ตอนที่ 399 – หน้าอกของเจ้าทําให้ข้าเจ็บ
เมื่อแคลร์กอดเอวของหลินเซียว จิตใจของเธอก็ยุ่งเหยิง
ความรู้สึกนั้นลึกลับมาก ค่ําคืนนั้นสงบ แต่เธอก็ประสบกับภัยพิบัติที่คาดไม่ถึง ตอนนี้มันจบลงแล้ว มันไม่รู้สึกเหมือนจริงเลย
พวกเขาใกล้จะเสร็จสิ้นภารกิจกู้ภัยและได้รับคําเตือนในทันใดว่ากองทัพที่ตายแล้วกําลังเข้าใกล้และพวกเขาต้องวิ่งหนี เธอไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และยืนกรานที่จะอยู่ต่อ แต่ถูกแอนดรูว์ผู้น่ารังเกียจคนนั้นทุบตีและเกือบจะสูญเสียพรหมจรรย์ของเธอ… โชคดีที่หลินเซียวช่วยเธอ แต่เธอก็ตกใจกลัว เธอรู้ว่าเขาต้องการทําให้เธอสกปรก ดังนั้นตอนนี้แอนดรูว์วิ่งหนี เธอตกไปอยู่ในมือของหลินเซียว
ค่ําคืนนี้ช่างทรมานเสียจริง จนถึงจุดที่แคลร์รู้สึกเหมือนกําลังฝันร้าย เธอเพิกเฉยต่อการระเบิดและเสียงกรีดร้องขณะกอดหลินเซียวและจมอยู่ในความคิดของเธอ…
ร่างกายของเขาไม่แข็งแรง และเขามีกล้ามเนื้อไม่มาก แต่เมื่อเธอกอดเขา มันรู้สึกวางใจและอุ่นใจ
ขณะที่เธอเอาหน้าแนบหลังเขา เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเขาและได้กลิ่นเหงื่อจางๆ รู้สึกเหมือนว่าเธอกําลังกอดใครสักคนที่อยู่ใกล้ๆ อยู่ และรู้สึกเหมือนกับว่าความตื่นตระหนกและความกดดันทั้งหมดไม่มีอะไรต้องกลัว แคลร์รู้สึกเช่นนี้เมื่อตอนที่เธอกอดพ่อของเธอตอนที่เธอยังเด็ก
ตอนนี้หลินเซียวจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร? แคลร์ไม่รู้ เธอไม่รู้อะไรมากมาย เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ถึงวลเรื่องเสียความบริสุทธิ์ เธอไม่รู้ด้วยว่าจะแสดงด้านที่อ่อนแอของเธอและเธอจะมาพึ่งพากับผู้ชายคนหนึ่ง
ใช่ ค่ําคืนนี้ทั้งอันตรายและน่าตื่นเต้น เจ็บปวดและแปลกใหม่ ไม่ว่าเธอจะเผชิญกับความทุกข์ยากเพียงใด อย่างน้อยก็มีสิ่งที่ดี…
การกอดหลินเซียวรู้สึกสบายใจมาก ดังนั้นไม่ว่าเธอจะได้รับการปฏิบัติอย่างไร ก็ไม่รู้สึกน่ากลัวอีกต่อไป
เธอจะถูกฝึกให้เป็นสาวใช้ที่เชื่อฟังหรือไม่? หรือถูก…….? ไม่เป็นไร หลังจากประสบกับสิ่งนั้นแล้ว เธอก็จะไม่บ่นอีกต่อไป ไม่ว่าหลินเซียวจะทําร้ายเธออย่างไร เธอก็ยอมรับมันทั้งหมด
“แม้ว่าข้าจะบอกให้เธอกอดข้า แต่ทําไมเธอกอดแน่นขนาดนี้… เฮ้ แคลร์? หลับอยู่หรือเปล่า”
เธอได้ยินเสียงคร่ําครวญของหลินเซียว
“ไม่ “
แคลร์หลับตาและกอดเขาต่อไป ตอนนี้ ราวกับว่าเธอปิดผนึกความรู้สึกทั้งหมดของเธอไว้ ยกเว้นเสียงของหลินเซียวและกลิ่นของเขา และเธอก็เพิกเฉยต่อทุกสิ่งทุกอย่าง มองไม่เห็น ไม่ได้ยิน คิดไม่ออก
“น่าแปลก ทําไมจู่ๆทอมบอยก็กลายเป็นกระต่ายที่เชื่อฟัง…ข้าทําเกินไปแล้วทําให้เธอกลายเป็นคนโง่เหรอ?”
บูม! การระเบิดดังอีกครั้ง หลินเซียวพูดในขณะที่ก้าวไปด้านข้างสองก้าวอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากําลังหลีกเลี่ยงบางสิ่งบางอย่างและแคลร์ยังคงแขวนอยู่บนเขาเหมือนจี้และตามเขาไปไม่ว่าเขาจะเคลื่อนไหวอย่างไร
เป็นเรื่องแปลกที่มีภาระเพิ่มขึ้น การเคลื่อนไหวของหลินเซียวควรได้รับผลกระทบมากกว่านี้ แต่ตรงกันข้าม บางทีแคลร์อาจจงใจร่วมมือกับเขา แต่ทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหว แคลร์เคลื่อนไหวแบบเดียวกัน ไม่เร็วหรือช้าลง พวกเขาประสานกันอย่างสมบูรณ์แบบเหมือนคู่รักที่รัก
“ข้าไม่ได้โง่ และข้าไม่กลัว” แคลร์ตอบอย่างใจเย็น
“จริงๆ?”
“จริงๆ เพราะข้าคิดออกแล้ว” แคลร์หยุดและยังคงเดินตามจังหวะของหลินเซียวในขณะที่ตอบอย่างจริงจังว่า “ไม่มีอะไรสําคัญไปกว่าการมีชีวิตอยู่ ข้าโง่เกินไปและบังคับให้แอนดรูว์และคนอื่นๆ ทิ้งชีวิตของพวกเขาไปกับข้า ข้าสมควรได้รับแบบนี้ มันก็เหมือนกันกับเจ้า… ข้าไม่ควรบังคับพวกนย”
“นี่ ฟังดูไม่เหมือนสิ่งที่ราชินีเสือดาวจะพูดเลย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ? แม้ว่าเจ้าจะแข็งแกร่ง แต่ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เต็มใจที่จะเสี่ยงใช่ไหม”
“เอ่อ เจ้าพูดถูก ถ้าข้าอยู่บ้านได้ ข้าจะออกมาต่อสู้กับสัตว์ประหลาดทําไม”
“อย่างที่คาดไว้ เหตุผลที่เจ้าอยากรังแกข้าส่วนหนึ่งเกิดจากการตอบโต้ แอนดรูว์ก็คงเหมือนกัน… ถ้าข้าไม่บังคับพวกเจ้า พวกเจ้าคงไม่ดูหมิ่นข้าหรอก ข้ากําลังเก็บเกี่ยวสิ่งที่หว่าน”
“ฟังดูมีเหตุผล… แต่เหยื่อที่เห็นอกเห็นใจผู้กระทําความผิด มันไม่สมเหตุสมผลเลยใช่ไหม”
“เข้าไม่คิดอย่างนั้นเหรอ”
“ข้า? แน่นอนไม่ แทนที่จะเห็นเจ้าทําตัวอ่อนแอ ข้าอยากให้เจ้าตะโกนหรือกัดข้า นั่นคือสไตล์ของเจ้า”
“โดนผู้หญิงกัด… เป็นหนึ่งในบทละครที่เจ้าชอบหรือเปล่า?”
แคลร์จริงจังมากเมื่อเธอพูดแบบนั้น ซึ่งทําให้หลินเซียวสงสัยว่าถ้าเขาตอบตกลง เธอจะกัดเขาอย่างเชื่อฟังเพื่อสนองความต้องการในทางที่ผิดของเขา
จบแล้ว จบเลย ผู้หญิงคนนี้อกหัก หลินเซียวรู้สึกถึงความหนักหน่วงของบาปของเขาจริงๆ
“แค่ก…ข้าว่าแคลร์ ถ้าเจ้ามีเวลาเศร้า ข้าอยากจะให้เจ้าบอกข้อมูลทั้งหมดที่เจ้ามีให้ข้าทราบ”
“ข้อมูล?”
“แอนดรูว์ไม่ได้บอกเจ้าเกี่ยวกับทุกอย่างที่เขาสอบสวนเหรอ? พวกเจ้าก็น่าจะรู้ว่าคนตายมาจากไหนกันแน่?”
เธอได้ยินเสียงแว่วๆ แล้วตามด้วยเสียงระเบิดที่น่ารําคาญอีกเสียงหนึ่ง ในที่สุด แคลร์ก็กลับมารู้สึกตัวและลืมตาขึ้น และตกตะลึงในทันที!
เธอกําลังฝันอยู่แน่ๆ… ขณะที่เธอกําลังครุ่นคิด มีสิ่งแปลกประหลาดที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้นมากมายเพียงใด?
“หลินเซียว เจ้าทําทั้งหมดนี้หรือเปล่า”
มีศพอยู่ทุกที่ที่เธอเห็น!
นับสิบ ร้อย… นับไม่ถ้วนแล้ว ศพที่อยู่รอบๆ ถูกกองทับอยู่บนภูเขาสูง และหลินเซียวและเธอติดอยู่ตรงกลางนั้น
“จะมีใครอีก”
หลินเซียวโยนเวทมนตร์โดยไม่ตั้งใจและกําแพงดินหนาสูงหลายสิบเมตรก็ลุกขึ้นต่อหน้าเขา พลังที่แสดงออกมาในขณะที่กําแพงดินถูกสร้างขึ้นส่งซากศพทั้งหมดบินไป แล้วมันก็พังทลายลงในกองดินอีกครั้ง
“ว้าว ดีขึ้นแล้ว”
หลินเซียวปรบมือเข้าหากันขณะที่เขามองไปยังพื้นที่โล่ง ขณะที่แคลร์จดจ่อกับบางสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
“เห้ย! ทําไรอยู่? ทําไมเจ้าส่งศพเหล่านั้นบิน? ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นสามารถเข้าไปได้!”
แคลร์รู้สึกเสียวซ่าหนังศีรษะของเธอขณะที่เธอชี้ไปที่สัตว์ประหลาดที่กําลังเข้าใกล้พวกมันอย่างช้าๆ
แม้ว่าเธออาจเคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเขาจากแอนดรูว์ แต่ก็ยังน่าสะพรึงกลัวที่ได้เห็น
สัตว์ประหลาดเหล่านั้นเป็นมนุษย์ แต่พวกมันตายไปนานแล้วและร่างกายของพวกมันเต็มไปด้วยบาดแผล และเปล่งออร่าสีม่วงดําออกมา พวกเขาเดินในลักษณะแปลก ๆ ในขณะที่ส่งเสียงขู่ที่น่าขนลุกด้วยปากของพวกเขาในบางครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะตายไปแล้ว แต่ก็ยังดูมีชีวิตชีวา เหตุใดแอนดรูว์จึงเรียกพวกเขาว่าคนตาย
อันที่จริง คนตายที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น พวกเขาแค่ดูน่าขยะแขยง ปัญหาคือ… มีกองทัพคนตายที่มีชีวิต!
มีซากศพมากมายที่หลินเซียวกองไว้ แต่คนที่เข้ามาหาพวกเขานั้นมีมากมายให้นับ ใครจะรู้ว่าในความมืดยังมีอีกกี่ศพ กองทัพที่ตายแล้วที่มีชีวิตเป็นเหมือนทะเลที่ไร้ขอบเขต และพวกเขาเป็นเหมือนเรือลําเดียวที่พยายามอย่างยิ่งที่จะต้านทานคลื่น
“เอ่อ นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการ… บอกข้อมูลมา”
“แอนดรูว์บอกว่านี่ไม่ใช่แค่โรคระบาด แต่เป็นฝีมือคน! คนตายที่ยังมีชีวิตอยู่เหล่านั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาด พวกเขาเป็นผู้อยู่อาศัยในเขตโรคระบาด พวกเขา… พวกเขาเป็นคนของอาณาจักรก็อตแธม!”
“โอ้ นั่นอธิบายได้ว่าทําไมเราไม่เห็นศพและอาการแปลกๆ เลย และมันแพร่กระจายไปได้อย่างไร… พวกผู้รู้แจ้งกําลังทําอะไรอยู่ พวกเขาเล่นเรซิเดนอีวิลมากเกินไปหรือเปล่า?”
ไม่เหมือนกับความขุ่นเคืองและความตื่นตระหนกของแคลร์ หลินเซียวยังคงสงบตามปกติ เขาหาวอย่างเกียจคร้านในขณะที่ร่ายเวทย์มนตร์ที่เขาจําชื่อไม่ได้ด้วยซ้ํา
“เฮ้อ ดูเหมือนว่าจะต้องรออีกคืนหนึ่ง… เอเลน่า เจ้าได้ยินข้าถูกนะ อย่าลืมว่าต้องชดใช่ให้ข้าหลังจากที่เรากลับมา”
หลินเซรยวตะคอกอีกครั้งและไปไกลกว่านี้อีกครั้งโดยใช้กําแพงดินรอบตัวเขาเพื่อส่งศพที่ซ้อนกันทั้งหมดบินและกวาดล้างพื้นที่ทั้งหมดรอบตัวพวกเขา
ในเวลาเดียวกัน ในที่สุดกองทัพที่สิ้นชีวิตก็สามารถท่วมพวกเขาจากทุกทิศทุกทางราวกับคลื่นยักษ์
“เจ้าบ้าหรือเปล่า! ทําไมเจ้าถึงปล่อยให้พวกเขามา”
แคลร์ตกใจกลัวและยึดติดกับหลินเซียวอย่างสิ้นหวัง
“เฮ้ ทอมบอย! อย่าใช้แรงมาก… หน้าอกของเจ้ากําลังทําร้ายข้า!”
“เอ๊ะ? ขอโทษนะ… แต่ข้าไม่ได้ใช้แรงขนาดนั้นด้วยซ้ํา”
“เฮ้อ นี่คือเหตุผลที่ข้าเกลียดคนหน้าอกแบน เจ้าให้ความอบอุ่นไม่ได้เลย มันแข็งพอๆ กับอ่างล้างหน้า!”
“ใช่ ไม่ใช่ว่าข้าอยากให้มันแบน ข้าก็อยากให้โต… ไม่ ไม่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามากังวลเกี่ยวกับขนาดหน้าอกของข้า จริงไหม! ตอนนี้เราถูกล้อมแล้ว เราจะหนี้ได้อย่างไร?”
“ทําไมเราต้องหนี้”
“ฮะ? ถ้าเราไม่หนี เราจะรอตายอยู่ที่นี่หรือ?”
“ฮิฮิ ไม่ต้องกังวลไป ไม่ว่าลูกปลาตัวเล็ก ๆ เหล่านี้จะมีอยู่กี่ตัวก็ยังไม่เพียงพอ… และถ้าข้าพูดถูก พวกมันจะไม่โจมตีเราอีกสักหน่อย”
ด้วยการสะบัดมือแบบสบายๆ ของเขา พวกเขาถูกล้อมรอบด้วยทะเลเพลิงที่เผาผลาญสิ่งมีชีวิตทั้งหมดให้เป็นถ่าน
“โอ้? เวทมนตร์แห่งไฟดีกว่า ข้าสามารถฆ่าพวกมันและดูแลศพได้ในคราวเดียว”
“เฮ้!!!”
ทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเธออยู่นอกขอบเขตการรับรู้ของเธอ ดังนั้นแคลร์จึงไม่สามารถคิดอย่างสงบอีกต่อไป
“พวกเขาจะไม่โจมตีเราอีกต่อไปแล้ว” หลินเซียวรู้อะไรพูดแบบนั้น?
