ควันและเสียงต่อสู้เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องจนทำให้ไป๋เซียงและคนที่เหลือรีบวิ่งมาดูการต่อสู้ของพวกเขา
แต่เมื่อเห็นการต่อสู้ที่รุนแรง ทุกคนก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่หน้าที่ของตัวเอง เพราะตัวละครหลักในครั้งนี้คือเป่ยเฟิงกับมาโล้ !
“ฮ่าฮ่า ข้าไม่มีวันตาย ! ไม่ว่าแกจะฆ่าข้ากี่ครั้งก็ตาม ทุกครั้งที่ข้าได้ฟื้นชีพขึ้นมาข้าก็จะแข็งแกร่งมากขึ้น ความเร็วเพิ่มมากขึ้น ! นี่แหละคืออำนาจที่มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่มี !”
มาโล้หัวเราะอย่างบ้าคลั่งในขณะที่ถูกทุบตี การชกและการต่อยของเขาเต็มไปด้วยพลังมหาศาล ตอนนี้ห้องเล็ก ๆ ไม่สามารถใช้เป็นสนามรบของทั้ง 2 คนได้อีกแล้ว
เป่ยเฟิงฆ่ามาโล้อีก 2 ครั้ง แต่ดูเหมือนว่าสุดท้ายมาโล้ก็เหมือนคนที่ไม่มีวันตาย ไม่ว่าเป่ยเฟิงจะทุบตีเขายังไงสุดท้ายเขาก็ยังกลับคืนสภาพเดิมได้ !
ทุกครั้งที่เขาคืนชีพขึ้นมาเขาจะแข็งแกร่งมากขึ้น ตอนนี้ความแข็งแกร่งและความเร็วของเขาไม่ได้น้อยไปกว่าเป่ยเฟิง !
เป่ยเฟิงสามารถป้องกันการโจมตีของมาโล้ได้สบาย ๆ แต่ในขณะเดียวกันตอนนี้เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับมาโล้ได้
พลังจิตระดับ 5 ดาวของเป่ยเฟิงแผ่ออกไปครอบคลุมทั่วห้อง เขากำลังสังเกตทุกอย่างของมาโล้
“ปัง !”
มาโล้ถูกทุบกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโดยเป่ยเฟิงอีกครั้ง ร่างของเขากลายเป็นหินก้อนเล็ก ๆ พร้อมกับลาวาที่ไหลออกไปทุกทิศทาง
เป่ยเฟิงยิ้มอย่างสนุกสนาน “หึหึ ฉันเจอแกแล้ว !”
มาโล้กำลังคิดบางอย่างอยู่ เด็กหนุ่มคนนี้แข็งแกร่งเกินไป แม้ว่าเขาจะสามารถกลับคืนร่างได้บ่อย ๆ แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวด โดยเฉพาะตอนที่เขาถูกสังหารอย่างโหดร้ายมันได้สร้างภาพความทรงจำเอาไว้ในใจเขา !
แม้ว่าเขาจะไม่มีทางตาย แต่มาโล้เชื่อว่าเมื่อต้องเขาต้องทนมานแบบนี้ไปเรื่อย ๆ มันจะเป็นการสร้างความหวาดกลัวบางอย่างเอาไว้ในใจเขาตลอดกาล
แต่ในขณะที่เขากำลังคิด เสียงที่ไม่ดังมากของเป่ยเฟิงก็ดังออกมา แม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ก็ทำให้เขารู้สึกหนาวหัวใจมาก
“จริงอยู่ที่แกแข็งแกร่ง แต่ข้าก็ไม่ได้อ่อนแอ แกฆ่าข้าไม่ได้และข้าก็สู้แกไม่ได้ ทำไมเราไม่หยุดสู้แล้วเลิกต่อกันละ ?”
หลังจากที่มาโล้คืนสภาพอีกครั้งเขาก็ไม่ได้รีบร้อนโจมตี เขาเงียบก่อนจะเสนอบางอย่างออกมา
“หึหึ แกแน่ใจหรอว่าแกไม่มีทางถูกฆ่าได้ ฉันอยากรู้ว่าถ้าฉันขยี้หัวใจแกได้แกยังจะคืนชีพได้อีกไหม” เป่ยเฟิงกล่าวด้วยความสนใจ
“แกร๊ก !”
‘เป็นไปไม่ได้ ! มันเจอจุดอ่อนของข้าได้ยังไง ?’
ร่างกายของมาโล้แข็งค้าง เขารู้สึกถึงลางสังหรบางอย่างในใจ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ความลับได้ยังไงแต่มาโล้ไม่กล้าเสี่ยง หากหัวใจของเขาแตกสลายขึ้นมาจริง ๆ เขาต้องตายแน่นอน !
ด้วยพลังจิตของเป่ยเฟิงทำให้เขาค้นพบอะไรบางอย่าง ทุกครั้งที่มาโล้ถูก “ฆ่า” จะมีพลังงานบาง ๆ วิ่งผ่านพื้น พลังงานบาง ๆ นี้มันถูกปกคลุมด้วยลาวาทุกครั้ง
มาโล้รู้สึกกลัวมาก ดูเหมือนวันนี้จะเป็นจุดจบของเขาแน่ ดังนั้นเมื่อเห็นว่าเป่ยเฟิงกำลังคิดบางอย่าง เขาจึงรีบเคลื่อนไหวทันที !
“ปัง !”
เสียงโซนิคบูมดังขึ้น แม้ว่าร่างกายของยักษ์ลาวาจะมีขนาดใหญ่ แต่มันก็สามารถเคลื่อนที่ได้เร็วกว่าเสียงถึง 3 เท่าหลังจากที่ได้คืนชีพมาหลายครั้ง
แน่นอนว่าความเร็วนี้ใช้ได้เพียงชั่วครู่ เมื่อวิ่งไกลขึ้นเรื่อย ๆ ความเร็วของเขาจะเหลือเพียง 2 เท่าของความเร็วเสียงเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าความเร็วของเขาจะเร็วมากแต่มันก็ยังช้าเกินกว่าดวงตาที่มองอยู่ของเป่ยเฟิง
“อยากจะวิ่งหนีงั้นหรอ แต่ไม่คิดว่ามันสายไปแล้วหรอ ?”
มาโล้ปรากฏตัวในอีกหลายร้อยเมตรชั่วพริบตา จากนั้นเขาก็ชะลอตัวแล้วหันไปมองข้างหลัง เมื่อเห็นว่าเป่ยเฟิงไม่ได้ตามมาเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นก็มีเสียงเบา ๆ ดังในหูของเขา
“นี่คือสิ่งที่ทำให้แกมีชีวิตรอดมาตลอดสินะ ?”
หัวใจสีแดงขนาดเท่าถังน้ำปรากฏในมือเป่ยเฟิง หัวใจยังคงเต้นอยู่และปล่อยคลื่นความร้อนออกมา
“เอาหัวใจข้าคืนมา !”
เมื่อเห็นหัวใจมือเป่ยเฟิง ใบหน้าของมาโล้ก็เปลี่ยนเป็นน่าเกลียด ตอนนี้เขาราวกับคนที่กำลังบ้า !
หัวใจเป็นสิ่งที่มาโล้ใช้เพื่อคืนชีพมาตลอด ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้นเขาจะซ่อนหัวใจเอาไว้ลึกกว่าพันเมตรเพื่อดูดซับพลังงานจากพื้นดินจากนั้นก็เอาพลังงานมาใช้คืนชีพซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่ตอนนี้มันกลับอยู่ในมือของเป่ยเฟิง นั่นหมายความว่าชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับเป่ยเฟิง !
“ติ๋ง ติ๋ง !”
เป่ยเฟิงมองมาโล้อย่างใจเย็น เขาค่อย ๆ บีบหัวใจเบา ๆ จากนั้นก็มีหยดเลือดสีแดงหล่นลงมาลงพื้น
“ตู้ม !”
ยักษ์ลาวาขนาดใหญ่ค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับมือข้างหนึ่งที่กุมหน้าอก
“โฮก !”
“นายท่าน ข้า… ข้าผิดไปแล้ว ! ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะนายท่าน ข้ายินดีที่จะเป็นข้ารับใช้นายท่าน ข้าพร้อมจะบุกน้ำลุยไฟเพื่อนายท่าน !” มาโล้รีบพูด
“โอ้ ? น่าเสียดาย ฉันไม่ได้สนใจแกเลยซักนิด ไปตายซะ”
เป่ยเฟิงไม่สนใจ ชีวิตของมาโล้อยู่ในมือของเขาและมาโล้เองก็ไม่ได้มีความแข็งแกร่งใด ๆ เลยแม้แต่น้อยนอกจากการคืนชีพไปเรื่อย ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการมีข้ารับใช้อย่างมาโล้
เป่ยเฟิงออกแรงมากขึ้น ทันใดนั้นหัวใจของมาโล้ก็ค่อย ๆ โดนบีบแน่นจนเกือบจะระเบิด !
“อ๊าก !”
มาโล้กรีดร้องออกมา ตอนนี้เขาดูราวกับปีศาจที่กำลังจะคลานขึ้นมาจากนรก !
“ถ้าข้าตาย แกก็ไม่มีทางรอดได้เหมือนกัน ! ข้าจะพาแกไปอยู่ด้วย ! ฮ่าฮ่าฮ่า !”
มาโล้กรีดร้องออกมาด้วยความบ้า ในเมื่อเขากำลังจะตายเขาก็จะลากไอ้บัดซบนี้ไปอยู่กับเขาด้วย ! ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะระเบิดหัวใจตัวเอง !
“หืม ?”
ใบหน้าเป่ยเฟิงเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดเมื่อเห็นว่าหัวใจมือของเขาเริ่มปล่อยคลื่นพลังงานออกมา ! หัวใจที่แต่เดิมกำลังแห้งตอนนี้มันกลับพองขึ้นราวกับลูกโป่ง !
เป่ยเฟิงไม่ลังเล เขารีบปาหัวใจทิ้งออกไปด้วยพลังทั้งหมด หัวใจค่อย ๆ เต็มไปด้วยรอยร้าวจำนวนมากจากนั้นก็เริ่มมีแสงส่องสว่างออกมาจากหัวใจ
“ปีกนภาสวรรค์ !”
เป่ยเฟิงไม่คิดเลยว่ามาโล้จะมีทักษะเฮือกสุดท้าย ตอนแรกเขาคิดว่าหัวใจของมาโล้มีไว้เพื่อให้เขาคืนสภาพเท่านั้น แต่ใครจะไปคิดกันว่ามันจะมีพลังมากพอที่จะระเบิดได้ !
ปีกคู่สีดำขนาดใหญ่ราวกับเหล็กปรากฏด้านหลังเป่ยเฟิง จากนั้นมันก็พันรวมกันจนกลายเป็นโดมขนาดใหญ่
“บูมม !”
พลังงานมหาศาลระเบิดออกมาสั่นสะเทือนไปทั่วฐานทัพ
คลื่นปะทะขนาดใหญ่กระจายไปทุกทิศทาง คนธรรมดามากกว่าครึ่งกลายเป็นหมอกเลือดในทันที !
“มันนานแล้วนะ ทำไมพวกเขายังไม่ออกมาอีก คงไม่ใช่ว่ามีปัญหาหรอกนะ ?”
ฮูเยี่ยและคนที่เหลือยืนรออยู่ด้านนอกถ้ำด้วยความสงสัย ตอนนี้ความกังวลปรากฏอยู่ที่หน้าพวกเขา
