บทที่ 103: พลังแห่งจิตวิญญาณ?
หวังเต็งมองไปที่หลินซัวเซียที่กําลังหัวเราะ
จากนั้นเขาก็หยิบกระดาษที่ยู่ยี่เป็นลูกบอลออกมาจากกระเป๋าของเขา หลังจากที่เขากางกระดาษออกเขาก็สังเกตเห็นว่าภาพวาดบนกระดาษนั้นดูชุ่ยจริงๆ
ขณะที่เขากําลังจะโยนมันทิ้งหลินซัวเซียก็ส่งเสียงแผ่วเบา
มีอะไร? เธอเห็นอะไรอย่างงั้นหรอ? หวังเต็งอดไม่ได้ที่จะถาม
มันเหมือน… มันเหมือนแผนที่จริงๆ! หลินซัวเซียขมวดคิ้วขณะที่เธอดูภาพวาดบนกระดาษ
หวังเต็งรีบมองไปที่ภาพวาดอีกครั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามหลินซัวเซียอย่างเชื่องช้า อืม… ทําไมฉันไม่เห็นอะไรเลย?
หลินซัวเซียกลอกตา เธอพลิกกระดาษแล้วพูดว่า พี่ถือมันผิด
หวังเต็ง: …
เขาหัวเราะอย่างเชื่องช้าและมองดูกระดาษอีกครั้ง การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง ตอนนี้มันดูเหมือนแผนที่ขึ้นมาแล้วจริงๆ
แต่ที่นี่คือที่ไหนกัน? ฉันไม่เข้าใจเลย
เก็บมันไปก่อนเถอะ เราสามารถค้นคว้าข้อมูลทางออนไลน์ทีหลังได้ หลินซัวเซียแนะนํา
หวังเต็งพยักหน้า เขาพับกระดาษแล้วใส่ลงไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง ทัศนคติของเขาแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
หลินซัวเซียพบว่าท่าทีของหวังเต็งนั้นดูน่าขบขันเล็กน้อยเมื่อเธอมองไปที่เขา
เราจะกลับตอนนี้เลยไหม
เรายังมีเวลา หวังเต็งหัวเราะ เขาส่งสัญญาณให้หลินซัวเซียเอนตัวไปพิงประตูและฟังสถานการณ์ภายในห้องอย่างระมัดระวัง
คุณใส่อะไรลงไปในแอลกอฮอล์ของเขากัน? เมื่อหลินซัวเซียคิดอะไรบางอย่างได้ เธอก็ถามออกไป
ยาระบายเล็กน้อย หวังเต็งยิ้มและตอบ ชายคนนี้เคยหลอกฉันมาก่อน ดังนั้นฉันจึงอยากจะตอบแทนเขาสักหน่อย
ใจร้าย หลินซัวเซียพูดไม่ออก
หวังเต็งหัวเราะ
ทั้งคู่รออยู่สักครู่ก่อนที่ชายผมหยิกจะดื่มสุราจนหมดขวด ทันใดนั้นท้องของเขาก็เริ่มปั่นป่วน
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปทันที
เกิดอะไรขึ้น?
ท้องของฉัน…
ปฏิกิริยานี้รุนแรงมาก เขารีบไปเข้าห้องน้ําอย่างรวดเร็ว โชคดีที่ห้องนี้ค่อนข้างไฮโซ ดังนั้นมันจึงมีห้องน้ําส่วนตัว
หลังจากนั้นไม่นาน ชายผมหยิกก็เดินออกมาจากห้องน้ํา เขาดูอ่อนแรงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็จับหน้าท้องและรีบเข้าห้องน้ําไปอีกครั้ง เมื่อเขาออกมาครั้งที่สองขาของเขาก็สั่นเทา
หลังจากนั้นเขาก็ไปเยี่ยมห้องน้ําอีกสองสามครั้ง เมื่อเขาออกมาครั้งสุดท้าย เขาก็พิงกําแพงด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น
หวังเต็งกลั้นเสียงหัวเราะของเขาและโบกมือให้หลินซัวเซียออกไป
หลินซัวเซียไม่สามา
* เธอมีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับอารมณ์ขันของหวังเต็ง
ฉันไม่รู้มาก่อนว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้!
ชายคนนั้นทําร้ายฉันเอาไว้มาก เขาให้ยูเอสบีกับเธอด้วยใช่ไหม เธอจะรู้หลังจากที่เธอกลับไปดูมัน หวังเต็งตอบ
เขามั่นใจว่ายูเอสบีนี้มันดูเหมือนกับยูเอสบีที่เขาได้มาไม่มีผิด และเมื่อถึงเวลานั้น หลินซัวเซียก็จะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน
มันมีอะไรในนี้กัน? หลินซัวเซียถามด้วยความสงสัย
ฉันไม่บอกหรอก เธอจะได้รู้ก็ต่อเมื่อเธอกลับไปดูเท่านั้น หวังเต็งพูดด้วยน้ําเสียงลึกลับ
หลินซัวเซียกลอกตาเธอไม่ได้ถามอะไรต่อ
ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช
ในครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็สามารถผลักดันค่าพลังวิญญาณของเขาให้ครบ 100 คะแนนสําเร็จ
ค่าพลังวิญญาณ: อาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ (0/100)
ค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณของเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง
อาณาจักแห่งจิตวิญญาณ!
มันเหมือนกับค่าคุณสมบัติความรู้แจ้งของเขา พวกมันทั้งคู่อยู่ในอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ!
หวังเต็งขับรถไปส่งหลินซัวเซียกลับบ้าน
หลินซัวหานโทรหาเขาหลายครั้งแต่เขาไม่ได้รับสาย อย่างไรก็ตาม เขาก็ส่งข้อความถึงเธอ
เขาบอกเธอว่าเขาจะส่งหลินซัวเซียกลับบ้านตอนไหน
แม้ว่าหลินซัวหานจะกังวลแต่เธอก็ไม่สามารถทําอะไรได้
เธอไม่กังวลว่าหวังเต็งจะทําอะไรกับหลิน ชั่วเซีย ท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นลูกเศรษฐีที่ร่ํารวยซึ่งมันก็มีผู้หญิงหน้าตาดีมากมายมาให้เขาเลือกอย่างงั้นแล้วทําไมเขาถึงต้องไปสนใจหลินซัวเซียด้วยล่ะ?
ถ้าหลินซัวเซียไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเธอ เธอก็คงจะตกใจกับใบหน้าของหลินซัวเซียเช่นกัน
ตอนนี้เธอกังวลว่าหลินซัวเซียจะไปรียนรู้เรื่องไม่ดีมาจากหวังเต็งมากกว่า
มันดึกมากแล้ว และทันใดนั้นเสียงแตรรถก็ดังขึ้นข้างนอก
เธอรีบวิ่งออกไป ตามที่คาดไว้ เธอเห็นหวังเด็งและหลินซัวเซียยืนอยู่ข้างรถ
หลินซัวหานเดินเข้าไปด้วยความโกรธและบีบหูของหลิน ซัวเซีย เดี๋ยวนี้หัดปีกกล้าขาแข็งแล้วหรอกล้าดียังไงถึงหนีออกจากบ้าน
ฉันไม่ได้หนี้ ฉันแค่ออกไปเดินเล่น หลินซัวเซียเอียงศีรษะไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้เพราะหของเธอถูกบีบอย่างไรก็ตามสีหน้าของเธอก็ยังคงสงบนิ่ง
ฉันจะจัดการเธอทีหลัง หลินซัวหานพ่นลมหายใจออกแล้วจ้องไปที่หวังเต็ง นายไม่รู้เรื่องร่างกายของเธอร์ไง?ทําไมนายถึงพาเธอไปรอบๆตอนกลางดึก? ใครจะรับผิดชอบถ้ามันเกิดอะไรขึ้น?
เธอควรออกไปเดินเล่นให้มากกว่านี้ เธอไม่ควรถูกขังอยู่ที่บ้านตลอดเวลา และเธอก็อยู่กับฉัน ดังนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ หวังเต็งพูดอย่างไม่ใส่ใจ
ที่ฉันกังวลก็เพราะมันเป็นนายนั่นแหละ หลินซัวหานกล่าว
โอ(9 0 )โอ
หวังเต็ง: …
หลินซัวเซียหัวเราะอย่างลับๆ
ฉันโดนพี่สาวของเธอดเพราะฉันพาเธอออกไปเล่น แต่เธอก็ยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะฉันอีกหรอ หวังเต็งกลอกตา
ฉันจะไม่ยุ่งกับพวกเธอสองพี่น้องแล้ว!
หวังเต็งเดินขึ้นรถไปขณะพูดและหมุนพวงมาลัย จากนั้นเขาก็โบกมือให้หญิงสาวทั้งสองและขับรถออกไป
พี่สาว ทําไมพี่ถึงจัง? พี่จะทําให้เขากลัวนะ หลินซัวเซียพูดติดตลก
เขาจะกลัวหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ? หลินซัวหานพดอย่างดื้อรั้น
ฮ่ม!
อย่ามาแสดงความไม่พอใจหน่อยเลย คีนี้ฉันจะสั่งสอนเธอให้หลาบจํา กล้าดียังไงถึงได้หนีออกไปจากบ้าน แบบนี้ หลินซัวหานโกรธจากความอับอาย เธอเอื้อมมือออกไปและต้องการคว้าหูของหลิซัวเซีย
ถ้าคิดว่าทําได้ก็เข้ามา!
หลินซัวเซียหลบอย่างรวดเร็วและวิ่งขึ้นบันไดไป
หวังเต็งไม่รู้เกี่ยวกับการต่อสู้ระหว่างสองพี่น้อง
เมื่อเขากลับไปถึงบ้าน เขาก็ขังตัวเองอยู่ในห้องของเขาและสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาสแกนห้องนอนของเขา
ลองเริ่มจากของเบาๆ
สายตาของหวังเต็งมองไปที่ถ้วยบนโต๊ะเรียน เขาจดจ่ออยู่กับถ้วย
พลังที่มองไม่เห็นไหลออกมาจากใจของเขาทันที มันทะลุหน้าผากของเขาและเชื่อมต่อกับถ้วย
น้ําในถ้วยดูเหมือนจะถูกควบคุมโดยบางสิ่ง มันเริ่มลอยขึ้นเล็กน้อย จากนั้นน้ําก็ลอยขึ้นมาจากถ้วยโดยไม่มีอะไรจับ
พลังที่มองไม่เห็นที่ควบคุมน้ํานั้นไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า อย่างไรก็ตาม หวังเต็งก็สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน เขาสามารถควบคุมมันได้ด้วยจิตใจของเขา
มันเหมือนกับมือที่สามของเขา
นอกจากนี้ มือนี้ก็ยัง… มองไม่เห็นและสัมผัสไม่ได้
หวังเต็งใช้ความคิดของเขาและน้ําก็เริ่มเปลี่ยนรูปร่างภายใต้การควบคุมของพลังที่มองไม่เห็น
มันอัศจรรย์มาก!
นี่เป็นสิ่งที่พัฒนามาจากอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณรีเปล่านะ
พลังจิต? พลังแห่งจิตวิญญาณ? พวกมันคืออะไรกันนะ?
หวังเต็งสับสน เขาพบว่ามันเกินความเข้าใจของเขาไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มที่สดใสก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเขาหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น เขารู้สึกตื่นเต้นและยินดี
เขาคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าเมื่อค่าพลังวิญญาณของเขาถึง 100 คะแนนเมื่อไหร่ มันก็น่าจะทรงพลังมากขึ้นอย่างไรก็ตามเขาก็ไม่คิดมาก่อนว่ามันจะทรงพลังมากขนาดนี้
