บทที่662 ทนได้หรือ
ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างรวดเร็ว รังสีรอบตัวของพลันกดดันขึ้นทันใด
เย้นโม่หลินมองตรงไปที่ยาคุมกำเนิดฉุกเฉินกล่องนั้น ผ่านไปสักพัก ถึงได้เอ่ยคำพูดออกมาจากลำคอแห้งผาก
“เธอซื้อยาคุมฉุกเฉินมาทำไม?”
เธอ จะใช้งั้นเหรอ?
กู้จื่อเฟยใบหน้าสีเผือกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดไปอย่างไม่รู้ตัว “ไม่….”
เพียงปากอ้าออก เสียงของเธอกลับหยุดอย่างกะทันหัน
ยาคุมกำเนิดกล่องนี้นั้นซื้อมาให้เย้นหว่าน เย้นหว่านกำชับไว้ว่าอย่าให้พวกเย้นโม่หลินรู้ ถ้าเธอพูดไป เย้นโม่หลินก็ต้องรู้ไม่ใช่รึไง
ไม่ได้ เธอพูดไม่ได้
แทบจะไม่ได้ไตร่ตรองมาก กู้จื่อเฟยรีบย่อตัวลง เก็บยาคุมกำเนิดกลองนั้นขึ้นมาแล้วยัดใส่ในกองสิ่งของกองใหญ่อย่างรวดเร็ว
การเคลื่อนไหวของเธอทั้งรวดเร็วและยุ่งเหยิง เก็บสิ่งของเหล่านั้นอย่างรีบร้อน
ในสายตาของเย้นโม่หลิน ก็เหมือนกับการปกปิดอย่างตื่นตระหนก
ในอกราวกับถูกหินก้อนใหญ่กดทับอย่างกะทันหัน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำให้หัวใจของเขาเต้นอย่างยากลำบาก
เย้นโม่หลินหายใจอย่างหนักหน่วง เขายื่นมือไปคว้าแขนของกู้จื่อเฟยเอาไว้
ถุงที่กู้จื่อเฟยเพิ่งจะเก็บขึ้นมาเกือบจะตกลงบนพื้นอีกครั้ง
เย้นโม่หลินกลับไม่สนใจ ดวงตาจ้องเขม็งไปที่กู้จื่อเฟย ก่อนกัดฟันถาม
“ตอบฉันมา เธอซื้อมาทำอะไร?”
ชายหนุ่มเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน ด้วยลมหายใจแรงของเขา ทำให้หัวใจเธอพลันบีบรัดขึ้นมา
กู้จื่อเฟยหน้าซีด พูดอย่างลนลาน “ก็ไม่เกี่ยวกับนาย”
คำพูดที่ไม่คุ้นเคย เหมือนกับกำลังพูดกับคนแปลกหน้าที่ยุ่งมากเรื่อง
เย้นโม่หลินแข็งค้างไปครู่หนึ่ง แม้แต่การเคลื่อนไหวของมือก็ชะงัก
กู้จื่อเฟยใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ สลัดหลุดจากมือของเย้นโม่หลินในทันที เธอมองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ กำของที่อยู่ในมือไว้แน่น แล้วหมุนตัววิ่งไป
ฝีเท้าก้าวอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าคนข้างหลังเป็นเสือสิงห์อย่างนั้น
เย้นโม่หลินไม่ได้ตามเธอไป ยังคงยืนตัวแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้อยู่ตรงนั้น
เขามองแผ่นที่วิ่งหนีไปของเธอ หัวใจราวกับถูกเฉือนเนื้อออกไปทีละน้อย
ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
หลังจากกลับมาครั้งนี้ กู้จื่อเฟยก็รักษาระยะห่างกับเขาตลอด ดึงความสัมพันธ์ให้ห่างเหินมากขึ้นเรื่อยๆ แทบจะเหมือนกับคนแปลกหน้าสองคนที่ไม่มีวันเข้าหากันอีกแล้ว
และเธอ…..
นึกถึงยาคุมกำเนิดฉุกเฉินที่หล่นลงที่พื้นเมื่อครู่ ลมหายใจของเย้นโม่หลินก็ยิ่งหนักหน่วงขึ้นมา
เธอจะใช้มันงั้นเหรอ?
ตอนนี้เธอมีผู้ชายคนอื่นแล้วเหรอ?
เมื่อเทียบกับช่องว่างและความห่างเหินของเธอ เรื่องนี้ก็เหมือนกับความหนักอึ้งที่สั่งสมมาทีละนิด ทำให้เย้นโม่หลินหงุดหงิดอย่างที่สุด
หงุดหงิดจนแทบมีความคิดอยากฆ่าคนขึ้นมา
“ต้วนอาน”
เย้นโม่หลินเอ่ยเสียงเย็น
ต้วนอานโผล่ออกมาจากด้านข้างเหมือนภูตผี ยืนตัวตรง “คุณชาย เชิญสั่ง”
“ไปตรวจสอบ ว่าไม่กี่วันมานี้กู้จื่อเฟยได้ติดต่อกับผู้ชายคนไหน”
หลังหยุดไปชั่วขณะ เย้นโม่หลินก็กัดพูดออกมาอีกไม่กี่คำ “ตรวจสอบให้แน่ชัด ว่าเธอไปนอนกับผู้ชายคนไหนมา”
ต้วนอานราวกับได้ยินคำพูดที่น่าเหลือเชื่อ มองไปที่เย้นโม่หลินด้วยสีหน้าตกตะลึง
คุณชาย คำสั่งนี้ท่านจริงจังใช่ไหม?
เมื่อเห็นว่าต้วนอานยังยืนนิ่งไม่ขยับ ความโมโหของเย้นโม่หลินก็ยิ่งมากขึ้น
เขาตะคอก “ยังไม่รีบไปทำอีก?!”
ต้วนอานกลืนความหดหู่ในใจลงไปอย่างยากลำบาก รักษาอารมณ์อย่างมืออาชีพชั้นดี ตอบกลับด้วยความเคารพ
“คุณชาย นอกจากเมื่อครู่ หลายวันมานี้คุณหนูกู้ไม่ได้ออกไปจากบ้านตระกูลเย้นเลย ผู้ชายคนอื่นของบ้านเย้นเองก็ไม่กล้าเดินเฉียดมาที่ห้องของคุณหนู
ดังนั้นนอกจากกู้ซึงและโห้หลีเฉินแล้ว คุณหนูกู้ก็ไม่ได้เจอผู้ชายคนอื่นเลย”
นับประสาอะไรกับการไปมีอะไรกับใครอื่น
นั่นมันเรื่องไร้สาระทั้งนั้น
เมื่อได้ยินดังนั้น เย้นโม่หลินก็ตะลึง ขมวดคิ้วถาม “แน่ใจนะ?”
ถูกคุณชายของตัวเองสงสัยได้ ต้วนอานก็น้อยใจขึ้นมาเล็กน้อย
คุณชายของเขาอาจจะยังไม่รู้ เขาได้แอบสืบเรื่องทั้งหมดของกู้จื่อเฟยมาเป็นการส่วนตัว เพื่อคุณชายเขาถึงได้เป็นห่วงเป็นกังวล เพียงแต่กู้จื่อเฟยนั้นไม่ได้ติดต่อกับผู้ชายคนอื่น เขารู้ดี
ต้วนอานยืนยัน “แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ”
ไม่ได้ติดต่อกับผู้ชายคนอื่น และยิ่งไม่ได้มีอะไรกับใคร หมายความว่า กู้จื่อเฟยไม่ได้ต้องการจะใช้ยาคุมกำเนิดฉุกเฉินนั้น
ทันใดนั้นหินก้อนใหญ่ในใจของเย้นโม่หลินก็สลายหายไปทันที
อารมณ์ที่แสดงบนใบหน้านั้นเปลี่ยนไปมา แล้วก็ร่าเริงขึ้นมา
เย้นโม่หลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส “โอเค ไม่มีเรื่องของนายแล้ว ไปเถอะ”
ต้วนอาน “….”
เมื่อเห็นคุณชายของเขาท่าทางโล่งใจ ต้วนอานลังเลเล็กน้อย แต่ก็อดเอ่ยเตือนไปไม่ได้
“คุณชาย มีบางอย่างไม่รู้ว่าจะสมควรพูดหรือไม่”
“ไสหัวไป”
“ผม ผมพูดแล้วจะไป”
ต้วนอานกระตุกมุมแปก พูดอย่างรีบร้อน “แม้ว่าตอนนี้คุณหนูกู้จะไม่มีผู้ชายอื่น แต่เธอซื้อยาคุมกำเนิดฉุกเฉินมาแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะเตรียมไว้ใช้ภายหลังก็ได้ ไม่อย่างนั้นก็ซื้อมาทำไม?”
เตรียมไว้ใช้ภายหลัง?
เตรียมไว้ใช้ภายหลัง?
ชั่วขณะนั้นสีหน้าของเย้นโม่หลินก็มืดลงราวกับเกิดพายุฝน
ต้วนอานพูดต่อ “พูดไปแล้ว ผมได้ยินมาว่าอีกไม่กี่วันคุณหนูกู้วางแผนจะไปจากที่นี่ กลับไปที่เมืองหนาน เธอสวยขนาดนั้น ชาติตระกูลก็ดี ที่เมืองหนานคงมีผู้ชายไล่ตามเธอเป็นพรวน
หลังจากเธอกลับไป อาจจะวางแผนที่จะเริ่มความสัมพันธ์ใหม่ ไม่นานก็คงจะมีผู้ชายคนใหม่….”
ตูม!
ต้วนอานยังไม่ทานพูดจบ ก็ถูกเตะกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร
ต้วนอานล้มลงกับพื้น สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด คิดอยากจะเอ่ยปากด่าขึ้นมา เขาพูดอยู่ดีๆ อยู่ๆ ก็มาเตะกันแบบนี้หมายความว่าอะไร?
เขาหงุดหงิด แต่ก็เงยหน้าขึ้นมอง ได้เห็นสีหน้าของเย้นโม่หลิน ดำมืดจนไม่อาจใช้สีเขม่ามาเปรียบเลยทีเดียว
แรงกดดันรอบตัวนั้น บ้าคลั่งและเฉียบขาดราวกับจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ
เมื่อก่อนหากเย้นโม่หลินมีท่าทีแบบนี้ ปกติแล้วจะต้องมีคนตาย
ต้วนอานตกใจกลัวจนสีหน้าซีดขาว ฝ่ามือยันพื้นแล้วขยับถอยหลัง
เขาอยากจะวิ่งหนีไป เพื่อรักษาชีวิตน้อยๆ เอาไว้
แต่เมื่อเห็นท่าทางคลุ้มคลั่งแบบนั้นของเขา ก็ยิ่งเข้าใจว่าคำพูดเมื่อครู่ กระตุ้นอารมณ์เขามากแค่ไหน
เขาแคร์กู้จื่อเฟยอย่างเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์
แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับกันล่ะ?
ขอแค่เอื้อมมือออกไปก็สามารถไขว่คว้าไว้ได้ ทำไมถึงต้องเฝ้ามองเธอจากไปด้วยล่ะ?
ในใจของต้วนอานด้วยความเป็นกังวลต่อนายน้อยของตน จึงจำต้องกัดฟันพูด
“คุณชาย ท่านคิดดูว่าหากคุณหนูกู้มีชายอื่น แต่งกับคนอื่น ในใจของท่านจะรู้สึกดีหรือ สามารถทนได้หรือ? ตอนนี้ยังทันนะครับ หรือบางที ก็พาเธอไปประเทศเบียนหนานด้วยกันเถอะครับ”
ในเมื่อยังไม่ได้ตัดสินใจดี ก็เฝ้าดูให้กู้จื่อเฟยอยู่ข้างกายเป็นไร
แถมยังสามารถส่งเสริมความสัมพันธ์ ไม่แน่ว่าอาจจะก้าวไปข้างหน้าอีกขั้นก็ได้
สีหน้าของเย้นโม่หลินยิ่งย่ำแย่เข้าไปอีก ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยเมฆดำ ราวกับฟ้ามืดก่อนที่พายุทอร์นาโดกำลังจะมา
ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น ก่อนจะค่อยๆ เปิดออกช้าๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแข็งกระด้าง
“ทำไมจะทนไม่ได้? เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”
ต้วนอาน “…..” คุณชายปากไม่ตรงกับใจแบบนี้มันดูไม่สมจริงซะเลยนะครับ?
เขาอ้าปาก ยังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง น้ำเสียงเย็นยะเยือกของเย้นโม่หลินก็ดังขึ้นอีกครั้ง
