บทที่ 419 ฉันจะให้ความอบอุ่นแก่คุณ
คิ้วของโห้หลีเฉินขมวดลึก “คุณปีนกำแพงแล้วพลัดตกลงมาใช่ไหม?”
แก้มของเย้นหว่านมีสีขาวและแดงและเธอพยักหน้าอย่างเชื่องช้า
“เย้นหว่าน เธออยากตายจริงๆเหรอ?!”
ทันใดนั้นน้ำเสียงของโห้หลีเฉินก็เพิ่มขึ้นอย่างมากด้วยความโกรธ
ไม่น่าแปลกใจที่จู่ๆเธอก็ได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ในวันที่ฝนตกกำแพงสูงขนาดนี้เธอถึงได้กล้าพลิกตัว
เย้นหว่านก้มศีรษะลงเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด
ด้วยน้ำเสียงต่ำ “ฉันเตรียมตัวมาดี ฉันไม่ได้คิดว่ากำแพงจะลื่นขนาดนี้ไม่งั้นฉันจะไม่ล้ม … ”
เสียงของเย้นหว่านเล็กลงเรื่อย ๆ เมื่อมองไปที่สายตาตำหนิของโห้หลีเฉินเขาไม่สามารถบีบคำพูดได้อีก
เธอตั้งใจที่จะหลุดออกจากอาการบาดเจ็บเช่นกันและไม่ได้คำนึงถึงผลที่ตามมาอย่างชัดเจน
โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่หนักอึ้งและความโกรธในอกของเขาก็เพิ่มสูงขึ้นทีละชั้นด้วยริมฝีปากบางของเขา ยกมือขึ้นและวางสาย
ทันใดนั้นวิดีโอคอลก็ถูกวางสาย เย้นหว่านดูเวลาโทรและอารมณ์ของเธอก็ลดลงชั่วขณะ
เขาโกรธเหรอ?
เย้นหว่านรู้สึกเสียใจเล็กน้อยหันหน้าไปทางต่างเศร้าๆและมองไปที่สายฝนที่หนาแน่นนอกหน้าต่างดวงตาของเขามีรสขมขื่นเล็กน้อย
เธอไม่ได้จงใจที่จะได้รับบาดเจ็บ …
จริงๆเธออยากเจอเขามาก
“ คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าคะแผลเจ็บมากมั้ย?”
เสี่ยวฮวนเข้ามาจากนอกห้องและเห็นเย้นหว่านร้องไห้ด้วยความเศร้าและรีบเดินไปข้างเตียงทันที
เย้นหว่านมองไปที่เสี่ยวฮวน และส่ายหัว
“ไม่ ฉันอารมณ์ไม่ดี”
ขณะที่พูด เย้นหว่านเห็นประตูที่เปิดอยู่และรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่เขาคิด
ตอนนี้โห้หลีเฉินดูเหมือนจะโกรธมากจึงวางสายวิดีโอ แต่เขาไม่รู้ว่าเขาต้องการมาหรือไม่? แต่ถ้าเขามาอย่างกะทันหันงั้นเปิดประตูแบบนี้ไม่ได้แน่นอน
“ เสี่ยวฮวนออกไปช่วยฉันคุ้มกันหน่อย อย่าให้คนเข้ามาอีกจนกว่าฉันจะโทรหาเธอ”
หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย้นหว่านก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “หมอมาก็ไม่ได้ด้วย”
เสี่ยวฮวนสงสัย “คุณหนูทำอะไรอยู่ คุณหนูอยากแอบหนีอีกแล้วเหรอ ไม่ได้ตอนนี้คุณหนูได้รับบาดเจ็บทั้งหมดตัว!”
เมื่อเห็นท่าทางที่ห่วงใยของเสี่ยวฮวน เย้นหว่านก็รู้สึกอบอุ่น
ช่วงนี้เสี่ยวฮวนได้ช่วยมากแล้วเธอไม่อยากปิดบังเธออีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงบอกเสี่ยวฮวนตรงๆ
“โห้หลีเฉินอาจมาที่นี่ เธอช่วยฉันเฝ้ารออยู่บ้าง”
แค่นั้นแหละ
เสี่ยวฮวนโล่งใจหันไปมองสายฝนที่โปรยปรายนอกหน้าต่างและถอนหายใจ:”คุณโห้ใส่ใจจริงๆ ฝนตกหนักขนาดนี้เนี่ย”
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เย้นหว่านฝ่าฝนออกไป ทั้งคู่ต่างใส่ใจกันและกัน
เย้นหว่านมองไปที่ฝนตกหนักนอกหน้าต่างด้วยความขมขื่นและพูดไม่ออก
ไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินจะมาหรือเปล่า เมื่อกี้เขาโกรธจริงๆ
อารมณ์ของโห้หลีเฉินนั้นปั่นป่วนมาก หากเขาโกรธเธอไม่รู้จะทำยังไงดีและไม่รู้ง้อเขาอย่างไร
หลังจากเสี่ยวฮวนจากไปแล้วเย้นหว่านก็นอนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างงุนงง
ฝนข้างนอกกำลังตกอยู่และมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย
หัวใจของเย้นหว่านเต้นระรัวรอคอยการมาของโห้หลีเฉิน แต่ไม่อยากให้เขามาฝนตกหนักเกินไปและมันอันตรายจริงๆ
“ถะถะถะ”
เสียงฝนตกลงแตะเสื้อกันฝนดังออกไปนอกหน้าต่าง
จู่ๆการหายใจของเย้นหว่านก็กระชับขึ้นและเมื่อเธอมองไปนอกหน้าต่างอย่างประหม่า เธอก็เห็นร่างสูงหนึ่งเดินเข้ามาใต้ม่านฝน
ฝนตกหนักมากจนเธอมองไม่เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน แต่เธอรู้ชัดว่านั่นคือ โห้หลีเฉิน
ร่างในชุดเสื้อกันฝนเดินไปที่หน้าต่างและชำนาญมากในการเปิดหน้าต่างที่ปลดล็อกจากด้านนอก
ลมหนาวพัดเข้ามาทันทีและเย้นหว่านได้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้น
มันเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาและน่าจดจำของโห้หลีเฉิน แต่ใบหน้านั้นถูกปกคลุมไปด้วยสายฝน สายฝนไหลลงมาตามใบหน้าอันหล่อเหลาแม้แต่ขนตาก็เปียกชื้นแล้ว
เขาเป็นคนที่หมกมุ่นอยู่กับความสะอาดมากที่สุด แม้จะมีฝนตกลงมาบนร่างกายก็ทำให้เขาไม่สบายใจ ก็ไม่ต้องพูดถึงสายฝน
หัวใจของเย้นหว่านหดตัวลงและพูดอย่างทุกข์ใจ “เข้ามาเร็ว ๆ ”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางของเขาพลิกตัวและกระโดดเข้ามาจากหน้าต่าง จากนั้นปิดหน้าต่าง
หลังจากเข้าไปในห้องแล้วเขาก็ถอดเสื้อกันฝนออกจากนั้นก็มีน้ำฝนไหลออกมาใต้เสื้อกันฝน
เสื้อผ้าของโห้หลีเฉินดูเข้มขึ้นมากและเห็นได้ชัดว่ามันเปียกมาก
เย้นหว่านกังวลว่าเขาจะเป็นหวัดรีบลุกขึ้นนั่งจากเตียง
“ ฉันจะเอาเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่ก่อนนะ”
เย้นหว่านกำลังจะลุกจากเตียง แต่จู่ๆชายคนนั้นก็เดินไปข้างหน้าและก็กดไหล่ของเธอแล้วดันเธอกลับไปที่เตียง
การกระทำของเขาครอบงำและแข็งแกร่ง เย้นหว่านไม่สามารถต้านทานได้เลย
แต่ฉันก็รู้สึกถึงฝ่ามือเย็น ๆ ของเขาด้วย
โห้หลีเฉินรีบปล่อยเย้นหว่านยืนห่างจากเตียงเพียงไม่กี่ก้าว เขากำลังย่อตัวลงมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่หนักหน่วง
“ อย่าขยับ!”
น้ำเสียงที่เด็ดขาด
เย้นหว่านมองไปที่ใบหน้าที่มืดมนและหล่อเหลาของโห้หลีเฉิน และเขาก็ไม่กล้าที่จะขยับ
เธอเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้าที่ประพฤติดี “โอเคฉันจะไม่ขยับเธอไปที่ห้องแต่งตัวของฉันเพื่อไปหาเสื้อคลุมอาบน้ำและใส่มันก่อนเสื้อผ้าเปียกหมดแล้วคุณจะเป็นหวัดในภายหลัง .”
“ผมสบายดี”
โห้หลีเฉินตอบอย่างเฉยเมยดึงเก้าอี้และนั่งลงข้างเตียงของเย้นหว่าน
หลังจากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปและยกผ้านวมที่เป็นสาย
เมื่อลมรั่ว เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยความประหลาดใจ “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางของเธอโดยไม่สนใจความหมายของเธอและมองไปที่ร่างกายของเธอจากบนลงล่างด้วยสายตาที่หนักหน่วง
มีแผลเป็นที่ใบหน้า แขน เอวและขา
มีผ้าพันแผลอยู่ทุกที่และแทบจะไม่มีที่ดีๆเหลืออยู่เลย
ยิ่งโห้หลีเฉินมองดูความโกรธในใจเขาก็ยิ่งหนักขึ้น
เขาไม่อยู่ เธอก็ทำตัวแบบนี้เหรอ?
เย้นหว่านรู้สึกผิดอย่างมากเมื่อเห็นโห้หลีเฉิน เขายื่นมือออกมาเล็กน้อยพยายามดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมอีกครั้งเพื่อที่เขาจะได้ไม่รู้สึกเสียใจยิ่งกว่าที่เฝ้าดู
โห้หลีเฉิน รับหน้าที่เป็นผู้นำและดึงผ้านวมมาคลุมตัวเธอ
เขามองเธอด้วยสายตาที่หนักอึ้งและน้ำเสียงของเขาก็ต่ำและทำอะไรไม่ถูก“ เจ็บไหม”
เย้นหว่านส่ายหัว “ไม่เจ็บ”
เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นขัดต่อเจตจำนงของเธอ โห้หลีเฉินก็ยิ่งรู้สึกทุกข์ใจ
ถ้าเย้นหว่านไม่ต้องการพบเขา เขาก็จะไม่ทำสิ่งที่อันตรายเช่นนี้ และในที่สุดเขาก็จะทำร้ายตัวเอง
เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม: “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ทำแบบนี้อีก! ถ้าคุณทำร้ายตัวเองอีกครั้ง ผมจะไม่มาเจอคุณอีก”
น้ำเสียงคุกคาม น้ำเสียงจริงจัง
คำพูดเหล่านี้ทำให้เย้นหว่านตกใจ ถ้าเขาไม่มาเจอเธอ เธอก็ไม่สามารถไปหาเขาได้
เธอรีบจับมือเขาและสัญญาว่า: “มันจะไม่เกิดขึ้นในอนาคตอีกแน่นอน”
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของเย้นหว่านหัวใจของโห้หลีเฉินก็นุ่มนวล
เขายังไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับการพูดคุย
เธอนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลามือเล็ก ๆ ของเธออบอุ่น แต่ฝ่ามือของเขาเย็นเฉียบราวกับก้อนน้ำแข็ง โห้หลีเฉินขมวดคิ้วไม่ต้องการที่จะแช่แข็งเธอและเอามือออกจากมือของเธอ
“ คุณห่มผ้าซะ … ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ มือที่เพิ่งดึงกลับมาถูกเย้นหว่านจับเอาไว้
เย้นหว่านเอามือสอดไว้ใต้ผ้าห่มยิ้มและพูดว่า “ฉันจะให้ความอบอุ่นแก่คุณด้วย”
เตียงนอนอุ่นมากและฝ่ามือของเธอก็อุ่นมากขึ้น
ดูเหมือนว่าความร้อนที่มีเปลวไฟเผาไหม้ไปทั่วจากฝ่ามือของเขาไปยังหัวใจ
อากาศเย็นบนใบหน้าของโห้หลีเฉิน สลายไปโดยไม่ได้ตั้งใจและเขามองไปที่เย้นหว่านโดยไม่เต็มใจที่จะกวาดมุมปากของเขา
เย้นหว่านเห็นความโกรธของโห้หลีเฉินจางหายไป และในที่สุดก็ยอมปล่อยวางหัวใจ
กลายเป็นว่าผู้ชายคนนี้ดีกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีก
