สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 414 ของขวัญ

บทที่ 414 ของขวัญ

บทที่ 414 ของขวัญ

เย้นหว่านกลับมาที่ห้องแล้วพบเสี่ยวฮวน

เธอถามอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ: “เสี่ยวฮวน พี่ชายฉันไม่อยู่บ้านสองวันแล้ว เธอรู้ไหมว่าเขากำลังทำอะไรอยู่”

เสี่ยวฮวนส่ายศีรษะ “คุณชายกำลังยุ่งกับงานนอกบ้าน สาวใช้ที่บ้านอย่างฉันไม่รู้หรอกค่ะ”

คำตอบที่คาดหวัง

เธอพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจและปล่อยให้เสี่ยวฮวนลงไป

แค่ความวิตกกังวลในใจก็แย่ลง

ในเวลาคล้ายกัน โห้หลีเฉินก็ยุ่งเหมือนเย้นโม่หลินซึ่งไม่ได้กลับบ้าน และดูเหมือนว่ากงจืออวีได้ปิดบังอะไรกับเธอ ทั้งสามเรื่องติดกัน ต้องหมายความว่าพวกมันเกี่ยวข้องกัน

แต่ไม่มีใครยอมบอกเธอ

ยิ่งฉันยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ เธอก็ยิ่งหงุดหงิด

ตลอดทั้งวัน โห้หลีเฉินติดต่อเธอนับครั้งได้

เย้นหว่านรู้สึกหดหู่ใจ เมื่อถึงตอนเย็นเธอก็ไม่เคยคิดว่า โห้หลีเฉินจะมาตามหาเธอ

เธอรีบไปอาบน้ำและใส่ชุดนอนแล้ว นอนลงบนเตียง

เธอพลิกดูหน้าเว็บอย่างเบื่อหน่าย มองเวลาและรอข้อความราตรีสวัสดิ์ที่โห้หลีเฉินจะส่งตรงเวลา

ตอนห้าทุ่มไม่มีคำติดต่อมา

เย้นหว่านมองไปที่กล่องข้อความที่ยังไม่ได้รับการแจ้งเตือน ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อยและหัวใจของเธอก็เต้นแรง

เธอปลอบใจตัวเอง บางทีเขาอาจจะยุ่งเกินไปที่จะตรงต่อเวลา

ดังนั้นเธอจึงรออีกครั้ง แต่จนถึงห้าทุ่มสิบเอ็ดก็ยังไม่มีการแจ้งเตือนของข้อความ

คืนนั้นฝันดีดูเหมือนว่าคืนนี้จะไม่มี

หัวใจของเย้นหว่านจมดิ่งลงครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่าถูกขังอยู่ในก้นทะเลด้วยมือที่มองไม่เห็น ทำให้เธอเกือบจะเสียชีวิต

ความกังวลตลอดสองวันที่ผ่านมารุมเร้าเข้ามาในหัวใจของฉัน สิ่งที่เขาซ่อนไว้ ความละเลยและความเฉยเมยต่อเธอ การวางสายโทรศัพท์อย่างไม่ไยดีของเขา

คำพูดของเสี่ยวฮวน ขึ้นสมองของเย้นหว่านโดยอัตโนมัติ

“ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะชอบของใหม่และขยะแขยงของเก่า และพวกเขาก็ต้องการความสดใหม่ คุณโห้ที่จีบคุณอยู่ บางทีเขาอาจจะหลงใหลในตัวคุณเฉยๆ ผู้ชายอย่างเขาที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อนตามธรรมชาติ เต็มใจที่จะตามจีบคุณแต่เมื่อจีบติดแล้ว ความหลงใหลนั้นก็จะจางหายไป ”

เย้นหว่านไม่เชื่อแต่ในเวลานี้เมื่อฉันคิดถึงคำเหล่านี้ ก็รู้สึกเศร้าใจเป็นพิเศษ

เธอยังสงสัยในแง่ร้ายด้วยซ้ำว่าความสนใจของโห้หลีเฉิน ที่มีต่อเธอนั้นจางหายไปอย่างที่เสี่ยวฮวนพูดจริงๆหรือเปล่า …

“คลิก”

ทันใดนั้นมีเสียงเล็กนิดดังขึ้น และหน้าต่างที่ปิดอยู่ก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก

เย้นหว่านผงะไปชั่วขณะและเมื่อเขามองด้วยความประหลาดใจเขาก็เห็นร่างสูงของโห้หลีเฉิน ปรากฏตัวขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ในตอนกลางคืน

เขาสวมเสื้อกันหนาวสีดำ ลมยามค่ำคืนพัดแรงมากจนเปื้อนให้ตัวเขาเต็มไปด้วยลมและน้ำค้างแข็ง

เย้นหว่านจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า หัวใจที่แทบจะเยิ้มหย่อนลงเล็กน้อยแล้วลอยขึ้นช้าๆ

โห้หลีเฉินมองตรงไปที่เย้นหว่าน ดวงตาของเขาลึกขึ้น

หลังจากนั้น เขาถือหน้าต่างด้วยมือข้างเดียวและพลิกตัวเข้ามาในห้อง การกระทำคล่องแคล่วเรียบร้อย

เขาเอาขายาว ๆ ของเขาออกก้าวไปหาเธอ

ลมหายใจที่คุ้นเคยพร้อมกับลมหนาวพุ่งเข้าหา ทำให้ความหนักอึ้งใจของเย้นหว่านกลายเป็นความคับแค้นใจในเวลานั้น

เธอจ้องเขาตาแดงด้วยความเสียใจมาก “คุณมาทำอะไรที่นี่ ว่างแล้วเหรอ?”

โห้หลีเฉินมองไปที่การปรากฏตัวของลูกสาวตัวน้อยของเย้นหว่านและหัวใจของเขาก็อ่อนลง

เขาถอดเสื้อกันหนาวออกนั่งบนขอบเตียงเอื้อมมือไปโอบกอดเธอแน่น

“ หลายวันไม่ได้เจอกัน คิดถึงเหรอ”

เสียงทุ้เต็มไปด้วยการเอาอกเอาใจและความยิ้ม

สิ้นคำพูดนั้นฟังดูลวนลามอย่างไร้หัวใจ

เธอน้อยใจมาหลายวันแล้ว ทำไมเขาทำเป็นปกติ? ยังมีอารมณ์ล้อเล่นเธออีก เห็นไม่มีความสุขเขาก็มีความสุข?

เย้นหว่านผลักเขาออกไปอย่างโมโห และหันหน้าไปไม่มองเขา

“ฉันไม่ได้คิดถึงคุณ ฉันขอให้คุณไม่มา ฉันสบายดีอยู่คนเดียวได้”

“แต่ผมคิดถึงคุณ ผมจึงรีบมาหาคุณแล้ว”

โห้หลีเฉินจ้องไปที่เย้นหว่านเสียง ต่ำของเขาเต็มไปด้วยความปรนเปรอ

หัวใจของเย้นหว่านเต้นผิดจังหวะอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอพูดอย่างเชื่องช้า: “คุณไม่ยุ่งเหรอ?”

“ พรุ่งนี้ไม่ว่าง”

โห้หลีเฉินกดไหล่ของเย้นหว่านด้วยมือทั้งสองข้างและดึงเธอให้หันมองเขา กล่าวอย่างเคร่งขรึม”เมื่อหมดเวลานี้ฉันจะใช้เวลาทั้งหมดกับคุณในอนาคต ไม่โกรธแล้ว โอเคไหม?”

เรื่องคิดถูกเปิดเผย เย้นหว่านก็รู้สึกอายอยู่ครู่หนึ่ง

เธอสะอึกสะอื้นและพูดว่า “ฉันไม่ได้โกรธทั้งนั้น… ”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เย้นหว่านได้เห็นดวงตาแดงก่ำของโห้หลีเฉิน และดวงตาสีฟ้าหม่นจาง ๆ ทำให้เขาดูเหนื่อยมาก

เย้นหว่านผงะไปชั่วขณะ และถามอย่างเป็นห่วง: “ทำไมตาคุณแดงจัง สองวันนี้คุณไม่ได้นอนเหรอ”

โห้หลีเฉินยิ้มอย่างเฉยเมย“ นอนแล้ว แค่เวลาน้อยไป”

“ น้อยไปแค่ไหน”

“ ง่วงจัง ฉันมาหาคุณเพื่อนนอนกับเธอ คืนนี้คุณอยากแบ่งเตียงครึ่งนึงให้ฉันไหม”

โห้หลีเฉินยกมุมปากยิ้มและเบี่ยงประเด็นไป

หัวใจของเย้นหว่านหนักอึ้งด้วยความทุกข์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ ในตอนนี้ เธอก็รู้ว่าโห้หลีเฉินยุ่งมากจริงๆ ยุ่งจนแทบไม่มีเวลานอน

แต่เธอเองยังคงคิดเรื่องนี้เรื่องนู้นอย่างยุ่งเหยิง

มันแย่จริงๆ

ทันใดนั้น เย้นหว่านเลิกคิดหาความจริงแล้ว ได้สัมผัสดวงตาของโห้หลีเฉินอย่างทุกข์ใจและพูดเสียงนุ่มนวล

“ทำงานหนักนะ ไปนอนเถอะ”

หลังจากพูดเสร็จ เย้นหว่านก็ขยับเข้าไปข้างในเล็กน้อย และเว้นเตียงส่วนใหญ่ไว้ให้โห้หลีเฉิน

โห้หลีเฉินมองไปที่เธอและยื่นมือออกมาดึงเย้นหว่านเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

เขากระซิบ: “ที่ว่างไม่จำเป็นต้องมีมากเกิน แค่มีคุณก็พอแล้ว”

อ้อมกอดที่คุ้นเคย เสียงอันคลุมเครือ ทำให้ร่างกายของเย้นหว่านดูเหมือนถูกไฟฟ้าช็อก ทั้งตัวรู้สึกชาขึ้น

เธอนถูกโห้หลีเฉินโอบนอนบนเตียงอย่างไม่มีการขัดขืนใด ๆ

ศีรษะเธอวางอยู่บนแขนของเขา เธอได้สูดลมหายใจของเขา หัวใจทั้งดวงของเธอก็นุ่มฟูขึ้นอย่างผิดปกติและรู้สงบลง

ความกังวลและความสงสัยทั้งหมดหายไปเพราะการมาถึงของเขา

เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับตัวเอง เธอคงคลั่งรักมากเกิน แค่กี่วันไม่ได้เจอกันก็ห่วงใยเรื่องดน้นเรื่องนี่

ต่อไปเธอจะทำอย่างไรดีเนอะ

คิดทั้งความรำคาญและอ่อนหวาน เย้นหว่านโอบรอบเอวของโห้หลีเฉินโดยอัตโนมัติ กอดเขาทำให้เย้นหว่านรู้สึกถึงการปรากฏตัวของเขา

ฝ่ามือของโห้หลีเฉินจับข้อมือของเย้นหว่านและดึงแขนของเธอขึ้น

เย้นหว่านสงสัยมาก

เมื่อมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างแปลกใจ ได้เห็นเขาใส่สร้อยข้อมืออันวิบวับบนข้อมือของเธออย่างประหลาดใจ

โห้หลีเฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “นี่คือของขวัญของคุณ”

เธอพูดอย่างไม่เป็นทางการในวันนั้นและเขาก็นำมันมาจริงๆ

ปากของเย้นหว่านดูเหมือนจะสอดไส้น้ำตาลหวานจนเลี่ยน

เธอมองดูข้อมืออย่างมีความสุข เธอไม่รู้ว่าสร้อยข้อมือทำมาจากวัสดุอะไร มันแวววาวและสวยงามมาก ทั้งรูปทรงก็สวยงามมาก จี้ทรงกลมและสลักด้วยดอกแมกโนเลียสองดอก

ในรายละเอียดได้เขียนตัวย่อของเย้นหว่านและโห้หลีเฉินด้วย

“ สวยงามมาก” เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็มีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อย ๆ

โห้หลีเฉินจ้องมองเธอด้วยดวงตาร้อนแรง ข้อมือของเธอถูกจับด้วยมือใหญ่เขา

น้ำเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์และเซ็กซี่“ ต่อไปเธอต้องใส่มันทุกวัน ห้ามถอดลง”

เย้นหว่านรีบถามต่อ: “ถ้าฉันจะอาบน้ำ … ”

“คุณไม่สามารถถอดมันออกได้”

โห้หลีเฉินยิ้มอย่างมั่นใจ

เย้นหว่านตกตะลึงสักครู่ แล้วดูสร้อยข้อมือนี้อย่างชัดเจน ประหลาดใจมากที่พบว่าสร้อยข้อมือนี้ไม่มีกระดุมที่สามารถปลดได้!

แต่เธอเพิ่งเห็นเมื่อกี้เอง ดังนั้นสร้อยข้อมือเส้นนี้จะมีขนาดที่เหมาะสม

“คุณทำได้อย่างไร กระดุมอยู่ไหน ทำไมหาไม่เจอ”

คำถามสามข้อที่เรียงกันแสดงให้เห็นถึงความประหลาดใจของเย้นหว่าน

สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน

สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน

Status: Ongoing

“คุณผู้หญิง ผมจะไม่แต่งงานกับคุณ” นี้คือประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอ เธอรู้ชัดเจนว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นยังไง แกล้งทำเป็นคู่หมั้นของเขาอย่างเชื่อฟัง แต่ในหนึ่งวัน เธอโดนเขาจับขึ้นเตียงและลูบไล้ เธอตกใจ “คุณโห้ คุณเคยบอกแล้วว่า เราเป็นแค่ความสัมพันธ์ทางสัญญา” “ผมยกเลิกแล้ว” เขาได้รู้แล้วว่า เธอเป็นผู้หญิงที่เขาตามหามานาน เขาจะปล่อยมือไปได้ยังไง? “เพื่อเป็นการชดเชย ผมเป็นของคุณแล้ว”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท