ตอนที่ 344 – ยิ่งคุณสูงเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งล้มลงหนักเท่านั้น
กลางดึก ทุกคนในไนท์ทาวน์หลับสนิท แม้แต่ซีซาร์ก็ไม่สามารถต่อสู้กับความง่วงนอนของเขาได้ และเลิกตามหาหลินเซียวและเข้านอน
แต่นั่นเป็นเพียงส่วนหน้าเท่านั้น ไม่มีใครคิดว่าในปัจจุบัน ในส่วนลึกของหุบเขาทางตะวันตกของเมือง มีการสู้รบกันอย่างโหดเหี้ยมอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
หุบเขามืดสนิทและแสงจันทร์ก็สลัว แม้จะมีคบไฟ หลินเซียวก็มองเห็นเพียงพื้นที่จํากัดรอบตัวเขา ลมกลางคืนที่พัดผ่านส่วนลึกของหุบเขาก็ทําให้เกิดเสียงคร่ําครวญ หากไม่ใช่เพราะราชาปีศาจเป็นผู้นํา หลินเซียวจะไม่เข้าไปลึกกว่านี้
ตามข้อมูลที่เขาได้รับในระหว่างวัน หุบเขาเต็มไปด้วยสัตว์อสูร และพื้นที่ที่ยากที่สุดคือตรงกลางซึ่งทางเดินแคบที่สุดและด้านที่เป็นหน้าผา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเดินผ่านหุบเขาแม่น้ําเบื้องล่าง ดูเหมือนว่าอสูรระดับสูงจะซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ และมีสัตว์อสูรที่ทรงพลังจํานวนมากในฐานะผู้พิทักษ์เนื่องจากผู้ตรวจสอบคนก่อนล้มเหลวที่นี่
“หลินเซียวติดตามข้าอย่างใกล้ชิด”
เอเลน่าที่กําลังเดินอยู่ข้างหน้าเตือนเขา แม้ว่าใบหน้าของเธอจะดูจริงจัง แต่หางของเธอที่แกว่งไปมาขณะที่เธอเดินและหูที่กระตุกของเธอก็ดูไม่สง่างามเลย…
โดยปกติ หลินเซียวจะไม่สามารถยับยั้งตัวเองและหยุดเขาไม่ให้เล่นกับหูและหางของเธอ แต่เขาไม่มีอารมณ์เวลานี้
อาวู้ววววว !
โดยไม่มีการเตือนใด ๆ เสียงร้องโหยหวนดังก้องผ่านหุบเขาและบนหน้าผา มีสัตว์อสูรรูปร่างมนุษย์ขนาดใหญ่ที่กระโจนขึ้นไปหาพวกเขา
“เอ่อ… สัตว์อสูรระดับสี่ ลิงสิงโตออกหากินเวลากลางคืน?”
มันไม่ถือว่าแข็งแกร่งมากในบรรดาสัตว์ร้ายระดับสี่ทั้งหมด แต่ถือได้ว่าเป็นสัตว์ที่เจ้าเล่ห์ที่สุด พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในป่าทึบหรือถ้ําบนภูเขาในเวลากลางวันและออกมาหาอาหารในเวลากลางคืนโดยเฉพาะ โดยมุ่งเป้าไปที่นักผจญภัยที่หลงทาง
พวกเขายึดจุดสูงสุดและกระโดดลงไปใต้แสงจันทร์โดยใช้เขี้ยวเหมือนสิงโตเพื่อฉีกเหยื่อออกจากกัน นั่นคือวิธีที่พวกเขามักจะล่า การซุ่มโจมตีไม่ใช่เรื่องง่าย แม้แต่ซีซาร์
นั่นไม่ใช่ส่วนที่สําคัญที่สุด เหตุผลที่พวกเขากลัว… ใครบอกว่าพวกเขาอยู่คนเดียว?
ในทันทีที่หลินเซียวเห็นลิงตัวใหญ่ตัวนั้น เขารู้อยู่แล้วว่าพวกมันถูกล้อม!
พวกเขาไม่เคยทําคนเดียว หากโจมตีนั่นหมายความว่าเหยื่อถูกล้อมไว้แล้ว แม้ว่าการโจมตีครั้งแรกจะล้มเหลว พวกเขาจะโจมตีอย่างต่อเนื่องและในที่สุดก็จะทําให้คุณหมดแรง
“เฮ้อ น่าเสียดาย…”
อย่าเข้าใจผิด หลินเซียวไม่ได้ถอนหายใจเพื่อตัวเอง แต่สําหรับลิง
เมื่อเขาเห็นลิงเหล่านั้นเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วและมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เขาควรจะหนีหรือถอยกลับทันที แต่เขาไม่ได้ทํา แต่เขาอยากจะหัวเราะด้วยซ้ํา
ถอนหายใจ สิ่งที่เย่อหยิ่งเหล่านี้อาจไม่เคยคิดด้วยซ้ําว่าพวกที่ปกติทําทุกอย่างที่พวกเขาพอใจจะกําลังจะเตะกําแพงเหล็กใช่ไหม.
“ฮีม ช่างโง่เขลาเสียนี่กระไร!”
ในชั่วพริบตา หลินเซียวได้ยินเสียงหายใจเข้าเล็กน้อยและรู้ว่าเป็นราชาปีศาจที่กําลังเข้ามา เขาหลับตาลงและทนดูไม่ได้
พร้อมกับเสียงนั้น ความกดดันที่มองไม่เห็นได้แผ่ขยายออกไป และหลินเซียวก็รู้สึกหนักเบาที่หน้าอกของเขาและหายใจออกเล็กน้อย นั่นอาจเป็นออร่าราชาของเธอ? แทบไม่มีผลกับมนุษย์ แต่กับสัตว์อสูร…
ก่อนที่ หลินเซียวจะตอบสนองเขาก็ได้ยินเสียงที่เย็นชา เสียงแตกทื่อๆ
หลินเซียวเปิดตาข้างหนึ่งอย่างสงสัยเล็กน้อยเพื่อแอบมองและรู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง
ลิงตัวนั้นเสียการทรงตัวกลางอากาศและล้มลงตรงหัว หัวมันระเบิดกับพื้น ร่างกายบิดเบี้ยวจนดูเหมือนกองเนื้อเน่า
“น่าสงสารจัง…”
การโจมตีของพวกเขาจากเบื้องบนน่าจะทําให้อันตรายมากขึ้น แต่สุดท้ายก็จบลงเมื่อพวกเขาขุดหลุมศพของตัวเอง
แต่มันยังไม่จบ อย่าลืมว่าลิงพวกนั้นไม่เคยทําคนเดียว
แล้วก็เปาะ เปาะ….
หลังจากครั้งแรก เสียงอันไม่พึงประสงค์นั้นดังขึ้นทีละตัวในขณะที่ลิงน่าเกลียดตัวใหญ่ตกลงมาจากฟากฟ้าอย่างต่อเนื่อง
แม้ว่ากองศพจะก่อตัวขึ้นรอบตัวเธอ เอเลน่ายังคงกระตุกหูและหางที่มีขนยาวของเธอต่อไป และเดินไปข้างหน้าเหนือศพของพวกมัน ราวกับว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ และสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ล้มลงเพราะพลังของเธอ แต่พวกมันเต็มใจ ถวายชีวิตและใช้โลหิตของตนเองและคร่ําครวญเป็นพร
“ราชาปีศาจจงเจริญ!”
หลินเซียวหลีกเลี่ยงลิงที่ตายแล้วอย่างระมัดระวังในขณะที่อุทานด้วยความชื่นชม
พลังของเธอแข็งแกร่งเกินไป มีลิงที่คล่องแคล่วงเง่าหลายสิบตัว มันคงน่ารําคาญมากสําหรับ ตัวเขาเองที่จะดูแลพวกมันทั้งหมด ถ้าเป็นทีมของอับรา พวกเขาอาจมีอาการบาดเจ็บด้วยซ้ํา
แต่สําหรับราชาปีศาจ หากเธอต้องการให้ลิงที่มีกลิ่นเหม็นเหล่านี้ตาย เธอก็ต้องทําตามนั้น
“เร็วเข้า!”
เธอหันกลับมาและจ้องไปที่หลินเซียวซึ่งเดินตามหลังขณะที่เธอเร่งฝีเท้าและเดินต่อไป
“อ-โอ้..”
หลังจากนั้นไม่นาน ฝนของลิงก็หยุดลง และหลินเซียวก็รีบตามเธอทัน กลัวว่าจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
โชคไม่ดี เพราะมันมืดมากและเพราะ “ฝนลิง” มันจึงลื่นจริงๆ และเขาล้มลงมาทางเอเลน่า
“เวรละ…”
การล้มไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เขากําลังจะล้มลงบนเอเลน่าและอาจถึงกับจับหน้าอกที่อ่อนนุ่มของเธอ หรือหูและหางที่มีขนยาวของเธอ… โดยปกติหลินเซียวจะชอบที่จะเป็นคนโรคจิตที่โชคดีและใช้ประโยชน์จากเธอ แต่ตอนนี้เขาไม่กล้า!
คนที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่ใช่แมวสาวที่สามารถถูกรังแกได้ แต่คนที่กวาดล้างลิงทั้งหมดด้วยตัวเธอเอง เธอเป็นราชาปีศาจ!
และใครจะกล้าใช้ประโยชน์จากราชาปีศาจ?
ดังนั้น หลินเซียวโบกแขนของเขาเพื่อปรับสมดุลเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตกลงบนเอเลน่า
“เจ้าไม่ได้คิดที่จะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้และพยายามกอดข้าใช้ไหม” เอเลน่าหันกลับมาถามอย่างเย็นชา
“เอ่อ… ไม่ ไม่ ข้าเกือบจะล้มลงไปแล้ว”
“งั้นก็ดี… ระวัง มีบางอย่างไม่ถูกต้อง” เอเลน่าสายหัวและเปลี่ยนเรื่อง
“เอ่อ จริงสิ เจ้าฟังกวาดล้างทั้งเผ่าแบบนั้นโดยไม่พูดอะไรเลย”
“พวกเขาถามหาเอง ถ้าพวกเขารู้ดีกว่านี้ พวกเขาคงไม่มาซุ่มโจมตีข้าหรอก”
“หึม… เจ้ากําลังพูดว่าอะไร”
“เมื่อข้าเป็นแคทเกิร์ล… ไม่ ครึ่งมนุษย์ ออร่าบางส่วนของข้าก็รั่วไหล ดังนั้นแม้จะไม่มีแรงกดดันจากข้า พวกเขาก็ไม่ควรโจมตีข้า”
“แต่พวกมันโจมตี… เป็นเพราะข้าเหรอ?”
“ไม่ ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังมุ่งเป้ามาที่ข้า”
“ฮัม ลิงเหม็นพวกนี้กล้าดียังไงมาซุ่มโจมตีราชาปีศาจ ทําหน้าที่พวกมันให้ดีหน่อย!” หลินเซียวพูดติดตลก “อาจเป็นเพราะเจ้าบุกรุกอาณาเขตของพวกเขา?”
“ไม่ แม้แต่ระหว่างสัตว์อสูรพวกมันก็ไม่เคยโจมตีทันที พวกเขาโจมตีข้าโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า มันแปลก”
“งั้นก็หมายความว่าปีศาจระดับสูงนั่นสั่ง?”
“อาจจะ”
แม้ว่ามันจะดูเหมือนพวกมันกําลังตามล่าหาอาหาร แต่ก็อาจเป็นแค่กับดักที่ตั้งไว้
พวกเขาอาจได้รับคําสั่งให้โจมตีคนแปลกหน้าทันทีและบังเอิญชนกับเอเลน่า
“มันแปลก…”
เอเลน่าเดินต่อไปขณะมองลงมาและคิดไม่ออกเมื่อจู่ๆ เธอก็ถูกกอด!
“ไอ้ลามก! ปล่อยข้าไป!”
เอเลน่าหน้าแดงและคิดว่าหลินเซียวไม่สามารถยับยั้งและพยายามใช้ประโยชน์จากเธอ แต่เธอกลับเห็นโล่เวทย์มนตร์สีขาวปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ
ไม่นานหลังจากนั้น เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ และโล่ทั้งหมดก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
เอเลน่าตระหนักว่ายังมีลิงตัวใหญ่กว่าตัวหนึ่งที่ขว้างก้อนหินมาที่พวกเขาจากครึ่งภูเขา ขอบคุณปฏิกิริยาที่รวดเร็วของหลินเซียว เธอรอดพ้นจากชะตากรรมที่จะถูกแบนลงในแพนเค้ก
“อืม ยังคงมีราชาลิงเหลืออยู่”
มันอยู่ไกลเกินไปและหลินเซียวสามารถมองเห็นได้เพียงเงาจาง ๆ ที่มีแสงจันทร์จํากัด
“เขาต้องการแก้แค้นเพื่อนของเขา แต่กลัวเกินกว่าจะเข้าใกล้เอเลน่า เราควรทําอย่างไร?”
“บัดซบ มันกล้าดียังไงมาหลอกข้า ยกโทษให้ไม่ได้…”
” อา? เจ้าพูดอะไรนะ?”
“… ตาย!”
ก่อนที่หลินเซียวจะสามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เอเลน่าก็เบิกตาสีแดงเลือดของเธอและยื่นแขนข้างหนึ่งของเธอ
มันอยู่ไกลมาก แต่ดูเหมือนเอเลน่าจะคว้าคอของมันไว้ด้วยความเกลียดชัง!
กระเด็น.. เหมือนกับเสียงลิงก่อนหน้านี้ เสียงก้องกังวานไปทั่วหุบเขา
“เฮ้อ ทําไมพวกลิงเอาแต่อยู่สูงอย่างนี้? เจ้าไม่เข้าใจหรือว่ายิ่งสูงก็ยิ่งเจ็บ?”
หลินเซียวถอนหายใจและสังเกตช่วงเวลาแห่งความเงียบงันเพื่อเป็นการยกย่องราชาลิงคนนั้น
