ตอนที่ 8 เดทผิดคนแล้ว
“นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการสิ้นสุดชีวิตที่ต้องถูกบังคับให้ไปนัด บอดครั้งแล้วครั้งเล่า และเราสองคนต่างไม่คิดอยากแต่งงาน กัน ได้อยู่ร่วมกันช่างพอดิบพอดี สามารถปิดปากพ่อและแม่ใน ครอบครัวและยังสามารถใช้ชีวิตโสดหลังแต่งงานตามที่เราเอง คิดกันไว้”
ตามทิศทางมือของพิมพ์ลดา จิรฐามองเล่มสีแดงเข้มที่เธอ
วางไว้บนโต๊ะ นั่นคือ …ทะเบียนบ้าน
ผู้หญิงคนนี้มานัดบอด ยังพกทะเบียนบ้าน?
ใช้การแต่งงานมายุติชีวิตเดท?
ทุกครั้งที่เธอนัดบอดเป็นต้องพุ่งเป้าไปสู่การแต่งงานเห รอ? และทุกครั้งเธอต้องกล่าวกับคู่เดทว่า “คุณค่ะ เราไปจด ทะเบียนสมรสกันเถอะค่ะ!”
ย้ายสายตาจากเล่มทะเบียนบ้านบนโต๊ะสบตาทั้งคู่ของพิมพ์ ลดา จิรฐาหรี่ตาเล็กน้อย เม้มริมฝีปากครึ่งหนึ่งมองดูเธอ
ขณะนี้ดูเหมือนพิมพ์ลดาจะตระหนักได้ว่าตนเองเพิ่งทำ อะไรไปแล้ว
“ทำไมฉันทำสิ่งที่น่าอายลงไปได้นิ?” กลืนน้ำลายเอื้อก
พิมพ์ลดามองดูทะเบียนบ้านบนโต๊ะคิดว่าจะเก็บมันกลับมาดี ไหม
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น พิมพ์ลดาชะงัก ในที่สุดหยิบกระเป๋าข้ามมาก่อน รือหาโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างใน
ตัวอักษรคุณอรัญญาบนหน้าจอกระพริบแวบ ๆ ทำให้อัตรา การเต้นหัวใจของพิมพ์ลดาเร่งเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว ใครใช้ให้แม่ เธอตามหาเธอที่ไร ไม่ใช่เรื่องดีเสมอ
เห็นพิมพ์ลดาขมวดคิ้วจ้องมองหน้าจอ ท่าทีงงงั้นไม่รับ โทรศัพท์มือถือ รอยยิ้มบนริมฝีปากจิรฐาก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะน่าสนใจกว่าที่เขาคิด จิรฐาเองก็อด รู้สึกไม่ได้ว่าครั้งล่าสุดที่หัวเราะเธอว่าจิตใจไม่ปกติ นั่นถูกต้อง แล้ว ในสมองของเธอเหมือนกับว่ามีเส้นเอ็นหายไปมากกว่า หนึ่งถึงสองเส้น
พิมพ์ลดาลากแล้วลากอีก ในที่สุดหน้าจอโทรศัพท์มืดลงต่อ หน้าตัวเอง เสียงโทรศัพท์ก็หยุดดังแล้ว แต่ขณะที่เธอคิดจะ เอามือถือใส่กลับในกระเป๋า มันก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เอ๊ ฉันมานัดบอดแล้วทำไมฉันถึงไม่กล้ารับโทรศัพท์?” กำลังคิดอยู่ พิมพ์ลดาหยิบโทรศัพท์สไลด์คีย์รับฟังโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะ แม่”
“นังตัวดี!”
ทางนี้ พิมพ์ลดาคิดอยากสงวนท่าทีหญิงสาวสุภาพ เรียบร้อยสักนิดต่อหน้าชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ รับโทรศัพท์ ได้อ่อนโยนนิดหนึ่ง แต่แม่เฒ่าน้อยที่อยู่ฟากโน้นดูเหมือนจะ ไม่ได้ให้โอกาสเธอเลยเชียว เปิดฉากพูดก็เป็นเสียงตะโกนใช้ กำลังภายในคำรามใส่ จนเธอตื่นตระหนกต้องถือโทรศัพท์ห่างออกไปไกลตามสัญชาตญาณปกป้องแก้วหูตนเอง
“นังตัวดี แกดันไม่ไปนัดบอดอีกแล้ว แกคิดจะทำให้ฉันกับพ่อ แกโกรธตายเลยใช่ไหม?”
ไม่ไปนัดบอดหรือ?”
“แม่…” มองดูจิรฐา พิมพ์ลดาเบาเสียงลง ถือโทรศัพท์แนบ หู “ท่านว่าอะไรนะ!” ตอนนี้หนูไม่ใช่อยู่ที่ร้านโอเก้อกาแฟหรือ ไม่ใช่กำลังนัดบอดหรอกหรือ?”
“ฮ่า พิมพ์ลดา เจ้าปีกกล้าขาแข็งจริง ๆ แล้วใช่ไหม? กลับ ยังกล้าหลอกฉันหรือ? เจ้าจิลถาเพิ่งโทรหาฉัน บอกว่าเขารอ แกมาครึ่งชั่วโมงแล้ว แกไม่โผล่เลย” ได้ยินคำอธิบายของพิมพ์ ลดา ดูเหมือนคุณอรัญญาจะยิ่งโกรธมากขึ้น
ไม่น่ะ!พิมพ์ลดาเงยหน้ามองจิรฐาที่กำลังนั่งจิบกาแฟสบายๆ ตรงข้ามตนเอง งงไปชั่วขณะ
เขานั่งอยู่ตรงหน้าตนเองมาตลอด เมื่อสักครู่เขาก็ไม่ได้ โทรศัพท์เลย
“พิมพ์ลดา แกฟังอยู่หรือเปล่า?” ไม่ได้ยินการตอบสนองจาก พิมพ์ลดา อรัญญาพยายามอดกลั้นความโกรธกล่าวกับเธอว่า “ฉันบอกแกอีกครั้ง ร้านโอเก้อกาแฟ โต๊ะที่สิบสอง จิลถาวิศวกร ตอนนี้แกรีบไปให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็สาบสูญไปต่อหน้าฉันกับ พ่อแกตลอดไป!”
“แม่ ท่านบอกว่าโต๊ะสิบสองหรือ?” ได้ยินคำเตือนของ คุณอรัญญา สายตาของพิมพ์ลดาเลื่อนไปยังป้ายบนโต๊ะ เห็นเลขสองสองตัวเด่นชัด รู้สึกตนเองอ่อนยวบลนไปหมดทั้งตัว
ราวกับลูกโป่งแก๊สรั่วทันที
“ใช่ เลขสิบสอง แกรีบไปให้ฉันเร็ว ไม่งั้นไม่ต้องกลับมาบ้าน อีก” พูดจบคุณอรัญญาไม่เหลือเวลาไว้ให้พิมพ์ลดาปฏิเสธ วาง โทรศัพท์ทันที
จิรฐาวางแก้วกาแฟลง เงยหน้าก็สบสายตาของพิมพ์ลดาที่ จ้องตรงมาที่ตนเอง
“นายชื่อจิลถาหรือ?จออิ-จิ ลออะ-ล(ะ) ถออา-ถา?” ตอนนี้ ในที่สุดพิมพ์ลดาก็ตระหนักว่าตัวเองน่าจะเดทผิดคนไปแล้ว
เขาหัวเราะ ตอบว่า “ผมชื่อจิรฐา จองอิ-จิ รออะร(ะ) ฐออา-ฐา”
ได้ยินชื่อจิรฐาสามพยางค์ที่เขียนสะกดอย่างถูกต้อง มือ ของพิมพ์ลดาขย้ำชายเสื้อของตนเองไว้
พระเจ้าช่วย ทำอย่างไรดี? เดทผิดคนไปแล้ว!
