บทที่ 629 เมื่อตกลงเงื่อนไขได้เรื่องราวก็จะบรรลุผลสำเร็จ
ต้วนอานหัวเราะเยาะอย่างชั่วร้าย “ไม่ทรมานแกตอนเป็นคนให้น่าสมเพชที่สุด ฉันก็ยังไม่อยากให้แกตายจริงๆ”
ท่านอาวุโสผมสีเงินยืนอยู่ด้านข้างสีหน้าย่ำแย่อย่างยิ่ง ทนมองต่อไปไม่ไหวจริงๆ กระซิบเบาๆว่า
“ไปเถอะ!”
ต้วนอานจึงได้เอามือออกจากตะปูตอนนี้
หมุนตัวไปอย่างหยิ่งยโส สาวเท้าเดินออกไปข้างนอก
ท่านอาวุโสผมสีเงินมองหยูซือห้านแวบหนึ่งอย่างมีนัย รีบเดินตามต้วนอาน เดินออกไปข้างนอก
หยูซือห้านมองสองคนเดินจากไป จิตใจวุ่นวาย
เขามีความหวังแล้ว ก็เริ่มไม่สบายใจ คำพูดของท่านอาวุโสใหญ่เห็นชัดว่ายังพูดไม่จบ เขาต้องการจะพูดอะไรกันแน่
คือวางแผนจะช่วยเขาใช่มั้ย จะให้เขาร่วมมืออย่างไร
หยูซือห้านคิดอย่างกระวนกระวาย เริ่มเตรียมแผนการหลังจากนั้น เวลานี้ กลับมองเห็นด้วยความตกตะลึง ท่านอาวุโสใหญ่ที่เดินอยู่ด้านหลังต้วนอาน ตอนที่เดินถึงประตู จู่ๆก็ลงมือทันที
มีดเล่มหนึ่งสับไปที่คอของต้วนอาน ต้วนอานก็หมดสติไปทันที ร่างเขาคดงอล้มลง
ท่านอาวุโสใหญ่เตรียมพร้อมไว้แต่แรกแล้ว อุ้มต้วนอานจากทางด้านหลังอย่างปราดเปรียวว่องไว จากนั้นก็เตะประตูที่เปิดอยู่ให้ปิด
บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างนอกมองมา เห็นต้วนอานเป็นคนปิดประตู ก็วางใจ ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอะไร
ประตูปิดแล้ว ท่านอาวุโสใหญ่ก็รีบโยนต้วนอานที่หมดสติไปที่พื้น
เขาหมุนตัว สาวเท้าเดินไปหาหยูซือห้าน
“ฉันจัดเตรียมคนที่จะมารอรับข้างนอกแล้ว ตอนนี้ฉันจะช่วยเธอออกไป!”
หยูซือห้านมองท่านอาวุโสใหญ่อย่างตื่นตกใจ สีหน้าปีติยินดี แล้วก็มีความลังเลสงสัยเล็กน้อย
“คุณเอาผมไปอย่างนี้ ตระกูลเย้นจะต้องมาเอาตัวคน สร้างความเดือดร้อนกับตระกูลหยู ”
หากตระกูลหยูถูกบังคับ ตระกูลหยูอาจจะยังประนีประนอมได้ในท้ายที่สุด
ท่านอาวุโสผมสีเงินส่ายหน้า พูดว่า“วางใจเถอะ ฉันเตรียมการไว้พร้อมแล้ว ใช้คนที่ไม่ได้อยู่ใต้บังคับบัญชาของตระกูลหยูมาช่วยนายออกไป เมื่อสืบขึ้นมา ก็จะพูดว่าลูกน้องนายมาช่วยนายไป ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลหยู”
เมื่อเป็นเช่นนี้ ตระกูลเย้นต่อให้สงสัยตระกูลหยู ก็ไม่มีหลักฐาน ไม่สามารถทำอะไรตระกูลหยูได้
เป็นวิธีที่ดีมาก!
หยูซือพยักหน้าทันที พูดว่า “รอให้ผมเป็นอิสระ ก็จะติดต่อคนของผม ถึงเวลาพวกเย้นโม่หลินก็จะต้องตกที่นั่งลำบาก”
การต่อสู้กับความตายของเขา จะทำให้เย้นโม่หลินและโห้หลีเฉินปวดหัวแทบตาย จนไม่มีเวลามาหาเรื่องตระกูลหยู
ตอนนั้น หยูซือห้านก็จะซ่อนตัวในตระกูลหยู แอบวางแผนเรื่องทายาท
ขอเพียงเขาควบคุมอำนาจในมือ หลังจากจัดการโห้หลีเฉินขึงไว้กลางอากาศ เขาก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
ส่วนตระกูลหยู ก็เป็นผู้สนับสนุนที่มั่นคงที่สุดของเขา
“ตอนนี้ฉันจะช่วยเอาตะปูที่ตรึงนายเอาไว้ออก เจ็บหน่อยนะ อดทนไว้!”
ท่านอาวุโสผมสีเงินพูดพลาง ก็ลงมือทันที มือที่แห้งเหี่ยว กลับมีเรี่ยวแรงดีมาก ไม่นานก็แกะหมุดที่ตรึงข้อมือซ้ายขวาเขาลงมาได้
ทันใดนั้น ก็มีความเจ็บปวดจากการฉีกขาดส่งมา เจ็บจนร่างของหยูซือห้านกระตุกไปทั้งตัว
ตรงหน้าเขาคือความมืดมิดอีกแล้ว สายตาพร่ามัวไม่ชัดเจน เกือบจะทนไม่ไหวหมดสติไป
แต่ตอนนี้ เขาจะหมดสติไปไม่ได้เด็ดขาด
เขาต้องไปจากที่นี่
หยูซือห้านฝืนทนอย่างไม่คิดชีวิต รักษาสติเอาไว้ กัดฟันให้ตัวเองตื่นตัวบ้างเล็กน้อย
สายตาที่ย้อมสีแดงเลือดของเขา พร่ามัวไม่ชัดเจน แต่กลับหนักแน่น คมกริบ
เขาพูดเสียงนิ่งว่า “แกะต่อไป!”
ความเจ็บนิดหน่อยนี้ เมื่อเทียบกับอิสระที่เขาจะได้หนีออกไป เทียบอะไรไม่ได้เลย
ตายไม่ได้ เขาอดทนได้！
“ได้”
ท่านอาวุโสผมสีเงินก็เป็นคนที่เยือกเย็นเด็ดขาด ไม่มีลังเล ถอนหมุดที่ตึงไว้อีกด้านออกอีกหนึ่งอัน
“ติ๊งๆๆ”
หมุดสามดันถูกถอดออกมาต่อเนื่องกัน ทิ้งลงที่บนพื้น
หยูซือห้านสูญสิ้นการยึดติด ตกลงที่พื้นเสียงดัง “ตึง”
รอยแผลทั่วร่างกายของเขากระแทกกับพื้นอย่างแรง ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงพุ่งขึ้นมา เจ็บจนร่างกายของเขาชักกระตุก ตรงหน้าของเขาก็มืดมิด แม้แต่สติของเขาก็เปลี่ยนเป็นเลือนรางเล็กน้อย
แต่ความตั้งมั่นของเขา กลับหนักแน่นผิดปกติ
ไม่ได้ จะหมดสติไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด
เขาต้องไปจากที่นี่
หยูซือห้านกัดฟันจนฟันแทบจะแตก ฝืนให้หนังตายังเปิดอยู่ ใช้เพียงมือเดียวที่ยังดีอยู่ กับขาข้างหนึ่ง ยันตัวลุกขึ้นมาจากพื้น
ท่านอาวุโสผมสีเงินก็คุกเข่าลงมา พยุงเขาขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
“บาดแผลบนตัวนายสาหัสเกินไป ยังทนไหวมั้ย ไม่อย่างนั้น วันหลังฉันค่อยมาช่วยนาย”
ท่านอาวุโสผมสีเงินพยุงเขาอยู่ มือถูกอาบไปด้วยเลือดสดๆ มีความลังเลอยู่บ้าง
หยูซือห้านกลับส่ายหน้าอย่างหนักแน่น พูดว่า “ผมทนไหว!”
อาศัยแรงของท่านอาวุโสผมสีเงิน หยูซือห้านยันร่างที่บอบช้ำ ยืนให้มั่นคงอย่างฝืนๆ
ความเจ็บปวดที่รุนแรงบนร่างกาย ภายใต้ความตั้งมั่นของเขา ก็ดูทุเลาเบาบางลงมากอย่างเห็นได้ชัด
เขาพูดว่า “คนที่คุณหามาถึงเมื่อไหร่”
เขาแทบทนรอที่จะไปไม่ไหว
ท่านอาวุโสผมสีเงินมองดูเวลาที่นาฬิกา “ถึงแล้ว”
พอเสียงพูดจบลง ที่หน้าต่างก็มีเสียงดังก็อกแกกเบาๆสามครั้ง เหมือนกับเสียงเคาะประตู
ท่านอาวุโสผมสีเงินรีบประคองหยูซือห้านเดินไปที่หน้าต่าง ยื่นมือไปเปิดหน้าต่าง
ก็มองเห็นข้างนอกหน้าต่าง มีคนสวมชุดดำยืนอยู่หลายคน ชายร่างสูงใหญ่ปิดบังใบหน้า และบนพื้นด้านหลังของพวกเขา บอดี้การ์ดถูกฆ่าตายนอนอยู่หลายคน
หยูซือห้านมองเห็นภาพคาวเลือดนี้ มุมปากกลับมีรอยยิ้มที่มีความสุขอย่างยิ่งขึ้นมา
เขาไม่ได้ลังเล ภายใต้การประคองของพวกเขา รีบกระโดดลงไปจากหน้าต่างทันที
ขั้นตอนการโดดหนีราบรื่นมาก
เห็นได้ชัดว่าท่านอาวุโสผมสีเงินเตรียมการมานานแล้วอย่างดี ฆ่าบอดี้การ์ดตระกูลเย้นที่ขวางอยู่ตลอดทาง ชายชุดดำกลุ่มนี้เปิดทางที่ปูด้วยเลือดแห่งความตายให้กับหยูซือห้าน
เพราะอยู่ในอาณาเขตของตระกูลหยู รู้ทางหนีทีไล่ดี คนที่เฝ้าประตูล้วนเป็นคนของตน ไม่นานพวกเขาก็หนีออกไปจากตระกูลหยู
นั่งอยู่บนรถที่ห่างไกลจากตระกูลหยู สูดอากาศที่อิสระนอกหน้าต่าง หัวใจที่เกร็งแน่นของหยูซือห้าน ในที่สุดก็ได้รับความสุขจากการหายใจ
ท่านอาวุโสผมสีเงินนั่งอยู่ข้างเขา พูดเบาๆว่า
“ฉันเตรียมสถานที่ปลอดภัยที่หนึ่งไว้ให้นาย ช่วงนี้ นายก็ไปพักรักษาตัวก่อน รอจนแข็งแรงดีแล้ว เรื่องอื่นพวกเราค่อยๆมาปรึกษาหารือกัน”
ตอนนี้อาการบาดเจ็บของนายสาหัสมาก จำเป็นต้องพักรักษาตัวจริงๆ
แต่ว่าภายในใจของเขากลับมีไฟหนึ่งกอง ความโกรธที่ไม่เต็มใจ โห้หลีเฉินและเย้นหว่านล้วนอยู่อย่างมีความสุขมีชีวิตชีวา เขาจะรักษาตัวอย่างสงบจิตสงบใจได้อย่างไร
เวลานี้เอง ท่านอาวุโสผมสีเงินส่งโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งให้หยูซือห้าน
“ในโทรศัพท์เครื่องนี้ฉันบันทึกเบอร์โทรของคนสนิทนายไว้ ช่วงที่พักรักษาตัว นายก็สามารถเรียกพวกเขามาได้ แผนการล้างแค้นที่จะนำมาปรับใช้อย่างละเอียดหลังจากนี้ ฉันรู้ว่านายอยากฆ่าโห้หลีเฉินมาก แต่เรื่องนี้ รีบร้อนไม่ได้”
ต้องมีแผนการที่รัดกุม จึงจะสามารถฆ่าโห้หลีเฉินด้วยการโจมตีครั้งเดียว ให้ชีวิตนี้ของเขาไม่มีทางพลิกตัวได้อีก
ในดวงตาหยูซือห้านมีความดุร้าย หยิบโทรศัพท์มือถือมา
เขาเปิดออก ก็มองเห็นหมายเลขโทรศัพท์มือถือคนสนิทของเขาอยู่จริงๆ
เขาลังเลเล็กน้อยอยู่ชั่วครู่ เห็นชัดว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของใหม่ ซิมก็เป็นของใหม่ ท่านอาวุโสผมสีเงินทำไมถึงได้มีเบอร์โทรศัพท์คนสนิทเขาได้
