บทที่688 ขอโทษ
คุณป้าคนนี้ยังไม่มีเหตุผลอีกเหรอ?
เย้นหว่านหงุดหงิด ตาแดงก่ำ “คุณทำอะไรของคุณ? ทำไมถึงได้ทำร้ายคนอื่น? ”
เธอตั้งแต่เด็กจนโต ยังไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อนเลย
คุณป้าคนนี้ไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว เธอมองดูเย้นหว่าน ชี้หน้าเธอแล้วด่าว่า
“ผู้หญิงชั้นต่ำแบบเธอ ก็ต้องโดนสักทีหนึ่ง ไม่ยังงั้นก็ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง กฎเกณฑ์ของผู้หญิง! ”
พอด่าจบนั้น เธอก็เดินไปที่เย้นหว่านอย่างก้าวร้าว แล้วก็ยกเท้าขึ้นแตะเธอ
เธอสวมใส่รองเท้าไม้ มันหนักมาก พอเตะแล้วก็รู้สึกเจ็บ
เย้นหว่านไม่เคยแม้แต่คิดเลยว่า คุณป้าคนนี้จะสามารถก้าวร้าวได้ขนาดนี้
หากไม่เห็นด้วย ก็จะทำร้ายร่างกายเธอ
ปฏิบัติกับเธอยิ่งกว่าทาสซะอีก
แต่ว่านอกจากอาศัยอยู่ในบ้านของเธอชั่วคราวนั้น เธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว!
เย้นหว่านโกรธจนรับไม่ไหว แต่ว่าในเวลานี้เธอไม่สามารถทำสิ่งอื่นได้ ได้แต่กลิ้งไปกับพื้น เพื่อหลบลูกเตะของคุณป้าคนนี้
คุณป้าคนนี้เตะอากาศ ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าเย้นหว่านทำสิ่งที่มันเลวร้ายมาก
“ยัยชั้นต่ำ นี่เธอกล้าหลบยังงั้นเหรอ! ไม่มีความละอายใจเลยแม้แต่นิดเดียว ช่างน่ารังเกียจจริงๆ! ”
คำกล่าวหาเหล่านั้นดูเหมือนจะยืนอยู่ในระดับสูงสุดของศีลธรรม ทำให้เย้นหว่านรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้ทำเรื่องที่ผิดครั้งใหญ่ยังงั้นแหละ
คุณป้าคนนี้ ไปเอาค่านิยมนี้มาจากไหนกัน?!
เพราะว่าประโยคของคุณป้าคนนี้ ทำให้ผู้หญิงที่ตอนแรกซักผ้าอยู่นั้น ก็วางเสื้อผ้าในมือลง แล้วก็เดินเข้ามาตรงนี้
พวกเธอมองมาที่เย้นหว่าน แต่ว่าสายตาพวกนั้น มันช่างเฉียบคมและไม่เป็นมิตร
เต็มไปด้วยการตำหนิ
เย้นหว่านแทบไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่ตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่ตรงนี้เลย เหมือนกับว่ามุมมองทั้งสามของเธอกำลังจะพังทลายลงแล้ว
นี่มันสถานที่บ้าอะไรกัน？
เธอยังไม่ทันจะได้คิดเรื่องนี้อย่างชัดเจน ผู้หญิงที่โกรธเกรี้ยวคนนี้ก็หยิบท่อนไม้จากด้านข้าง ชูขึ้นสูง แล้วฟาดลงมาที่เย้นหว่านอย่างรุนแรง
ไม้นั้นหนาพอๆ กับแขนของ ถ้าเกิดว่าฟาดลงมาที่ร่างกายนั้น ก็สามารถทำให้กระดูกหักได้เลย
ทำขนาดนี้ เป็นบ้าไปแล้วรึไง?
เย้นหว่านรู้สึกชา โดยที่ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดของร่างกายตัวเอง เธอรีบลุกขึ้นและวิ่งหนีทันที
แต่ว่า พึ่งจะวิ่งออกไปได้แค่สองก้าว ตรงหน้าก็มีผู้หญิงสองสามคนยืนขวางอยู่ เหมือนกับกำแพง ขวางทางไม่ให้เธอไป
“โมสาทฟุท่า”
ผู้หญิงคนหนึ่งตะคอกประโยคที่ฟังไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วก็ยื่นมือออกมา จับแขนของเย้นหว่านไว้
เย้นหว่านรู้สึกตกใจ
และในขณะเดียวกัน ก็มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งก้าวเข้ามา แล้วก็จับแขนอีกข้างของเย้นหว่านเอาไว้ ใช้แรงอย่างมาก จับเย้นหว่านเอาไว้
“ยัยชั้นต่ำ กล้าหนีงั้นเหรอ ฉันจะตัดขาของเธอซะ! ”
คุณป้าคนนั้นถือท่อนไม้ และเดินเข้ามาอย่างดุร้าย
เย้นหว่านถูกขังด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป เธออึ้ง และตื่นตระหนกไปเลย
คนพวกนี้เป็นอะไรกันแน่?
ทำไมเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งทำร้ายร่างกาย ไม่เพียงแต่ห้าม แต่กลับช่วยอีกต่างหาก ช่วยคุณป้าคนนี้จับเธอเอาไว้
เย้นหว่านตื่นตระหนกเหมือนมีกลองตีอยู่ในใจ มองดูท่อนไม้ที่หนาท่อนนั้น พุ่งเข้ามาที่ร่างกายของเธอ
ลมที่พัดมาทำให้ผิวของเธอสั่นสะเทือน
ป่าเถื่อน
คนป่าเถื่อน
เย้นหว่านรู้สึกโมโหและเศร้าใจ หลับตาลงอย่างไม่มีทางเลี่ยง
“ปัง！”
เสียงดังขึ้น ท่อนไม้กระแทกเข้ากับร่างกายของคน
แต่ว่าความเจ็บที่จินตนาการเอาไว้มันไม่ได้พุ่งเข้ามา แม้แต่แรงที่จับแขนของเธออยู่นั้นก็เบาลงมาก
เย้นหว่านสงสัย นี่มันอะไรกัน?
เธอลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก็เห็นว่าตรงหน้าของตัวเองมีร่างของคนที่สูงใหญ่ยืนอยู่ คือความฝันที่เป็นความจริงของเธอ
พอเห็นเขา ความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวที่ผ่านมาทั้งหมดก็กลายเป็นความรู้สึกเศร้าโศกทันที
เธอสะอื้น “โห้หลีเฉิน ทำไมนายพึ่งมา? ”
โห้หลีเฉินยืนอยู่ตรงหน้าของเย้นหว่าน ในมือถือไม้ท่อนนั้นอยู่
เขาเหลือบมองดวงตาที่แดงก่ำของเธอด้วยหางตา ท่าทางที่เศร้าโศกนั้น ทำให้หัวใจของเขาเจ็บเหมือนโดนเข็มแทง
เขาออกแรง ดึงท่อนไม้มาแล้วก็ปาลงที่พื้นอย่างรุนแรง
ทั่วทั้งร่างกายของเขา เต็มไปด้วยความอาฆาตที่น่าหวาดกลัว
พอไม้ในมือของคุณป้าคนนั้นหลุดออกไป ร่างกายก็เซมาด้านหน้าโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ล้มลงที่พื้น
หัวเข่าของเธอแตกและเห็นเลือดออก
แต่ว่าเธอไม่ได้มีความโกรธเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรีบปีนขึ้นมา แล้วก็อธิบายกับโห้หลีเฉินว่า
“คุณโห้ เด็กคนนี้ของคุณเธอไม่เชื่อฟังอะไรเลย เอาแต่ขี้เกียจ ฉันเลยต้องสั่งสอนเธอหน่อย”
ดวงตาของเธอลุกโชน แล้วก็กล่าวอย่างมั่นใจ
เย้นหว่านแทบจะอาเจียนเป็นเลือดจากท่าทีของเธอนี้
เธอกับคุณป้าคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วทำมตั้งแต่เริ่มต้น ทำไมเธอต้องด่าเธอ ทุบตีเธอเป็นการสั่งสอนด้วยล่ะ?!
มีกองไฟในอกของเย้นหว่าน เธอโกรธมาก
เธอเงยหน้าขึ้น แล้วก็มองหน้าโห้หลีเฉินอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม
“เธอดุเกินไปแล้ว ฉันไม่เคยเจอคนที่ไร้เหตุผลแบบนี้มาก่อนเลย”
ในเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งหรือสองชั่วโมง เย้นหว่านเกือบจะถูกคุณป้าคนนี้บีบให้เป็นบ้าไปแล้ว
ถ้าเกิดว่าโห้หลีเฉินไม่มา เธอเกรงว่าเธออาจจะโดนตีจนตายก็ได้
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว ทั้งร่างกายของเขาเผยให้เห็นออร่าที่น่ากลัว ราวกับว่าถูกปกคลุมไปด้วยอากาศเย็นยะเยือกที่ทำให้คนหายใจไม่ออก
ดวงตาที่เย็นชาของเขาแทงทะลุคุณป้าคนนั้นทีละคำราวกับมีด
“คนของฉัน จำเป็นต้องให้เธอมาสั่งสอนด้วยเหรอ? ”
ลมหายใจที่รุนแรงและอันตรายของชายคนนั้นพุ่งเข้ามา คุณป้าคนนั้นหน้าซีดทันที แล้วก็ถอยหลังไปสองก้าวด้วยความหวาดกลัว
ท่าทางที่ใช้อำนาจบาตรใหญ่นั้น เปลี่ยนไปกลายเป็นรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ
เธออธิบาย “คุณโห้ คุณอาจจะยังไม่ค่อยคุ้นชินกับกฎของพวกเราที่นี่ ที่นี่นะคะ พวกผู้หญิงจะสามัคคีกัน แล้วก็ให้ความรู้แก่กันและกัน
ในเมื่อมาที่นี่ คุณก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับน้องสาวของคุณแล้ว ฉันจะช่วยสั่งสอนเธอให้ดีเอง”
เย้นหว่านตะลึงไปเลย
ความสามัคคีของพวกเธอคือการจุดไฟเพื่อกลั่นแกล้งเธอ?
แล้วคุณป้าคนนี้มีสิทธิอะไรมาสั่งสอนเธอ?
เธอมีคุณสมบัติอะไร?!
เย้นหว่านรู้สึกโกรธมากกว่าเดิม ไฟที่สุมอยู่ในอกของตัวเองนั้น กำลังจะระเบิดออกมาแล้ว
โห้หลีเฉินสีหน้ามืดมน ขาที่เรียวยาวก้าวขึ้นไปด้านหน้า ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้คุณป้าคนนั้นในพริบตาเดียว
นิ้วที่ข้อต่อชัดเจนบีบเข้าไปที่คอของหญิงสาว
เสียงที่ทุ้มต่ำ น่าฟัง แต่ว่ามันเป็นเหมือนกับชูร่า ที่ทำให้คนรู้สึกขนลุก
“ถ้ายังงั้นฉันก็จะสอนกฎของฉันให้เหมือนกัน คนที่กล้าแตะต้องคนของฉัน ตาย”
คุณป้าคนนั้นหน้าแดงทันที ร่างกายสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้
แต่ว่าเธอไม่ขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว ได้แต่ขอความเมตตาด้วยความหวาดกลัว
“คุณโห้ ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณโกรธ ให้อภัยฉันเถอะนะคะ ขอร้องล่ะ ฉันยังไม่อยากตาย”
เย้นหว่านยืนอึ้งอยู่ด้านข้าง ในตอนนี้เอง ในใจมีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้
ถ้าเกิดว่าเป็นปกติแล้ว คนทั่วไปตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ต่อให้ขอโทษ ก็จะพูดว่าไม่ควรจะรังแกหรือว่าตีเธอ ต่อไปจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ประมาณนี้
แต่ว่าคุณป้าคนนี้ เหมือนกับว่าขอโทษแค่โห้หลีเฉิน ราวกับว่าเธอตอนนี้ ไม่ใช่เพราะว่าทำร้ายเย้นหว่าน แต่เพราะว่าเธอยั่วให้โห้หลีเฉินไม่มีความสุข
