บทที่ 268 โห้หลีเฉินช่างร้ายกาจ
โห้หลีเฉินหน้าอึมครึมตลอดทางที่พาเย้นหว่านมาส่งหน้าประตูห้องของเธอ
เย้นหว่านยืนอยู่ในห้อง มองชายหนุ่มสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู
เธอพูดอย่างมีมารยาท “คุณโห้ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งฉันกลับ”
“รีบพักผ่อนหน่อย”
โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านแบบหน่วงๆ เสียงทุ้มต่ำเปื้อนความเซ็กซี่ระดับหนึ่ง “ราตรีสวัสดิ์”
เย้นหว่านมึนงงเล็กน้อย ชั่วขณะนั้นรู้สึกถึงแก้มแดงมาหน่อย
โห้หลีเฉินพูดราตรีสวัสดิ์อ่อนโยนขนาดนี้ ยังเป็นเรื่องยากเป็นพิเศษจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งร่างสูงใหญ่ของเขายืนด้านนอกประตูแบบนั้น ไม่มีความหมายที่จะรบกวนเธอสักนิด หรือฝืนบังคับเธอทั้งนั้น
ละมุนละไมราวกับหยก มีเพียงความเป็นสุภาพบุรุษเอาใจใส่
“อืม”
เย้นหว่านพยักหน้าอย่างจิตใจกระสับกระส่าย รีบปิดประตูทันที
เธอกลัวว่ามองต่อไปอีก จะคุมใจของตนเองไม่อยู่ ทำอะไรต่อโห้หลีเฉินไป
โห้หลีเฉินยืนอยู่ด้านนอกประตู มองประตูห้องที่ปิดไว้ตรงหน้า ท่าทางบนหน้าขรึมลงมา เกิดความดุร้ายที่อันตรายออกมา
พรุ่งนี้ ศึกษาวิจัยหัวข้อสำคัญกับฉูรั่วไป๋?
คิดก็อย่าได้คิด
เขาจะไม่ให้ฉูรั่วไป๋มีโอกาสนี้
โห้หลีเฉินหมุนตัวออกไป เดินพลางโทรศัพท์สั่งการ “เว่ยชี เอาหนังสือและข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวกับการออกแบบPJ มาที่ห้องของฉัน”
……
วันต่อมา ตอนเช้า
หลังจากเย้นหว่านเก็บของเรียบร้อย เตรียมไปหาหนังสือที่ห้องข้อมูลหน่อย เพื่อไปศึกษาเรียนรู้ที่ห้องทำงาน
เธอพึ่งเปิดประตูออก กลับมองเห็นชายหนุ่มยืนหน้าประตูอย่างเกินคาด
เหมือนกับเมื่อคืนนี้เลย เธอยืนอยู่หน้าประตูตำแหน่งที่ห่างไปหนึ่งก้าว ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แม้กระทั่งทำให้เย้นหว่านใจลอยในชั่วขณะหนึ่ง เดิมทีเมื่อคืนโห้หลีเฉินคงยืนอยู่หน้าประตูทั้งคืน ไม่ได้ไปไหน
“คุณโห้ คุณมาหาฉันเหรอ?”
เย้นหว่านดึงประตูออก ถามอย่างสุภาพ
แต่ตำแหน่งที่โห้หลีเฉินยืนอยู่ตรงกลาง ขวางหน้าประตูของเธอไว้ และทำให้เธอเดินออกไปไม่ได้
“อืม”
โห้หลีเฉินตอบเสียงทุ้มๆ มองเย้นหว่านตรงไปตรงมา ไม่ได้พูดต่อไป
เนื่องจากเป็นมารยาท เย้นหว่านจึงไม่สามารถให้คนอื่นยืนคุยอยู่หน้าประตูได้
เย้นหว่านลังเลสักหน่อย ถอยออกไปด้านหลัง “เข้ามานั่งก่อน”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง ก้าวขายาวออก เดินเข้าไปอย่างเป็นธรรมชาติ
เขาเดินถึงโซฟานั่งลงมา ท่วงท่าตามสบาย ไม่เหมือนกับที่อยู่ต่อหน้าผู้คนยามปกติเท่าไร แต่กลับเห็นได้ชัดว่าเหมือนอยู่ที่บ้านเขาอย่างนั้น สะดวกสบาย
เย้นหว่านมองเขาอยู่ เคลิบเคลิ้มอยู่หน่อยๆ
ราวกับเขาและเธอยังมีความสัมพันธ์ที่สนิทใกล้ชิดขนาดนั้น
หลังจากนั้นแวบหนึ่ง เธอก็ได้สติกลับมา เดินไปทางโห้หลีเฉิน “คุณโห้ คุณมาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ?”
“ฉันต้องการกาแฟ”
โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
เย้นหว่านมึนงงครู่หนึ่ง เขลาอยู่บ้าง เทกาแฟมาคุย นี่ความหมายของเขาคิดจะพูดนานมาก?
แต่เธอยังต้องไปทำงานอีก
เย้นหว่านยุ่งเหยิง ถึงอย่างไรผู้ชายตรงหน้าก็คือหัวหน้าใหญ่สุดของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนก็เข้ามาแล้ว เธอกล่อมให้คนอื่นไปก็คงดูไม่ดี เธอจึงทำได้เพียงฝืนทน ไปเทกาแฟแก้วหนึ่งแล้ว
จากนั้นยกมาตรงหน้าของโห้หลีเฉินอย่างสุภาพ “คุณโห้ เชิญดื่มค่ะ”
พอเย้นหว่านถึงนั่งลงมาบนโซฟาด้านข้างโห้หลีเฉิน ท่วงท่าเรียบร้อยเหมือนเด็กนักเรียน
โห้หลีเฉินกลับทำท่าทางตามสบายอย่างยิ่ง ยกกาแฟขึ้น จิบไปอึกหนึ่ง
“ก็ไม่เลว”
สรุปเป็นเธอที่เข้าใจรสชาติของเขา แม้แต่กาแฟยังชงได้รสชาติดีกว่าคนอื่น
เย้นหว่านตกใจอยู่บ้าง โห้หลีเฉินชมเชยอาจจะเป็นเรื่องที่เจอน้อยมาก จึงอดจะสงสัยเพิ่มขึ้นไม่ได้ วันนี้เขามาแต่เช้าตรู่ สรุปมีความพยายามอะไร?
โห้หลีเฉินจิบกาแฟแล้ว ถึงพูดแบบไม่ช้าไม่เร็วว่า
“วันนี้เธออยากศึกษาหัวข้อของPJ?”
เย้นหว่านพยักหน้า
โห้หลีเฉินไม่ตอบอีก หยิบมือถือออกมา โทรศัพท์หาสายหนึ่ง สั่งประโยคหนึ่งอย่างง่ายๆ
“เอาเข้ามา”
เอาอะไรเข้ามา?
เย้นหว่านฉงนสนเท่ห์ ยิ่งไม่เข้าใจว่าโห้หลีเฉินอยากทำอะไรกันแน่
มองเวลาอีกทีห่างจากเวลาเธอที่ควรไปถึงห้องทำงาน จะใกล้จะเกินแล้ว
เธอกลัดกลุ้มอยู่หน่อย ยังคงรักษารอยยิ้มไว้แล้วพูดว่า “คุณโห้ คุณมาหาฉันมีธุระอะไรกัน? คือว่า ความจริงฉันยังต้องเข้างาน”
“ฉันบอกกับหวางกวนจิ้งแล้ว วันนี้เธอไม่ไปได้”
เย้นหว่าน “……”
เธอมองโห้หลีเฉินด้วยความมึนงงมาก รู้สึกเหมือนเรื่องที่เขาพูดต้องมากมาย จะเสียเวลาของเธอทั้งวัน?
เธอสับสนนิดหน่อยอย่างน่าประหลาดใจ ไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร หากอยากจะปฏิเสธจะทำอย่างไร
ตอนที่เย้นหว่านพัวพันว่าจะทำอย่างไรดี เวลานี้ ประตูห้องที่ไม่ได้ปิดสนิทก็โดนคนจากด้านนอกผลักออก
เห็นเพียงเว่ยชีกอดหนังสือกองหนึ่งมาในอก เดินมาข้างโต๊ะ นำพวกมันวางลงทั้งหมด
เว่ยชีมองเย้นหว่านที่มึนงง ยิ้มอธิบาย
“คุณเย้น ในนี้เป็นข้อมูลและหนังสือทั้งหมดเกี่ยวกับการออกแบบPJครับ และรวมถึงข้อมูลไม่เปิดเผยต่อภายนอกฉบับล้ำค่าด้วย คุณค่อยๆ อ่านนะครับ ถ้าต้องการหนังสือหัวข้ออื่นมาเสริม โทรเข้ามาได้ทุกเวลา ผมจะเอาเข้ามาให้คุณครับ”
เย้นหว่านตกตะลึงพรึงเพริด สมองมึนงง ตอบสนองกลับมาไม่ทันเท่าไร นี่สรุปมันสถานการณ์อะไรกัน
ความจริงเธอต้องศึกษาวิจัยของPJ แต่ว่าเพียงแค่ไปยืมหนังสือที่ห้องข้อมูล นึกไม่ถึงว่าหนังสือพวกนี้จะถูกเว่ยชียกมาให้ในห้องของเธอทั้งหมด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังรวมถึงข้อมูลฉบับล้ำค่าที่ไม่เปิดต่อสาธารณะด้วย
ช่างเป็น……
ทำให้เธอประหลาดใจจนอยากร้องไห้ ทั้งรู้สึกว่าความจริงไม่ค่อยเหมาะสมด้วย
เหมือนมองความยุ่งเหยิงของเย้นหว่านออก โห้หลีเฉินจิบกาแฟอึกหนึ่ง เอ่ยปากอย่างไม่ช้าไม่เร็ว
“หนังสือพวกนี้ฉันอ่านหมดแล้ว เธอมีตรงไหนไม่เข้าใจ สามารถถามฉันได้”
“อะไรนะ?”
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างประหลาดใจ รู้สึกว่าหูเธอเกิดปัญหาหรือไม่ ได้ยินเรื่องที่ไม่สมจริงอย่างมาก
หนังสือมากขนาดนี้ โห้หลีเฉินล้วนเคยอ่านหมดแล้ว?
ถ้าบอกว่าเป็นฉูรั่วไป๋ เธอยังฝืนเชื่อได้ แต่ว่าโห้หลีเฉินใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่วันก่อนเริ่มเรียนการออกแบบเอง และPJเป็นหัวข้อที่แม้แต่เธอคนที่เข้ามาวงการนี้มาหลายปียังต้องศึกษาวิจัย
แต่คาดไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะอ่านทั้งหมด แถมยังมีกำลังเล่าให้เธอฟัง หมายความว่าเขาอ่านเข้าใจหมดเช่นกัน
คนคนนี้กลัวว่าจะไม่ใช่ปีศาจแปลงกลายมาเหรอ?
เห็นเย้นหว่านท่าทางประหลาดใจอย่างยากจะปิดซ่อน โห้หลีเฉินรู้สึกประสบความสำเร็จมาก ยังดีกว่าความประหลาดใจของคนหลายหมื่นในด้านธุรกิจของเขาเมื่อก่อน
ความประหลาดใจการนับถือของคนเหล่านั้นแต่ไหนแต่ไรเขาไม่สนใจ แต่เขากลับใส่ใจเย้นหว่าน
“หนังสือการออกแบบโดยพื้นฐานฉันอ่านหมดแล้ว เนื้อหาที่เธอไม่เข้าใจ ก็ถามฉันได้ทั้งนั้น”
เขาพูดคำพูดที่ทำให้คนแทบบ้าด้วยความเรียบเฉยสบายๆ
เย้นหว่านรู้สึกไม่ดีไปทั้งตัวแล้ว มองโห้หลีเฉินอยู่ ยิ่งเหมือนกำลังมองคนโรคจิต พวกประหลาด ปีศาจ
คนบนสวรรค์ล้วนไม่เก่งกาจเท่าเขามั้ง?
เธออยากย้ายสมองของโห้หลีเฉินออกมาจริงๆ ดูหน่อยว่าด้านในเป็นอะไรกันแน่ ทำเรื่องที่เกินขีดจำกัดของมนุษย์ได้อย่างไรกัน
เปรียบเทียบกันดูแล้ว เธอที่รู้สึกว่าความเฉลียวฉลาดก็ไม่เลว มั่นใจเต็มที่ คิดว่าความจริงสุดแสนที่จะทน ช่างไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว
ความเฉลียวฉลาดนี้เทียบกับคนอื่นเขาขึ้นมา ถือว่าอะไรกัน? นับว่าคืออะไร!
เย้นหว่านถูกโห้หลีเฉินกระตุ้นจนพูดอะไรไม่ออก แต่ก็เข้าใจได้ พรสวรรค์ของโห้หลีเฉินสูงขนาดนี้ คุยกับเธอคงต้องทำให้เธอได้รับผลประโยชน์
โดยเฉพาะเมื่อวานโห้หลีเฉินเป็นคนทำปัญหาที่แม้แต่อาจารย์ฟีโรเจ๊กยังแก้ไม่ได้ ให้แก้ไขไปอย่างสบายๆ!
เขาอย่าได้ฝืนกฎธรรมชาติเกินไปเลย
