เมืองวินเทอร์เรส
วิทยาลัยลอรันทางเข้าหลัก
ในมุมที่ไม่ไกลนักเด็กสาวสวยที่มีขาเรียวยืนยองข้างร้านขายขนมโดยหมกมุ่นอยู่กับการเลือกซื้อขนมหลากสีที่สวยงาม
หญิงสาวสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงถุงน่องผ้าไหมสีดำเซ็กซี่พันรอบขาเรียว แต่เนื่องจากดาบแปลก ๆ สองตัวที่ห้อยอยู่ข้างเธอจึงไม่มีใครกล้าเข้าหาเธอและมองจากที่ไกล ๆ เท่านั้น
วันนี้เจ้าหญิง เชนไตหยินยังคงมีเสน่ห์เหมือนเมื่อก่อนดวงตาที่รักของเธอถูกปกปิดด้วยผมสีดำอันวาววับของเธอ
ตู้รถไฟของวิทยาลัยลอรันกำลังรออยู่ที่ทางเข้าหลักเธอจึงต้องออกจากเมืองวินเทอร์เรสเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันวินเทอร์เรส
ก่อนหน้านั้นเธอต้องเลือกขนมหนึ่งชิ้น
“ เสี่ยวฮัวข้าจะต้องไปเร็ว ๆ นี้” เธอทำให้เธอลดระดับลงและเลือกลูกอมแต่พูดถึงบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอเจ้าของร้านก็พยักหน้าเล็กน้อย
มันเป็นเด็กสาวคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าธรรมดาและมีแดดจัดเพียงแค่ก้มศีรษะลงเล็กน้อยหมวกก็จะมีรอยยิ้ม
เธอไม่แตกต่างจากคนเร่ขายปกติแต่ออร่าที่เธอปล่อยออกมานั้นไม่ใช่สิ่งที่นักเร่ขายปกติควรมี
ความรู้สึกของการดำรงอยู่น้อย มันสามารถอธิบายได้อย่างนั้น
เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเด็กสาวและควรจะสะดุดตาด้วยการขายขนมที่นี่ แต่คนที่เดินผ่านไม่มีความสนใจในการดำรงอยู่ของเธอ การเคลื่อนไหวของเธอทุกครั้งละลายลงในพื้นหลังเหมือนก้อนกรวดข้างถนนหรือเป็นรอยขีดข่วนบนผนังแม้ว่าจะมีตัวตนอยู่ทั้งคู่ไม่มีใครจะจดจำพวกเขาได้
“ ข้ากินขนมสามชิ้นไปแล้วเด็ก ๆ ก็ไม่สังเกตเห็นว่าทุกอย่างจะสำเร็จ” เชนตหยินรายงานกับเด็กสาวคนนี้ชื่อเสี่ยวฮัวอย่างเงียบ ๆ
แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าขนมสามชิ้นมีความหมายอย่างไร
“ คุณหนูขอบคุณสำหรับการทำงานหนักทั้งหมดของท่าน” ความจริงใจของเธอไม่ได้ดูเหมือนของปลอมแม้ว่าการแสดงออกของเธอจะถูกคลุมด้วยหมวกของเธอ
“ อ่า” เชนไตหยินตอบอย่างตรงไปตรงมาและเร่งฝีเท้าของเธออย่างรวดเร็ว“ ดังนั้นข้าแค่ต้องเชื่อฟังบทบาทของคู่หมั้นต่อจากนี้ใช่ไหม? แม้ว่าข้าจะไม่ต้องการจริงๆ แต่ข้าจะฟังคำสั่งของข้า”
“ ไม่” เซียวฮัวส่ายหัวของเธอหยุดชั่วคราวราวกับว่าบรรทัดต่อไปนั้นมีความกล้าหาญมาก“ คุณหนู…ท่านยังมีขนมอีกชิ้น”
“อะไร? ยังมีอีก?” เชนตยินขมวดคิ้วสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในดวงตาที่เหล่ของเธอก็ไม่พอใจ“ แต่ท่านพูดอย่างชัดเจนว่าตราบใดที่ข้ากินสามข้าสามารถ…”
“ คุณหนู…ขอโทษด้วยนี่เป็นคำขอของนายท่าน” เซียวฮัวชะลอตัวลงและดูเหมือนจะไร้ประโยชน์
“ ชิ!” เชนไตหยินเดาะที่ลิ้นของเธอแล้วพูดอย่างไม่เต็มใจ“ แต่นี่เป็นอันสุดท้ายหรือไม่”
“ ควรจะ…ขอโทษคะ”
เสี่ยวฮัวขอโทษอีกครั้งด้วยความจริงใจคิดว่าเชนไตหยินจะโกรธแต่เธอไม่เคยบ่นอีกเลย
“ โอเคไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้านี่คือโชคชะตาของข้า” เชนไตหยินสูดหายใจลึก ๆ และยิ้มอย่างขมขื่นพูดว่า“ แล้วมันเป็นยังไง? ตอนนี้มันมาไกลขนาดนี้แล้วหนึ่งหรือสองคนจะไม่สร้างความแตกต่าง”
“คุณหนู…”
ในที่สุดเสี่ยวฮัวก็ยกหัวของเธอ
ซ่อนอยู่ใต้หมวกของเธอเป็นใบหน้าที่ยังเด็กและยังไม่บรรลุนิติภาวะเธอไม่สวยน่าเรียกว่าธรรมดามากกว่า มีกระบางปกคลุมจมูกเล็กปากและแก้มกลมเหมือนน้องสาวของแถวบ้าน
เสี่ยวฮัวที่กำลังนั่งบนเก้าอี้งอและลองขนมห่อด้วยกระดาษแล้วส่งมอบให้กับเชนไตหยิน
เธอยอมรับมันและจ้องมองสิ่งเล็ก ๆ ในฝ่ามือของเธออย่างงุนงงอย่างเงียบ ๆ
“ คนสุดท้าย…” เธอถอนความรู้สึกที่ไม่จำเป็นออกไปดึงเสื้อคลุมและหยิบขนมออกมา มันเป็นลูกบอลสีแดงเล็ก ๆ ขนมโปร่งแสงเปิดเผยลวดลายที่สวยงามภายใต้แสงอาทิตย์ทำให้เราอยากเลียมันปล่อยให้ลิ้นละลายในความหวานนั้น
“ เขาทุกคน…” รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าของเธออีกครั้ง
แน่นอนว่าเป็นเพียงรอยยิ้มแห่งการลาออก
“ ข้าจะทำมัน” เชนไตหยินตอบ
“ ท่านจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน คุณหนู!”
“ ฮี่ฮี่ถ้าเพียงอย่างเดียว” เชนไตหยินยืนขึ้นโยนขนมสีแดงชิ้นนั้นออกไปเตรียมที่จะออกไปแต่ในเวลานั้นเสี่ยวฮัวหยุดเธอ
“คุณหนู!”
“ ยังมีอะไรอีก?”
“ อืมข้าแค่อยากจะถาม…” เซียวฮัวมองที่เชนไตหยินด้วยท่าทางที่ซับซ้อนและพูดติดอ่าง“ ข้าดูเหมือนว่าท่านใกล้ชิดกับผู้ชายคนหนึ่ง…บุคคลนั้นดูเหมือนจะไม่ได้เป็นเจ้าชายซีซาร์”
“ เอ๊ะ?” เชนไตหยินหยุด
แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะคลุมเครือและเธอไม่เคยระบุอีกฝ่าย แต่พวกเขาก็ตระหนักดีว่าเธอกำลังพูดถึงใคร
หลังจากมาที่วิทยาลัยลอรันแล้วไม่มีชายอื่นที่เธอสนิทกว่าหลินเสี่ยว
หลินเสี่ยวเป็นตัวแปรในแผนเขาไม่ได้มาจากจักรวรรดิฉินอันยิ่งใหญ่แต่เป็นลูกหลาน เขาไม่เข้าใจหรือรู้อะไรเลยดังนั้นเขาจะไม่คุกคามแผนการแต่การดำรงอยู่ของเขาส่งผลกระทบต่อบุคคลสำคัญ
ตัวเชนไตหยินเอง
“ คุณหนู บางทีท่านอาจไม่ได้สังเกตเห็นด้วยตัวเองแต่ข้าบอกได้เลย” เซียวฮัวพูดอย่างจริงจัง“ ไม่เคยมีผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในโลกของท่านมาก่อน แต่การดำรงอยู่ของหลินเสี่ยวทำให้จิตใจของท่านวุ่นวาย … ท่านไม่สามารถออกนอกลู่นอกทางได้”
“ เสี่ยวฮัวหยุดพูดเล่น! หลงผิด…เป็นไปไม่ได้!” เชนไตหยินเขินอายและปฏิเสธอย่างรวดเร็วแต่สิ่งที่เธอเห็นคือสายตาที่จ้องมองเธอ
ในเวลานี้เธอมีใบหน้าสีแดงผิดปกติและการปฏิเสธกังวลไม่เพียงแต่สนับสนุนสิ่งที่เสี่ยวฮัวพูด หากเธอไม่ได้รับผลกระทบทำไมเธอถึงทำตัวแปลก ๆ
เธอได้พบกับชายผู้สูงศักดิ์นับไม่ถ้วนที่ติดพันเธอ แต่เธอก็ไม่เคยตอบสนองทำหน้าที่เป็นเจ้าหญิงที่สมบูรณ์แบบ
แต่คราวนี้แตกต่างเธอได้รับผลกระทบ …
จากคำสารภาพครั้งแรกของเขาไปจนถึงพวกเขาค่อยๆเข้ามาใกล้เขาเห็นด้านหนึ่งของเธอที่ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายถูกบังคับให้เข้าห้องมืดมิด …
เสี่ยวฮัวรู้ทุกอย่าง
ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธไม่ได้
“ คุณหนู อย่าลืมท่านเป็นคู่หมั้นของซีซาร์ท่านไม่สามารถเข้าใกล้คนอื่นได้! มิฉะนั้น…”
ได้ยินเธอหัวใจของเชนไตหยินตกลงไป
ประณาม!
นายท่านไม่สามารถทราบเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของหลินเสี่ยวมิฉะนั้นเพื่อกำจัดตัวแปรจากแผนเขาจะ … แน่นอนในเวลานั้นแม้เธอจะไม่สามารถช่วยเขาได้!
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนพิเศษของเธอแต่เธอก็ไม่ต้องการให้เขาเจ็บปวดเพราะเธอ
เธอควรทำอย่างไร ถามเสี่ยวฮัวเพื่อเก็บความลับ? แต่เธอไม่มีเหตุผลที่จะเสี่ยงเพื่อช่วยเธอ!
“ เสี่ยวหัวข้า…”
“ฮิฮิ ไม่ต้องกังวลข้าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง” โดยไม่ต้องรอให้เชนไตหยินวิงวอนเธอเธอเป็นผู้นำ
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเชนไตหยินก็เบิกตากว้าง
เธอไม่เคยคาดหวังว่าเสี่ยวฮัวจะเสนอให้ช่วยเธอเก็บความลับ
ทำไม?
“ อย่างไรก็ตามท่านต้องตอบคำถาม”
“ โอเคอะไรก็ได้!”
“ ใช่คำถามของข้าคือ…ท่านคิดว่าเขาเป็นคนดีหรือไม่”
“ เขาเหรอ?” เชนไตหยินคิดว่าเธอล้อเล่นแต่หลังจากได้เห็นสายตาที่เร่าร้อนของเธอเธอก็คิดอย่างรอบคอบและในที่สุดก็ให้คำตอบว่า“ งั้น ๆ เขามีความสามารถแต่เขาก็ขาดแรงบันดาลใจ ไม่มีความทะเยอทะยาน ไร้ศีลธรรมและผิดศีลธรรมแต่ที่สำคัญที่สุดเขามีผู้หญิงอยู่ข้างเขาแล้ว…กับข้า…”
เชนไตหยินไม่สามารถจบประโยคของเธอได้ดังนั้นเสี่ยวฮัวจึงมารับมัน
“ท่านหมายถึงสาวใช้หน้าอกใหญ่คนนั้นใช่ไหม? ผู้รับใช้แบบนั้นจะเปรียบเทียบกับท่านได้อย่างไร”
“ เฮ้อเธอไม่ใช่แค่สาวใช้” เชนไตหยินอยากอธิบายให้เธอฟังว่าสถานที่สำคัญ ๆ ที่เอเลน่าเข้ามาในใจของหลินเสี่ยวเป็นอย่างไร แต่สังเกตได้อย่างรวดเร็วว่าการสนทนาเบี่ยงเบนไปอย่างแปลกประหลาด“ ไม่! เสี่ยวฮัวไม่ใช่สิ่งที่เจ้าคิด! ข้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น…”
“ ฮิฮิ คุณหนูไม่ต้องอธิบายเสี่ยวฮัวรู้เสี่ยวฮัวรู้ทุกอย่าง”
โดยกล่าวว่าเธอยิ้มแล้วส่ายหัวอีกครั้งก้มเงยหน้าปกปิดหมวกและลดความรู้สึกของเธอ
“คุณหนู ท่านต้องกลับมาอย่างปลอดภัย”
เธอจัดกระเป๋าขนมของเธอทีละเล็กทีละน้อยเตรียมออกเดินทาง
“เที่ยวให้สนุกนะ.”
“ เสี่ยวฮัว?”
เห็นเธอลาทันทีเชนไตหยินงุนงงจนเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“ พี่สาวหยิน?”
“เอ๋? หลินเสี่ยว?”
เธอหันกลับไปหาเด็กหนุ่มผมสีดำ
“ พี่สาวหยิน ท่านกำลังทำอะไรอยู่”
“ขะข้าก็แค่…”
เชนไตหยินต้องการอธิบายว่าเธอกำลังซื้อขนมแต่เธอสังเกตเห็นว่าเสี่ยวฮัวหายไปนานแล้วหลังจากที่เธอหันหลังกลับ
สมควรแก่การได้ชื่อว่า ‘นินจา‘ ที่โดดเด่น
“ ไม่มีอะไร…ไปพบพวกเขากันเถอะ เจ้าไปทำอะไร ทำไมเจ้าเพิ่งกลับมา”
“ข้า? ข้าต้องการค้นหาใครบางคนแต่เธอไม่พบข้า! เฮ้อ.”
การพูดอย่างนั้นหลินเสี่ยวก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ
