บทที่ 407 ญาติมา อับอายขั้นสุด
เย้นหว่านอึ้งจนทำตัวไม่ถูก สติสตังหายไปหมด
นี่คือคนที่เธอรัก เธอยอมให้เขาทุกอย่าง
รวมไปถึงทั้งชีวิตนี้ของเธอ
แต่ว่า ในเวลาที่สำคัญ ไม่คิดว่า ญาติของเย้นหว่านจะมาเยี่ยม……
เย้นหว่านอึ้ง โห้หลีเฉินตัวแข็งทื่อไปหมด
เขาอยู่บนตัวของเย้นหว่าน สายตากระสับกระส่าย สีหน้าดูสับสนพูดไม่ออกว่ามีความรู้สึกยังไง
หลังจากนั้นสักพัก เขาก็มองตามลงไปด้วยหัวที่แข็งทื่อ
“อย่า อย่าดูนะ!”
เย้นหว่านอับอายมาก รีบปิดตาเขาไว้
เธอไม่คิดเลยว่า ในเวลาแบบนี้ ประจำเดือนจะมาบุกอะไรตอนนี้
สายตาเธอดูอับอายมาก มองเขาอย่างเขินอายพูดว่า “ฉัน ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”
โห้หลีเฉินเม้มปากบาง เหมือนมีน้ำเย็นราดหัวเขา ดับความเร่าร้อนในกายเขาไปทั้งหมด
เขาทำตัวไม่ถูก ปล่อยเธอไป และพลิกตัวลงเตียง
เย้นหว่านรีบคลานออกจากเตียงไป รีบวิ่งพุ่งไปที่ห้องน้ำโดยด่วน
ภายในห้องน้ำ ไม่นานก็มีเสียงน้ำดังขึ้น
โห้หลีเฉินสูดหายใจสองครั้งใหญ่ๆ ถึงได้กดอารมณ์ลงไปบ้าง เขาลงจากเตียงไปนั่งบนโซฟา ยกแก้วไวน์ขึ้นมา ดื่มไปหนึ่งแก้ว
ต่อมา เขาก็เทให้ตัวเองอีกหนึ่งแก้ว ดื่มต่อไป
แต่พอดื่มติดต่อกันหลายแก้ว เย้นหว่านก็ยังอยู่ในห้องน้ำอยู่อีก ยังไม่ยอมออกมา
โห้หลีเฉินสายตามืดมนลง เขาลุกขึ้น เดินไปข้างห้องน้ำ ยกมือขึ้นเคาะประตู
“เย้นหว่าน?”
“อืม ฉันอยู่ ทำไมเหรอ?”
เย้นหว่านรีบตอบไป แต่เสียงของเธอดูเหมือนจะรีบร้อนมาก
โห้หลีเฉินสงสัย “ทำไมเธอยังไม่ออกมาอีกล่ะ? เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ฉัน ฉันไม่เป็นไร”
เย้นหว่านลังเลสักพักและพูดว่า “เดี๋ยวฉันจะออกไปแล้ว”
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว สายตามองไปประตูห้องน้ำอย่างเป็นห่วง
เงียบได้สองวินาที เขาเม้มปาก ยื่นมือไปดันประตูห้องน้ำออกไป
ภายในห้องก็มีเสียงตกใจของเย้นหว่านดังขึ้น “นายเข้ามาได้ยังไงกัน? ออกไปเลยนะ”
ในตอนนี้เอง เย้นหว่านกำลังนั่งอยู่บนชักโครก มือเล็กบังหน้าตัวเองไว้ ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอาย
โห้หลีเฉินไม่คิดว่าเข้ามาแล้วจะเห็นภาพแบบนี้ เขาอึ้งชะงัก กลับหลังหันจะเดินออกไป
พึ่งเดินออกไป ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
เขาหันไปมองเย้นหว่านและถามว่า “เธอเป็นอะไรกันแน่?”
เย้นหว่านนั่งอยู่บนชักโครก ยังถูกมองแบบนี้อีก เธออับอายจนอยากจะกระโดดตึกลงไปจริงๆ ยังมีที่น่าอายกว่านี้ไหม……
เสียงเธอเบาอ่อย เหมือนเสียงยุงเลยก็ว่าได้
“คือว่า ฉัน……ฉันไม่มีผ้าอนามัยน่ะ”
โห้หลีเฉินใบหน้าหล่อของเขาเปลี่ยนไป เขามองเย้นหว่านด้วยสีหน้าสับสน “ดังนั้นเธอจะนั่งตรงนี้ทั้งคืนเลยงั้นเหรอ?”
เย้นหว่านตะกุกตะกัก “ฉัน……ฉันกำลังคิดอยู่น่ะ……”
ที่จริงเรียกเสี่ยวฮวนมาส่งให้ก็ได้ แต่ตอนนี้โห้หลีเฉินยังอยู่ตรงนี้ เสี่ยวฮวนเข้ามาไม่ได้อยู่แล้ว
โห้หลีเฉินส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ พูดว่า:
“เธอใช้กระดาษไปก่อนแล้วกัน นั่งรอฉันก่อน ฉันไปหยิบให้เธอ”
เย้นหว่านอึ้ง “นายจะเอายังไง ในห้องฉันไม่มีสักหน่อย”
และถ้าโห้หลีเฉินออกจากห้องไปละก็ คงถูกจับได้ก่อนแน่
“ไปซื้อไง”
โห้หลีเฉินรู้สึกทำตัวไม่ถูก กลับหลังหันเดินออกไปด้านนอก
มองดูประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลง เย้นหว่านถึงได้รู้สึกตัว โห้หลีเฉินจะออกไปซื้อให้เธองั้นเหรอ
แต่บ้านตระกูลเย้นอยู่ครึ่งดอยเลยนะ เขาจะแอบเดินออกไปจากที่นี่ และยังต้องขับรถออกไปซื้อในเมืองอีก
ไกลไปไหมนะ?
เย้นหว่านรีบแต่งตัววิ่งออกไปจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าในห้องไม่มีโห้หลีเฉินแล้ว หน้าต่างบานนั้นก็ถูกเปิดแล้วด้วย
เขาไปแล้วเหรอ
เร็วจริงๆเลย
เย้นหว่านมองดูหน้าต่างอึ้งๆ แก้มแดงระเรื่อขึ้นมาอีกที เธอรู้สึกเขินยังไงบอกไม่ถูก
เธอทำอะไรผิดไปนะ กลับให้โห้หลีเฉินไปซื้อผ้าอนามัยให้ตัวเองงั้นเหรอ? เธอไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ โห้หลีเฉินผู้ชายผู้สูงส่งขนาดนี้ ท่าทางที่ยืนซื้อผ้าอนามัยในซุปเปอร์มาร์เก็ตให้ตัวเอง
เขามองดูผ้าอนามัยหลายๆยี่ห้อที่ไม่เหมือนกัน จะเลือกยังไงดี? หยิบมามั่วๆ หรือว่าเป็นเหมือนผู้ชายในนิยาย ที่ว่าซื้อมาให้เป็นทั้งหมด
เธอมีตั้งหน้าตั้งตารอคอยเขา
บนถนนนอกป่า
รถเก๋งที่ภายนอกดูธรรมดาขับลงจากดอยด้วยความเร็วสูง และจอดเอี๊ยดอย่างเร่งด่วน
ประตูที่นั่งคนขับเปิดออก เว่ยชีรีบลงจากรถ ในมือก็ถือถุงดำขนาดใหญ่ไว้ ด้านในมีผ้าอนามัยมากมาย
สีหน้าเขาดูลำบากใจมาก ในใจก็ลำบากมากกว่าอีก
ดึกๆแบบนี้ เขาปูผ้าในรถเสร็จแล้ว กำลังจะนอน แต่โห้หลีเฉินกลับเดินออกมาจากในป่า
เขาคิดว่าจะเหมือนกับเมื่อวาน คุณผู้ชายจะกลับแล้ว แต่ไม่คิดว่า มีที่แย่มากกว่านี้
คุณผู้ชายสั่งเขาที่เป็นผู้ชายให้ไปซื้อผ้าอนามัย!
ในตอนที่เขาอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ซื้อผ้าอนามัยมากมายแล้วยังถูกคนมองดูและนินทาอีก
“คุณผู้ชาย นี่คือผ้าอนามัยทุกยี่ห้อที่มีอยู่ในร้าน”
โห้หลีเฉินนั่งอยู่ในรถ ไม่ได้ยื่นมือไปรับ แต่เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และโทรไปสายหนึ่ง
ปลายสายนั้น ไม่นานก็มีเสียงหวานของเย้นหว่านดังขึ้น
“นี่ โห้หลีเฉิน ทำไมเหรอ?”
โห้หลีเฉินพูดเสียงเข้มว่า: “เธออยากได้ยี่ห้อไหน?”
เย้นหว่านอึ้ง มีความตกใจเล็กน้อย ที่แท้โห้หลีเฉินไม่ใช่ประธานในตำนานที่เก่งไปเสียทุกเรื่อง ยังต้องถามเธอว่าจะเอายี่ห้อไหน
เธอหัวเราะ และพูดชื่อออกไป
โห้หลีเฉินพูด: “ได้ ฉันจะรีบกลับไป”
พูดจบ โห้หลีเฉินก็วางสาย จากนั้นเดินไปตรงหน้าเว่ยชี เปิดดูถุงดำนั้น หยิบผ้าอนามัยออกมาหนึ่งห่อ
เว่ยชีถือถุงนั้น มองดูเรื่องที่คุณผู้ชายทำด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง
นานมาก เขาก็ถามขึ้นว่า “คุณผู้ชายทำไมถึงไม่ถามคุณหนูเย้นเมื่อกี้ล่ะครับ?”
เขาก็คงไม่ต้องไปซื้อผ้าอนามัยมาเยอะขนาดนี้ ยังถูกคนในร้านมองอีก!
โห้หลีเฉินมองเว่ยชีด้วยสายตาเย็นชา สายตานั้นดูอันตรายมาก
“ยี่ห้อที่ผู้หญิงฉันใช้ นายอยากรู้งั้นเหรอ?”
เว่ยชี: “……” หวงก้างถึงขั้นนี้เชียวเหรอ สุดเกินจะเยียวยาจริงๆ
“คุณผู้ชายฉลาดมากครับ” เว่ยชียิ้มอ่อนๆ
โห้หลีเฉินถึงลดสายตาลง เอาผ้าอนามัยเก็บไว้ดีๆ เดินเข้าป่าไปอย่างเร็ว
เว่ยชีมองดูแผ่นหลังที่จากไปของโห้หลีเฉิน ในใจก็รู้สึกเย็นหวูบวาบ
รังแกคนเกินไปไหม สนใจแต่ผู้หญิงไม่สนใจเขาที่เป็นผู้ช่วย เขากำลังคิดจะเปลี่ยนเจ้านายแล้ว
