สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 53 อืม เพียงแค่อ่านหนังสือเท่านั้น

บทที่ 53 อืม เพียงแค่อ่านหนังสือเท่านั้น

บทที่ 53 อืม เพียงแค่อ่านหนังสือเท่านั้น

ก่อนการแข่งขัน ผู้เข้าร่วมการแข่งขันจะถูกจำกัดความเป็นอิสระส่วนบุคคล แต่เพียงแค่ต้องอยู่ภายในเขตโรงแรม สถานที่ออกแบบถึงจะสามารถเลือกได้ตามอิสระ

สถานที่ที่ดีที่สุดก็คือห้องโถงออกแบบ ข้างในมีสำนักงานแยกเดี่ยว ดีไซน์เนอร์ส่วนใหญ่ก็จะเลือกไปทำงานที่นั่น

แต่เย้นหว่านเข้าร่วมช้า ที่นั่นก็ไม่มีตำแหน่งของเธอ ประกอบกับตอนนี้เธอเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลแห่งยุคสมัย ไปอย่างไม่มีการจองก็จะเกิดปัญหา

ดังนั้นในที่สุดเย้นหว่านก็เลือกที่จะทำงานในห้องของเธอ

นี่เป็นห้องเพรสซิเดนสูท มีห้องมีห้องรับแขกมีห้องหนังสือ แม้กระทั่งโต๊ะทำงานพร้อมใช้งาน

ที่นี่ทำงานก็ถือว่ากว้างขวางสะดวกสบาย

หลังจากที่มู่จื่ออี้นำสิ่งของและข้อมูลที่จำเป็นต้องใช้ย้ายมาแล้ว ทั้งสองคนก็เริ่มทำงาน

เพราะช้าไปสองวัน เย้นหว่านมีเวลาไม่มาก ยุ่งมากจนต้องแข่งขันกับเวลา

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง มู่จื่ออี้เดินมาอยู่ข้างๆเย้นหว่าน พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ คุณนั่งทำงานมาเป็นเวลานานแล้วนะ ลุกขึ้นแล้วเดินไปรอบๆ”

“ไม่เป็นไรค่ะ…”

“เดินไปรอบๆห้องก็ได้ รอสักพักค่อยนั่ง”

มู่จื่ออี้ก็เปิดปากพูดอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มขึ้นหลายส่วน

เย้นหว่านลังเลอยู่บ้าง จริงๆแล้วเธอรู้สึกปวดหลังนิดหน่อยหลังจากนั่งมาเป็นเวลานาน

วางงานที่อยู่ในมือ เธอลุกขึ้นมา อาจจะเพราะนั่งเป็นเวลานานแน่นอนว่ารู้สึกเวียนหัว ทรงตัวไม่อยู่ โดยไม่ทันระวังจึงกวาดเอกสารที่อยู่ตรงหน้าลงไปบนพื้น

เย้นหว่านกุมขมับไว้ หมอบลงไปหยิบอย่างช่วยไม่ได้

มู่จื่ออี้ก็อยู่ข้างๆ ก็หมอบลงมาช่วยเธอหยิบ มือของทั้งสองคนยื่นออกไปพร้อมกันหยิบเอกสารใบหนึ่งขึ้นมา ทันใดนั้นพวกเขาก็จับมือกัน

แตกต่างกับฝ่ามือร้อนของโห้หลีเฉิน ฝ่ามือของมู่จื่ออี้นั้นเย็น เหมือนกับหยกน้ำดี เย็นเล็กน้อย เรียบลื่น

ขณะกุมมือเล็กของเย้นหว่าน ทันใดนั้นมู่จื่ออี้ตกตะลึง เขาคิดว่าจะไม่รู้สึกจิตใจปั่นป่วนอีกต่อไป กลับสั่นไหวอย่างรุนแรงอย่างกับไฟฟ้าช็อค

เย้นหว่านตกตะลึงอยู่ครู่นึง รีบดึงมือกลับมา

มู่จื่ออี้หันกลับมา ใบหน้าหล่อเหลาดูเหมือนจะผิดปกติไปเล็กน้อย เขาเปิดปากพูด

“มาเดี๋ยวผมหยิบเอง”

“……ค่ะ”

หลีกเลี่ยงการจับมือของอีกฝ่ายที่น่ากระอักกระอ่วนอีกครั้ง เย้นหว่านก็ไม่ได้อะไร แล้วก็ลุกขึ้นยืน

หลังจากนั้นก็กลับมาสงบอีกครั้ง ทั้งสองคนทำงานอยู่ด้วยกันอย่างสงบ อาจจะไม่รู้ว่าการจับมือกันเมื่อครู่กระตุ้นให้เกิดความไม่ชัดเจนหรือไม่ ที่ทำให้บรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนเป็นดูแปลกไปเล็กน้อย

โห้หลีเฉินปิดแฟ้มเอกสารสุดท้ายลง แล้ววางปากกาลง เงยหน้ามองไปยังเว่ยชี

“เย้นหว่านอยู่ที่ไหน?”

เหมือนกับเตรียมพร้อมจะถูกถามคำถามนี้ เว่ยชีตอบออกมาอย่างคล่องแคล่ว

“คุณเย้นอยู่ในห้อง เธอเลือกทำงานอยู่ในห้องค่ะ”

ห้อง?

ห้องของเธอเป็นห้องเพลสซิเดทสูทที่เขาช่วยเธอเลือกโดยเฉพาะ ใหญ่พอและก็สะดวกสบาย

เพียงแต่ว่า……

โห้หลีเฉินน้ำเสียงทุ้มต่ำเล็กน้อย “เธออยู่กับใคร?”

เว่ยชีหรี่ตาลง ลดเสียงเบา “อยู่กับคุณมู่จื่ออี้ค่ะ”

พวกเราแค่สองคนหรอ? ชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้อง

ทันใดนั้นโห้หลีเฉินก็มีสีหน้าไม่ดีขึ้นมาทันที ลุกยืนขึ้นก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

“ดิ๊งต่อง ดิ๊งต่อง”

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น

เย้นหว่านกำลังค้นหาเอกสารไม่ไกลจากประตู พอดีเดินผ่านไปเปิดประตู

“คุณโห้?”

เย้นหว่านมองเขาอย่างคาดไม่ถึง “คุณมาหาฉันหรอค่ะ?”

“อืม” โห้หลีเฉินเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมต้องการหาหนังสือสองเล่ม มีแค่ในห้องของคุณ”

“อย่างนี้นี่เอง เข้ามาเลยค่ะ”

เย้นหว่านกลับไม่ได้คิดอะไรมากมาย เลยรีบหลีกทางให้โห้หลีเฉิน

โห้หลีเฉินเดินเข้ามาแล้วก็เห็นเอกสารที่กองอยู่ทุกที่ในห้องนั่งเล่น แล้วยังมีมู่จื่ออี้ที่คอยขวางหูขวางตาเป็นพิเศษ

เขามีสีหน้าบึ้งตึง

เย้นหว่านเดินตามโห้หลีเฉินเข้าไป ชี้ไปที่ห้องหนังสือ

“คุณโห้ ห้องหนังสืออยู่ที่ทางนั้น คุณต้องการหนังสืออะไรก็เลือกเลยนะคะ”

“อืม”

โห้หลีเฉินตอบรับเสียงเบา เดินก้าวยาวไปทางห้องหนังสือ

มู่จื่ออี้เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังโห้หลีเฉินด้วยสายตาขุ่นมัว

เย้นหว่านไม่รู้ แต่เขากลับรู้ดี หนังสือของในทุกๆห้องเพลสซิเดทสูทต่างก็มีเป็นชุด โดยพื้นฐานแล้วต่างก็มีเหมือนๆกัน

สิ่งใดที่ไม่มีในห้องของเขา ถึงจะมีเฉพาะในห้องของเย้นหว่าน

โห้หลีเฉินเห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง ว่าแต่เขามาทำอะไรที่นี่?

“จื่ออี้ คุณค้นหาซีรี่ส์IOOออกมาหน่อยค่ะ”

เห็นโห้หลีเฉินไปห้องหนังสือ ระหว่างนั้นเย้นหว่านก็รีบกลับมาเข้าการทำงานใหม่อีกครั้ง

การแข่งขันออกแบบครั้งนี้เป็นกำหนดทิศทางสไตล์ เธอจำเป็นต้องหาข้อมูลเยอะๆ ภาระงานหนัก

“ได้ ในทันที”

มู่จื่ออี้คิดคำนวณในใจ ประสิทธิภาพในการทำงานไม่มีการล่าช้า

ในไม่ช้า เขาก็พบข้อมูลทั้งหมดที่เย้นหว่านต้องการแล้วนำออกมา เขาหยิบมาแล้วไปนั่งข้างเธอ แพร่กระจายอยู่บนโต๊ะ

เขาแยกออกทีละหมวดหมู่ให้เย้นหว่าน แล้วบอกรายละเอียดให้เธอฟัง

แบบนี้ เย้นหว่านก็จะประหยัดแรงไปได้มาก

และเย้นหว่าน ก็จะมีความเข้าใจที่ดีขึ้นต่อความเข้าใจและความรู้สำรองของมู่จื่ออี้ แม้จะเป็นการชื่นชม เขาแทบจะเป็นเหมือนคลังข้อมูลเคลื่อนที่ แทบจะไม่มีสิ่งไหนที่เขาไม่รู้จัก

เขาในระดับนี้ มันน่าเสียดายที่ได้เป็นผู้ช่วย

ทั้งสองคนสนทนากัน ขณะนี้ โห้หลีเฉินถือหนังสือเล่มนึงเดินออกมาจากในห้องหนังสือ

พอดีเขาเห็นเย้นหว่านกับมู่จื่ออี้นั่งเคียงข้างอยู่บนโซฟา กำลังอ่านข้อมูลที่อยู่ตรงหน้าด้วยกัน หัวของทั้งสองเกือบจะติดกันอยู่แล้ว

ดวงตาพาดผ่านความไม่พอใจ โห้หลีเฉินเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เย้นหว่าน”

เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมา “อืม ว่าไงนะคะ?”

“ผมต้องการจะนั่ง”

เย้นหว่านตกตะลึงครู่นึง คิดอยากพูดว่าอยากนั่งตรงไหนก็นั่งได้ แต่กวาดตามองรอบห้องของเธอ บนเกาอี้บนโซฟาแต่ละอันต่างมีเอกสารวางเต็มไปหมด แม้กระทั่งบนพื้นก็มี

ที่ไหนยังมีที่นั่ง?

“คุณโห้ รอสักครู่นะคะ”

และเธอก็ไม่ได้ใส่ใจเอกสารที่กำลังอ่านอยู่ในมือ เย้นหว่านรีบยืนขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปเก็บเอกสารที่อยู่บนโซฟา

เธอรู้สึกละอายใจเล็กน้อย “ในห้องมันรกเกินไปหน่อย คุณก็อย่าถือสาเลยนะคะ”

ไม่รู้ว่าทำไม เธอไม่อยากให้โห้หลีเฉินเห็นด้านที่ยุ่งเหยิงของเธอ ถึงแม้ว่าจะเห็นแล้วก็ตาม

ด้านข้างก็ว่างเปล่าทันที มู่จื่ออี้ดูสับสน เห็นเย้นหว่านกำลังทำความสะอาดโซฟาด้วยความคล่องแคล่ว

เขาทำงานกับเย้นหว่านก็รู้ว่า เย้นหว่านพอทำงานขึ้นมาจะตั้งใจมาก แต่อาจพูดได้ว่าหมกมุ่นกับการทำงานจนไม่ได้กินไม่ได้นอน เมื่อครู่นี้เห็นได้ว่าเธอเข้าสู่สภาวะ แต่เขากลับนึกไม่ถึงว่า เธอยังสามารถวางสิ่งของในมือลงได้

เพียงเพราะโห้หลีเฉินต้องการที่นั่ง

“คุณโห้ คุณนั่งเลยค่ะ”

เย้นหว่านนำโซฟาที่ทำความสะอาดออกมา มองโห้หลีเฉินอย่างมีมารยาท “ต้องการดื่มชามั้ยค่ะ?”

“ไม่ต้อง คุณไปทำงานเถอะ”

โห้หลีเฉินนั่งลงไปบนโซฟาอย่างสง่าผ่าเผย มือขาวผ่องเรียวพลิกเปิดหน้าหนังสือ

ความหมายคือต้องการอ่านหนังสือ

เย้นหว่านแปลกใจ เขาต้องการอ่านหนังสือที่นี่หรอ?

“คุณโห้ คุณสามารถนำหนังสือไปอ่านได้ อ่านจบแล้วถือมาก็ได้ค่ะ”

“ที่นี่ก็ได้”

โห้หลีเฉินขณะพลิกเปิดหนังสืออย่างผ่าเผย พูดได้อย่างสมเหตุสมผลเป็นพิเศษ

เย้นหว่านตกตะลึง ที่นี่รกรุ่งรัง เธอและมู่จื่ออี้ยังพูดคุยกันเสียงดังนิดหน่อย เขาแน่ใจนะว่าจะอ่านหนังสือที่นี่ได้?

สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน

สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน

Status: Ongoing

“คุณผู้หญิง ผมจะไม่แต่งงานกับคุณ” นี้คือประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอ เธอรู้ชัดเจนว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นยังไง แกล้งทำเป็นคู่หมั้นของเขาอย่างเชื่อฟัง แต่ในหนึ่งวัน เธอโดนเขาจับขึ้นเตียงและลูบไล้ เธอตกใจ “คุณโห้ คุณเคยบอกแล้วว่า เราเป็นแค่ความสัมพันธ์ทางสัญญา” “ผมยกเลิกแล้ว” เขาได้รู้แล้วว่า เธอเป็นผู้หญิงที่เขาตามหามานาน เขาจะปล่อยมือไปได้ยังไง? “เพื่อเป็นการชดเชย ผมเป็นของคุณแล้ว”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท