยู่เสมอและเป็นเรื่องปกติที่จะมีข้อพิพาทเป็นระยะ ๆ
แต่คราวนี้ซีซาร์ทำเกินไป
“ ซีซาร์เจ้าเป็นห่วงว่าโรซี่จะถ่วงเจ้า?” วูส่ายหัวและสอนเขาว่า“ เมื่อเปรียบเทียบกับการชนะเจ้าไม่ควรให้ความสำคัญกับคนที่อยู่ข้างๆเจ้าหรือ? แม้ว่าเจ้าจะชนะและกลายเป็นวีรบุรุษก็ตามแล้วไงต่อ? วันหนึ่งเจ้าจะต้องลำบากถ้าเจ้าปฏิบัติกับชีวิตเช่นนั้น”
“ ใช่แล้วอาจารย์ท่านพูดถูก” ซีซาร์มีใบหน้าที่ไม่แสดงออกเขาตอบโต้ด้วยเสียงอู้อี้“ แต่อาจารย์ข้าไม่กังวลว่าโรซี่จะรั้งข้าไว้”
ตอนนี้เขาเรียนรู้ที่จะหาข้อแก้ตัว
“ แก้ตัว!” การดุด่าว่า“ เจ้าไม่เห็นด้วยกับการเข้าร่วมเพราะเธอไม่แข็งแรงพอใช่ไหม? .. ตอนนี้เจ้ากำลังแก้ตัวมันสายเกินไป!”
“ ไม่…อาจารย์ ผู้เข้าร่วมในการแข่งขันของโรงเรียนล้วนแล้วแต่เป็นคนที่แข็งแกร่งใช่มั้ย” ซีซาร์ไม่ตอบโดยตรงแทนที่จะถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้อง
“ ใช่แล้วมีอัจฉริยะเทียบเคียงเจ้าได้! แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ควร … ”
“ อาจารย์ ไม่มีผู้ตัดสินที่ปกป้องผู้เข้าร่วมระหว่างการแข่งขันใช่ไหม?” ซีซาร์ขัดจังหวะวูและถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้อง
“ ปกป้องผู้เข้าร่วม?” วูหยุดและเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง
ดังนั้นสิ่งที่ซีซาร์คิดจริงๆก็คือ….
ก่อนที่จะรอให้วูตอบโต้ซีซาร์ก็ดำเนินการต่อไป
“ ถ้าข้าจำได้อย่างถูกต้องมีการบาดเจ็บทุกปีในระหว่างการแข่งขันมากกว่าสิบครั้งเมื่อเทียบกับการแข่งขันการคัดเลือกภายในช่างบาดเจ็บสาหัสไปแม้ความตายก๋เป็นเรื่องธรรมดา” เขายังคงมีใบหน้าโป๊กเกอร์ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย ด้วยความตั้งใจแน่วแน่“ อาจารย์ข้าไม่สามารถรับประกันได้ว่าข้าจะสามารถปกป้องเธอในระหว่างการแข่งขันข้าไม่ต้องการให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ”
“ …”“ …”
“ …”“ …”
หลังจากที่เขาพูดว่า วู,หลินเสี่ยว,เอเลน่าและเชนไตหยินต่างก็จ้องมองเขาเหมือนกำลังดูสัตว์ประหลาด
“เดี๋ยว! ซีซาร์…แค่กๆ” วูส่ายหัวแล้วถามว่า“ เจ้ากำลังบอกว่าเจ้าเชื่อว่าโรซี่อ่อนแอเกินไปและจะตกอยู่ในอันตรายดังนั้นเจ้าจึงคัดค้านการมีส่วนร่วมของเธอ?”
“ถูกต้องครับ” ซีซาร์พยักหน้าและอธิบายอย่างจริงจัง“ ข้าเป็นนักดาบเวทมนตร์และต้องมีสมาธิอย่างสมบูรณ์ในการต่อสู้นั่นคือจุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของข้า ในการฝึกซ้อมการต่อสู้ที่เกิดขึ้นจริงในป่าแบล็กเลคมันเป็นเพราะข้ามีสมาธิและไม่ปกป้องเธออย่างถูกต้องดังนั้นเธอจึงถูกแจ็คคาลกระชากออกไปมันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด”
“ การฝึกฝนการต่อสู้จริงเหรอ” วูลูบเคราของเขาสักพักหนึ่งก่อนนึกขึ้นได้
