“ หลินเสี่ยว เจ้าไปอยู่ตรงนั่นและเฝ้าดู พันธสัญญาจะไม่ได้ทำอะไรข้า”
เอเลน่าพูดอย่างเฉยเมยไม่มีอารมณ์ใด ๆ ซึ่งทำให้หลินเสี่ยวขมวดคิ้ว
“ เฮ้ เจ้าหมายความว่าไง”
“ ไม่มีอะไร หยุดพูดพล่อยๆ!” เอเลน่าไม่สามารถหยุดตัวสั่นเพียงยืนด้วยพลังทั้งหมดของเธอ แต่เธอยังคงกัดฟันของเธอและอดทน
“ ข้าบอกว่า ราชาปีศาจ เจ้าพยายามจะตายเหรอ?”
“ตาย? หืมมอย่าดูถูกข้าเลยหากไม่มีการตอบสนองของสัญญา ข้าก็สามารถดูแลลูกเล็ก ๆ เหล่านี้ได้!” เอเลน่าตอบกลับอย่างเย็นชา
“ตกลง ขอให้โชคดีข้าจะเฝ้าดูการแสดงของเจ้าอย่างเงียบ ๆ ” หลินเสี่ยวไขว้แขนและดูเธออย่างเชื่อฟัง
“ หืมมม มนุษย์โง่…ดูซะ!”
เอเลน่าสูดลมหายใจลึกและเลียเลือดที่ริมฝีปากเพื่อกระตุ้นพลังของสายเลือด
แมวดำตัวนั้นปรากฏตัวอีกครั้ง
หลินเสี่ยวส่งเสียงข้างๆเธอและเมื่อเขาเห็นการเปลี่ยนแปลงเธอก็โกรธอย่างลึกลับ
เขามาเพื่ออะไร เขาเป็นเพียงคริสตัลเวทย์มนตร์ขนาดใหญ่พิเศษ?
หากเขารู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ทำไมเขาถึงต้องรีบมา?
เมื่อเขาพบว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายเขาก็ทิ้งภรรยาในอนาคตของเขา (ตั้งเอง) จากแผนที่ในความทรงจำ เขาใช้เวทย์มนตร์ต่าง ๆ เพื่อพุ่งไปยังซากปรักหักพังและในที่สุดเมื่อเขามาถึงเมื่อเอเลน่าตกอยู่ในอันตรายทุกสิ่งที่เขาได้รับคือ ‘ความหลอกลวง’?
หยุดล้อเล่นกับข้า!
หลินเสี่ยวโกรธ แต่หลังจากคิดถึงเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกรธ
เอเลน่ามักจะมีอารมณ์แบบนี้ มันไม่ใช่วันแรกที่เขาเจอเขาหวังว่าเธอจะมีปฏิกิริยาน่ารัก?
นั่นเป็นไปไม่ได้ ถ้าเธอไม่ได้วางแผนอะไรไว้! มิฉะนั้นนี่เป็นวิธีปกติของเธอ!
นอกจากนี้หากเอเลน่าดูแลตัวเองโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเขาและเขาสามารถดูจากด้านข้างนั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการหรือไม่?
ด้วยบุคลิกของเขา เขาควรจะมีความสุขที่เขาสามารถหย่อนยานและดูการต่อสู้ของคนอื่นดังนั้นทำไมเขาถึงโกรธ
หลินเสี่ยวถอนหายใจยืนอยู่ที่นั่นและเตรียมพร้อมที่จะชมการแสดงของราชาปีศาจ
ดวงตาสีเลือดที่น่ากลัวของเธอดูสว่างไสว แต่ก็รู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้แตกต่างจากเมื่อก่อน
พร้อมกับเสียงเหมือนการปล่อยลม หมอกสีดำหนาก็แยกย้ายกันไปและสาวสวยคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
“อะไร? มัน…ล้มเหลว ???” ได้ยินเสียงพึมพำของหญิงสาวที่ล้มเหลว
หลินเสี่ยวจ้องไปที่เอเลน่าและต้องการพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบโยนเธอ แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงน้ำตาไหล
ผ้าขาวและดำดูเหมือนจะกัดเซาะและฉีกเป็นชิ้น ๆ ทันที
หากไม่มีเสื้อผ้าสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือบราที่ขาดรุ่งริ่งดังนั้นจึงมีเปิดเผยด้านหลังและก้นของเอเลน่าให้กับหลินเสี่ยว
“ ทำไม…เอ๊ะ! โรคจิต! อย่ามอง!”
ในที่สุดเอเลน่าก็ตระหนักและกอดร่างของเธออย่างรวดเร็ว
แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบได้ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกท้องฟ้าหมุนไปข้างหน้า
“เฮ้!”
ทุกอย่างดูไม่ดีเลยดังนั้นหลินเสี่ยวก็รีบวิ่งไปจับเธอ เป็นเรื่องที่ดีที่พวกเขาไม่ได้อยู่ห่างกันมากนักและร่างกายที่เปลือยเปล่าของเอเลน่าตกลงไปในอ้อมกอดของหลินเสี่ยว
เขารับเธอได้แต่สำหรับเอเลน่าคงจะดีกว่าถ้าเธอล้มลงบนพื้น!
“ ข้า ข้า…”
ในขณะที่เธอสวมกอดเธอรู้สึกประหลาดใจก่อนแล้วจึงละอายใจและโกรธ
เอเลน่าอ่อนแอเกินไป การตอบสนองที่รุนแรงทำให้ยากที่จะพูด เธอพยายามใช้พลังสายเลือดของเธอ แต่มันก็ล้มเหลวและไม่เพียงแค่นั้น แต่…เธอยังทำลายเสื้อผ้าของเธอโดยสิ้นเชิง
ตอนนี้เธอมีกางเกงชั้นในสีขาวน่ารักและเสื้อชั้นในที่ขาดรุ่งริ่ง สายลมอ่อนโยนที่ลูบไล้ผิวขาวของเธอนั้นเยือกเย็นและคัน แม้ว่ามันจะเป็นจริงสำหรับหลินเสี่ยวที่เห็นเธอเปลือยกาย
นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอโกรธแค้นสิ่งที่ทำให้เธอโกรธคือความรู้สึกที่มาจากหน้าอกของเธอ
“ เอา…มือเหม็นๆ…ออกไป!”
ใครจะรู้ว่ามันตั้งใจหรือไม่ แต่เขาใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เพื่อทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น!
หากไม่มีเสื้อผ้าใด ๆ การป้องกันของเธออาจถูกกล่าวได้ว่าเป็นศูนย์และเธอไม่สามารถต้านทานหลินเสี่ยวอีกต่อไป
“ ไอ้…โรคจิต…ขยะ! ถ้าเจ้าไม่ทำ ข้าจะฆ่าเจ้า!”
“ เฮ้ออ ทำไมเจ้าโกรธจัง? เจ้าคิดว่าข้ากำลังพยายามเอาเปรียบเจ้า? ข้าแค่กลัวว่าเจ้าจะล้มและข้า…แค่ก การสัมผัสนี้มันอุบัติเหตุ ข้าขอโทษ”
หลินเสี่ยวแค่คิดว่าจะจับเธอและไม่สังเกตเห็น แต่หลังจากที่เธอสาปแช่งเขาเขาก็ตระหนักว่าเขามีโอกาสที่จะทำเช่นนั้นเขาจึงจงใจแตะต้องเพราะคำด่าของเธอ
“ เหอะ มันไม่ใช่แค่สัมผัสเหรอ? มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าได้สัมผัสพวกเขาหลายครั้งแล้ว เจ้าจะอายเพื่ออะไร?” แม้ว่าเขาจะพูดอย่างไร้ยางอาย เขาก็ยังไม่แตะต้องเธอและปล่อยต่อไป
แน่นอนว่าเขาลังเลที่จะปล่อยไป แม้ว่าเขาจะเอาเปรียบเอเลน่ามาหลายครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสามารถเข้าใกล้เธอได้
แต่ก็อย่างเหตุผลที่เขาบอก นี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับเรื่องนี้!
“ รีบเอาอกลามกอนาจารของเจ้าออกไป อย่าทุ่มสุดตัว!”
“ จะเจ้าพูดอะไรนะ!? …เดี๋ยวก่อน เอ๋?”
เอเลน่าต้องการสาปแช่งเขา แต่ทันใดนั้นก็เห็นบางสิ่งปกคลุมใบหน้าของเธอ
“เสื้อผ้า?”
ปรากฏว่าหลินเสี่ยวถอดแจ็คเก็ตของเขาออกมาและมอบให้เธอ เธอรีบจับมันแล้วรู้สึกละอายยิ่งขึ้น!
เธอพยายามที่จะโยนเสื้อผ้ากลับแม้ว่าเธอจะต้องการแต่เธอไม่ต้องการยอมรับความหวังดีของหลินเสี่ยว
ฮืม เขาไร้เดียงสาเกินไปถ้าเขาคิดว่าเขาสามารถเอาชนะเธอได้!
เช่นเดียวกับหลินเสี่ยวที่พูดว่ามันไม่เหมือนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนและเขาก็เคยทำสิ่งที่น่าอับอายมากกว่านี้ดังนั้นใครจะสนใจถ้าเขาได้รับรูปลักษณ์อีกสองสาม …
แค่กๆ ไม่ไม่!
ตรรกะแปลก ๆ แบบนั้นคืออะไร?
“ ใครต้องการเสื้อผ้าเหม็น…ขยะ…!”
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเอเลน่าไม่ต้องการเสื้อผ้าเหม็นของเขาและพยายามโยนมันกลับมาให้เขา แต่การกระทำที่เรียบง่ายเช่นนี้ก็ยากสำหรับเธอมาก
ขาของเธออ่อนแอและหัวของเธอรู้สึกว่าหมุนไปมาอีกครั้งและล้มไปข้างหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ผ่านเข้าไปในหน้าอกของหลินเสี่ยว
นี่คือสถานการณ์กรณีที่เลวร้ายที่สุด
เธอต้องการที่จะเตะเขาออกไป แต่จบลงด้วยการริเริ่มและตกลงไปในตัวเขา
“ ข้า ข้า…”
“ ราชาปีศาจเจ้ากล้าที่จะล่อลวงข้าได้อย่างไร” หลินเสี่ยวพะยุงเธอในขณะที่กำลังเยาะเย้ยเธอ
“เจ้า!? เจ้า…”
“ โอเค โอเคแค่นั้นแหละ”
หลินเสี่ยวไม่ต้องกังวลกับเธอและกอดแขนเธอและช่วยเธอสวมเสื้อผ้าเหมือนเธอเป็นเด็ก
“ ดูเหมือนว่าจะเล็กไปหน่อย…”
แจ็คเก็ตของเขาน่าจะหลวมมากกับเอเลน่าแต่ปัญหาคือหน้าอกของเธอ
“ เอ่อ…มันไม่เป็นไรเพราะปีศาจเลซเซอร์จะไม่สนใจรูปร่างของเจ้า”
หลังจากนั้นหลินเสี่ยวก็ไม่หยอกล้อเอเลน่าอีกแล้วมองกลับไปที่สัตว์ประหลาดเหล่านั้น
ในขณะที่พวกเขากำลังยุ่งไปรอบ ๆ ปีศาจเลซเซอร์ทุกตัวก็ออกมา แต่พวกเขาไม่ได้เคลื่อนไหวและกำลังรออะไรบางอย่างอยู่
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ชายอ้วนก็เดินออกมาจากซากปรักหักพัง
“ เขาคืออาร์คบิชอปแอนเดอร์สันเหรอ? …โอ้ เขาสร้างสัตว์ประหลาดเหล่านี้ขึ้นมา? ว้าว ช่างน่าขยะแขยง พวกมันทั้งหมดฟังแอนเดอร์สัน?
“ ใช่…” เอเลน่าตอบอย่างอ่อนแรงขณะถือเสื้อผ้าของเธอและพิงหลินเสี่ยว
“ แล้ว ไอ้อ้วนนั้นต้องการทำอะไร?”
“ จับข้าเพื่อทดลองต่อ”
“ เอ๊ะเขากล้าใช้คนรับใช้ของข้าเพื่อทดลอง ข้าจะไม่สามารถให้ทำอย่างนั้นได้…โอใช่ ซีซาร์และโรซี่หนีไปไหน?”
“ ไม่รู้สิอาจจะตายไปแล้ว” เอเลน่าตอบอย่างเย็นชา
“เฮ้ย! อย่าใจร้าย … ”
ในขณะที่หลินเสี่ยวถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในที่สุด แอนเดอร์สันก็เห็นคนสองคนอยู่ข้างหน้าเขา
เขาคิดว่าเอเลน่าจะต้องตายแน่นอนใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอหนี ทางเดินแคบเกินไปถึงแม้ว่าปีศาจเลซเซอร์จะเชื่อฟัง แต่พวกเขาก็ไม่ฉลาด เมื่อพวกเขาบังคับให้ร่างใหญ่ของพวกเขาผ่านพวกเขาเกือบจะถล่มซากทั้งหมด ถ้าแอนเดอร์สันวิ่งไม่เร็วเขาจะต้องถูกฝังเช่นกัน
“ เจ้า…หลินเสี่ยวหรือ”
“เจ้ารู้จักข้า?”
“ ข้าได้ยินเกี่ยวกับเจ้าจากยัยเด็กน้อยสโดนว์…เฮ้ ข้าคิดว่าเจ้าหนีไปแล้วทำไมเจ้ากลับมา?”
เขามีผิวสีซีดและดวงตาไร้วิญญาณเป็นถังขยะที่น่าผิดหวัง
เขาได้ยินสโนว์พูดถึง ‘พี่ชายหลินเสี่ยว’ หลายครั้งที่ทำให้ประทับใจตัวหลินเสี่ยว แต่ตอนนี้เขาได้พบตัวแล้ว เขาเป็นเด็กเหลือขอเหม็น น่าเสียดาย
