เย้นหว่านรู้สึกตะลึงมาก แต่ก็รู้สึกตื่นเต้น ดูเหมือนกับเห็นแสงสว่างกะทันหัน ในท่ามกลางความมืด
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนรัก หรือว่าเป็นน้องสาว เธอหวังเป็นอย่างมากที่กู้จื่อเฟยกับเย้นโม่หลินจะได้อยู่ด้วยกัน
ต่างก็เป็นคนดี อยู่ด้วยกันแล้ว ต้องมีความสุขแน่นอน
เย้นหว่านดึงแขนของโห้หลีเฉิน ให้เขาก้มตัวเข้าใกล้เธออีกนิด เธอก็แนบอยู่ข้าหูของเขา พูดด้วยน้ำเสียงเบามาก
“โห้หลีเฉิน คุณจงใจจับคู่พี่ชายฉันกับกู้จื่อเฟยใช่ไหม?”
พฤติกรรมชอบยุ่งเรื่องคนอื่นสองสามครั้งนี้ของโห้หลีเฉิน ตอนแรกก็ทำให้เย้นหว่านสงสัยอยู่แรก ตอนนี้คิดแล้ว ถ้าบอกว่าเขาจงใจจับคู่ก็สมเหตุสมผลแล้ว
โห้หลีเฉินตอบอย่างเปิดเผย “คุณฉลาดจริงๆ”
เย้นหว่านกลืนน้ำลาย ตั้งหลายวันแล้ว มาชมเธอแบบนี้ คือชมเธอว่าฉลาดจริงเหรอ?
ช่างเถอะ ตอนนี้นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
เย้นหว่านพูดเสียงเบาอีก “คุณก็รู้สึกใช่ไหมว่าพี่ชายฉันชอบกู้จื่อเฟย?”
“อืม” โห้หลีเฉินตอบอย่างเรียบเฉย
สำหรับเขาแล้ว นี่เป็นเรื่องที่แค่ดูก็รู้แล้ว
ตอนแรกเขาไม่อยากยุ่งและไม่อยากเข้าร่วม ความสัมพันธ์ของคนอื่นจะเป็นยังไงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา แต่ว่า เย้นโม่หลินกลับเป็นพี่ชายของเย้นหว่าน
ในสถานการณ์ที่เขาสำรวมตน ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก ก็จะเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายที่มีแฟน เพราะฉะนั้นถึงทำเรื่องเลวร้ายอย่างแยกเขากับเย้นหว่านออกจากกันได้
เพื่อป้องกันเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ โห้หลีเฉินตัดสินใจ จะทำให้เย้นโม่หลินสละโสด
ส่วนคู่ของเขา แน่นอนก็คือกู้จื่อเฟย
ได้รับคำตอบอย่างมั่นใจจากโห้หลีเฉิน เย้นหว่านรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เรื่องที่โห้หลีเฉินพยักหน้าแล้ว ต้องไม่มีผิดแน่นอน
คิดไม่ถึง เย้นโม่หลินชอบกู้จื่อเฟยจริง
แม้แต่เธอยังคิดว่าเป็นความสัมพันธ์ที่หมดหวังไปนานแล้ว แต่กลับยังมีความหวังอยู่ เห็นความหวังท่ามกลางความสิ้นหวัง
ถึงแม้ว่ากู้จื่อเฟยจะปล่อยวางความสัมพันธ์นี้อย่างสิ้นเชิงแล้ว แต่ก็ดูออกว่า เธอก็ยังมีความรู้สึกที่ดีต่อเย้นโม่หลิน
ในสถานการณ์แบบนี้ ขอแค่เย้นโม่หลินกระตือรือร้นเพิ่มอีกนิด ทั้งสองคนก็จะจุดประกายความสัมพันธ์ขึ้นมาใหม่ได้
เหมือนเช่นตอนนี้
ถ้าอย่างนั้นจากนี้ไปเธอต้องติดตามรอยเท้าของโห้หลีเฉิน หาโอกาสช่วยพวกเขาสองคนหน่อย
เธอจะได้มาเป็นพี่สะใภ้ของเธอเร็วๆ
ยังเป็นเพื่อนรักของเธออีก
เย้นหว่านคิดอย่างดีใจ เวลานี้ เย้นโม่หลินหันมากะทันหัน ถามด้วยเสียงเคร่งขรึม
“ออกมาแล้ว”
ใครออกมาแล้ว?
เย้นหว่านมองไปตามสายตาของเย้นโม่หลินด้วยความสนใจ เห็นประตูเหล็กของคฤหาสน์ค่อยๆเปิดออก มีรถหรูขับออกมาจากด้านในคันหนึ่ง
กระจกทั้งสี่ด้านเป็นกระจกเงาทึบ ครบทุกด้าน มองจากด้านนอกไม่เห็นอะไรเลย
เย้นหว่านพูดอย่างสงสัย “รถคันนั้นมีปัญหาตรงไหนเหรอ?”
เพราะว่า นอกจากดูเหมือนแพงมากแล้ว ก็ไม่มีอะไรพิเศษ
“ระหว่างทางที่พวกเรามาได้ตรวจสอบเรียบร้อย เวลานี้ไม่มีผู้อาศัยอื่นอยู่ในนี้ คนที่ออกมาตอนนี้ เป็นไปได้อย่างเดียวคือคนที่ฝู้เหวยข่ายเชิญมา”
พูดไป เย้นโม่หลินก็นำทีม เดินออกจากป่าไม้อย่างช้าๆ
ต้นไม้แน่นหนา จุดที่พวกเขายืนอยู่ถือว่าลับพอสมควร ไม่ได้รู้ล่วงหน้า สังเกตดีๆ คนทั่วไปไม่เห็นพวกเขาง่ายๆแน่
เย้นหว่านมองดูเย้นโม่หลินเพียงแค่จะเดินไปที่ปลายทางป่าไม้เท่านั้น ดูเหมือนไม่ได้มีปฏิบัติการอย่างอื่น
ถามว่า “พวกคุณคิดจะทำยังไง?”
หรือว่าจะจับคนที่อยู่เบื้องหลังฝู้เหวยข่ายได้ ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือขวางรถไว้ จับคนในรถออกมา
แต่ ในสถานการณ์ที่ยังไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร มีข้อมูลอยู่เท่าไหร่บ้าง ทำแบบนี้จะแหวกหญ้าให้งูตื่นได้ง่าย
“สืบยืนยันตัวตนให้ชัดเจนก่อน” โห้หลีเฉินตอนอย่างใจเย็น
ระหว่างที่พูด ก็จูงมือของเย้นหว่านเดินไปริมป่าไม้
เย้นหว่านรีบดึงมือของกู้จื่อเฟยไว้ พูดเตือนว่า “อย่าตามจนหลงทาง”
กู้จื่อเฟยที่เหม่อลอยอยู่ถึงตั้งสติขึ้นมาได้ รีบเก็บอารมณ์ความรู้สึกที่วุ่นวายในใจต่างๆนานาลงไป
พวกเขาทุกคนก็เดินไปถึงริมป่าไม้ ใช้ต้นไม้ใบไม้ในการซ่อนตัว ข้างนอกสังเกตเห็นพวกเขาได้ไม่ง่าย
แต่พวกเขาสามารถมองเห็นสถานการณ์ในถนนอย่างชัดเจน
เวลาเดียวกัน รถคันนั้นขับออกมาจากประตู เพิ่มความเร็วกะทันหัน แล้วขับออกไปบนถนนด้านนอก
เวลาเพียงชั่วพริบตา ก็ขับผ่านพวกเย้นหว่านไป ชั่วขณะก็ขับออกไปไกลแล้ว
รถก็ขับออกไปแล้ว จะยืนยันตัวตนยังไง?
เย้นหว่านกำลังสงสัยอยู่ ก็ได้ยินเสียง “ปัง” ดังกึกก้อง เหมือนดั่งเสียงระเบิด
จากนั้นก็เห็นเพียง รถคันนั้นก็สูญเสียการทรงตัว หยุดรถกะทันหัน หมุนร้อยแปดสิบองศาถึงหยุดรถได้ด้วยความเสี่ยง
ยางรถยนต์ล้อหนึ่ง แตกไปแล้ว
นี่คือ ยางระเบิด
“ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้?”
เย้นหว่านมองผู้ชายข้างกายด้วยความสงสัย
โห้หลีเฉินเม้มปากยิ้มเล็กน้อย พูดอย่างใจเย็น “ตอนพวกเรามา ก็วางตะปูบนถนนเรียบร้อยแล้ว”
เย้นหว่านมุมปากกระตุก วิธีนี้โหดเกินไปแล้ว
อีกอย่างพวกเขาคาดการณ์ไว้ว่าต้องเป็นคนของฝู้เหวยข่ายออกมา แต่ไม่ได้ทำล้อของคนอื่นแตก
การวางแผนนี้ ละเอียดอย่างน่ากลัว
เมื่อรถจอดสนิทแล้ว ที่นั่งคนขับก็เปิดประตูลงมา คนขับรถลงมาดูอย่างรีบร้อน
เวลาเดียวกัน ที่นั่งข้างคนขับก็มีชายคนหนึ่งอายุประมาณสี่สิบกว่าลงมา
เขาใส่ชุดสูทอย่างเป็นทางการ สีหน้าเคร่งเครียด
ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
คนขับรถรีบเดินตรวจดูรอบรถ เช็ดเหงื่อที่ไหลเต็มหน้าผาก พูดด้วยอาการตกใจ
“ยางระเบิดแล้ว ต้องเปลี่ยนยางรถครับ”
“ไอ้ไร้ประโยชน์ ก่อนออกมาทำไมไม่รู้จักตรวจสอบสภาพรถก่อน อยู่ดีๆทำไมถึงยากระเบิด” ผู้ชายด่าอย่างโมโห สีหน้าไม่ดี
คนขับรถเช็ดเหงื่อ “ตรวจสอบแล้วครับ สภาพรถดีมาก ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมยางถึงระเบิดกะทันหัน”
“ไร้ประโยชน์จริงๆ ทำให้นายท่านต้องเสียเวลา แกชดใช้ได้ไหม?”
“ขอโทษครับ พ่อบ้าน ช่วยผมพูดกับนายท่านหน่อยครับ ผมรีบเปลี่ยนยางเดี๋ยวนี้ ทำให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็วครับ”
สีหน้าของพ่อบ้านยังคงไม่ดีมาก
เวลานี้ กระจกถูกเลื่อนลงเล็กน้อย
มีเสียงของชายวัยกลางคนอย่างเคร่งขรึมดังขึ้น “อาเหว่ย เรียกรถคันใหม่ออกมา”
“ครับ ท่านรอง”
พ่อบ้านเหว่ยรีบก้มคำนับอย่างเคารพ แล้วก็โทรศัพท์ทันที
คนขับรถสีหน้าหดหู่ยืนอยู่ด้านข้าง รู้สึกแค่ว่าฟ้ามืดไปทั้งแผ่น
ขับรถส่งนายท่านออกมา แต่กลับเจอเหตุการณ์แบบนี้ จากนี้ไปอนาคตอาชีพของเขาคงมัวหมอง ไร้แสงสว่างไปหมดแล้ว
พวกเย้นหว่านยืนอยู่ในป่าไม้ด้านข้าง ได้ยินคำสนทนาของพวกท่านรองหมดแล้ว
และนี่ค่อนข้างต่างจากการคาดการณ์ของพวกเขา
ท่านรองคนนั้นค่อนข้างมีสติ ยางระเบิดแล้ว ก็ไม่ยอมลงรถ
อยากเห็นหน้าของเขา ต้องรอรถอีกคันมา
แค่เวลาการเปลี่ยนรถ คาดว่าคงเห็นแค่นิดเดียว อาจจะไม่เห็นไม่ชัดก็ได้
แค่คิด เย้นหว่านก็หยิบมือถือออกมา ปรับแบบรูปแบบถ่ายภาพ
โห้หลีเฉินมองเธอ “คุณจะทำอะไร?”
เย้นหว่านตอบ “ถ่ายรูปท่านรองคนนั้นหน่อย กลับไปจะได้สืบเขาอย่างสะดวก”
โห้หลีเฉินสีหน้าไม่ดีอย่างมาก ยื่นมือก็ปิดรูปแบบการถ่ายภาพของเย้นหว่าน
เย้นหว่านถามเขาอย่างสงสัย “คุณทำอะไร?”
