บทที่ 328 ถูกจับได้คาหนังคาเขา
เย้นหว่านถูกมองจนหวาดกลัวเป็นที่สุด และใบหน้าก็บังคับให้ยิ้มออกมา
ยืนหยัดเข้าไว้ แค่สองวันสุดท้ายเอง
จนกระทั่งประตูห้องพักคนไข้ถูกปิดลง เย้นหว่านถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอกได้
เธอยังคงไม่สบายใจเล็กน้อย หันกลับไปเร่งคุณหมอ
“คุณหมอ มาเริ่มล้างแผลกันเถอะ”
“ครับ”
คุณหมอเริ่มลงมือทันที และเย้นหว่านก็ยืนอยู่ข้างชั้นวางยา ยื่นสิ่งของ และล้างแผลตามปกติ
เช่นเดิม
ณ ตอนนี้ ด้านนอกประตู เฝิงเสวียนหลันไม่พอใจเต็มท้อง
“คุณแม่ เย้นหว่านคนนั้นให้พวกเราออกมา พวกเราก็ออกอย่างนั้นน่ะเหรอ？พวกเราต่างหากที่เป็นคนใกล้ชิดที่สุดของหลีเฉิน เธอทำแบบนี้ ทำให้พวกเราดูเหมือนเป็นคนนอกแทน”
จูเหลียนอีงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “พวกเขาเป็นคู่สามีภรรยากัน และเป็นเรื่องปกติที่จะสนิทสนมกันมากสักหน่อย”
“ยังไม่ได้แต่งงานไม่ใช่เหรอ？ถ้าแต่งงานแล้วก็ยังพอ”
เฝิงเสวียนหลันบ่นด้วยความไม่พอใจ ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโหมากขึ้น
ในใจก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยปกติ มักจะรู้สึกเสมอว่ามีความลับที่ไม่สามารถบอกใครได้ระหว่างเย้นหว่านและโห้หลีเฉิน ดังนั้นถึงได้ให้พวกเธอออกมา
เฝิงเสวียนหลันครุ่นคิดสักพัก ไม่ได้นั่งบนเก้าอี้ตรงทางเดินกับจูเหลียนอีง แต่เธอเดินกลับไปที่ทา
งประตู แอบมองเข้าไปข้างในผ่านกระจกของหน้าต่างที่ประตูอย่างเงียบๆ
เธอก็มองเห็นเย้นหว่านยืนอยู่ท่ามกลางคุณหมอ และยังช่วยคุณหมอส่งยาและเครื่องมือ
เฝิงเสวียนหลันตกใจเล็กน้อย เย้นหว่านไม่ได้เรียนการแพทย์ จะทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?
“คุณแม่ คุณมาดูนี่สิ เย้นหว่านเป็นคนดูแลเรื่องการส่งยาให้โห้หลีเฉิน ในโรงพยาบาลมีคุณหมอเยอะขนาดนั้น หรือว่ายังไม่พอเหรอ เลยให้คนนอกอย่างเธอมาช่วยส่งยา ถ้าหากหยิบผิดขึ้นมาจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นได้นะ”
จูเหลียนอีงที่กำลังจะนั่งลง เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ การเคลื่อนไหวก็หยุดชะงัก
เย้นหว่านส่งยาให้เหรอ?
คิ้วของเธอย่นเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าไม่อยากเชื่อ แต่ในอำนาจของตระกูลโห้ มักจะคุ้นเคยกับการใช้คนระดับสูงและเป็นมืออาชีพมากที่สุด และแม้แต่การส่งยาก็จำเป็นต้องเป็นคนที่มีความสามารถระดับมืออาชีพ
โห้หลีเฉินจะปล่อยให้เย้นหว่านทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?
“เอ๊ะ！พระเจ้า เย้นหว่านกำลังทำอะไรอยู่น่ะ？！”
ทันใดนั้นเฟิงซู่หลานก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ “เย้นหว่านแอบนำตัวยาล้างแผลของหลีเฉินเปลี่ยนแล้ว！ เธอต้องการที่จะทำร้ายหลีเฉิน!”
เพียงประโยคเดียว ทำเอาจูเหลียนอีงขนลุกขนพอง
เธอหันหลังกลับไปโดยทันที รีบวิ่งไปข้างประตู และมองเห็นการกระทำของเย้นหว่านที่เพิ่งล้างแผลเสร็จพอดิบพอดี
ยาในมือของเธอหลอดนั้น เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ได้มีไว้สำหรับโห้หลีเฉิน
จูเหลียนอีงตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่ว่าอย่างไรก็คิดไม่ถึงมาก่อนว่าเย้นหว่านจะทำเรื่องเช่นนี้ได้
ทว่าดวงตาของเฝิงเสวียนหลันสว่างขึ้น และเธอรู้สึกว่าเย้นหว่านไม่ปกติ ปล่อยให้เธอจับหางจิ้งจอกอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย（จับได้คาหนังคาเขา）
ตอนนี้ ดูสิว่าเธอเล่นลิ้นได้อย่างไร
“ปัง-”
เสียงดังหนึ่งครั้ง เฝิงเสวียนหลันผลักเปิดประตูอย่างแรง
เธอเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เย็นชาก้าวใหญ่ จับมือของเย้นหว่านแน่น ทำให้ขวดยาในมือของเธอกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนโดยทันที
เฝิงเสวียนหลันตำหนิเสียงดัง “เธอกำลังทำอะไรอยู่？เย้นหว่าน เธอกล้าเปลี่ยนยาของหลีเฉิน เธอกล้าทำร้ายเขาได้อย่างไร!”
เย้นหว่านรับผิดชอบในเรื่องยา ไม่มีใครกล้ายุ่งเย้นหว่านมากไปกว่านี้ และไม่มีใครกล้าควบคุมเย้นหว่านโดยธรรมชาติ ยกเว้นคุณหมอรักษาหลัก ไม่มีใครรู้เรื่องการเปลี่ยนยาของเย้นหว่าน
ตอนนี้เย้นหว่านถูกจับได้แล้ว คุณหมอและพยาบาลหลายคนพวกนั้นต่างก็ตกใจและประหลาดใจกันหมด
พวกเขาก็มองเห็นอย่างชัดเจน ยาในมือของเย้นหว่านไม่ใช่ยาที่เตรียมไว้ในตอนแรกโดยสิ้นเชิง
เกิดอะไรขึ้น? คิดไม่ถึงว่าเย้นหว่านแอบเปลี่ยนยาของโห้หลีเฉิน!
หรือว่าบาดแผลก่อนหน้านี้ของโห้หลีเฉินที่ไม่หายสักทีอย่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า ล้วนแต่เป็นเพราะเย้นหวานเหรอ？
สายตานับไม่ถ้วนจ้องมองไปที่ตัวของเย้นหว่าน ราวกับเปลวไฟที่แผดเผา ทำให้เย้นหว่านไม่สบายใจไปทั้งร่างกาย
และเธอก็สนใจมากที่สุดก็คือโห้หลีเฉิน
เธอไม่ได้สนใจความกลั่นแกล้งของเฝิงเสวียนหลัน มองไปทางโห้หลีเฉินด้วยความตื่นตระหนก
เห็นแค่เขาที่นั่งอยู่บนเตียง เสื้อผ้าของเขาถูกถอดออกหมดแล้ว และผ้าพันแผลก็ถูกแกะออกไปครึ่งหนึ่งแล้ว ในเมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทั่วทั้งตัวของเขาก็เต็มไปนิสัยร่ำรวยเฉพาะตัวอย่างไร้ขอบเขต
ไม่มีการแสดงออกใดๆบนใบหน้าของเขา ดูเหมือนแค่จะพวกเขาเฉยๆ ราวกับว่ากำลังดูละครตลกที่ไม่สำคัญกับเขา
เย้นหว่านก็มองออกว่าการแสดงออกของเขาโกรธหรือไม่กันแน่ และจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร เขาเชื่อเธอหรือไม่
ตอนนี้เย้นหว่านกลัวมากที่สุดก็คือโห้หลีเฉินเข้าใจเธอผิด เธอเอ่ยปากอธิบายอย่างตื่นตระหนก
“โห้หลีเฉิน คุณเชื่อฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณ ยาตัวนี้…”
“ถูกจับได้คาหนังคาเขา จับได้คาที่ เธอยังจะแก้ตัวอีกเหรอ？เย้นหว่าน ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้มาที่โรงพยาบาลกับคุณนายใหญ่ ฉันคงไม่รู้ว่าเธอดูแลหลีเฉิน ในนามทำร้ายเขาได้อยู่ตลอด”
เฝิงเสวียนหลันขัดคำพูดของเย้นหว่านอย่างรุนแรง และแรงที่จับข้อมือของเธอแรงมากขึ้นเรื่อยๆทำให้ผิวหนังบนแขนของเย้นหว่านกลายเป็นแถบสีแดง
เย้นหว่านเจ็บปวด กัดฟันแล้วอธิบายว่า “คุณป้า คุณเข้าใจผิดจริงๆแล้วค่ะ ฉันไม่ได้”
“ยังบอกว่าไม่อีก แล้วนั่นมันคืออะไรกัน?!”
เฝิงเสวียนหลันจับแขนของเย้นหว่าน และยกยาในมือของเย้นหว่านขึ้นสูง เพื่อให้ทุกคนเห็นได้ชัดเจนขึ้น
พวกคุณหมอหน้าซีดเขียวไปหมด จูเหลียนอีงเดินเข้ามา มองดูยาขวดนั้น และขมวดคิ้วแน่น
เธอพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เสี่ยวหว่าน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
จูเหลียนอีงยังคงให้โอกาสเย้นหว่านได้อธิบาย
เย้นหว่านมองไปที่จูเหลียนอีงอย่างซาบซึ้งใจ ในเวลานี้ จูเหลียนอีงไม่ได้กล่าวหาเธอเหมือนเฝิงเสวียนหลัน เข้ามาก็ตำหนิเธอเช่นนั้น
เธอกำลังจะอธิบาย ข้างๆ อย่างเฝิงเสวียนหลันก็ไม่ให้โอกาสเธอ
เฝิงเสวียนหลันพูดเสียงดัง “แอบเปลี่ยนยาเพื่อทำร้ายคน ควรที่จะแจ้งตำรวจ! คนในตระกูลโห้ของฉัน คนนอกสามารถทำร้ายพวกเขาได้อย่างง่ายๆอย่างนั้นน่ะเหรอ?”
เพียงแค่ประโยคเดียว ได้กล่าวโทษเย้นหว่านไปแล้ว และเธอได้กลายเป็นคนนอก
ในขณะที่พูด เฝิงเสวียนหลันใช้แรงดึงมือของเย้นหว่านอย่างแรง เพื่อดึงเธอออกไป
แรงของเย้นหว่านไม่ได้มีเยอะเท่าเฝิงเสวียนหลัน ถูกดึงจนผิวหนังแดงระเรื่อ เดินเซตามออกไป
นี่เธอจะถูกจับเข้าไปในสถานีตำรวจแล้วเหรอ ใครจะกล้าให้ยาโห้หลีเฉินอีก และใครจะเชื่อในความบริสุทธิ์ของเธออีก?
แม้ว่ายาของป่ายฉีจะดีมากอย่างเป็นที่สุด แต่เปลี่ยนยาด้วยตัวเอง ก็ยากที่จะได้รับการยอมรับ แถมยังถูกตัดสินว่าเป็นความผิดอีกด้วย
เย้นหว่านรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก กระวนกระวายโดยไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ปัจจุบันเช่นนี้อย่างไรดี
“ปล่อยเธอไป”
น้ำเสียงต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นมา เป็นเสียงคำสั่งการ
เฝิงเสวียนหลันที่บังคับดึงเธออยู่ก็แข็งทื่อโดยทันที รู้สึกถึงความหนาวสั่นจากด้านหลัง ทำให้ร่างกายของเธอสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย หันศีรษะ ใบหน้าดูมีเหตุผลและชอบธรรม
“หลีเฉิน เย้นหว่านมีจิตใจไม่ดีต้องการที่จะทำร้ายนาย คนแบบนี้ไม่สามารถอยู่ในห้องพักคนไข้ได้ลดการที่เธอดิ้นอย่างสุดฤทธิ์ทำเรื่องอะไรบ้าๆกับนาย ฉันจะพาเธอออกไปควบคุมก่อน ปล่อยให้ตำรวจจัดการ”
สีหน้าของโห้หลีเฉินจมลง “ผมจะไม่พูดอีกเป็นครั้งที่สอง”
สายตาที่ดุดันเช่นนั้น ราวกับใบมีดบนน้ำแข็งที่มีความสามารถจริงๆ ทำให้เฝิงเสวียนหลันปล่อยมือเธอด้วยความตกใจโดยทันที
ในใจของเธอหวาดกลัว ทว่าไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก นี่ถึงขนาดจับได้อย่างคาหนังคาเขาแล้ว โห้หลีเฉินยังคงปกป้องเย้นหว่านอยู่อีกเหรอ?
“หลีเฉิน แม้ว่านายจะปกป้องเธอ แต่นายก็ไม่สามารถใช้ร่างกายของตัวเองมาล้อเล่น”
ขณะที่พูดนั้น เฝิงเสวียนหลันยังมองไปที่จูเหลียนอีงอย่างเป็นพิเศษ ความปรารถนาเช่นนั้นเธอยุ่งเกี่ยวไม่ได้ และอยากให้จูเหลียนอีงเข้ามาแทรกแซง โดยตระหนักว่าเย้นหว่านได้ทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยได้
ทว่าจูเหลียนอีงกลับไม่ได้พูดในทันที แต่ใช้สีหน้าที่ซับซ้อนมองไปที่โห้หลีเฉิน
ดูเหมือนว่าให้โห้หลีเฉินเป็นผู้ตัดสินใจ
