สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 223 ไปซื้อผ้าอนามัย

บทที่ 223 ไปซื้อผ้าอนามัย

“ถึงจะเป็นคู่หมั้นกัน แต่ยังไม่ได้แต่งงานก็อยู่ด้วยกันก่อนแบบนี้ คงไม่สะดวกเท่าไหร่หรอกมั้ง?”

ฉูรั่วไป๋ยิ้มบอก เหมือนคำแนะนำของเพื่อนที่จริงใจ

“ผมได้ยินพนักงานโรงแรมบอก มีแขกท่านหนึ่งคืนนี้จะเช็คเอาท์ จะมีห้องว่าง คุณน่าจะไปลองจองดูนะ”

จองมาทำอะไร ฉูรั่วไป๋ไม่ได้พูดชัดเจน แต่ความหมายมันก็ชัดอยู่

แบบนี้เย้นหว่านก็สามารถแยกห้องกับโห้หลีเฉินได้แล้ว

เย้นหว่านดีใจมาก ย้อนถามว่า: “จริงหรอ?”

เห็นปฏิกิริยาของเย้นหว่าน ฉูรั่วไป๋รู้ทันทีว่าเธออยากแยกห้องกับโห้หลีเฉิน เขายิ่งมั่นใจการคาดเดาในใจมากขึ้น

เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจ พลางพยักหน้า “จริงครับ”

เย้นหว่านไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของฉูรั่วไป๋ และไม่รู้ความคิดเขาด้วย สำหรับเธอแล้วนี่เป็นข่าวที่ดีมากจริงๆ

ออกมาทำงานนอกสถานที่ การพักห้องเดียวกับโห้หลีเฉิน ภายใต้สายตาเพื่อนร่วมงานมากมาย ถึงคนอื่นจะไม่กล้าพูดอะไร แต่สายตามีเลศนัยพวกนั้นทำให้เธอรู้สึกพรุนไปทั้งตัว อายแทบแทรกแผ่นดินหนี

ตอนนี้สามารถแยกห้องได้ ดีที่สุดเลย

พอมีความคิดนี้ เย้นหว่านก็กินไม่ค่อยเจริญอาหารแล้ว พอทานเสร็จก็บอกว่าอยากกลับไปแล้ว

โห้หลีเฉินชอบเห็นผลลัพธ์แบบนี้แน่นอนอยู่แล้ว เขาไม่พูดอะไร พาเย้นหว่านกลับโรงแรมทันที

พอถึงโรงแรม เย้นหว่านหาข้ออ้าง

“คุณโห้ ฉันนึกขึ้นได้ว่าต้องไปซุปเปอร์ซื้อของหน่อย คุณขึ้นไปก่อนละกัน”

“ผมไปเป็นเพื่อน”

โห้หลีเฉินไม่คิดสักนิด หมุนตัวจะเดินออกไปข้างนอก

เดิมทีเย้นหว่านพูดเพื่อหาข้ออ้างแยกตัวจากเขา มีหรือจะยอมให้เขาไปด้วย เธอรีบโบกมือปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอก ฉันไปซื้อเองก็ได้แล้ว คุณขึ้นไปก่อนเถอะ”

โห้หลีเฉินยืนนิ่งไม่ขยับ เขามองหน้าเธอนิ่ง แสดงการไม่เห็นด้วย

เย้นหว่านปวดหัว โห้หลีเฉินอยากไป เธอห้ามเขาไม่ได้แน่

เธอคิดๆ ก่อนกลอกตาเจ้าเล่ห์ขึ้น และขวางหน้าเขาไว้ มองเขาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

เธอใช้น้ำเสียงต่ำพิเศษพูด: “คือว่า ของที่ฉันจะซื้อให้คุณไปด้วยไม่สะดวกเท่าไหร่”

“อะไร?”

โห้หลีเฉินถามตรงแหน่ว ไม่มีลังเลเลย

เย้นหว่านยิ่งเขินหนักขึ้น เธอกัดฟันกรอดพูดเสียงเบาแทบจะเป็นกระซิบว่า

“ผ้าอนามัย”

โห้หลีเฉินอึ้งเล็กน้อย มีแววขัดเขินที่ใบหน้าหล่อเหลานั่น

จากนั้นเขาพูดอีก: “มาแล้ว?”

อะไรมาแล้ว?

เย้นหว่านสงสัย ก่อนฉุกคิดแล้วเข้าใจว่าเขาถามเรื่องอะไร จากนั้นเธอยิ่งหน้าแดงหนักขึ้น

ผู้ชายอย่างเขามาถามอะไรเธอแบบนี้เนี่ย!

สายตาเธอหลุกหลิกมองเขา ก่อนพยักหน้าตัวแข็ง

โห้หลีเฉินขยับเข้าใกล้เธอนิดหน่อย ถอดเสื้อสูทตัวนอกออกคลุมให้เธอ

มือหนึ่งโอบเอวเธอมาถามอย่างเป็นห่วงว่า:

“ปวดไหม?”

เย้นหว่าน: “…”

เธอยืนอึ้ง หน้าแดงก่ำหยั่งกับเลือด

เธอส่ายหน้าอย่างกระอักกระอ่วนอีก

โห้หลีเฉินโอบเธอเข้ามา แทบจะให้เธอพิงในอ้อมกอดเขา

“ผมไปซื้อกับคุณ หรือจะให้ผมช่วยคุณซื้อ?”

เย้นหว่านมองเขาอย่างอึ้ง ตัวเลือกที่เขาให้เธอเลือก เธอไม่อยากได้เลยนี่นา

แต่เห็นท่าทางมั่นใจของเขาแล้ว ตอนนี้คงยากจะทำให้เขาเปลี่ยนใจแล้วล่ะ

เธอลังเลพักหนึ่งก่อนพูดอย่างหน้าแดงว่า: “งั้นคุณ…ช่วยไปซื้อให้ฉันหน่อยละกัน”

โห้หลีเฉินกำชับต่ออีก: “คุณรอผมอยู่ที่นี่ หรือจะไปรอข้างบนก็ได้”

เย้นหว่านพยักหน้า ในใจแอบรู้สึกผิด แทบไม่อยากนึกภาพโห้หลีเฉินไปซื้อผ้าอนามัยเลย

แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็กันเขาออกไปไม่ได้

การไปเปิดห้องอีกห้องต่อหน้าโห้หลีเฉินมันเป็นเรื่องยากจริงๆ ได้แต่แอบทำไปก่อนแบบนี้แหละ

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านอย่างไม่วางใจ คลุมเสื้อนอกให้เธอมิดชิดดีแล้ว ก่อนเดินออกไปข้างนอก

เห็นร่างสูงใหญ่ค่อยๆเดินไปไกล เธอรู้สึกเหมือนจุกอก

หลอกโห้หลีเฉินไปทำเรื่องแบบนั้น ถ้าเขารู้อาจจะตบเธอตายคามือเลยก็ได้…

เย้นหว่านคิดแล้วหวาดเสียว

แต่เขาไปแล้ว เธอจะมาเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว

เย้นหว่านสูดลมหายใจเข้าลึก ให้กำลังใจตัวเองและเดินไปที่เคาท์เตอร์ชั้นหนึ่งของโรงแรม

“คุณคะ รบกวนเช็คอินให้ห้องหนึ่งค่ะ”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

มีห้องว่างห้องหนึ่งพอดีจริงด้วย พนักงานหน้าเคาท์เตอร์รีบเช็คอินให้ทันที

เย้นหว่านหยิบการ์ดห้องมา ในใจตื่นเต้นตุ้มๆต่อมๆ

เปิดห้องใหม่แล้ว โห้หลีเฉินคงไม่หน้าด้านอยู่ห้องเธอต่อหรอกมั้ง?

เย้นหว่านกลับถึงห้อง นั่งลงบนโซฟา ถือการ์ดห้องไว้ในมือรอโห้หลีเฉิน

ประมาณครึ่งชม.ต่อมา ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับเสียง “แอ๊ด” ดังขึ้น

ร่างสูงโปร่งของโห้หลีเฉินปรากฏขึ้นที่หน้าประตู

เขาอยู่ในชุดสูท ดูสง่างาม เหมือนเจ้าชายที่หลุดออกมาจากภาพวาดแต่ในมือกลับถือถุงพลาสติก ซึ่งดูแล้วไม่เข้ากับเขาเลย

ในถุงใส่ผ้าอนามัยยี่ห้อต่างๆไว้เต็มถุง

โห้หลีเฉินเดินก้าวเท้ายาวมายืนหน้าเย้นหว่าน ยื่นถุงให้เธออย่างขัดเขิน

“นี่ให้”

เย้นหว่านเห็นผ้าอนามัยหลากหลายยี่ห้อในถุงแล้วอดยิ้มมุมปากไม่ได้

เธออดใจไม่ไหวถามออกไปหนึ่งประโยค “ซื้อมาเยอะขนาดนี้ทำไมเนี่ย?”

โห้หลีเฉินขัดเขินนิดหน่อย ใบหูเริ่มแดง

เขาพูดเสียงแข็งว่า “เยอะไปก็ทิ้งสิ”

เย้นหว่าน: “…”

เห็นผ้าอนามัยหลากหลายในถุง บวกกับท่าทีขัดเขินของโห้หลีเฉินแล้ว เธอนึกถึงอะไรขึ้นมาได้

ในเมื่อเขาถามเธอประเภท “มาแล้ว” “ปวดไหม” อะไรแบบนี้ ดูเหมือนจะเข้าใจเวลาผู้หญิงเมนส์มา แต่สูงส่งอยู่ที่สูงอย่างเขา ชาตินี้น่าจะไม่เคยไปซื้อผ้าอนามัยหรอกมั้ง

ยิ่งไม่มีทางรู้ว่าผ้าอนามัยน่ะมีหลายยี่ห้อขนาดนี้!

ดังนั้นเขาเลยซื้อกลับมายี่ห้อล่ะห่อ…

เย้นหว่านกอดถุงผ้าอนามัยหัวเราะแหยๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้วเนี่ย

“อืม ขอบคุณ”

“คุณใช้ไปก่อนนะ”

โห้หลีเฉินสีหน้าค่อยดีขึ้นมาหน่อย หันหัวเดินไปทางเคาท์เตอร์บาร์ และหยิบน้ำตาลทรายแดงออกมาชงน้ำร้อนอย่างทะมัดทะแมง

เย้นหว่านเห็นการกระทำของเขาแล้ว เข้าใจว่าเขาจะชงน้ำตาลทรายแดงให้เธอกิน ก็ตกใจคาดไม่ถึง แต่ลึกๆซาบซึ้งไม่น้อย

เธอไม่เคยคิดเลยว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้กินน้ำตาลทรายแดงที่โห้หลีเฉินชงให้เธอกิน

เขาเป็นห่วงเธองั้นหรอ?

ผ้าอนามัยที่อุ้มอยู่ เย้นหว่านยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้น

เขาดีกับเธอขนาดนี้ ผู้ชายที่ปกติอยู่สูงขนาดนี้กลับยอมทำเรื่องน่าอายแบบนี้เพื่อเธอ แต่เธอกลับหลอกเขา…