บทที่558 โห้หลีเฉิน คุณอยู่ที่ไหน
“โห้หลีเฉิน…”
เสียงแผ่วเบาเหมือนยุง อยู่ในห้องสีขาวล้วน ดังขึ้นมาเบาๆ
ทุ้มต่ำ เหมือนกับกำลังละเมออยู่
แต่กลับแฝงไปด้วยความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวที่เหมือนจะแผ่ออกมาจากจิตวิญญาณ
“โห้หลีเฉิน…”
“โห้หลีเฉิน…คุณอยู่ที่ไหน…”
“คุณอยู่ไหน…”
มือเล็กๆที่ขาวเนียนและบอบบางข้างหนึ่ง สั่นออกมา พยายามคว้าอะไรบางอย่างไปอย่างยากลำบาก
แต่นิ้วมือของเธอนั้นไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะขยับก็ยังอ่อนแรงไปหมด สิ่งที่คว้าได้มีเพียงแค่อากาศ
คว้าอะไรไม่ได้เลย
คว้าได้ความว่างเปล่าดูเหมือนว่าจะทำให้เธอได้รับความตกใจกลัวขึ้นมา ดวงตาที่ปิดแน่นของเธอ ลืมตาออกมาทันที
ตรงหน้าเป็นเพดานสีขาวแปลกตา สะอาดจนหาลวดลายใดๆไม่เจอเลยแม้แต่น้อย
สว่างมาก จุดที่ส่องแสงออกมาทำเอาเธอรู้สึกว่าแสบตาขึ้นมา
อยู่ในสภาพที่มึนเบลอแยกแยะไม่ออกระหว่างโลกความจริงกับโลกความฝัน ผู้ชายที่ถูกน้ำทะเลกัดเซาะ ก็ได้หายไปจากในหัวของเธอในชั่วพริบตา
“โห้หลีเฉิน!”
เย้นหว่านค่อยๆได้สติกลับมา ร้องตะโกนเรียกชื่อโห้หลีเฉินไปด้วยอาการตื่นกังวล
เธอรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงโดยที่แทบจะไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ กวาดสายตามองไปรอบๆอย่างร้อนรน
ห้องที่ว่างเปล่า นอกจากเตียงแล้ว ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรอื่นอีกเลย
และก็ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยเหมือนกัน
ส่วนข้างๆของเธอ ก็มีเครื่องมือขนาดใหญ่วางอยู่เครื่องหนึ่ง สายยางที่เชื่อมต่อกับด้านบน แทงอยู่บนมือของเธอ
เย้นหว่านรีบดึงสายยางนั่นออกไปทันที
“ฉึก…”
สายยางถูกดึงออกมา ดึงผิวหนังลอกติดออกไปด้วยเลือดสดทะลักออกมา
เธอเจ็บจนสูดปากออกมา แต่ก็ได้ชะงักนิ่งไปทันที
เจ็บได้ เธอไม่ได้ฝัน และก็ยังไม่ตาย
นึกไม่ถึงว่าเธอจะยังไม่ตาย?
เย้นหว่านรู้สึกช็อกขึ้นมาขนาดตัวเธอเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งๆที่เธอจำได้ว่าบนตัวเธอถูกมัดติดกับระเบิด ถูกโห้หลีเฉินอุ้ม แล้วกระโดดลงไปในทะเลด้วยกัน
ตอนที่ตกลงไปในทะเล ระเบิดบนร่างของเธอก็ระเบิดออก
เธอก็หมดสติไปทันที
ทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอควรจะถูกระเบิดระเบิดตายไปแล้วถึงจะถูก แต่…
เธอรีบก้มลงมองบนร่างของตัวเองทันที บนมือเท้าทั้งสี่ต่างก็มีสายแปลกๆสอดเอาไว้ บนตัวมีบาดแผลทั้งใหญ่และเล็ก แต่ไม่ได้รุนแรงถึงขนาดที่แขนขาดขาขาด หรือไม่ตรงไหนที่จะมีส่วนที่ไม่ดีอยู่เลย
เธอในกรณีนี้ ดูไปแล้ว มากสุดก็คือได้รับผลกระทบจากระเบิด
แต่ก็ไม่ได้ถูกระเบิดไปเต็มๆ
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
หรือว่าระเบิดนั้นจะเป็นของปลอมงั้นหรอ?
ไม่สิ ไม่
เธอเหมือนกับว่าจะลืมอะไรไป
เย้นหว่านยื่นมือออกไปกุมหัวที่รู้สึกเจ็บของตัวเอง ทุบไปสุดแรง เสียงดึงสายยางดัง “ฉึก” ตามมา
แขนของเธอจากการถูกดึงออกก็มีคราบเลือดไหลออกมา แต่เธอก็เหมือนกับว่าไม่รู้จักเจ็บก็ไม่ปาน ทุบลงไปบนหัวของตัวเองอย่างแรง
เธอจำได้ว่าความจริงแล้วระเบิดมันได้ระเบิดแล้ว อีกทั้งยังมีอานุภาพที่ไม่น้อยเลยสักนิด
เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะตกลงทะเลไป ระเบิดยังมัดอยู่บนร่างของเธออยู่เลย
แต่ตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ นี่ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
เธอเหมือนกับว่าจะลืมอะไรไป แต่กลับนึกอะไรไม่ออกเลย พอคิด สมองมันก็ปวดอย่างแรงขึ้นมา
“ตายจริง นี่ฉันลืมอะไรไปกันแน่?!”
เย้นหว่านพึมพำออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำเสียงฟังดูสะอึกสะอื้นอย่างมาก เบ้าตาแดงออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ น้ำตาไหลลงมาเม็ดโต
แต่เธอกลับไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้ออกมา
เธอทุบตีหัวของตัวเองไปครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกับมันจะสามารถข่มกลั้นความรู้สึกพังทลายจำพวกนั้นลงไปได้อีกสักนิด
เธอนึกไม่ออก แต่กลับรู้สึกใจหวิวๆและหวาดกลัวสุดๆไปเลย
เหมือนราวกับว่าได้เสียสิ่งที่สำคัญที่สุดอะไรสักอย่างไป
“โห้หลีเฉิน…”
หลังจากที่ผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ อารมณ์ของเย้นหว่านเพิ่งจะสงบลงไปเล็กน้อย เธอก็ตระหนักได้ถึงเรื่องสำคัญกว่าอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาทันที
ในเมื่อเธอไม่ตาย งั้นโห้หลีเฉินอยู่ที่ไหน?
เขาไม่เป็นไรเหมือนกันใช่มั้ย?
คิดมาถึงความเป็นไปได้นี้ หัวใจเย้นหว่านที่ปกคลุมไปด้วยความดำมืด ก็ได้มีแสงสว่างเพิ่มขึ้นมา
เธอจะต้องไปหาเขา!
เย้นหว่านมองออกไปรอบๆห้อง ที่นี่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายอย่างมาก และก็มีเพียงแค่ประตูเดียว โห้หลีเฉินจะต้องไม่อยู่ในห้องนี้แน่
บางทีเขาเองก็อาจจะได้รับการช่วยเอาไว้เหมือนกัน แล้วอาจจะกำลังพักอยู่ในห้องข้างๆ
เย้นหว่านยื่นมือออกไปทันที ดึงเอาสายยางแต่ละสายบนมือออกไป
ดึงไปสายหนึ่งแล้ว มันก็ดึงผิวหนังตรงส่วนนั้นไปด้วย เธอเจ็บจนต้องสูดปากออกมา แต่การเคลื่อนไหวกลับไม่ได้มัวลังเลอยู่เลยแม้แต่น้อย แต่กลับรวดเร็วขึ้นเรื่อยๆ
เพียงไม่นาน สายยางบนแขนขาสี่ของเธอก็ถูกดึงออกไปจนหมด
ส่วนบนแขนกับบนขาของเธอ หยาดเลือดแต่ละสายไหลลงมา มองดูแล้วมันดูน่ากลัวอย่างมาก น่าสยดสยองไปหมด
แต่เย้นหว่านกลับไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย เท้าเปล่าลงจากเตียงไป เดินไปทางหน้าประตู
“แกรก แกรก”
เธอบิดลูกบิดประตูไปอย่างรีบเร่ง แต่กลับพบว่าประตูถูกล็อกเอาไว้ เปิดไม่ออกเลย
เธอตกใจช็อกจนตัวแข็งค้าง ทำไมถึงล็อก?
ทำไมถึงต้องขังเธอเอาไว้?
ในใจของเย้นหว่านตื่นตระหนกอยู่สักพักหนึ่ง แล้วก็ได้ทุบประตูออกไปสุดแรง พร้อมทั้งตะโกนออกไปทันที
“เปิดประตู! เปิดประตู! มีใครอยู่มั้ย ฉันอยากออกไป เปิดประตูหน่อย รีบเปิดประตูหน่อย!”
เย้นหว่านตะโกนอยู่สักพักใหญ่ๆ ด้านนอกไกลออกไป ก็ได้มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา
ทั้งเย็นชาและแข็งกระด้างอย่างมาก “มาแล้ว!”
เย้นหว่านแทบจะไม่ได้สนใจกับท่าทีของเธอเลย ในใจก็เกิดความดีใจขึ้นมาทันที
มีคนอยู่ก็ดี
รีบเปิดประตู เธออยากออกไปหาโห้หลีเฉิน
“แกรก”
หลังจากที่ผ่านไปสักพัก ประตูห้องก็ถูกคนที่อยู่ด้านนอกเปิดเข้ามา
เย้นหว่านยืนอยู่หน้าประตู เอ่ยออกไปด้วยความร้อนใจ “ขอถามหน่อยว่าผู้ชายที่อยู่กับฉันคนนั้น…” เป็นยังไงบ้าง…
คำพูดของเธอยังไม่ทันได้พูดออกมาจนจบ ก็ได้ติดอยู่ในลำคอ
เธอมองไปอย่างไม่คาดคิดเอามากๆ ผู้หญิงชาวต่างชาติร่างสูงสี่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู พวกเธอสวมชุดแม่บ้านเหมือนกันหมด
แต่สีหน้าที่แสดงออกมา กลับไม่มีความนอบน้อมสุภาพอย่างแม่บ้านเลยแม้แต่น้อย แต่กลับทั้งเย็นชาและทั้งแข็งกระด้าง เหมือนอย่างกับน้ำแข็งก็ไม่ปาน
สาวใช้ที่นำหน้ามาเห็นสภาพของเย้นหว่านแล้ว สีหน้าก็ดูย่ำแย่ขึ้นมาทันที
อ้าปากตะคอกออกมาอย่างดุดัน “ใครให้เธอดึงสายยางออกกัน!”
เย้นหว่านถูกตวาดใส่จนตะลึงงันไป
ท่าทางนี้ มันจะดุเกินไปมั้ย เหมือนกับเธอเป็นศัตรูของพวกหล่อนไม่มีผิด
ในใจของเย้นหว่านไม่ค่อยจะสบายใจเท่าไหร่นัก แต่กลับไม่ได้สนใจอะไรมากมาย
จึงรีบพูดออกไปทันที “ฉันไม่เป็นไร ได้โปรดบอกฉันมาเถอะ คนที่ช่วยมาพร้อมกับฉัน ยังมีผู้ชายอีกคนใช่มั้ย? เขายังโอเคอยู่ใช่มั้ย? อยู่ที่ไหน ฉันอยากเจอเขา!”
“ไม่มีผู้ชายอะไรทั้งนั้น!”
สาวใช้เอ่ยเสียงเย็นออกมา
เย้นหว่านแข็งค้างไปเล็กน้อย สีหน้าซีดเผือดออกมา
ใจของเธอรู้สึกร้อนรนขึ้นมาสุดๆ เอ่ยถามออกไปอีกครั้งอย่างไม่ยินยอม “ก็ผู้ชายคนที่ตกน้ำมาพร้อมกับฉันไง พวกเธอช่วยฉันมา ก็ควรจะช่วยเขามาด้วยสิ เขากับฉันตกน้ำมาด้วยกันนะ”
“ที่นี่ไม่มีผู้ชายอะไรนั่น!”
สาวใช้ตวาดออกมาด้วยความรำคาญ คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น
ชี้นิ้วไปบนเตียง พร้อมทั้งออกคำสั่งออกไป “เธออย่าพูดไร้สาระออกมาอีก รีบไปนอนบนเตียงเดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงนั้น เหมือนราวกับเผชิญอยู่กับศัตรูคนหนึ่งก็ไม่ปาน
เย้นหว่านนิ่งอึ้งไป หัวใจหล่นฮวบไปเล็กน้อย
ตอนแรกเธอเพียงแค่คิดว่าเธอตกน้ำแล้ว ถูกคนใจดีช่วยเอาไว้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า…
สาวใช้เหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนใจดีอะไรพวกนั้น และเธอ เหมือนกับว่าจะไม่เพียงแค่ถูกช่วยมาง่ายๆอย่างนั้นแน่
นี่ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? พวกหล่อนเป็นใครกันแน่?
สายตาของเย้นหว่านมองข้ามสาวใช้ทั้งสี่คนไป มองไปทางห้องด้านนอกอย่างไม่สบายใจ เห็นเข้ากับทางเดินสีขาวสะอาดตา ข้างๆมีประตูอยู่หลายบาน…
