บทที่184 ผู้สืบทอดคาราเต้สายตรง
“พวกนายกล้าเหรอ……พวกนายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?” ถังโหรวตะโกนถามเสียงเย็น
“ฉันไม่สนใจว่าเธอเป็นใคร เธอรู้ไหมว่าท่านซานปิ่ญท่านนี้เป็นใคร? ลูกศิษย์คาราเต้สายตรงรุ่นปัจจุบันที่โด่งดังของประเทศตี้กั๋ว!” วัยรุ่นคนหนึ่งหัวเราะเยาะ “สถานะของเธอเยี่ยมยอดแค่ไหน เก่งกาจเท่าท่านซานปิ่ญได้เหรอ?”
ภายในใจถังโหรวอึมครึม สีหน้าเปลี่ยนไป ร่างอ่อนช้อยสั่นระริก ดวงตางดงามของเธอเผยความไม่เข้าใจ……ลูกศิษย์คาราเต้สายตรงที่น่าเกรงขาม ทำไมถึงปรากฏตัวที่นี่ได้!
“แม่คนสวย……” ซานปิ่ญจ้องถังโหรวแน่น สายตาประกายแสงที่ร้อนแผดเผาอย่างโจ่งแจ้ง! นั่นเป็นความปรารถนา
มุมปากซานปิ่ญฉีกรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้น ค่อยๆ ดื่มไวน์ในแก้วไป ชั่วขณะที่ลุกขึ้น ทันใดนั้นมีแรงกดดันอันยิ่งใหญ่กวาดไปรอบด้าน ในวินาทีนั้นถังโหรวเหมือนใกล้หยุดหายใจไปแล้ว
วัยรุ่นทั้งสองคนสั่นเทาซู่ซ่า มองทางซานปิ่ญพยักหน้าโค้งตัว “ท่านซานปิ่ญไว้ชีวิตด้วย!”
“พาหล่อนเข้าไปในห้อง” ซานปิ่ญเอ่ยปากนิ่งๆ สายตากวาดไปกวาดมาบนตัวถังโหรว
“ครับ” พวกวัยรุ่นไม่กล้าหยุดค้าง ลากถังโหรวที่ดิ้นรนอยู่เข้าไปในห้องที่เตรียมไว้เรียบร้อยแห่งหนึ่ง นำเธอไปทิ้งไว้บนเตียง
“ให้ฉันออกไปนะ!” ถังโหรวดิ้นรนตะโกนเสียงดัง แต่เดิมทีช่วยอะไรไม่ได้เลย
“ไม่ต้องตะโกนแล้ว ห้องนี้มีไว้เพื่อทำเรื่องได้สะดวก เลยทำมาแบบเก็บเสียง ถึงแม้เธอจะร้องดังแค่ไหน คนด้านนอกก็ไม่ได้ยินสักนิด!” วัยรุ่นสองคนหัวเราะอย่างร้ายกาจ จ้องภูเขาที่หน้าอกของถังโหรวขึ้นลงอย่างแรง รอยยิ้มเย็นยะเยือกแปลกๆ
“ปล่อยฉันไปนะ นายอยากได้เงินมากเท่าไรฉันก็ให้พวกนายได้หมด” เวลานี้ถังโหรวได้สติมาครึ่งใหญ่ สงบอารมณ์พูดขึ้น
“คนสวย พวกเราไม่ขาดเงิน พวกเราแค่ไม่เคยลองรูปร่างที่สะบึมแบบเธอมานานมาก” วัยรุ่นคนหนึ่งหัวเราะฮาๆ “ถ้าไม่อย่างนั้นลองเลียนแบบหมาคลานเข้ามา ฉันจะพิจารณาดูหน่อย เดี๋ยวจะให้ท่านซานปิ่ญเบากับเธอสักนิด”
วัยรุ่นสองคนหัวเราะเสียงดังอย่างกำเริบเสิบสาน สายตาที่มองถังโหรวเต็มไปด้วยการดูถูก
ถังโหรวอยู่ในสายตาพวกเขา ไม่ถือว่าเป็นอะไร เป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งที่พวกเขามอบให้ซานปิ่ญเล่นเท่านั้น
ถึงแม้ถังโหรวมีเบื้องหลังอย่างไร จะใหญ่เทียบตระกูลของพวกเขาได้เหรอ?
“ซานปิ่ญมาอยู่ที่ประเทศตี้กั๋วไปดีๆ ทำไมต้องวิ่งมาถึงที่นี่ด้วย?” ถังโหรวถามขึ้น
“เธอเดาสิ? มาปรนนิบัติฉันสักหน่อย ฉันจะบอกเธอให้!” วัยรุ่นมองทางถังโหรว รอยยิ้มมีเจตนาไม่ดี
“พวกนายจะเสียใจทีหลัง” ถังโหรวสีหน้าเย็นเฉียบ มองทางวัยรุ่นสองคน สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเดือดดาลที่ไร้หนทาง
“เสียใจ ฉันว่าเธอต่างหากที่ต้องเสียใจถึงจะถูก ถ้าเธอรุกสักหน่อย ไม่แน่ว่าพวกเราคงไม่เอาเธอมาให้ซานปิ่ญเล่น……ฉันจะเตือนเธออย่างหนึ่ง ซานปิ่ญลงมือโหดเหี้ยมมาก ไม่รู้ว่าผู้หญิงหลายคนที่โดนเขาเล่นอยู่ดีๆ ก็ตายซะงั้น……จะเป็นหรือตาย คงต้องดูดวงของเธอแล้วนะ” วัยรุ่นสองคนหัวเราะแล้วเดินออกจากห้อง ส่วนถังโหรวมองทางหน้าประตูห้อง ใบหน้างดงามเผยความหมายที่เศร้าใจ
เธอเกลียดตนเองที่ทำไมต้องขึ้นรถแท็กซี่มาถึงผับแห่งนี้ด้วย ตอนนี้เฉินเป่ยกับถังเต๋อคงไม่รู้ที่ที่เธอมา ถึงแม้ถังเต๋อจะหาเธอเจอ เดาว่าคงเป็นเรื่องหลายชั่วโมงภายหลังแล้ว
และไม่นานซานปิ่ญก็ต้องเข้ามา……ช่วงหลายชั่วโมง จะมีประโยชน์เหรอ?
“ปัง!”
ประตูห้องถูกเปิดออก ภาพคนที่ท่อนบนเปลือยเปล่าค่อยๆ เดินเข้ามาจากด้านนอก ทั้งตัวเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อราวกับกำลังจะระเบิด รูปร่างอันทรงพลัง!
ซานปิ่ญมาแล้ว!
ร่างอ่อนช้อยของถังโหรวสั่นเทา คำพูดที่วัยรุ่นสองคนพูดเมื่อสักครู่ทำให้เธอเริ่มหวาดกลัวซานปิ่ญขึ้น!
นี่เป็นปีศาจร้ายอย่างแน่นอน!
“ผู้หญิงที่พื้นที่รกร้างนี้กลับไม่เลวกันเลยทีเดียว เล่นขึ้นมาสนุกกว่าของพวกฉันมากเลย” ซานปิ่ญจ้องมองถังโหรว บ่นพึมพำกับตนเอง ก้าวเท้ามาทางถังโหรว ราวกับยมทูตในนรก นำความสิ้นหวังและความหวาดหวั่นมาด้วย
“นายอย่าเข้ามานะ!” ถังโหรวกัดฟันแน่น พูดเสียงดุ
ถังโหรวคว้าโคมไฟตั้งโต๊ะจากที่ตู้ตรงหัวเตียงด้านข้างขึ้น กวัดแกว่งทางซานปิ่ญอย่างลนลาน
ซานปิ่ญเผยการเหยียดหยามออกมา ทันใดนั้นลงมือราวฟ้าแลบ คว้าโคมไฟตั้งโต๊ะไว้
“กึดๆๆ ……” เสียงที่ทำให้คนเสียวฟันดังสะท้อนภายในห้อง ดวงตางดงามของถังโหรวเบิกโต เห็นเพียงซานปิ่ญบิดงอขาโคมไฟไปตรงๆ
“พวกเธอคนหัวเซี่ย เป็นพวกไม่มีความกล้าหาญกันแบบนี้ ไม่พอมือเลย!” ซานปิ่ญเอ่ยปากเรียบๆ มือที่บีบโคมไฟกุมแน่นทันใด
“ปัง!”
โคมไฟแตกละเอียด ถังโหรวตะลึงค้าง มองหนังมือด้านที่หนาบนมือของซานปิ่ญ ตกใจจนต้องถอยไปด้านหลัง พิงที่หัวเตียงไว้ ร่างกายหดจนเป็นเหมือนกุ้งตัวใหญ่ต้มสุก
“ดังนั้นพวกขี้โรคแห่งเอเชียก็ได้แต่ให้ความร่วมมือในการโดนพิชิต……” ซานปิ่ญเบียดมาใกล้ถังโหรวอย่างช้าๆ สายตาจ้องชุดกระโปรงเบาบางที่ปิดครึ่งขาทั้งคู่ของถังโหรวไว้อย่างเปิดเผย
“แควก!”
กระโปรงยาวถูกซานปิ่ญฉีกเป็นเศษปลิวร่วง ส่วนขาสวยที่เรียวยาวคู่นั้นของถังโหรวถูกซานปิ่ญแยกออกอย่างหยาบคาย!
มือข้างหนึ่งของซานปิ่ญลูบไล้ขึ้นไปตามเท้างาม ตามมาจากขาเล็กที่มันวาวขาวเนียน จนไปเริ่มค้นหาตรงที่ลึกลับนั้นอย่างชั่วร้าย……
และมืออีกข้างหนึ่งของซานปิ่ญฉีกชุดกระโปรงที่หน้าอกออกอย่างหยาบคาย ร่างอ่อนช้อยของถังโหรวสั่นเทา เธออยากดิ้นรน แต่ความหวาดกลัวและความหมดหวังภายในใจทำให้มือเท้าของเธอล้วนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับ!
ถังโหรวมองซานปิ่ญที่ท่าทางอัปลักษณ์ราวกับสัตว์ดุร้ายตัวหนึ่งอยู่เฉยๆ ซึ่งค่อยๆ กำลังจะกลืนกินตนเอง……รุกรานสบประมาท……เบ้าตาของเธอเผยไอน้ำ ความเสียใจใหญ่หลวงทำให้ร่องหนังตาเธอมีน้ำตาระยิบระยับไหลลง
ครั้งที่แล้วไม่ใช่สาเหตุเพราะเธอ แต่ครั้งนี้ล่ะ?
ถ้าไม่ใช่เธอเอาแต่ใจตนเอง จะมาที่ผับได้อย่างไรกัน แล้วจะถูกลากมาที่ห้องนี้หรือ?
ครั้งที่แล้วมีเฉินเป่ยช่วยเหลือไว้ แต่ครั้งนี้โชคของเธอจะดีขนาดนี้ได้อย่างไร!
เสียงชุดกระโปรงอีกครึ่งหนึ่งฉีกขาด ถังโหรวสะอื้นไม่หยุด แขนทั้งสองปกป้องร่างกายไว้แน่น แต่ถูกซานปิ่ญแยกออกอย่างง่ายดาย!
ดวงตามองเห็นซานปิ่ญกำลังจะขึ้นมา เริ่มล่วงละเมิดอย่างกำเริบ……ถังโหรวหลับตาไว้อย่างหมดหวัง……
“แควก!”
ผ้าชิ้นสุดท้ายที่บังอายของถังโหรวถูกฉีกขาด……
“ปัง!”
ในเวลานี้พื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อย ถังโหรวไม่ได้รู้สึกถึง ทว่านั่นกลับทำให้การเคลื่อนไหวมือเท้าของซานปิ่ญชะงัก ขมวดคิ้วขึ้น
ในฐานะคนประเทศตี้กั๋ว ซานปิ่ญมีความรู้สึกระวังและลางสังหรณ์โดยธรรมชาติต่อแผ่นดินไหว
ถังโหรวร้องไห้สะอื้นเสียงเล็ก ปิดซ่อนเสียงดังที่สั่นสะเทือนไว้
“หุบปาก!” ซานปิ่ญตวาดเสียงดุ ฝ่ามือหนึ่งตบบนใบหน้างดงามของถังโหรว โบกจนเธอมึนงงไปทันที
บนแก้มขาวนวลละเอียดอ่อนของถังโหรวเผยรอยฝ่ามือที่แดงเลือดทันใดนั้น มุมปากของเธอมีเลือดสดนิดๆ ไหลลง ทำให้ทั้งตัวเธอมองขึ้นมาน่าสงสารอย่างมาก
ซานปิ่ญมองทางหน้าประตูห้อง สีหน้าลุ่มลึก เสียงหายใจล้วนเปลี่ยนมาเบาที่สุด ฟังการเคลื่อนไหวด้านนอกอย่างระมัดระวัง
ทันใดนั้นสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป เขาได้ยินแล้ว! นั่นไม่ใช่เสียงดังของแผ่นดินไหว แต่เป็นเสียงเหยียบย่ำของฝีเท้านับไม่ถ้วนทางด้านนอก!
ที่ซานปิ่ญไม่รู้คือเวลานี้ชายชุดดำคนหนึ่งพุ่งเข้ามาในผับ แสงไฟดนตรีที่ส่องตาหยุดลงฉับพลัน ทุกที่ล้วนเป็นเสียงร้องตื่นตระหนกของฝูงชน
“ถานกง คุกเข่าลง!” ชายชุดดำคนหนึ่งตะคอกเสียงดุ ผู้คนนับไม่ถ้วนได้ยินคำพูดนี้ต่างสั่นเทาโดยสัญชาตญาณ สายตาเผยความหวาดกลัว
ถานกง คาดไม่ถึงจะเคลื่อนไหวแล้ว!
หน้าประตูผับ ภาพคนสองคนเดินเข้ามาจากด้านนอก คนที่ใจกล้าบางส่วนเงยหน้ามองไป สีหน้าแข็งทื่อทันใด
ท่านหนึ่งในนั้นคือหัวหน้าของถานกง ท่านโจว!
ส่วนที่ทำให้ผู้คนตื่นตกใจเป็นคนที่อยู่ด้านข้างโจวเทียน ซึ่งกำลังอยู่เป็นเพื่อนคนผู้หนึ่งที่รีบร้อนค้นหาในผับ เหมือนกำลังหาใครอยู่!
ภาพคนคนนั้นสีหน้าร้อนรน กวาดสายตาเข้ามาที่ฝูงชน สายตาเผยความผิดหวัง
“ไม่อยู่ที่นี่” เฉินเป่ยพ่นเสียงหนึ่งออกมา ท่านโจวขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยความเคารพ “ผมให้ลูกน้องจัดการหาเขตแถวนี้ทั้งหมดแล้ว ผับแห่งนี้ใหญ่ที่สุด และเป็นที่ที่ผู้หญิงชอบมามากที่สุดด้วย”
ในเวลานี้ชายชุดดำคนหนึ่งตะโกนบอก “ท่านโจวครับ ที่นี่ยังมีอีกห้องหนึ่งครับ!”
เฉินเป่ยสีหน้าสั่น สายตาเผยความดุเดือด ก้าวเท้าออกมา
ท่านโจวรู้สึกถึงด้านข้างมีลมแรงหมุนวนอย่างคำรามเข้ามา ทักษะการก่อเหตุวุ่นวายของเฉินเป่ยทำให้ท่านโจวมองรูปร่างคนไม่ชัดเจน
ในห้อง ซานปิ่ญได้ยินเสียงดังจากด้านนอกห้อง ตกใจฉับพลัน สายตาเผยความดุร้าย!
“ปัง!”
ที่ประตูห้องถูกโจมตียิ่งใหญ่อย่างน่าหวาดหวั่น ชั่วขณะนั้นประตูห้องกลับลอยออก กระทบผนังภายในห้องอย่างรุนแรง แตกเป็นเสี่ยงๆ
ฝุ่นตลบอบอวล เฉินเป่ยยืนอยู่หน้าประตูห้อง เหมือนว่ากลับมาบนสนามรบในอดีตอีกครั้ง ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยความหมายสู้รบที่น่าสยอง!
เฉินเป่ยสีหน้าเรียบเฉยเย็นเฉียบ ทะลุผ่านฝุ่นควันที่หนาเข้ามา ชั่วขณะนั้นล็อกซานปิ่ญแน่น
ดวงตาทั้งคู่ของซานปิ่ญแข็งทื่อ พลังแบบนี้……นั่นเป็นพลังที่สัตว์ดุร้ายถึงจะมีครอบครอง นี่ยังเป็นคนเหรอ!
ภายในใจซานปิ่ญตื่นตกใจ เฉินเป่ยกวาดสายตาทีหนึ่ง มองเห็นถังโหรว สีหน้าแข็งทื่อ
ในที่สุดเขาก็หาถังโหรวเจอแล้ว! ก่อนหน้าตอนที่ยังหาถังโหรวไม่เจอ เฉินเป่ยร้อนใจราวเผาไหม้ ตั้งแต่ต้นจนจบเป็นห่วงแต่ถังโหรว
แต่ตอนนี้หลังจากเขาหาถังโหรวเจอ ถือว่าโล่งอกไปทีหนึ่ง
แต่ตอนที่เขาสังเกตถังโหรวไป ภายในใจดังกุกกักฉับพลัน
แวบเดียวซานปิ่ญก็ถูกสายตาที่เย็นยะเยือกสะท้านถึงกระดูกล็อกไว้ เฉินเป่ยสีหน้าเย็นชา ก้าวเท้าออกก็กลายเป็นลูกธนูที่ออกจากสายธนู พุ่งจู่โจมไปทางซานปิ่ญ
ซานปิ่ญท่าทางเย็นชา กล้าท้าทายเขาเหรอ? ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน!
เขาเป็นถึงลูกศิษย์คาราเต้สายตรง ลึกขั้นยอดกะทิ ถึงแม้อยู่ต่างประเทศยังยากจะเรียกว่าเจ้ายุทธภพ แต่ที่กันดารแห่งนี้ สถานที่ทุกแห่งล้วนเป็นขี้โรคแห่งเอเชีย เขาแทบไร้คู่ต่อสู้!
และตอนนี้ ผู้ชายหัวเซี่ยคนนี้ลงมือทางเขา ยังไม่คณามือ!
สายตาซานปิ่ญเผยอารมณ์เย้ยหยัน ปล่อยหมัดหนึ่งออกไป
เฉินเป่ยสายตาเผยคาวเลือด หมัดนี้ดูธรรมดา แต่มีเพียงคนที่เคยได้รับมาด้วยตนเองถึงรู้ว่ามีระดับสยดสยองมากแค่ไหน
“ปัง!”
หมัดทั้งสองปะทะกัน สั่นสะเทือนว่างเปล่า! เฉินเป่ยยืนอยู่ที่เดิม ส่วนซานปิ่ญกลับมีสีหน้าเปลี่ยนไปยกใหญ่ ถูกแรงสั่นสะเทือนจู่โจมจนลอยออกไป ราวกับว่าวที่เชือกขาด กระแทกบนผนังห้อง ทะลุเป็นหลุมลึกรูปคน สภาพน่าเวทนาอย่างยิ่ง
“เฮือก!” สายตาซานปิ่ญเผยความตกใจ ร่างกายสั่นเทาพ่นเลือดออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
เขามองสีหน้าของเฉินเป่ยที่เรียบเฉย เป็นตายอย่างไรล้วนไม่เชื่อ เมื่อสักครู่ผู้ชายหัวเซี่ยคนนี้เพียงปล่อยหมัดเดียวออกมา?
ซานปิ่ญรู้สึกว่าตนเองเหมือนโดนรถความเร็วสูงขับชน ทั่วทั้งตัวเจ็บปวด อวัยวะทั้งหมดล้วนถูกพลังที่น่าสยองทำให้บาดเจ็บ!
เฉินเป่ยหมุนตัว เดินไปด้านข้างถังโหรวที่ซุกใบหน้างดงามไว้ระหว่างเข่าทั้งสอง ลูบผมสลวยสีดำเบาๆ
ฝ่ามือใหญ่ที่หยาบกร้านของเฉินเป่ยเต็มไปด้วยหนังด้าน ตอนที่ลูบผ่านใบหน้าขาวเนียนราวไข่ไก่ของถังโหรว ทำให้ถังโหรวสั่นแบบหวาดกลัวไปก่อน จากนั้นเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย
พอถังโหรวเงยหน้า แค่มองก็เห็นสิ่งที่ติดอยู่บนผนังห้อง เป็นซานปิ่ญที่ร่างกายสั่นเทา
