สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 290 เป็นแบบที่เธอปรารถนา ถอนหมั้น!

บทที่ 290 เป็นแบบที่เธอปรารถนา ถอนหมั้น!

ชักช้าสักวินาทีหนึ่งได้ที่ไหน? เธอรีบดึงประตูห้องออกอย่างรวดเร็ว ถามด้วยความตกใจ

“คุณ คุณโห้ คุณมาแบบนี้เลย?”

โห้หลีเฉินมองก็ไม่มองกู้จื่อเฟยสักนิด กวาดตามองในห้อง ถามเสียงเย็นชา “เย้นหว่านล่ะ?”

บนตัวชายหนุ่มมีออร่าที่ยิ่งใหญ่ ราวกับราชาที่สูงศักดิ์ กำลังส่งคำสั่งออกไปให้ผู้ใต้บังคับบัญชา

กู้จื่อเฟยชี้ไปทางห้องน้ำโดยจิตใต้สำนึก บอกว่า “ด้านในห้องน้ำ”

โห้หลีเฉินไม่หลบเลี่ยง ก้าวขายาวเดินเข้าไปโดยตรง

ในห้องน้ำ เสียงน้ำซู่ซ่า บวกกับวุ่นวายใจ สำหรับเย้นหว่านนั้นเดิมทีไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอก

หลังอาบน้ำเสร็จ เธอถึงพบว่าแม้แต่ผ้าเช็ดตัวยังลืมหยิบมาด้วย

“จื่อเฟย เธอนอนรึยัง? ช่วยยื่นผ้าเช็ดตัวให้ฉันที” เธอเรียกไป

ไม่นานประตูห้องน้ำถูกผลักเปิด ผ้าเช็ดตัวขาวสะอาดผืนหนึ่งยื่นเข้ามา

เย้นหว่านยื่นมือจะไปรับ ผลสุดท้ายวินาทีนั้นที่เงยหน้าขึ้น มองเห็นผู้ชายสูงส่งที่ยืนที่หน้าประตู

“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นกลางดึก

ด้านนอก กู้จื่อเฟยอุดหูไว้ ทำหน้าขมขื่น

เสี่ยวหว่านเอ๋ยเสี่ยวหว่าน ไม่ใช่ฉันไม่ห้าม ฉันก็อยากขวาง ความจริงบอสใหญ่โห้ออร่าแรงกล้าเหลือเกิน ห้ามไม่อยู่ แล้วก็ไม่กล้าขวางด้วย!

เย้นหว่านกรีดร้องไปหลายวินาทีเต็มๆ ยังไม่มีปฏิกิริยากลับมา

ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่อะไรเลย โห้หลีเฉินปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไร!

เธอหน้าแดงปิดด้านบนก็ไม่ได้ ปิดด้านล่างก็ไม่ได้ พูดตวาดอย่างลนลาน “คุณรีบออกไปเลยนะ”

แต่โห้หลีเฉินกลับยังคงยืนอยู่ตรงนั้น มองเธอด้วยสายตาตรงๆ

ภายใต้สายตา เธอได้ใส่เสื้อผ้า รูปร่างงดงาม ผิวพรรณเปล่งประกายขาวเนียนราวกับไข่มุก

เพียงมองแวบเดียว ทำให้ส่วนท้องของเขากระเพื่อมคลื่นความร้อนขึ้น

นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงไม่มีทางมอบการตอบสนองให้เขาได้

เธอที่เป็นแบบนี้ เป็นได้เพียงผู้หญิงของเขา

ริมฝีปากที่หนาพอดีของโห้หลีเฉินเม้มเปิด ค่อยๆ บอกไป

“จ้องเธอไว้ กลัวเธอหนีไปอีก”

ในคำพูดเผยความดุเดือดระดับหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่ามาคิดบัญชีกับเธอแล้ว

เย้นหว่านอับอายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ตอนนี้เดิมทีไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนั้น! เขาไม่จำเป็นต้องรังเกียจสักนิดเหรอ!

“คุณออกไปก่อน ฉันจะใส่เสื้อผ้า” เธอบอกไปอีกครั้ง

โห้หลีเฉินทำเสียงหึทีหนึ่ง เดินเข้าไป คลี่ผ้าเช็ดตัวออกห่อบนตัวแทนเธอ “ตอนที่หนี ทำไมไม่ปรึกษากับฉันก่อน? ตอนนี้เหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องรอเธอใส่เสื้อผ้าก่อน”

เย้นหว่าน: ……

คำที่เขาพูด คาดไม่ถึงทำให้เธอพูดต่อไม่ถูกอยู่นิดหน่อย

และเวลานี้ชายหนุ่มก็ยืนตรงที่ระยะห่างกับเธอไม่กี่เซนติเมตร ร่างสูงใหญ่ของเขาปกคลุมเธออยู่ เหมือนกำแพงเมืองที่กว้างหนา

มือใหญ่ของเขาห่อผ้าเช็ดตัวแทนเธออย่างอ่อนโยนมาก ทั้งที่เป็นภาพที่กระอักกระอ่วนแบบนี้ ทว่ากลับถูกเขาทำออกมาอย่างมีอารมณ์สง่างามเหลือเกิน

ทั้งยังมีความเย็นชาระดับหนึ่ง

เย้นหว่านรู้ว่าเขากำลังจงใจลงโทษเธอ

เธอกัดฟันไว้ ส่งเสียงพูด “เป็นฉันไม่ถูก แต่นี่คือที่บ้านของจื่อเฟย ฉันใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วค่อยคุย”

ลักษณะนี้ ต่อไปไม่รู้จะโดนจื่อเฟยล้อเลียนนานแค่ไหน

โห้หลีเฉินเห็นเธออับอายอยู่ จึงใจอ่อนนิดๆ

เขาเอ่ยปากอย่างเย็นชา “ถ้าสองนาทีไม่ออกมา ฉันจะไม่ถือสาเข้ามาอีกรอบ”

ทิ้งคำพูดไว้ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป

หลังประตูห้องน้ำปิด มุมปากเขาเผยเส้นรัศมีวงกลมที่น่าตลกออกมา

ตอนที่เธอย้ายออกจากบ้านเขาไม่บอกกล่าวสักนิด เคยพิจารณาถึงความรู้สึกของเขาด้วยเหรอ? เขากลับคำนึงถึงเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

สรุปเมื่อไรเธอถึงจะเข้าใจเขามาได้บ้าง?

ด้านนอก กู้จื่อเฟยเห็นโห้หลีเฉินเย็นยะเยือกอย่างมาก รู้สึกเพียงว่าในบ้านเปลี่ยนมาเป็นขั้วโลกใต้

หล่อนชงชาแก้วหนึ่งมาวางที่โต๊ะอย่างหวาดกลัว พูดด้วยความระวัง

“คุณโห้คะ เชิญนั่งค่ะ คือว่าเสี่ยวหว่านเป็นคนโทรศัพท์หาฉันเอง ให้ฉันไปรับเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ไม่เกี่ยวกับฉันเด็ดขาดค่ะ”

อธิบายเสร็จ หล่อนไม่ได้หยุดรอสักวินาที หมุนตัววิ่งเข้าไปในห้อง ปิดประตูสนิท

หล่อนไม่อยากกลายมาเป็นทหารที่โดนระเบิดตายกลางสงคราม และไม่อยากโดนโทษฐานลักพาตัวผู้หญิงของบอสใหญ่โห้ไปด้วย

เย้นหว่านยังไม่ได้เดินออกไป ก็ได้ยินคำพูดของกู้จื่อเฟย จึงอดหนาวสั่นไม่ได้

ดูแล้วโห้หลีเฉินในคืนนี้น่ากลัวมากจริงๆ ทำให้กู้จื่อเฟยไม่มีความคิดที่หลงใหลสักนิด สนใจแต่จะหนีไป

เธอกลัวเขาเข้ามาอีก จึงรีบเร่งใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกไป

ในห้องโถงรับแขกเล็ก

ชายหนุ่มนั่งบนโซฟา ท่วงท่าสูงส่ง สีหน้าเย็นชา

ไม่พูดไม่ได้ เขาโกรธขึ้นมา ยังมีความสง่างามที่สะดุดตาอยู่ แต่ยิ่งเป็นความน่ากลัวมากกว่า

เย้นหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไป “คุณโห้”

โห้หลีเฉินเงยหน้ามองเธอ กดความขุ่นเคืองไว้ในทรวงอก “กลับไปกับฉัน”

ถ้าเธอเชื่อฟัง เขาจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องในคืนนี้ของเธอ

ท่าทีเย้นหว่านกลับแน่วแน่มาก ตั้งแต่วินาทีนั้นที่ย้ายออกมา เธอก็ไม่คิดจะกลับไปอีก และไม่อาจกลับไปอีกได้

เธอเม้มริมฝีปาก พูดอย่างแน่วแน่จริงจัง “คุณโห้ ฉันพักอยู่ที่บ้านจื่อเฟยก็ดีมากแล้ว ที่บ้านคุณนั้น ฉันจะไม่กลับไปอีกแล้ว”

ดีมาก!

ถึงตอนนี้ยังท้าทายความอดทนของเขา!

ร่างสูงยาวของโห้หลีเฉินลุกขึ้น บีบเค้นเย้นหว่านตรงๆ “บอกเหตุผลฉัน สาเหตุที่ทำให้เธอยืนหยัดขนาดนี้ สรุปคืออะไร?”

เขากลับอยากดูหน่อย สรุปเธอคิดอะไรบ้าง

ออร่าของชายหนุ่มแกร่งเหลือเกิน เย้นหว่านถอยไปหลายก้าวโดยจิตใต้สำนึก ดึงระยะห่างกับเขา

รวบรวมพลังมากพอแล้ว ถึงพูดออกมา

“คุณโห้ ก่อนหน้านี้ฉันพูดกับคุณชัดเจนมากแล้ว ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ งั้นการพักอยู่ที่นั่นก็ไม่มีความจำเป็น”

ได้ยินว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับเขาอีกครั้งหนึ่ง ไฟโกรธของโห้หลีเฉินนับวันยิ่งใหญ่โต

แต่มากยิ่งกว่าคือสติปัญญา

เขามองเธอด้วยสายตาที่มองจากบนลงล่าง สอบถามว่า

“เธอไม่ใช่ชอบฉันหรอกเหรอ ทำไมถึงไม่แต่งงาน? เย้นหว่าน เธอกำลังคิดอะไรกันแน่ บอกฉันมาให้กระจ่าง”

เกมที่ไล่ตามกันแบบนี้ เขาก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน

เธอหลบหนีต่อต้านครั้งแล้วครั้งเล่า ทำร้ายจิตใจต่อเขาอย่างยิ่ง

เย้นหว่านได้ยินคำพูดของเขา เงยหน้ามองทางเขาด้วยความมึนงงอย่างยิ่ง

ชอบเขา? เขารู้ได้อย่างไร?

โห้หลีเฉินมองหน้าที่มึนงงของเธอ ริมฝีปากบางเอ่ยขึ้น “เรื่องแบบทดสอบก่อนหน้านี้ ฉินฉู่บอกกับฉันแล้ว เธอปฏิเสธฉูรั่วไป๋ ไม่ใช่ชอบฉันเหรอ?”

ใจลึกของเย้นหว่านชะงักงัน ที่แท้เขารู้ทั้งหมดเลย

แต่ว่า……เธอไม่เคยคิดจะบอกเขา และไม่อาจจะอยู่กับเขาได้จริงๆ

เย้นหว่านรีบส่ายหน้าอย่างสับสน ปฏิเสธด้วยความลนลานโดยจิตใต้สำนึก “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ชอบคุณ ไม่ได้ชอบจริงๆ”

ปฏิเสธทีหนึ่งสามครั้ง เหมือนมีดแหลมคมเล่มหนึ่ง เสียบมาที่หัวใจของโห้หลีเฉิน

เจ็บปวด ใจแทบขาด และน่าตลกด้วย

เย้นหว่านรู้สึกถึงไอเย็นที่แผ่กระจายจากบนตัวเขา ร่างกายหวาดกลัวจนแอบสั่นระริก รู้ว่าคำพูดบางอย่างกล่าวออกไป เก็บกลับคืนไม่ได้ตลอดกาล

และตอนนี้เป็นโอกาสที่ทำให้โห้หลีเฉินตัดใจถึงที่สุด

ฝ่ามือเธอกุมแน่น พูดว่า

“ถ้าชอบใครสักคนจริง คงไม่ต้องใช้แบบทดสอบหรอก การที่ต้องใช้การทดสอบถึงรู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ วินาทีที่ทดสอบนั้น ความจริงก็แสดงคำตอบออกมาแล้วว่าไม่ชอบ

ถ้าฉันชอบคุณจริง ฉันทำไมถึงปฏิเสธคุณ ต่อต้านคุณ?

คุณโห้ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ขอโทษที่ฉันไม่ได้พูดกับคุณให้ชัดเจน ทำให้คุณเข้าใจผิด ขอโทษค่ะ”

แต่ละคำแต่ละประโยค กระจ่างแน่วแน่

คำพูดแต่ละคำ ล้วนหนักแน่นขนาดนั้น

โห้หลีเฉินรู้สึกได้ว่าคำพูดเหล่านี้ กำลังทับเขาจนใกล้หายใจไม่ออก

ไม่เคยคิดเลยว่าเป็นเขาที่คิดเข้าข้างตัวเอง

ในใจเหมือนมีของอะไรถล่มลงมา สายตาเขาดุเดือดราวกับน้ำแข็งเกาะ มองเธอพลางบอกว่า

“ในเมื่อนี่คือสิ่งที่เธอเลือก ได้ ฉันจะทำให้เธอสมหวัง”

เย้นหว่านตกตะลึงนิดหน่อย